Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16-03-2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Krzysztof Korzeniewski

Protokolant: Aleksandra Duczemińska

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2015 r.

sprawy przeciwko O. K. synowi S. i B. z domu M.

urodzonemu (...) we W.

obwinionemu o to, że

w dniu 06 czerwca 2013 r. około godz. 20:00 we W. na moście U. kierując samochodem marki H. o nr rej. (...) jadąc prawym pasem ruchu od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w taki sposób, że podczas zmiany pasa ruchu z prawego na lewy wjechał bezpośrednio przed samochód osobowy marki T. o nr rej. (...), którego kierujący jechał lewym pasem ruchu w tym samym kierunku nie ustępując mu pierwszeństwa , zmuszając go do gwałtownego hamowania i zjechania na pas dla kierunku przeciwnego w celu uniknięcia kolizji drogowej; kontynuując jazdę ul. (...) a następnie ul. (...) w kierunku pl. (...) jeszcze kilkakrotnie zajeżdżając drogę kierującemu samochodem osobowym marki T. o nr rej. (...) zmieniając pas ruchu z prawego na lewy i odwrotnie; następnie kontynuując jazdę ul. (...) w kierunku ul. (...) na skrzyżowaniu z ul. (...) nie zastosował się do sygnalizatora nadającego sygnał czerwony dla jego kierunku ruchu, wjechał za sygnalizator i przejechał przez skrzyżowanie.

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

******************

I.  uznaje obwinionego O. K. za winnego tego, że w dniu 6 czerwca 2013 r. około godz. 20:00 we W. kierując samochodem marki H. o nr rej. (...) jadąc od strony Mostu U. ul. (...) w kierunku ul. (...) a następnie ul. (...), nie zachowując zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w postaci zasady ograniczonego zaufania a w konsekwencji zasady szczególnej ostrożności, przyczynił się do spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym w taki sposób, że kontynuował jazdę mimo zajeżdżania mu drogi na ul. (...) przez samochód osobowy marki T. o nr rej. (...), którego kierujący wjeżdżał nawet na pas ruchu dla przeciwnego kierunku jazdy, w wyniku czego w okolicy skrzyżowania ulic (...) doszło do kolizji obu tych pojazdów tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 zł (czterysta) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 40 zł.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2013 r. około godz. 20.00 we W. O. K. kierował samochodem marki H. nr rej. (...). Zjeżdżał on z Mostu U. w ul. (...) w stronę ul. (...) z prędkością dochodzącą do 15 km/h. Jeszcze przed zjazdem z Mostu U. do samochodu marki H. podjechał na drugim pasie samochód marki T. nr rej. (...) kierowany przez K. Z.. Samochód ten zrównał się z samochodem marki H., a K. Z. zaczął grozić O. K.. Następnie Oskarż K. jechał ul. (...) prawym pasem ruchu z prędkością około 40-50 km/h. Na ul. (...) obok samochodu marki H., w tym samym kierunku jechał samochód marki T.. Samochód ten jechał po lewej stronie samochodu marki H., wjeżdżając na pas ruchu przeznaczony dla przeciwnego kierunku jazdy. Samochód ten zjeżdżał w prawo, co sprawiało wrażenie, iż jego kierujący chce uderzyć w samochód marki H.. Kierującym tym samochodem K. Z. groził przy tym O. K.. O. K. przyspieszył i wjechał w ul. (...) i przejechał skrzyżowanie Placu (...). Zatrzymał się on na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) w związku z czerwonym światłem na sygnalizatorze przed skrzyżowaniem. Wówczas podjechał do niego samochód marki T. i uderzył w tył samochodu marki H.. W obu pojazdach doszło do zarysowania lakieru w miejscu kontaktu.

dowód: notatka urzędowa k. 3, 4-5;

zdjęcia k. 60-62;

wyjaśnienia O. K. k. 63-66;

opina biegłego D. K. k. 147-157,

158-161;

O. K. nie był karany za przestępstwa. Był natomiast karany za wykroczenia przeciw porządkowi i bezpieczeństwu w komunikacji. Nie deklarował dochodu. Zarazem dysponował środkami na opłaty leasingowe w kwocie 2.063 zł miesięcznie za leasing samochodu marki M. typ C.

dowód: karta karna k. 15;

informacja k. 39;

dane osobopoznawcze k. 63;

wniosek k. 94;

O. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Zarazem wyjaśnił zgodnie z ustaleniami.

vide: wyjaśnienia O. K. k. 63-66,

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na notatce urzędowej, zdjęciach, wyjaśnieniach O. K. i opinii biegłego D. K..

Podstawą ustaleń stały się wyjaśnienia obwinionego O. K.. N. jakiegokolwiek powodu nakazującego ich odrzucenie z przyczyn merytorycznych. W tym zakresie przekonywująco wypowiedział się biegły D. K. w swojej przydatnej opinii. Wyjaśnieniom tym można ewentualnie zarzucić jedynie brak obiektywizmu. Ale taki sam zarzut można postawić odmiennym od wyjaśnień O. K. zeznaniom K. Z. i H. G.. Dlatego też, nie mogąc odrzucić tych wyjaśnień, przyjęto je, jako korzystne dla obwinionego.

Notatki urzędowe sporządzone przez policjantów interweniujących w zdarzeniu związanym z kolizją pojazdów stały się przedmiotem ustaleń wyłącznie w zakresie czasu i miejsca zdarzenia, jako okoliczności ewidentnie niewątpliwych.

Podobnie jak względem notatek urzędowych odniesiono się do zdjęć.

Opinia biegłego D. K. została uznana, jako przydatna. Biegły wyczerpująco, rzeczowo, fachowo i zrozumiale odniósł się do całości materiału zgromadzonego w sprawie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom K. Z.. W niniejszym postępowaniu zaistniały dwie wersje zdarzenia przedstawione przez kierujących samochodami marki H., tj. obwinionego O. K. oraz marki T. tj. K. Z.. Sąd nie dostrzegł jakichkolwiek z elementów merytorycznych nakazujących odrzucenie którejkolwiek z tych wersji. Nadto, zarówno O. K. jak i K. Z. byli osobiście zainteresowaniu wynikiem niniejszego postępowania. Dlatego też, nie mogąc odrzucić wersji O. K. odrzucono wersję K. Z., jako mniej korzystną dla obwinionego.

Podobnie jak do zeznań K. Z. Sąd odniósł się do zeznań jego znajomej H. G. będącej pasażerką samochodu T.. Jako osoba znajoma K. Z. mogła być ona nieobiektywna w swoich zeznaniach.

Sąd pominął zeznania K. K., jako niewnoszące istotnego materiału w niniejszym postępowaniu. Podobnie odniesiono się do zeznań M. B., A. G. oraz R. O..

Sąd zważył.

O. K. był świadom, iż K. Z. w sposób rażący narusza przepisy dotyczące bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Tym samym powinien się on zastosować do zasady wynikającej z art. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) tj. zasady ograniczonego zaufania. To zaś wymagało od niego zachowania szczególnej ostrożności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 1975 r., sygn. VI KRN 135/75, GP (...); wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 1974 r., sygn. Rw 525/74, OSNKW 1975/1/17).

Szczególna ostrożność jest większa od ostrożności zwykłej. Polega ona na zwiększeniu uwagi oraz dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Chodzi o to, że w wypadkach gdy przepisy wymagają zachowania szczególnej ostrożności, uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze powinna zwiększyć uwagę i tak postępować, by móc odpowiednio szybko zareagować na zmieniające się warunki i sytuację na drodze. Właściwa realizacja zasady szczególnej ostrożności polega zatem na pełnej koncentracji uwagi oraz uaktywnieniu zdolności przewidywania, a w przypadku braku intuicji - dołożeniu wszelkich starań do pobudzenia wyobraźni (por. R.A.Stefański: Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC 2005, s. 67; B.Kotowski: Ustawa Prawo o ruchu drogowym. Komentarz praktyczny, Dom Wydawniczy ABC 2002, s.164-165).

W okolicznościach zaistniałych w dniu 6 czerwca 2013 r. O. K., stosując się do wyżej opisanych wymogów, powinien zaprzestać jazdy, gdyż to łączyło się z kontynuowaniem niepożądanego zachowania K. Z., sfinalizowanego kolizją pojazdów. Nie realizując tej powinności przyczynił się on do zaistnienia niebezpieczeństwa w ruchu drogowym skonsumowanego kolizją pojazdów. Przez to uznano go winnym czynu z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając karę Sąd miał na uwadze jej społeczne oddziaływanie oraz aspekt wychowawczy względem obwinionego a także jego sytuację majątkową.

Jako okoliczność obciążającą dostrzeżono uprzednią karalność obwinionego za podobne wykroczenia.

Okoliczności łagodzących nie dostrzeżono.

O kosztach i opłacie orzeczono nie znajdując podstaw do zwolnienia obwinionego od tych należności.