Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Krzysztof Kamiński

Protokolant Aneta Chardziejko

przy udziale prokuratora Ewy Minor-Olszewskiej, po rozpoznaniu w dniu 12.03.2015 r. sprawy M. K. oskarżonego o czyn z art. 178a§4 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 25 listopada 2014 r. (sygn. akt XV K 1090/14):

I. Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 380-zł. (trzystu osiemdziesięciu złotych) tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża go pozostałymi kosztami procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie 50-zł. (pięćdziesięciu złotych).

UZASADNIENIE

M. K. został oskarżony o to, że w dniu 31 sierpnia 2014 r. o godz. 1.35 w B. na ul. (...) prowadził pojazd marki C. o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, posiadając I badanie – 0,46 mg/dm ³, II badanie – 0,47 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem sądu za prowadzenie pojazdu będąc w stanie nietrzeźwości, tj. o czyn z art. 178a§4 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie o sygn. akt XV K 1090/14:

I. Oskarżonego M. K. uznał za winnego popełnienia tego, że w dniu 31 sierpnia 2014 r. o godz. 1.35 w B. na ul. (...) prowadził pojazd marki C. o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, posiadając I badanie – 0,46 mg/dm ³, II badanie – 0,47 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 7.07.2005 r. w sprawie III K 2010/05 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, tj. czynu z art. 178a§4 k.k., i za czyn tak przypisany na mocy z art. 178a§4 k.k. skazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II. Na mocy art. 69§1, 2 i 4 k.k., art. 70§1 pkt 1 k.k., art. 71§1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata i orzekł wobec niego karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając stawkę dzienną na kwotę 40 (czterdziestu) złotych.

III. Na mocy art. 42§2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat.

IV. Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwoty 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Powyższy wyrok, na podstawie art. 425§1 i 2 k.p.k. oraz 444 k.p.k., na korzyść oskarżonego M. K. zaskarżył w części jego obrońca i na zasadzie art. 427§1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1. rażącą niewspółmierność, orzeczonego w punkcie III części dyspozytywnej wyroku, środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, bez możliwości rozważenia krótszego okresu stosowania tegoż środka, skutkującego niemożnością dalszego prowadzenia przez oskarżonego działalności gospodarczej, ograniczając tym samym w sposób znaczny jego możliwości finansowe, podczas gdy z uwagi na szkodliwość czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz aktualna sytuację życiową, jak również wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze kary oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa wskazują, iż wystarczającym do spełnienia celów kary będzie orzeczenie wobec niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres jednego roku.

Mając na uwadze powyższe, na zasadzie art. 427§ 1 i 437§2 wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez obniżenie okresu orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres jednego roku.

Jednocześnie wniósł o dopuszczenie dowodu z akt dozoru kuratora zawodowego Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygnaturze akt Doz 219/13 (z załączonymi do akt aktami dozoru IV D 285/13 Wydziału IV Penitencjarnego Sądu Okręgowego w Białymstoku) na okoliczność zachowania oskarżonego po opuszczeniu zakładu karnego i prowadzonej przez niego działalności gospodarczej na terenie Polski oraz Belgii stanowiącej główne źródło utrzymania oskarżonego.

W przedmiocie powyższego wniosku dowodowego Sąd Okręgowy rozstrzygnął na rozprawie apelacyjnej w dniu 12 marca 2015 r. (k. 93v).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut „rażącej niewspółmierności” kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną ( m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r., II AKa 163/03, OSA 2003/11/113).

Wymiar środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów winien być wprost proporcjonalny do stopnia zagrożenia ze strony kierującego dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym ( vide art. 42§1 i 2 k.k.). Stopień ten określają okoliczności czynu, w tym przede wszystkim stężenie alkoholu we krwi kierującego (wydychanym powietrzu) oraz dotychczasowa karalność oskarżonego za podobne czyny wskazująca na stosunek sprawcy do obowiązujących zasad bezpieczeństwa, na jego stopień poczucia odpowiedzialności.

Sąd I instancji orzekając wobec oskarżonego M. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wziął pod uwagę wskazane wyżej dyrektywy.

Zauważyć należy, że oskarżony M. K. kierował samochodem m-ki C. w B. na ulicy (...) (ulicy o dosyć dużym natężeniu ruchu nawet w porze nocnej) w stanie nietrzeźwości przekraczającym prawie dwukrotnie (z tendencją rosnącą) dopuszczalną prawem normę ( vide art. 115§16 pkt 2 k.k.).

Co istotne, oskarżony był wielokrotnie karany, w tym za czyn z art. 178a§1 k.k. Okoliczność ta dowodzi, że jego zachowanie nie miało charakteru incydentalnego, co musi mieć istotny wpływ na ocenę stopnia zagrożenia z jego strony dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Dodać należy, że z punktu widzenia wymiaru w/w środka karnego nie mają istotnego znaczenia podnoszone w apelacji argumenty, w tym przyznanie się do winy oraz negatywne konsekwencje związane z jego zastosowaniem dla oskarżonego. Zważywszy na okoliczności czynu (M. K. został zatrzymany na „gorącym uczynku”) oraz świadomość oskarżonego (karanego za tego rodzaju czyn), że kierując samochodem w stanie nietrzeźwości może stracić prawo jazdy na wiele lat. Skoro godził się na to, nie może teraz obarczać odpowiedzialnością za swoje zachowanie Sądu.

W świetle wskazanych wyżej okoliczności orzeczony wobec oskarżonego trzyletni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych mieści się w granicach sądowego uznania i nie jest niewspółmierny, a zwłaszcza rażąco (w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.).

Nie stwierdzając innych nieprawidłowości w zakresie orzeczonej kary (zgodnie z art. 447§2 k.p.k. apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych), należało orzec, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

O opłacie za drugą instancję orzeczono na mocy art. 2 ust.1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223), zaś o pozostałych kosztach sądowych na podstawie art. 636§1 k.p.k. Na pozostałe koszty sądowe złożyły się:

- koszt uzyskania informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego w kwocie 30-zł. (art. 618§1 pkt 10 k.p.k. w zw. z §3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego /Dz. U. 2014 r. poz. 861/);

- koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20-zł. (art. 618§1 pkt 1 k.p.k. w zw. z §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym /Dz. U. z 2013 r., poz. 663 j.t./).