Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2015r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Stupnicki

Protokolant: Joanna Szajkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 r.

s p r a w y : P. L.

syna K. i T. z d. U.

ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że:

w dniu 18 lutego 2014 roku w M. na ul. (...), po drodze publicznej prowadził samochód osobowy marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze, Wydział II Karny wyrokiem sygn. akt IIK 20150/12 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych obowiązującego od dnia 02.02.2012 roku do dnia 02.02.2015 roku

tj. o czyn z art. 244 k.k.

I.  uznaje oskarżonego P. L. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, iż oskarżony nie stosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 23 lipca 2012 r. w sprawie II K 1020/12 obowiązującego od dnia 08.08.2012 roku do dnia 08.08.2014 roku tj. czynu z art. 244 k.k. i za to za podstawie art. 244 k.k. wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia w całości oskarżonego P. L. od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierza mu opłaty.

Sygn. akt II K 717/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. L. mieszka w J. przy ul. (...). Był on uprzednio wielokrotnie karany sądownie za przestępstwa. W dniu 18 lutego 2014r. P. L. obowiązywał zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 23 lipca 2012 r. w sprawie II K 1020/12 orzeczony na dwa lata – od dnia 8 sierpnia 2012r. do dnia 8 sierpnia 2014 roku. P. L. wiedział, że ma orzeczony taki środek karny.

dowód:

wyjaśnienia P. L. k. 18-19,112;

dane o karalności oskarżonego k. 100-102;

odpis Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 23 lipca 2012 r. w sprawie II K 1020/12 k. 24;

W dniu 18 lutego 2014 roku P. L. jadąc ulicą (...) w M., prowadził samochód osobowy marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie stosując się tym samym do zakazu wymierzonego mu wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 23 lipca 2012 r. w sprawie II K 1020/12.

dowód:

wyjaśnienia P. L. k. 18-19,112;

zeznania D. C. k.10;

zeznania A. J. k.11;

P. L. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. W czasie zarzucanego mu czynu nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania jego znaczenia bądź pokierowania swoim postępowaniem. Jest uzależniony narkotyków.

dowód:

opinia sądowo psychiatryczna dotycząca oskarżonego k.88-90;

kwestionariusz specjalisty terapii uzależnień k.76-87.

Oskarżony P. L. zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Dodał, że żałuje tego co zrobił.

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego, Sąd uznał je za wiarygodne. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu – a zatem do poruszania się pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym wiedział, że ma zakaz prowadzenia pojazdów. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważania wiarygodności tych wyjaśnień, gdyż oskarżany nie miał powodu przyznawać się do popełnienia zarzucanego mu czynu, gdyby okoliczności wskazane w zarzucie nie miały miejsca w rzeczywistości. Nadto wyjaśnienia te korespondowały z wiarygodnymi zeznaniami świadków A. J. i D. C.. Osoby te wskazywały jedynie na okoliczności dostrzeżone przez siebie w związku z wykonywaniem czynności służbowych wobec zatrzymanego kierowcy, którym okazał się oskarżony. Ich zeznania były rzeczowe i wzajemnie spójne, toteż Sąd uznał je za wiarygodne.

Sąd jako wiarygodną uznał opinię sądowo – psychiatryczną dotyczącą oskarżonego bowiem została sporządzono przez biegłych psychiatrów po bezpośrednim badaniu tego oskarżonego, a jej wnioski były rzeczowe i należycie uzasadnione.

Także wszystkim dowodom z dokumentów Sąd dał wiarę. Dokumenty te zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, we właściwej formie, zaś odpisy wyroków sądowych zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez uprawnionych pracowników Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze.

W świetle powyższych dowodów Sąd uznał, że oskarżony P. L. swoim zachowaniem z dnia 18 lutego 2014 roku w M. polegającym na tym, że jadąc ulicą (...) kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie stosując się do wymierzonego mu w wyroku orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 23 lipca 2012 r. w sprawie II K 1020/12 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat – od dnia 08.08.2012 roku do dnia 08.08.2014 roku wyczerpał znamiona czynu z art. 244 k.k.

Niewątpliwie prowadzenie pojazdu mechanicznego po drodze publicznej – ulicy (...) w M. – stanowi poruszanie się nim w ruchu lądowym. Oskarżony działał umyślnie. Wiedział, że obowiązywał go zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, gdyż był uprzednio karany za takie samo zachowanie w związku z naruszaniem tego samego zakazu . Pomimo tego, wiedząc, iż orzeczono wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 23 lipca 2012 r. w sprawie II K 1020/12 obowiązujący od dnia 08.08.2012 roku do dnia 08.08.2014 roku środek karny w postaci zakaz kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym kierował wbrew takiemu zakazowi samochodem po drodze publicznej czym wyczerpał znamiona czynu z art. 244 k.k.

Oskarżony jest osobą pełnoletnią, działającą w normalnej sytuacji motywacyjnej. Nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Można mu zatem przypisać winę.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego występku jest znaczny. Za surowszym potraktowaniem zachowania oskarżonego przemawia fakt, że kierował on samochodem w porze dziennej (a zatem gdy natężenie ruchu jest większe) uciekając przed nieoznakowanym radiowozem Policyjnym.

Sąd jako okoliczność łagodzącą wpływającą na wymiar kary oskarżonego uznał jego przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oczywiste było przy tym, iż okoliczność ta nie miała bardzo istotnego znaczenia w sprawie, gdyż oskarżony został zatrzymany, po pościgu, do kontroli – jako kierowca samochodu – przez funkcjonariuszy Policji. Przyznanie się oskarżonego do dokonania zarzucanego mu czynu nie wpływało zatem na możliwość dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie. Nie mniej postawa oskarżonego, przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czyny okazywała, iż zrozumiał on niewłaściwość swojego postępowania. Jako szczególną okoliczność obciążającą Sąd uznał jego uprzednią wielokrotną karalność także za przestępstwa takiego samego rodzaju – z art. 244 k.k.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu za przypisane mu przestępstwo z art. 244 k.k. kara 5 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Kara ta powinna spełniać swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej, uzmysławiając oskarżonemu nieopłacalność wchodzenia w konflikt z prawem a przez to wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego. Zdaniem Sądu, orzeczona wobec niego kara powinna również spełnić swoje cele w zakresie prewencji ogólnej, wskazując, że popełnienie przestępstwa musi pociągnąć za sobą odpowiedzialność karnoprawną.

Sąd uznał, że dla osiągnięcia zakładanych celów kary konieczna jest izolacja oskarżanego od społeczeństwa. W ocenie Sądu nie istnieje wobec niego pozytywna prognoza kryminologiczna pozwalająca stosownie do art. 69 § 1 k.k. zawiesić wykonanie wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Oskarżony był bowiem uprzednio wielokrotnie karany sądownie za przestępstwa w tym za przestępstwa podobne do przypisanego mu czynu. Okazał się on zatem sprawcą niepoprawnym. Z tych też względów nie istniały wobec niego przesłanki umożliwiające warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej mu kary o jakich stanowi art. 69 § 1 k.k.

Oskarżony aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności wymierzoną mu w innej sprawie. W ocenie Sądu należało zatem, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zwolnić go od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w tym opłaty. Uiszczenie tychże kosztów, w ocenie Sądu byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.