Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, 15-12-2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Piotr Jarmundowicz

Protokolant: Błażej Łój

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15-12-2014 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa (...) (...)Funduszu (...) w W.

przeciwko J. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego J. S.na rzecz strony powodowej (...) (...)Funduszu (...) w W.kwotę 113.241,21 zł (sto trzynaście tysięcy dwieście czterdzieści jeden złotych i dwadzieścia jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 28 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

III.  zasądza od pozwanego J. S.na rzecz strony powodowej (...) (...)Funduszu (...) w W.kwotę 5.663 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty sądowej;

IV.  nie obciąża pozwanego J. S. pozostałymi kosztami procesu poniesionymi przez stronę powodową.

Sygn. akt I C 1060/14

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) (...)Fundusz (...) w W.wystąpiła w dniu 27 czerwca 2014 r. do Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie z żądaniem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym przez pozwanego J. S.kwoty 113 241,21 zł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 28 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym opłaty sądowej w wysokości 1 416 zł., wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 3 600 zł, oraz innych kosztów – 28,32 zł. (opłata manipulacyjna dla dostawcy usług płatności) (k. 2).

Uzasadniając żądanie pozwu strona powodowa wskazała, że jest (...)funduszem (...)Funduszu (...) prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Warszawie. Dalej wskazano, iż pozwany zawarł w dniu 8 czerwca 2009 r. umowę o kredyt na miarę. Pozwany otrzymał kwotę kredytu zobowiązując się do jej zwrotu wraz z należnym oprocentowaniem, prowizją od udzielonego kredytu oraz kosztami i opłatami w terminie i na zasadach określonych w umowie.

Strona powodowa wskazała, iż umowa została zawarta przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem tj. (...) SA, którego wierzytelności stały się wierzytelnościami (...) Bank (...) SA poprzez przeniesienie całego majątku (...) SA na (...) Bank (...) SA co nastąpiło 31 grudnia 2012 r. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego zobowiązania, w związku z czym umowa została wypowiedziana.

W dniu 23 grudnia 2013 r. (...) Bank (...) SA zbył wierzytelność na rzecz strony powodowej, w wyniku czego stała się ona wierzycielem pozwanego.

Dalej strona powodowa wskazała, że zawiadomiła pozwanego o dokonanym przelewie wierzytelności oraz wezwała go do uregulowania należności dążąc do polubownego rozwiązania sporu. Wobec braku spłaty strona powodowa była zobowiązana do wystąpienia na drogę postępowania sądowego.

Strona powodowa podniosła, że na zadłużenie pozwanego składa się należność główna w wysokości 72 376,88 zł., odsetki umowne w wysokości 5 308,24 zł., koszty – 234 zł., odsetki ustawowe – 30 553,15 zł. oraz odsetki ustawowe naliczone od kapitału w wysokości 72 376,88 zł. naliczone przez stronę powodową od dnia 24 grudnia 2013 r. do dnia wniesienia pozwu w wysokości 4 768,94 zł.

Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie uznał brak swej właściwości i przekazał sprawę do Sądu Okręgowego we Wrocławiu (k. 10).

Zarządzeniem z dnia 11 września 2014 r., doręczonym pozwanemu w dniu 22 września 2014 r., zobowiązano J. S. do pisemnego ustosunkowania się do żądania pozwu w terminie 14 dni pod rygorem skutków z art. 207 § 6 i § 7 k.p.c. Jednocześnie pouczono pozwanego o treści art. 162, 207, 217, 229 i 230 k.p.c. (k. 117 – 118). W zakreślonym w wezwaniu terminie pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew.

Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2014 r. pozwany J. S. oświadczył, iż uznaje żądanie pozwu, które pozostaje w związku z prowadzoną przez niego, sprzed 7 lat, działalnością gospodarczą (k. 124 - 125).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 czerwca 2009 r. pozwany J. S. zawarł z (...) SA Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W. umowę o kredyt na miarę. Przedmiotem umowy było udzielenie przez bank pozwanemu kredytu w wysokości 77 168 zł.

Pozwany zgodnie z postanowieniami umowy zobowiązał się do spłaty kredytu w 60 – ciu miesięcznych ratach, zaś wysokość raty miesięcznej kapitałowo – odsetkowej została ustalona w wymiarze 1 937,58 zł. Oprocentowanie nominalne kredytu na dzień zawarcia umowy wynosiło 15,90 %, zaś rzeczywista roczna stopa oprocentowania, obliczona zgodnie z ustawową o kredycie konsumenckim wynosiła 17,12 %. Całkowity koszt kredytu (łączna kwota odsetek naliczonych za cały okres kredytowania powiększona o naliczone opłaty wg (...)), zgodnie z postanowieniami umowy, wynosił 36 254,39 zł. Natomiast łączna kwota wszystkich kosztów, opłat i prowizji wyniosła 39 086,39 zł. Termin spłaty pierwszej raty został wyznaczony na dzień 3 lipca 2009 r., zaś ostatniej raty na dzień 3 czerwca 2014 r.

Kredytobiorca wyraził zgodę na dokonanie przez bank przelewu wierzytelności wynikającej z umowy na osoby trzecie, w tym również na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzących fundusz sekurtyzacyjny.

Dowód:

umowa o kredyt na miarę z dnia 8 czerwca 2009 r. k. 33 – 34,

przesłuchanie pozwanego J. S. e – protokół z dnia 15 grudnia 2014 r. od 00:07:48 do 00:13:41, k. 125,

(...) Bank (...) SA z siedzibą w W. połączyło się w trybie art. 492 § 1 pkt. 1 k.s.h. ze spółką (...) poprzez przeniesienie na (...) Bank (...) SA całego majątku (...).

Dowód:

odpis pełny z rejestru przedsiębiorców k. 83 – 96,

W dniu 23 grudnia 2013 r. (...) Bank (...) SA z siedzibą w W. zawarł ze stroną powodową, reprezentowaną przez Kancelarię (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności. Przedmiotowa umowa obejmowała m.in. wierzytelność przysługująca (...) Bank (...) SA z siedzibą w W. wobec pozwanego.

Dowód:

umowa z dnia 23 grudnia 2013 r. wraz z załącznikami k. 35 – 69,

aneks nr (...) z dnia 11 czerwca 2014 r. k. 70 – 73,

wypis aktu notarialnego z dnia 17 października 2012 r. k. 74 – 82,

Pismem z dnia 7 lutego 2014 r. (...) Bank (...) SA zawiadomiło pozwanego o przeniesieniu wierzytelności na rzecz strony powodowej.

Pismem z dnia 7 lutego 2014 r. Kancelaria (...) sp. z o.o. zawiadomiła pozwanego o nabyciu wierzytelności przez stronę powodową oraz o wysokości aktualnego zadłużenia. Jednocześnie wezwano pozwanego do zapłaty zadłużenia w terminie 7 dni.

Dowód:

pisma z dnia 7 lutego 2014 r. wraz z wyciągiem z pocztowej książki nadawczej k. 28 – 32.

Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez strony.

Sąd w całości dał wiarę złożonym do akt przez stronę powodową dokumentom, albowiem nie zostały podważone przez pozwanego. Ponadto pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umowo o kredyt na miarę, wysokości zadłużenia ani sposobu jego wyliczenia. W konsekwencji, w ocenie Sądu, brak była podstaw do odmowy przyjęcia za podstawę orzeczenia dokumentów złożonych przez stronę powodową.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Strona powodowa wywodzi swoje roszczenia z zawartej umowy nabycia wierzytelności. Zauważyć trzeba, że zawarcie umowy cesji powoduje, iż po stronie powodowej istnieje legitymacja czynna do brania udziału w niniejszym postępowaniu. Stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. Jednakże, jak zasadnie zważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lipca 2006 r. w sprawie V CSK 187/06 (M. Prawn. 2006/16/849) warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Jednocześnie w myśl art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (§ 1). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2).

Przedmiotem przelewu może być co do zasady wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać (E. Ł., (...) prawa cywilnego, t. III, cz. 1, s. 904). Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 11 maja 1999 r., III CKN 423/98, Biul. SN 2000, nr 1, s. 1), a zatem oznaczania stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność.

W niniejszej sprawie strona powodowa wykazała, iż jest wierzycielem pozwanego na podstawie zawartej w dniu 23 grudnia 2013 r. umowy przelewu wierzytelności. Wykazała także, iż pierwotnemu wierzycielowi przysługiwała wierzytelność wobec pozwanego. Przedłożyła bowiem umowę o kredyt na miarę z dnia 8 czerwca 2009 r. a pozwany przyznał fakt zawarcia tej umowy i brak spłaty zaciągniętego zobowiązania.

Zauważyć należy, iż pozwany nie podniósł żadnych zarzutów dotyczących roszczenia strony powodowej i uznał żądanie pozwu. Przesądza to o konieczności uwzględnienia żądania pozwu. Wskazać bowiem należy, że zgodnie z art. 213 § 2 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem, lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Zdaniem Sądu nie są spełnione w niniejszej sprawie przesłanki nakazujące uznanie powództwa za niedopuszczalne. Dokonane przez pozwanego uznanie roszczenia nie może być uznane za sprzeczne z prawem. Strona powodowa wykazała bowiem, iż łączyła pozwanego z pierwotnym wierzycielem umowa kredytu, z której pozwany się nie wywiązał. Strona powodowa wykazała także sposób ustalenia wysokości zobowiązania, który nie został przez pozwanego skutecznie podważony.

Nie można także przyjąć, aby dokonane przez pozwanego uznanie żądanie pozwu było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego lub zmierzało do obejścia prawa. Nie można bowiem zasadnie twierdzić, iż dokonane uznanie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, w sytuacji gdy pozwany nie kwestionuje braku zapłaty zaciągniętego kredytu. Brak jest także okoliczności, które mogły by świadczyć, iż uznanie przez pozwanego żądania pozwu zmierza do obejścia prawa.

Z tych przyczyn Sąd, związany był dokonanym przez J. S. uznaniem żądania pozwu, a w konsekwencji należało orzec jak w pkt. I wyroku.

Zgodnie z art. 333 § 1 pkt. 2 k.p.c. sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza roszczenie uznane przez pozwanego.

W niniejszej sprawie pozwany uznał żądanie pozwu, wobec czego Sąd zobligowany był do nadaniu orzeczeniu rygoru natychmiastowej wykonalności.

Mając powyższe na względzie, Sad działając na podstawie art. 333 § 1 pkt. 2 k.p.c. orzekł jak w pkt. II sentencji wyroku.

Orzeczenie w przedmiocie zasądzonych na rzecz strony powodowej kosztów opłaty sądowej oraz nie obciążania pozwanego dalszymi kosztami procesu znajduje uzasadnienie w art. 102 k.p.c. Zgodnie z powołanym przepisem w przypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

W ocenie Sądu w sprawie spełnione są przesłanki pozwalające na zastosowanie normy art. 102 k.p.c. Pozwany uznał żądanie pozwu, co pozwoliło na rozstrzygnięcie sprawy na jednym terminie rozprawy. Jednocześnie sytuacja materialna pozwanego jest trudna, co nie wątpliwie winno mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Z tego względu, zdaniem Sądu pozwany, obowiązany jest zwrócić zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy (art. 98 k.p.c.) poniesione przez nią koszty procesu, na które składa się uiszczona opłata sądowa w wysokości 5 663 zł. Wydatki związane z wynagrodzeniem pełnomocnika strony powodowej, z uwagi na szczególne okoliczności niniejszej sprawy związane z uznaniem powództwa i trudną sytuacją materialną pozwanego nie powinny obciążać pozwanego, zwłaszcza gdy porówna się sytuację finansową obu stron procesu.

Z tych względów Sąd orzekł na podstawie powołanych wyżej przepisów jak w pkt. III i IV wyroku.