Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Krystyna Hadryś

Sędzia SO Gabriela Sobczyk

Sędzia SR (del.) Anna Hajda (spr.)

Protokolant Aneta Puślecka

po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2014 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa Agencji Mienia Wojskowego w W.

przeciwko M. E. (1) i A. P. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 19 września 2013 r., sygn. akt I C 126/13

1  zmienia zaskarżony wyrok także z urzędu na rzecz pozwanej w punkcie 1 w ten sposób, że zasądza od pozwanych A. P. (1) i M. E. (1) solidarnie na rzecz powódki Agencji Mienia Wojskowego w W. kwotę 2.850, 21 zł (dwa tysiące osiemset pięćdziesiąt złotych i 21/100) z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 42,40 zł (czterdzieści dwa złote i 40/100) od dnia 14 grudnia 2011 r.;

- od kwoty 1.060,20 zł (tysiąc sześćdziesiąt złotych i 20/100) od dnia 17 stycznia 2012 r.;

- od kwoty 328,95 zł (trzysta dwadzieścia osiem złotych i 95/100) od dnia 25 lutego 2012 r.;

- od kwoty 1.039,36 zł (tysiąc trzydzieści dziewięć złotych i 36/100) od dnia 24 kwietnia 2012 r.;

- od kwoty 379,30 zł (trzysta siedemdziesiąt dziewięć złotych i 30/100) od dnia 19 maja 2012 r., a w pozostałym zakresie powództwo oddala oraz zasądza od powódki na rzecz pozwanych solidarnie 52,76 zł (pięćdziesiąt dwa złote i 76/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

1  oddala apelację w pozostałym zakresie;

2  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 50 zł (pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Anna Hajda SSO Krystyna Hadryś SSO Gabriela Sobczyk

Sygn. akt III Ca 2044/13

UZASADNIENIE

Powód wniósł o zasądzenie od pozwanych kwoty 6.746,27 zł z ustawowymi odsetkami od następujących kwot: 930,42zł od dnia 15 listopada 2011r., 1.304,05 zł od dnia 14 grudnia 2011r., 1,234,10 zł od dnia 22 maja 2012r., 1.304,05 zł od dnia 17 stycznia 2012r., 404,61 zł od dnia 25 lutego 2012r., 1.039,36 zł od dnia 24 kwietnia 2012r., 379,30 zł od dnia 19 maja 2012r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że pozwani prowadzili działalność gospodarcza polegająca na sprzedaży detalicznej i gastronomii pod firmą P. P.U.H. (...) spółka cywilna A. P. (1), M. E. (2) z siedziba w T.. W dniu 25 lutego 2008r. zawarli umowę dzierżawy nieruchomości położonej w G. przy ulicy (...) o powierzchni 0,0038 ha wraz z posadowionym na niej budynkiem składającym się z kantyny na czas określony od 18 marca 2008r. do dnia 31 grudnia 2008r., przedłużoną następnie aneksem nr (...) z dnia 29 października 2008 do dnia 31 grudnia 2011r. Stanowiąca przedmiot dzierżawy nieruchomość przeznaczona była na prowadzenie działalności gastronomicznej. W trakcie obowiązywania umowy pozwani nie wywiązywali się z obowiązku płacenia czynszu dzierżawnego, w tym podatku od nieruchomości i kosztów opłat za media na podstawie faktur VAT, a także innych kosztów związanych z wykorzystaniem przedmiotu dzierżawy szczegółowo wskazanych par. 6 umowy. Dodatkowo z uwagi na nieterminowe wpłaty wskazanych należności pozwani nie płacili odsetek ustawowych za opóźnienie zgodnie z otrzymywanymi notami odsetkowymi.

Powód wskazał, że żądaniem pozwu objął także wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy przez pozwanych w okresie od 01 stycznia 2012r. do 10 lutego 2012r. W dniach 03 listopada 2011r. i 01 grudnia 2011r. wystawił faktury VAT nr (...) z tytułu czynszu dzierżawnego za miesiące listopad i grudzień 2011r. Nadto obciążył pozwanych w dniu 8 maja 2012r. refakturą VAT nr (...) za energie cieplną za okres od września do grudnia 2011r. według wskazań faktury pierwotnej nr (...)/2012r z dnia 26 kwietnia 2012r. wystawionej przez (...) Zarząd (...) w K.. Powód podkreślał, ze pozwani korzystali z nieruchomości do 10 lutego 2012r., kiedy wyłoniono w drodze przetargu nowego dzierżawcę A. P. (2), któremu protokolarnie wydano nieruchomość w tym samym dniu.

Wobec korzystania przez pozwanych z nieruchomości po wygaśnięciu umowy powód obciążył ich z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu fakturą VAT nr (...) z dnia 3 stycznia 2012r. za miesiąc styczeń oraz faktura VAT nr (...) z dnia 13 lutego 2012r. za okres czasu od dnia 1 lutego 2012r. do dnia 9 lutego 2012r. Po odczytaniu liczników zużycia mediów powód wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 07 maja 2012r. za miesiąc styczeń 2012r i 10 dni lutego 2012r. Nadto z uwagi na nieterminowe płatności wcześniejszych należności powód obciążył pozwanych notami odsetkowymi nr (...) z dnia 6 września 2011r, nr (...)z dnia 14 października 2011r., nr (...) z dnia 29 listopada 2011r., nr (...) za dnia 28 grudnia 2011r. Wezwanie do dobrowolnej zapłaty należności pozostało bezskuteczne.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Gliwicach uwzględnił powództwo w całości oraz zasądził na rzecz powoda kwotę 1.301,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwani domagali się oddalenia powództwa i zasądzenia na ich rzecz zwrotu kosztów procesu. Pozwani potwierdzili fakt zawarcia umowy z powodem, jednak wywodzili, że wywiązali się z wynikających z niej obowiązków. Nadto podnosili, ze nie korzystali z nieruchomości po dniu wygaśnięcia umowy, tj. 31 grudnia 2011r. Wskazali, że czynsz dzierżawny za listopad i grudzień 2011r. uiścili w dniu 21 września 2012r. w kwocie 264,47 zł pomniejszając go o wartość kaucji w wysokości 1.970 zł. Pozwani podnieśli również, że zapłacili na rzecz powoda noty obciążeniowe związane z nieterminową spłatą należności uiszczając na jego rzecz 21 września 2012r. kwotę 150,38 zł. Podkreślali, że nie otrzymali od powoda faktury VAT nr (...), dlatego jej nie opłacili. Nadto zaprzeczyli by korzystali lokalu po wygaśnięciu umowy dzierżawy. Podkreślali, że zaprzestali prowadzenia działalności gospodarczej z końcem 2011r., co zgłosili stosownym organom. W tym samym terminie usunęli z lokalu większość sprzętu przeznaczonego do prowadzenia działalności gospodarczej, pozostawiając jedynie ten, który w ramach wzajemnych rozliczeń miał zostać przekazany A. P. (2). Według pozwanych począwszy od stycznia 2012r. lokal zajmował nowy dzierżawca, prowadzący działalność gospodarcza pod firmą PPUH (...).

Pismem z dnia 13 września 2013r. powód ograniczył żądanie pozwu do kwoty 3.169,72 zł. Ostatecznie modyfikując powództwo wniósł o zasadzenie od pozwanych kwoty 3.169,72 zł, z odsetkami ustawowymi od kwot 42,40 zł od dnia 14 grudnia 2011r od dnia zapłaty, 1.304,05 zł od dnia 17 stycznia 2012r do dnia zapłaty, 404,61 zł od dnia 25 lutego 2012r do dnia zapłaty, 1.039,36 zł od dnia 24 kwietnia 2012r do dnia zapłaty, 379,30 zł od dnia 19 maja 2012r do dnia zapłaty.

Na rozprawie z dniu 19 września 2013r. pozwani uznali powództwo do kwoty 42,40 zł.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 września 2012r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 3.169,72 zł z każdoczesnymi ustawowymi odsetkami od kwot: 42,40 zł od dnia 14 grudnia 2011r. do dnia zapłaty, 1.304,05 zł od dnia 17 stycznia 2012r. do dnia zapłaty, 404,61 zł od dnia 25 lutego 2012r. do dnia zapłaty, 1.039,36 zł od dnia 24 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty oraz 379,30 zł od dnia 19 maja 2012r. do dnia zapłaty. Nadto zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda 77,85 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, umorzył postępowanie w części, w której powód ograniczył powództwo oraz nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, co do kwoty 42,40 zł.

Orzeczenie powyższe zapadło przy ustaleniu, że pozwani M. E. (1) i A. P. (1), jako wspólnicy spółki cywilnej pod firmą P. P.U.H. (...) spółka cywilna A. P. (1), M. E. (2) w T., prowadzili działalność gospodarczą polegająca na sprzedaży detalicznej w niewyspecjalizowanych sklepach i gastronomii. Spółka została rozwiązana 18 stycznia 2012r .

Sąd ustalił nadto, że strony w dniu 25 lutego 2008r. zawarły umowę dzierżawy nieruchomości, położonej w G. przy ulicy (...) o powierzchni 0,0038 ha wraz z posadowionym na niej budynkiem składającym się z kantyny, na czas oznaczony od 18 marca 2008r. do dnia 31 grudnia 2008r., przedłużoną następnie aneksem nr (...) z dnia 29 października 2008 do dnia 31 grudnia 2011r. Na podstawie § 5 umowy pozwani byli zobowiązani do zapłaty na rzecz powoda czynszu dzierżawnego, w tym podatku od nieruchomości i kosztów opłat za zużyte media na podstawie przedstawionych faktur VAT, a także do ponoszenia innych kosztów związanych z wykorzystaniem przedmiotu dzierżawy szczegółowo wskazanych § 6 umowy.

Pozwani dysponowali nieruchomością do dnia 10 lutego 2012r., kiedy to została przekazana protokolarnie nowemu dzierżawcy A. P. (2), prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą PPUH (...). Wobec korzystania przez pozwanych z nieruchomości po wygaśnięciu umowy dzierżawy powód obciążył ich z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu fakturą VAT nr (...) z 3 stycznia 2012r. za miesiąc styczeń oraz faktura VAT nr (...) z 13 lutego 2012r. za okres czasu od dnia 1 lutego 2012r. do dnia 9 lutego 2012r.

Po odczytaniu liczników zużycia mediów powód wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 7 maja 2012r. za odpowiednio miesiąc styczeń 2012r. i 10 dni lutego 2012r.

Ponadto z uwagi na nieterminowe płatności wcześniejszych należności powód obciążył pozwanych notami odsetkowymi nr (...) z dnia 06 września 2011r., nr (...) z dnia 14 października 2011r., nr (...) z dnia 29 listopada 2011r., nr (...) z dnia 28 grudnia 2011r.

Powód wzywał pozwanych do dobrowolnej zapłaty należności pismem z dnia 21 czerwca 2012r. Wobec bezskuteczności wezwania skierował sprawę na drogę postępowania sądowego.

W dniu 17 kwietnia 2013r. pozwani wpłacili na rachunek powoda 600,00 zł , a w dniu 15 kwietnia 2013r. 634,00 zł tytułem spłaty faktury VAT (...).

Pozwani, jako wspólnicy spółki cywilnej, 23 stycznia 2012r. poinformowali Urząd Skarbowy w Z. o zakończeniu działalności gospodarczej z dniem 31 grudnia 2011r. W dniu 24 stycznia 2012r wypełnili oświadczenie o wyrejestrowaniu płatnika skierowane do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione. Oceniając materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że przedmiotowa nieruchomość była w dyspozycji pozwanych do chwili przekazania jej wydzierżawiającemu to jest Agencji Mienia Wojskowego z siedzibą w W. na podstawie protokołu przyjęcia – przekazania nieruchomości sporządzonego w dniu 10 lutego 2012r. Do tego dnia bowiem w ich dyspozycji znajdował się klucz do kantyny. W rezultacie zatem do tego dnia posiadali lokal bez tytułu prawnego. Powołując się na treść art. 225 kc oraz ustalając odpowiedzialność pozwanych z tytułu posiadania przedmiotowej nieruchomości w złej wierze Sąd uznał za zasadne zasądzenie na rzecz powoda wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania nieruchomości w kwocie dotychczasowego czynszu dzierżawnego, którego wysokości czasie trwania umowy pozwani nie kwestionowali. I tak za styczeń 2012r. w wysokości 1.304,05 i część lutego w wysokości 404,61 zł. Nadto Sąd obciążył pozwanych za analogiczne okresy kosztami związanymi ze zużytymi mediami w kwotach odpowiednio za styczeń 2012r. - 1.039,36 zł i za część lutego - 379,30zł z odsetkami od dnia wymagalności.

Nadto na podstawie art. 355 § 1 kpc w zw. z art. 203 § 1 kpc Sąd umorzył postępowanie w zakresie, w którym powód cofnął powództwo. O kosztach postępowania orzekł w oparciu o treść art. 100 kpc stosunkowo je rozdzielając i ustalając, ze powód utrzymał się ze swoim roszczeniem w 47%.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany M. E. (1), zaskarżając go w punkcie 1, co do kwoty 3.127,32 zł oraz kosztów procesu. Zarzucił naruszenie przepisów postępowania, a to art. 233 kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przez wybiórczą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dowodów w postaci przesłuchania pozwanego oraz świadka oraz dokumentacji w części, która wskazywała, że pozwani nie posiadali lokalu w okresie od 1 stycznia 2012r. do 10 lutego 2012r., a w tym czasie zajmował go nowy dzierżawca A. P. (2). Naruszenia art. 233 kpc pozwany upatrywał również w uznaniu przez Sąd, że ewentualne posiadanie kluczy do kantyny po dniu 31 grudnia 2011r. przez nowego dzierżawcę odbywało się za pozwoleniem pozwanych i na ich ryzyko, którzy w tym zakresie jako profesjonaliści powinni wykazać się odpowiednią starannością, w sytuacji gdy pozwany nie wskazał by przekazał klucze A. P. (2). Pozwany wskazał, że nowy dzierżawca dysponował kluczem za nieformalnym przyzwoleniem powódki. Nadto pozwany wywodził, ze w sprzeczności z doświadczeniem życiowym stoi wniosek Sądu, ze powódka traktowała obecność A. P. (2) w kantynie po dniu 31 grudnia 2012r. jako kontynuację działalności pozwanych, którzy oficjalnie nie rozliczyli się z wydzierżawiającym. Pozwany zarzucał nadto naruszenie art. 328 § 2 kpc przez nienależyte wskazanie podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia i niewłaściwe uzasadnienie, które fakty zdaniem Sądu zostały udowodnione, a które nie, a także przez brak wskazania, czy Sąd dał wiarę dowodom osobowym oraz niepodanie w sposób przekonujący przyczyn, które spowodowały, że Sąd podzielił w całości stanowisko powoda. Nadto pozwany zarzucił błędy w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że spółka pozwanych została rozwiązana 18 stycznia 2012r. oraz przyjęcie, że pozwani dysponowali wydzierżawioną nieruchomością do dnia 10 lutego 2012r. Nadto pozwany zarzucił pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego okoliczności, że A. P. (2) korzystał z przedmiotowej nieruchomości w spornym okresie w ramach działalności własnej firmy, a teren należący do powoda jest zamknięty, strzeżony i nikt nieuprawniony nie może przebywać na jego terenie bez przepustki.

Ponadto pozwany zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, a to: art. 225 kc w zw. z art. 224 § 2 kc przez uznanie, że pozwani jako posiadacze samoistni w złej wierze są zobowiązani solidarnie wobec powódki do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, za okres od 1 stycznia 2012r. do 10 lutego 2012r. oraz art. 6 kc przez jego pominięcie i uznanie, że powód wykazał zasadność swoich roszczeń, w sytuacji gdy nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie, że protokół przekazania został podpisany w dniu 10 lutego 2012r. oraz by pozwani w spornym okresie korzystali z nieruchomości. Z ostrożności procesowej pozwany podniósł zarzut naruszenia art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z 5 lipca 2001r. o cenach w zw. z art. 2 ust. 1 i 4 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (VAT) przez ich niezastosowanie i zasądzenie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy w kwocie powiększonej o podatek VAT, podczas gdy charakter przewidzianego w art. 224 § 2 kc roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy wyklucza uznanie go za składnik podatku VAT.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego musiała odnieść częściowo skutek.

Na wstępie podkreślić należy, że Sąd Okręgowy podziela w pełnym zakresie ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji i przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia. Są one prawidłowe i w pełni znajdują potwierdzenie w zgromadzonych dowodach. Zostały one poddane wnikliwej ocenie, zgodnej z wypływającymi z treści art. 233 kpc dyrektywami. Z tych to przyczyn Sąd Okręgowy podzielił je i przyjął za własne.

Odnosząc się do podniesionych w apelacji zarzutów w pierwszej kolejności należy wskazać, iż nie sposób podzielić stanowiska pozwanego, który zarzuca Sądowi naruszenie art. 233 kpc. Zauważyć należy, że zarzut ten odnosi się wprost do oceny dowodów wskazując, według jakich kryteriów winna być ona przeprowadzona. Wyraża mianowicie zasadę swobodnej oceny dowodów stanowiąc w § 1, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd art. 233 § 1 kpc wymaga zatem wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Z tych względów za niewystarczające należy uznać przekonanie strony o innej niż przyjęta przez Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i o ich odmiennej ocenie niż ocena dokonana przez Sąd (Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 1 marca 2012r. I ACa 111/12; z dnia 3 lutego 2012r., I ACa 1407/11). Jeżeli zatem Sąd, ze zgromadzonego materiału dowodowego, wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (wyrok Sądu Apelacyjny we Wrocławiu z dnia 8 lutego 2012r.; I ACa 1404/11). W ocenie Sądu Odwoławczego postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone w sposób wyczerpujący i prawidłowy. Sąd Rejonowy wskazał dokładnie dowody, w oparciu o które poczynił ustalenia faktyczne w sprawie oraz fakty, które uznał za udowodnione. Nie sposób przy tym dopatrzeć się błędu w logicznym rozumowaniu Sądu Rejonowego.

Nie mógł odnieść skutku także zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 328 § 2 kpc bowiem o uchybieniu temu przepisowi można mówić jedynie wówczas, gdyby uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawierało danych pozwalających na jego kontrolę (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 r., sygn. I CKN 185/01, Lex nr 52726). Z taką sytuację w niniejszej sprawie nie mieliśmy do czynienia. Wręcz przeciwnie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sadowi Odwoławczemu na ocenę zarówno prawidłowości ustalenia stanu faktycznego, jak również kontrolę czy prawo materialne i procesowe zostało należycie zastosowane.

Skuteczny okazał się jednak zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa materialnego, w zakresie, w jakim Sąd zasądził wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości w wysokości uwzględniającej podatek VAT. W orzecznictwie i doktrynie powszechnie przyjmuje się, że roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przysługujące właścicielowi wobec posiadacza samoistnego (art. 224 § 2 i art. 225 k.c.) lub zależnego (art. 230 k.c.) należy do tzw. roszczeń uzupełniających roszczenie właściciela o wydanie rzeczy, czyli do roszczeń uzupełniających roszczenie windykacyjne i pozostają z nim w ścisłym związku. Przyjmuje się również, że roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy wobec posiadacza samoistnego lub zależnego w złej wierze (art. 225 i 230 k.c.) łączy w sobie elementy roszczenia odszkodowawczego i roszczenia o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia. Odrębność roszczeń przewidzianych we wskazanych przepisach nie wyklucza przy tym całkowicie możliwości pomocniczego stosowania w odniesieniu do niektórych z tych roszczeń przepisów o naprawieniu szkody.

Słusznie wskazał w apelacji pozwany, że zgodnie z przyjętym w orzecznictwie stanowiskiem zasądzenie w sprawie cywilnej kwoty równej podatkowi VAT może mieć miejsce wówczas, gdy przedmiotem żądania pozwu jest zapłata ceny lub wynagrodzenia obejmującego, zgodnie z przepisami o cenach, jako składnik kwotę należnego podatku VAT (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2004 r. IV CK 273/03 LEX nr 183707). W konsekwencji charakter przewidzianego w art. 224 § 2 kc roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy wyklucza uznanie za jego składnik podatku VAT. Opodatkowaniu podlega bowiem w świetle ustawy o podatku od towarów i usług (VAT) jedynie „sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług”. Bezumownego korzystania z przedmiotowej nieruchomości nie sposób zaś uznać za świadczenie usługi przez powoda, co w rezultacie prowadzić musiało do uwzględnienia apelacji pozwanego we wskazanym zakresie.

Mając na uwadze zasadność podniesionych przez apelującego argumentów oraz wspólność obowiązków pozwanych wynikającą z solidarności zobowiązania Sąd Okręgowy stosując art. 387 § 2 kpc rozpoznał sprawę również na rzecz pozwanej, która wyroku nie zaskarżyła, zmieniając zaskarżony wyrok i zasądzając na rzecz powoda należność pomniejszoną o podatek VAT, jak w punkcie pierwszym sentencji, a to w oparciu o treść art. 386 § 1 kpc. Powyższe pociągnęło za sobą zmianę również, co do wysokości kosztów procesu za pierwszą instancję, przyjmując że powód utrzymał się ze swoim roszczeniem w 42%. Dalej idącą apelację Sąd Okręgowy oddalił na mocy art. 385 kpc. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosownie do treści art. 100 kpc, stosunkowo je rozdzielając.

SSR(del. Anna Hajda) SSO Krystyna Hadryś SSO Gabriela Sobczyk