Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Dąbrowska

Sędziowie: SSO Jerzy Pałka

SSO Artur Bobiński (spr.)

Protokolant : Katarzyna Bojnicka

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Andrzeja Ołdakowskiego

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2015 r.

sprawy A. M.

oskarżonego z art. 157§1 kk

na skutek apelacji obrońcy oskarżonego,

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej

z dnia 10 grudnia 2014r. w sprawie sygn. akt. II K 607/13;

I.  zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Ostrowi Mazowieckiej do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ka 61/15

UZASADNIENIE

A. M. został oskarżony o to, że :

w dniu 22 maja 2013r. w miejscowości G. dokonał uszkodzenia ciała P. J. w ten sposób, że uderzając rękoma i kopiąc po ciele P. J., spowodował u niego obrażenia ciała w postaci powierzchownego urazu głowy, urazu żeber po stronie lewej, złamania V kości śródręcza prawego z przemieszczeniem oraz rany podeszwy lewej powodując naruszenie czynności narządu ciała na czas powyżej siedmiu dni

tj. o czyn z art. 157 § l k.k.

Sąd Rejonowy w Ostrowi Mazowieckiej wyrokiem z dnia 18 marca 2015 roku w sprawie II Ka 6/15:

1.  oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w a/o czynu i za to na podstawie art. 157§l kk skazał i wymierzył karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 69§li 2kk i art. 70§pkt.lkk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat,

3.  na podstawie art. 71 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego karę grzywny 70 (siedemdziesiąt) stawek dziennych po 10 (dziesięć) zł jedna stawka,

4.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe - 170zł i 190zł opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego.

Na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. w związku z art. 444 k.p.k. obrońca zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. oraz art. 427 § 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4 k.p.k., 5 § 1 i 2 i art. 7 k.p.k. polegającą na naruszeniu swobodnej oceny dowodów zwłaszcza poprzez pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, w szczególności w zakresie wiarygodności jego wyjaśnień oraz zeznań świadka U. S., jak też poczynienie ustaleń w sposób dowolny, sprzecznych z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, z naruszeniem podstawowych zasad procesowych określających regułę dowodzenia winy, co w konsekwencji doprowadziło do uznania A. M. za winnego zarzucanego mu czynu;

- art. 170 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych na okoliczność mechanizmu powstania urazu u pokrzywdzonego w postaci złamania V kości śródręcza ( prawego), co w sposób bezsprzeczny pozwoliłoby na wyjaśnienie istniejących wątpliwości , a tym samym ocenę zeznań pokrzywdzonego i wyjaśnień oskarżonego;

II. mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, iż:

- oskarżony A. M. popełnił czyn z art. 157 § 1 k.k., podczas gdy z zeznań bezstronnego świadka U. S., korelujących z wyjaśnieniami oskarżonego oraz zeznaniami świadków: M. M., J. M. oraz A. P. wynika, iż to pokrzywdzony był agresywny i wulgarny i to on zadał liczne ciosy oskarżonemu, skutkujące jego kilkudniowym pobytem w szpitalu i przebywaniem na zwolnieniu lekarskim;

- oskarżony A. M. kopał i uderzał pokrzywdzonego po całym ciele, podczas gdy z dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, opinii sądowo- lekarskiej oraz zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego wynika, iż urazy jakich doznał pokrzywdzony były drobne i powierzchniowe, a ich umiejscowienie nie odpowiada wersji przebiegu zdarzenia przedstawionej przez pokrzywdzonego;

- złamanie V kości śródręcza prawego u pokrzywdzonego powstało na skutek rzekomego zepchnięcia go ze schodów przez oskarżonego, podczas gdy przeczą temu wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadka U. S. wsparte fachową literaturą medyczną i opinią biegłego, z których jednoznacznie wynika, iż tego typu złamanie w nomenklaturze lekarskiej określane jest mianem „ złamania bokserskiego" , które powstaje najczęściej na skutek uderzenia zaciśniętą pięścią w twardy przedmiot;

a także błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieustaleniu, iż:

- pokrzywdzony P. J. brał czynny udział w zdarzeniu i sam spowodował u siebie powstanie obrażeń;

Wskazując na powyższe zarzuty na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. obrońca wniósł o:

- zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego A. M. od zarzucanego mu czynu;

ewentualnie o uchylenie zaskarżanego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ostrowi Mazowieckiej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego A. M. zasługiwała na uwzględnienie i skutkowało orzeczeniem o charakterze kasatoryjnym. Sąd Okręgowy stosownie do art. 436 kpk nie będzie odnosił się do wszystkich podniesionych zarzutów wymienionych przez obrońcę w apelacji, a skupi się jedynie na części z nich, gdyż ich uwzględnienie było wystarczające do wydania orzeczenia.

Zasadnym okazał się zarzut naruszenia art. 7 kpk i art.170§1 kpk polegający na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy dotyczącego wyjaśnienia mechanizmu powstania u pokrzywdzonego złamania V kości śródręcza prawego. Sąd Rejonowy czyniąc ustalenia faktyczne w zakresie tego mechanizmu przyjął, że złamanie tejże kości nastąpiło w wyniku zepchnięcia pokrzywdzonego P. J. ze schodów i jego upadku na ziemię. To ustalenie jawi się jako mało wnikliwe i wynikające z powierzchownej oceny materiału dowodowego w szczególności opinii biegłego chirurga Z. O.. Z pisemnej opinii biegłego zawartej na k. 44 akt wynika, że obrażenia ciała stwierdzone przez biegłego tj. m.in. w postaci złamania V kości śródręcza prawego mogły powstać w okolicznościach podawanych przez pokrzywdzonego tj. w wyniku bójki. Biegły nie ustosunkował się w tej opinii czy to złamanie mogło powstać w wyniku upadku na ziemię, a więc niezbyt twarde podłoże, czy też w wyniku zadania oskarżonemu w trakcie bójki ciosu pięścią. Na k.145 akt biegły podtrzymał pisemną opinię. Wyraził stanowczy pogląd, że złamanie V kości śródręcza prawego nie jest nazywane złamaniem bokserskim, gdyż takim złamaniem jest złamanie I kości śródręcza, co stoi w sprzeczności z literaturą załączoną przez obrońcę. Jednocześnie jednak biegły nie wykluczył aby wskutek uderzenia w jakiś przedmiot mogło dojść do takiego złamania, nie wypowiadając się która z przyczyn jest bardziej prawdopodobna. Biegły nie ustosunkował się również do mechanizmu powstania innych obrażeń ciała stwierdzonych u pokrzywdzonego, w szczególności czy mogły one powstać równocześnie ze złamaniem V kości śródręcza prawego. Poza rozważaniami Sądu Rejonowego pozostała pisemna opinia biegłego lekarza chirurga M. C.. Biegły ten przyjął, że przedmiotowe obrażenie ciała mogło nastąpić w okolicznościach podawanych przez pokrzywdzonego tj. w wyniku bójki, szarpaniny i przewrócenia na schodach (opinia k.6 akt). Biegły M. C. opisał również zdecydowanie większą ilość obrażeń ciała pokrzywdzonego, zwłaszcza po lewej stronie ciała, niż wynikało to z opinii biegłego Z. O.. Sąd Rejonowy nie rozstrzygnął tych rozbieżności i wątpliwości innymi dowodami, przyjmując że złamanie nastąpiło w wyniku upadku na ziemię. Równocześnie przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy przyjął k. 7 uzasadnienia, że oskarżony działał umyślnie. Ta konstatacja nie doczekała się jednak pogłębionej analizy. Sąd Rejonowy lakonicznie stwierdził, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Należałoby zatem przyjąć w świetle tej konstatacji Sądu Rejonowego że oskarżony spychając pokrzywdzonego ze schodów na ziemię, chciał złamać mu rękę. Sąd Rejonowy nie wykazał z jakich okoliczności wywiódł winę umyślną oskarżonego i to z zamiarem bezpośrednim. Poza sferą rozważań, w ustalonym stanie faktycznym tj. łagodnie mówiąc scysją pokrzywdzonego z oskarżonym, pozostawała nie tylko wina nieumyślna oskarżonego w którejś z jej postaci, ale nawet wina umyślna z zamiarem ewentualnym.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi ponownie postępowanie dowodowe. Poprzez przesłuchanie świadków i stron poczyni dodatkowe ustalenia co do podłoża na jakie upadł pokrzywdzony, czy upadł na lewą czy na prawą stronę ciała, ewentualnych ciosów zadanych przez niego oskarżonemu i ich ilości. Przede wszystkim ustali czy pokrzywdzony jest osobą praworęczną. Skonfrontuje opinię biegłego K. O. z opinią biegłego M. C. z k. 6 akt. Rozstrzygnie czym jest tzw. złamanie bokserskie i wyjaśni w jakich okolicznościach mogło powstać u pokrzywdzonego złamanie V kości śródręcza prawego tj. czy w wyniku upadku na podłoże, czy też w wyniku zadania ciosu prawą ręką oskarżonemu przez pokrzywdzonego P. J.. Będzie miał na uwadze fakt, że pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w tym m.in. krwiaka przedramienia lewego, krwiaka klatki piersiowej po stronie lewej, otarcia skóry lewego kolana, złamania żeber po stronie lewej i rany pachwiny lewej, a więc zdecydowana większość część obrażeń ciała powstała po lewej stronie ciała pokrzywdzonego. Rozważy w oparciu o opinię biegłego i dowody osobowe, czy te obrażenia ciała również powstały w wyniku upadku na schodach. Ustalenie na którą stronę ciała upadł pokrzywdzony skonfrontuje ze złamaniem V kości śródręcza prawego. Weźmie pod uwagę, że również oskarżonemu była udzielana pomoc medyczna w szpitalu, o czym świadczy karta informacyjna k.25 akt. Tak ukształtowany materiał dowodowy Sąd Rejonowy podda ocenie uwzględniającej dyrektywy art. 7 kpk. Po dokonaniu powyższych ustaleń w zakresie sprawstwa i mechanizmu powstania obrażeń ciała, o ile sprawstwo oskarżonego nie będzie budziło wątpliwości, ustali formę winy i zamiaru.

Jeśli zaś zajdzie taka potrzeba sporządzi uzasadnienie zgodnie z wymogami art. 424 kpk.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.