Pełny tekst orzeczenia

Początek tekstu

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 02 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi zasądził od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz M. P. kwotę 6.900 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 15 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.467 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, a także zwrócił od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi na rzecz M. P. kwotę 95 złotych tytułem nadpłaconej opłaty od pozwu. Powyższe, Sąd zasądzając powyższą kwotę kierował się taką argumentacją, że kwota ta była z tytułu wykonanej umowy zlecenia na rzecz strony pozwanej przez powoda niekwestionowana, nie kwestionowała również wykonania tej umowy zlecenia oraz wysokości wynagrodzenia strona pozwana, przy czym strona pozwana zgłosiła zarzut potrącenia, jaki kierowała w stosunku do powoda na kwotę około 41.000 złotych. Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, iż w związku z treścią artykułu 505 z indeksem 4 paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego nie mógł rozpoznawać zarzutu potrącenia w niniejszym postępowaniu albowiem postępowanie toczyło się w trybie uproszczonym a zarzut potrącenia jest możliwy do rozpoznania w takim postępowaniu tylko wtedy, jeżeli roszczenie nadaje się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym, roszczenie wynikające z potrącenia, ponieważ wartość całego zarzutu potrącenia w niniejszej sprawie przekraczała kwotę 10.000 złotych, a tylko sprawy do takiej wysokości są rozpoznawane w postępowaniu uproszczonym, Sąd stwierdził, iż zarzutem tym nie może się zajmować w związku z powyższym zasądził dochodzoną pozwem kwotę zaś zarzut potrącenia pozostawił niejako bez rozpoznania. I apelację od tego orzeczenia złożyła strona pozwana, która zaskarżyła wyrok w zakresie kwoty 6.900 złotych, czyli zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi po pierwsze: obrazę przepisów postępowania to jest artykuł 505 z indeksem 4 paragraf 2 k.p.c. poprzez nierozpoznanie istoty sprawy w sytuacji, gdy podniesiony przez pozwanego zarzut był zarzutem nie istnienia wierzytelności nie zaś zarzutem potrącenia sensu stricto, nadto zarzut dotyczył wierzytelności w kwocie 6.900 złotych, a więc w kwocie dopuszczalnej do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym, po drugie: obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie poprzez naruszenie artykułu 505 z indeksem 7 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie a mianowicie wskazując, że na podstawie tegoż przepisu Sąd każdą sprawę może uznać za szczególnie zawiłą i skierować ją do rozpoznania w postępowaniu zwykłym, w oparciu o powyższe zarzuty strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z wyłączeniem przepisów o postępowaniu uproszczonym ewentualnie w przypadku uznania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na uwzględnienie podniesionego przez pozwanego zarzutu nieistnienia wierzytelności wnoszono o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: przede wszystkim należy zwrócić uwagę, iż w postępowaniu uproszczonym zgodnie z treścią artykułu 505 z indeksem 13 paragraf 1 jeżeli Sąd II instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, z taką dokładnie sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Sąd II Instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego natomiast zarzuty dotyczyły jedynie naruszenia przepisów prawa procesowego. W oparciu o wniesioną apelację, o zarzuty zawarte we wniesionej apelacji Sąd Okręgowy stwierdził, iż jest ona bezzasadna, przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lipca 2004 roku w sprawie P 2/04, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że artykuł 505 z indeksem 4 paragraf 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego w zakresie, w jakim odnosi się do zarzutu potrącenia nie jest niezgodny z artykułem 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, po krótce rzecz ujmując zagadnienie, które zostało przedstawione Trybunałowi Konstytucyjnemu sprowadzało się do sytuacji analogicznej z występującą w niniejszej sprawie, a mianowicie czy nie jest niezgodne z Konstytucją ograniczenie możliwości pozwanemu powoływania się na zarzut potrącenia w sytuacji, jeżeli wysokość zarzutu potrącenia dotyczy takiej kwoty, która nie nadaje się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym. Trybunał Konstytucyjny nie znalazł podstaw do uznania niezgodności tego przepisu z Konstytucją i wskazał w uzasadnieniu, że strona pozwana w takiej sytuacji zawsze może skorzystać z innych środków obrony, a mianowicie chociażby ma możliwość wytoczenia powództwa w zakresie zarzutu potrącenia, odrębnego powództwa, poza tym ma prawo złożyć powództwo przeciw egzekucyjne. Co więcej również w jednym z orzeczeń Sądu Najwyższego, a mianowicie w orzeczeniu Sądu Najwyższego wyroku z dnia 07 maja 2004 w sprawie I CA 666/03 wskazano wyraźnie, że oparcie zarzutu potrącenia na dowodach innych niż wskazane w artykule 485 k.p.c. nie jest skuteczne także wtedy, gdy oświadczenie o potrąceniu złożone zostało przed doręczeniem odpisu nakazu zapłaty wprawdzie dotyczy troszeczkę innej sytuacji, albowiem dotyczy postępowania nakazowego jednakże jest to też swoisty rodzaj postępowania odrębnego w stosunku do postępowania zwykłego i rozważania zawarte w uzasadnieniu tegoż wyroku Sądu Najwyższego można w zupełności przenieść na kanwę niniejszej sprawy, gdzie wskazuje się wyraźnie, że nie ma znaczenia, na co kładzie dość duży nacisk strona skarżąca, czy ten zarzut potrącenia zgłoszono przed doręczeniem odpisu pozwu, a potem został on zgłoszony tylko, jako określona akcja procesowa, czy też potrącenia dokonano dopiero w trakcie procesu, a zatem takie oświadczenie o potrąceniu złożone, nawet gdyby zostało złożone przez stronę pozwaną powodowi przed wytoczeniem niniejszego powództwa nie osiągnęłoby skutku z uwagi na wysokość całego świadczenia wynikającego z zarzutu potrącenia sięgająca kwoty około 41.000 złotych. Wreszcie potwierdzeniem takiego stanowiska jest również stanowisko doktryny, gdzie między innymi w komentarzu do Kodeksu postępowania cywilnego pod redakcją P. T. wskazuje się jednoznacznie, że trzeba zauważyć, że normy procesowe postępowania uproszczonego uniemożliwiają pozwanemu skorzystanie z zarzutu potrącenia wierzytelności wzajemnej niepodlegającej rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, nawet, jeżeli dokonanie czynności prawnej kompensaty jest według przepisów prawa materialnego skuteczne, czyli artykuł 498 paragraf 2 i 499 Kodeksu cywilnego. W rezultacie wyrok Sądu będzie zawierał indywidualną i konkretną normę prawną stanowiącą tak zwaną fikcję prawną, sytuacja ta rodzi między stronami kolejny spór, albowiem nie jest wykluczone, że pozwany skorzysta z drogi procesu w celu pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności na podstawie ekstensywnie interpretowanego artykułu 840 paragraf 1 punkt 2 Kodeksu postępowania cywilnego. Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe rozważania, wszystkie powyższe wywody należy stwierdzić, iż zarzuty apelacji okazały się bezzasadne, a w tej sytuacji Sąd Okręgowy nie znajdując okoliczności, które powinien brać pod uwagę z urzędu na podstawie artykułu 385 Kodeksu postępowania cywilnego oddalił apelację. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie artykułu 98 paragraf 1 i 3 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z artykułem 391 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik sporu i zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 600 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, przy czym koszty te obejmują jedynie wynagrodzenie pełnomocnika powoda i zostały ustalone w oparciu o paragraf 2 ustęp 1 i 2 oraz paragraf 6 punkt 4 w związku z paragrafem 12 ustęp 1 punkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów w postępowaniu cywilnym.

Koniec teksu