Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2014 r. w Szczecinie

sprawy S. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 4 grudnia 2013 r. sygn. akt VI U 2459/12

zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego i przyznaje ubezpieczonemu S. F. prawo do renty tytułu częściowej niezdolności do pracy za okres od 1 maja 2012 roku do 31 lipca 2014 roku.

SSO del. Małgorzata Czerwińska SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSA Jolanta Hawryszko

Sygn. akt III AUa 200/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14.06.2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił S. F. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (z ogólnego stanu zdrowia, na dalszy okres), ponieważ Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 06.06.2012r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

W odwołaniu od decyzji organu rentowego ubezpieczony podniósł, że jest
po przebytej rehabilitacji kręgosłupa i nadal odczuwa silne bóle z drętwieniem rąk
i nóg, bóle kręgosłupa w dolnym odcinku, a nadto choruje na nadciśnienie, odczuwa bóle głowy i ma zwyrodnienie stawów kolanowych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Jednocześnie wskazał, że ubezpieczony w okresie od 01.09.2011r. do 30.04.2012r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 4.12.2013 roku oddalił odwołanie.

Sąd I Instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych.

S. F. urodził się w dniu (...), ukończył (...) w zawodzie betoniarz – zbrojarz i w wyuczonym zawodzie pracował tylko w okresie nauki od 29 sierpnia 1970 r. do 15 czerwca 1872 r. (uczeń nauki zawodu) oraz od 2 listopada 1974 r. do 8 lutego 1995 r. Ubezpieczony następnie pracował kolejno na stanowiskach ładowacza w okresie od 18 lutego 1975 r., do 30 marca 1976 r., pracownika fizycznego w gospodarstwie rolnej (obsługa inwentarza) w okresie od 8 kwietnia 1976 r. do 31 stycznia 1982 r., robotnika leśnego: pilarza od 26 lutego 1982 r. do 31 maja 1989 r. i drwala od 1 czerwca 1989 r. do 31 lipca 1997 r. Od 4 czerwca 1997 r. do 1 lutego 1999 r. ubezpieczony prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług leśnych. Następnie, ubezpieczony podjął zatrudnienie w charakterze pracownika obróbki skór z norek w okresie od 12 listopada 1999 r. do 10 grudnia 1999 r., drwala w okresie od 1 kwietnia 2003 r. do 31 marca 2004 r. oraz od 1 października 2006 r. do 31 grudnia 2007 r. i od 1 lutego 2009 r.
do 6 kwietnia 2010 r. Praca na powyższych stanowiskach nie wymagała żadnych szczególnych kwalifikacji.

W okresie od dnia 28 marca 2011 r. do 5 kwietnia 2011 r. ubezpieczony był hospitalizowany z rozpoznaniem stenozy kanału kręgowego w odcinku szyjnym z powodu przepuklin jąder miażdżystych z osteofitami na poziomie C4/5 i C5/6, niestabilności kręgosłupa na poziomie C4/5. Zastosowano leczenie operacyjne: usunięcie centralnej części krążków międzykręgowych i osteofitów C4/5 i C5/6 od przodu, stabilizacja międzytrzonowa C4/5 i C5/6. Po zagojeniu rany operacyjnej i usunięciu szwów ubezpieczonego zwolniono do domu w stanie ogólnym dobrym bez dolegliwości i odchyleń w badaniu neurologicznym.

W okresie od dnia 1 września 2011r. do 30 kwietnia 2012 r. ubezpieczony miał przyznaną rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. U ubezpieczonego rozpoznano wówczas zespół bólowy kręgosłupa C w przebiegu dyskopatii po leczeniu operacyjnym, uregulowane nadciśnienie tętnicze. W badaniu przedmiotowym stwierdzono brak zaników mięśniowych, dobrą siłę kończyn, głębokie żywsze odruchy po stronie lewej, sprawny chód. Lekarz orzecznik ZUS uzasadnił orzeczenie częściowej niezdolności do pracy faktem niedawno przebytego zabiegu operacyjnego (neurochirurgicznego) oraz koniecznością rehabilitacji ruchowej.

W okresie od dnia 3 stycznia 2012 r. do 26 stycznia 2012 r. ubezpieczony korzystał z rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS z uwagi na dolegliwości bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa w przebiegu zmian dyskowych po leczeniu operacyjnym. W wyniku rehabilitacji uzyskano poprawę stanu zdrowia: zmniejszenie dolegliwości bólowych z utrzymującym się ograniczeniem ruchomości odcinka szyjnego (broda-mostek 1cm, rotacje prawo 20 stopni, lewo 40 stopni, ruchy boczne po 20 stopni), z ujemnym objawem szczytowym, z kończynami górnymi
w ułożeniu swobodnym, zachowanymi ruchami czynnymi w stawach neurologicznie bez objawów ubytkowych. Ubezpieczonemu zalecono kontynuację ćwiczeń
i okresową fizykoterapię w warunkach ambulatoryjnych.

Wnioskiem z dnia 9 marca 2012 r. ubezpieczony wystąpił do ZUS o przyznanie mu renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

W dniu 2 maja 2012 roku lekarz orzecznik ZUS uznał, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy. Lekarz orzecznik ZUS rozpoznał u ubezpieczonego radikulopatię szyjną przewlekłą, nadciśnienie tętnicze w okresie wyrównania. Stwierdzono nieznaczne ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa (broda-mostek 1cm, rotacje w prawo i lewo po 50 stopni, nachylenie boczne po 30 stopni, zgięcie 35 stopni, prostowanie 30 stopni). Objaw szczytowy ujemny. Kończyny górne w ułożeniu swobodnym, ruchy czynne w stawach zachowane. Neurologicznie bez objawów ubytkowych. Lekarz orzecznik ZUS uznał, że stwierdzone schorzenia nie ograniczają zdolności ubezpieczonego – z zawodu betoniarza-zbrojarza, pracującego jako drwal – do podjęcia pracy.

Po złożeniu przez ubezpieczonego sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, komisja lekarska ZUS, w dniu 6 czerwca 2012 roku, wydała orzeczenie,
w którym podtrzymała opinię lekarza orzecznika ZUS, stwierdzając że S. F. nie jest niezdolny do pracy.

Sąd Okręgowy w oparciu o opinie biegłych sądowych, ustalił, że na dzień wydania zaskarżonej decyzji u ubezpieczonego istniały podstawy do rozpoznania:

- przebytego w marcu 2011 r. leczenia operacyjnego dyskopatii C4/C5 i C5/C6,
ze stabilizacją międzytrzonową z dobrym efektem klinicznym, aktualnie bez ubytków neurologicznych, z niewielkim upośledzeniem funkcji ruchu,

- nadciśnienia tętniczego w II okresie WHO, wyrównanego farmakologicznie
u chorego z przewlekłą stabilną chorobą wieńcową serca,

- żylaków obu kończyn dolnych z objawami przewlekłej niewydolności żylnej bez objawów zapalnych i bez zmian troficznych skóry podudzi,

- otyłości prostej (BMI 34,86),

- zmian zwyrodnieniowych stawów kolanowych,

- wodojądrza po stronie prawej.

Występujące u ubezpieczonego schorzenia i stopień ich nasilenia
nie powodowały na dzień wydania zaskarżonej decyzji i po dniu 30 kwietnia 2012 r. długotrwałej niezdolności do pracy. Ubezpieczony może pracować fizycznie z przeciętnym obciążeniem fizycznym. Przeciwwskazana jest wyłącznie ciężka praca fizyczna, praca na wysokości powyżej 3 metrów i praca przy obsłudze urządzeń pozostających w ruchu. Ubezpieczony jest niezdolny do pracy w charakterze pilarza, drwala, ładowacza, bowiem prace te wymagają dużego wysiłku fizycznego. Może jednak podjąć inne prace fizyczne. U ubezpieczonego stwierdzono bowiem poprawę stanu zdrowia w wyniku leczenia operacyjnego i rehabilitacji sanatoryjnej. Aktualnie nie stwierdzono neurologicznych objawów ubytkowych i rozciągowych, brak zaników mięśniowych, brak istotnego ograniczenia zakresu ruchów biernych i czynnych.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie i wskazał na przepisy art. 57 ust. 1, art. 58. ust. 1 pkt 5 i ust. 2, art. 12 i art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2013 roku, poz. 1140, ze zm.) - zwaną dalej ustawą emerytalną - jednocześnie przytaczając ich treść. Sąd pierwszej instancji podniósł, że częściowa niezdolność do pracy jest wynikiem utraty w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. O częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W niniejszym postępowaniu spór dotyczył tego, czy po dniu 30 kwietnia 2012 r. ubezpieczony był w dalszym ciągu osobą niezdolną do pracy i ewentualnie w jakim stopniu oraz czy była to niezdolność trwała czy okresowa. Tym samym ustalić należało, czy stan zdrowia badanego uległ poprawie po dniu zakończenia okresu pobierania przez ubezpieczonego renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, przyznanej mu w związku z zespołem bólowym kręgosłupa w odcinku szyjnym i przebytą operacją chirurgiczną. Ustalenia w przedmiocie stanu zdrowia ubezpieczonego zostały poczynione w oparciu o analizę dokumentacji medycznej, w szczególności dokumentacji pozostającej w dyspozycji organu rentowego oraz przedłożonej przez ubezpieczonego w toku postępowania sądowego, a także na podstawie przeprowadzonych w toku postępowania sądowego dowodów z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii, ortopedii, kardiologii oraz zakresu medycyny pracy. Biegli wskazali, że na dzień wydania zaskarżonej decyzji u ubezpieczonego istniały podstawy do rozpoznania: przebytego w marcu 2011 r. leczenia operacyjnego dyskopatii C4/C5 i C5/C6 ze stabilizacją międzytrzonową z dobrym efektem klinicznym, aktualnie bez ubytków neurologicznych, z niewielkim upośledzeniem funkcji ruchu, nadciśnienia tętniczego w II okresie WHO, wyrównanego farmakologicznie u chorego z przewlekłą stabilną chorobą wieńcową serca, żylaków obu kończyn dolnych z objawami przewlekłej niewydolności żylnej bez objawów zapalnych i bez zmian troficznych skóry podudzi, otyłości prostej (BMI 34,86), zmian zwyrodnieniowych stawów kolanowych, wodojądrza po stronie prawej. Stwierdzili jednocześnie, że występujące u ubezpieczonego schorzenia i stopień ich nasilenia nie powodowały na dzień wydania zaskarżonej decyzji i po dniu 30 kwietnia 2012 r. długotrwałej niezdolności do pracy. U ubezpieczonego stwierdzono poprawę stanu zdrowia w wyniku leczenia operacyjnego i rehabilitacji sanatoryjnej. Aktualnie nie stwierdzono neurologicznych objawów ubytkowych i rozciągowych, brak zaników mięśniowych, brak istotnego ograniczenia zakresu ruchów biernych i czynnych. Biegli zauważyli, że ubezpieczony może pracować fizycznie z przeciętnym obciążeniem fizycznym. Przeciwwskazana w jego wyłącznie ciężka praca fizyczna, praca na wysokości powyżej 3metrów i praca przy obsłudze urządzeń pozostających w ruchu. Ubezpieczony jest niezdolny do pracy w charakterze pilarza, drwala, ładowacza, bowiem prace te wymagają dużego wysiłku fizycznego. Może jednak podjąć inne prace fizyczne.

W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał zatem, iż w analizowanym postępowaniu brak było podstaw do stwierdzenia, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy.

Ubezpieczony nie może wykonywać pracy drwala, pilarza, ładowacza, a zatem w zawodach w których pracował w czasie swojej aktywności zawodowej, lecz okoliczność nie przesądza, że stał się osobą częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej, gdyż czym innym jest możliwość kontynuowania konkretnego zatrudnienia, a czym innym szersza ocena stwierdzająca brak niezdolności do pracy, która nie odnosi się do jednego stanowiska pracy lecz do pracy zgodnej z kwalifikacjami. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 2000 r., II UKN 99/00 (OSNAPiUS 2002, nr 14, poz. 340) stwierdzono bowiem, że brak możliwości wykonywania pracy dotychczasowej nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy w sytuacji, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy bez przekwalifikowania lub przy pozytywnym rokowaniu co do możliwości przekwalifikowania zawodowego.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy wskazał, że ubezpieczony legitymuje się wprawdzie wykształceniem zawodowym (ukończył (...) w zawodzie betoniarz-zbrojarz), ale w wyuczonym zawodzie pracował wyłącznie przez 3 miesiące. W czasie swojej aktywności zawodowej ubezpieczony pracował na stanowiskach: ładowacza, drwala, pilarza, pracownika fizycznego w rolnictwie, prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług leśnych. Praca na powyższych stanowiskach nie wymagała przy tym żadnych szczególnych kwalifikacji. Aby pracować jako drwal i pilarz ubezpieczony musiał jedynie ukończyć miesięczne przeszkolenie z obsługi pilarki. W tym miejscu podkreślenia zatem wymaga, że przy ocenie niezdolności do pracy dla celów rentowych bardziej istotne są kwalifikacje rzeczywiste, gdyż ocena ta sprowadza się do stwierdzenia, w jakim stopniu wiedza i umiejętności, którymi dysponuje ubezpieczony, mogą być wykorzystane przez niego w pracy pomimo zaistniałych ograniczeń sprawności organizmu. Tym samym dla ustalenia „poziomu posiadanych kwalifikacji” w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej nie wystarcza stwierdzenie, że pracownik wykonywał przez pewien okres daną pracę, lecz należy wykazać, że uzyskał w ten sposób rzeczywiste umiejętności, mające wpływ na jego karierę zawodową, na przykład decydujące o uzyskiwaniu wyższych zarobków niż pracownicy mający takie same kwalifikacje formalne, przesądzające o awansach lub możliwości znajdowania nowego miejsca pracy.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy, Sąd Okręgowy wskazał, że ubezpieczony de facto nie pracował w wyuczonym zawodzie, a dotychczas wykonywane przez niego zawody nie wymagały od niego żadnych szczególnych kwalifikacji i nie można więc uznać ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy, skoro biegli sądowi nie stwierdzili żadnych przeciwwskazań do wykonywania przez ubezpieczonego prac fizycznych z przeciętnym obciążeniem. W przypadku ubezpieczonego istnieją wprawdzie przeciwwskazania do podjęcia ciężkiej pracy fizycznej i na wysokości, co wyklucza pracę na stanowisku drwala, pilarza, ładowacza, jednakże okoliczność ta pozostawała bez znaczenia dla niniejszej sprawy. W ustalonym stanie faktycznym zachował on bowiem zdolność do wykonywania innych prac zgodnych z poziomem jego kwalifikacji (niewykwalifikowany pracownik fizyczny).

Na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy nie mogło mieć również wpływu ustalenie, że w okresie od 1 września 2011 r. do 30 kwietnia 2012 r. ubezpieczony był uznany przez lekarza orzecznika ZUS za osobę częściowo niezdolną do pracy z uwagi na schorzenia kręgosłupa szyjnego. W tym miejscu po pierwsze podkreślenia wymaga, że odmienna ocena zdolności do pracy dokonana w poprzednich latach przez lekarza orzecznika nie może skutkować podważaniem prawidłowości oceny biegłych. Wynik niniejszego procesu w części dotyczącej świadczenia rentowego zależał wyłącznie od oceny, czy było prawidłowe orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, jakie legło u podstaw wydania zaskarżonej w sprawie decyzji, a więc od ustalenia, czy stan zdrowia ubezpieczonego stwierdzany aktualnie przez komisję odpowiadał rzeczywistemu. Po drugie Sąd zważył, że w świetle brzmienia art. 107 ustawy emerytalnej prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Mając na uwadze powyższe podkreślenia wymaga, że po dniu 30 kwietnia 2012 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, właśnie z tej przyczyny, że uznano, iż nastąpiła poprawa stanu jego zdrowia, nie stwierdzono bowiem przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa, czy istotnego upośledzenia funkcji ruchu kręgosłupa (których rozpoznanie było podstawą przyznawania ubezpieczonemu renty w poprzednim okresie).

Sąd Okręgowy tak argumentując uznał zaskarżoną decyzję organu rentowego za prawidłową i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji zaskarżył w całości ubezpieczony wnosząc o jego zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja ubezpieczonego okazała się zasadna w konsekwencji czego doszło
do zmiany zaskarżonego wyroku i przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres do dnia 31.07.2014r.

Sąd Apelacyjny dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego miał na uwadze, że w niniejszej sprawie należało prawidłowo ustalić kwalifikacje ubezpieczonego, skoro to w powiązaniu z nimi dokonuje się oceny stanu zdrowia ubezpieczonego w pryzmacie jego zdolności do pracy. Ubezpieczony natomiast, co wynika z akt rentowych, posiada wykształcenie zawodowe (betoniarz – zbrojarz) oraz rzeczywiste kwalifikacje tak w zawodzie wyuczonym, wykonywanym w okresie od 02.11.1974r. do 08.02.1975r. , jak i później wykonywanych profesjach drwala, ładowacza, przy wyrzynce drewna za pomocą pilarki, a nadto w działalności gospodarczej do 01.02.1999r. polegającej na świadczeniu usług leśnych i przy pozyskiwaniu drewna (k. 9,12,15, 27, 28, 32, 33, 52, 53, 59 a.r.). Ubezpieczony
nie zdobywał dodatkowych kwalifikacji (akta rentowe i rozprawa, k. 71). Oceny stanu jego zdrowia należało w sprawie dokonać według stanu po dniu 30.04.2012r. (jako kontynuacja przyznanego do tej daty świadczenia rentowego), lecz nie później niż na dzień wydania zaskarżonej decyzji, tj. na dzień 14.06.2012 roku, w związku ze stwierdzonymi u ubezpieczonego zmianami narządu ruchu. Należy bowiem podnieść, że przyczyną przyznania uprzednio prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności, okresowo do dnia 30.04.2012r. była wykonana w marcu 2011r. stabilizacja odcinka szyjnego ze zmianami dyskopatycznymi poprzez zamontowanie protez krążków
na poziome C4/C5 i C5/C6, a następnie rehabilitacja w ramach prewencji rentowej (vide akta medyczne). Występujący w niniejszej sprawie zespół biegłych sądowych
z zakresu ortopedii, neurologii, interny, po zbadaniu ubezpieczonego i analizie dokumentacji medycznej, podał, że ubezpieczony jest zdolny do pracy, lecz trzeba wskazać, że biegli nie powiązali prawidłowo oceny medycznej z poziomem kwalifikacji zawodowych ubezpieczonego. Z jednej bowiem strony biegli właściwie podali, że ubezpieczony posiada wykształcenie zawodowe betoniarz – zbrojarz i przez kilkanaście lat pracował jako pilarz i drwal, a zatem niewątpliwie wykonywał prace wymagające sprawności fizycznej, ze spornym obciążeniem fizycznym, pracował
z urządzeniem pozostającym w ruchu w postaci piły spalinowej, łańcuchowej,
do cięcia drzew i drewna, oraz posiada kwalifikacje do pracy na wysokości jako zbrojarz – betoniarz. Biegli sądowi zarazem w swojej opinii na k. 19 wskazali,
że ubezpieczony nie może pracować na wysokości powyżej 3 metrów, przy obsłudze maszyn w ruchu, ani przy pracach wymagających większego niż przeciętny wysiłku fizycznego. Nadto, biegła sądowa z zakresu medycyny pracy w opinii na k. 42-43, podała, że ubezpieczony nie spełnia warunków zdrowotnych do pracy na stanowisku pilarza, drwala, ładowacza, bowiem prace te wymagają dużego wysiłku fizycznego,
a ubezpieczony przy jego stanie zdrowia nie może takich prac wykonywać i wymaga również dalszego leczenia schorzeń narządu ruchu, przede wszystkim rehabilitacji
(również redukcji wagi). Biegła sądowa z zakresu medycyny pracy podała, że ubezpieczony może natomiast wykonywać prace fizyczne nie wymagające większego wysiłku fizycznego, a zatem jako pracownik parkingu samochodowego, pomocnik w magazynie, pracownik ochrony mienia. Są to jednak prace niżej kwalifikowane niż zdobyte przez ubezpieczonego wykształcenie zawodowe, czy wykonywane przez niego przez kilkanaście lat, a które wymagają również nie tyko sprawności i siły, ale kwalifikacji ze względu na potrzebę umiejętności obsługi pilarki, pił łańcuchowych, kierowania ścinanych drzew oraz bezpieczeństwo otoczenia. Biegła zarazem wyraźnie podała, podobnie zresztą jak wcześniejszy zespół biegłych, że ubezpieczony nie spełnia warunków zdrowotnych do pracy na stanowisku pilarza, drwala, ładowacza, a zatem, co wymaga podkreślenia, gdyż prace te wymagają dużego wysiłku fizycznego. Wskazany na wstępie rozważań zespół biegłych podał praktycznie taką samą ocenę. Ubezpieczony zatem nie może pracować zgodnie z posiadanymi przez niego poziomem wykształcenia. Jako, że przede wszystkim ubezpieczony wymaga leczenia i rehabilitacji, należy to traktować jako priorytet przed ewentualnym podjęciem przekwalifikowania, co zresztą byłoby bezcelowym, gdy zważy się, że ubezpieczony uzyskał już prawo do emerytury.

Analiza opinii biegłych sądowych, sporządzonych na potrzeby niniejszego procesu, wraz z pozostałą dokumentacją medyczną, w tym zgromadzoną w aktach medycznych, doprowadziła w ocenie Sądu Apelacyjnego do wniosku,
że u ubezpieczonego nie doszło więc do takiej poprawy stanu zdrowia, która prowadziłaby do odzyskania przez niego zdolności do pracy, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Występujący w niniejszej sprawie biegli sądowi, po zbadaniu ubezpieczonego i analizie dokumentacji medycznej, w przekonywujący i logiczny sposób wyjaśnili na jakie schorzenia cierpi ubezpieczony, jakie jest zaawansowanie rozpoznanych chorób i na czym polega upośledzenie sprawności narządu ruchu,
jak również, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy w charakterze pilarza, drwala, ładowacza, gdyż nie może pracować przy pracach wymagających dużego wysiłku fizycznego, przy pracy na wysokości powyżej 3 metrów, jak również przy maszynach w ruchu. Dokonując oceny materiału dowodowego, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że opinie biegłych sądowych w ich częściach motywacyjnych oraz wynikach badań przedmiotowych są wiarygodne i przekonywujące, jak również w zakresie rozpoznań schorzeń. Zostały sporządzone przez osoby legitymujce się specjalistyczną wiedzą medyczną, o specjalizacjach adekwatnych do zgłaszanych dolegliwości i schorzeń, po uprzednim zebraniu wywiadu i przeprowadzeniu badań przedmiotowych, zapoznaniu się z aktami sprawy i dokumentacją medyczną.

Sąd Apelacyjny, mając zatem na uwadze poczynione w oparciu o posiadany w sprawie materiał dowodowy, własne ustalenia co do kwalifikacji zawodowych ubezpieczonego, w powiązaniu z prawidłowymi ocenami medycznymi wyrażonymi przez biegłych specjalistów, doszedł do wniosku, że ubezpieczony zgodnie z art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy emerytalnej, jest nadal okresowo, niezdolny do pracy, zgodnie
z kwalifikacjami zawodowymi, w związku z czym nadto na podstawie art. 107 w zw. z art. 13 ust. 3a ustawy emerytalnej należało przyznać mu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, zgodnie z kwalifikacjami, na dalszy okres,
do czasu osiągnięcia przez ubezpieczonego wieku emerytalnego i przyznania mu
u przez organ rentowy od dnia 01.08.2014r. prawa do emerytury.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok i orzekł jak w sentencji.

SSO del. Małgorzata Czerwińska SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSA Jolanta Hawryszko