Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 6 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Borucki

Sędziowie: SO Beata Hass Kloc

SO Anna Harmata (spr.)

Protokolant: asyst. sędziego Natalia Oślizło - Doskocz

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2015 r. w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku: (...) spółki z o.o. w M.

o ogłoszenie upadłości

na skutek zażalenia wnioskodawcy na zarządzenie Przewodniczącego Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu z dnia 14 stycznia 2015 r., sygn. akt V 1 GU 22/14

postanawia:

oddalić zażalenie

UZASADNIENIE

Wnioskiem złożonym w sprawie wnioskodawca (...) spółka z o.o. w M. wniósł o ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu. Zaskarżonym zarządzeniem Przewodniczący Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu zwrócił wniosek w związku z faktem, iż nie uczynił on zadość określonemu w art. 25 Prawa upadłościowego i naprawczego wymogowi złożenia oświadczenia na piśmie co do prawdziwości danych zawartych we wniosku. Przewodniczący w Sądzie I instancji w uzasadnieniu zaskarżanego zarządzenia ubocznie wskazał również na inne braki formalne wniosku.

W zażaleniu na powyższe zarządzenie wnioskodawca wniósł o jego uchylenie zarzucając mu naruszenie art. 25 ust. 3 w zw. z art. 28 ust. 1 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze w zw. z art. 130 k.p.c. w zw. z orzeczeniem TK z dnia 10 listopada 2009 r.

W uzasadnieniu wnioskodawca zarzucił – powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 listopada 2009 r. P 88/08 – iż art. 28 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego w zakresie odnoszącym się do dłużnika niekorzystającego z pomocy adwokata lub radcy prawnego, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, przy czym w ocenie skarżącego ww. zasada odnosi się również do art. 25 ust 3 prawa upadłościowego i naprawczego. Z powyższego wnioskodawca wywiódł, iż wobec okoliczności, że występuje w sprawie bez profesjonalnego pełnomocnika powinien być wezwany do uzupełnienia braków formalnych wniosku o ogłoszenie upadłości przed wydaniem zarządzenia o jego zwrocie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest uzasadnione.

Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe i naprawcze (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1112 ze zm.) w art. 25 ust. 1 nakłada na dłużnika obowiązek złożenia wraz z wnioskiem o ogłoszenie upadłości oświadczenia na piśmie co do prawdziwości danych zawartych we wniosku. Zgodnie zaś z ust. 3 powyższego artykułu w razie niezłożenia oświadczenia, o którym mowa w ust. 1 wniosek zwraca się bez wzywania dłużnika do jego uzupełnienia.

Istotnie zgodnie z art. 28 ww. ustawy, wniosek o ogłoszenie upadłości nieodpowiadający wymogom określonym w ustawie lub nienależycie opłacony zwraca się bez wezwania o uzupełnienie lub opłacenie wniosku, jeżeli został on zgłoszony przez wnioskodawcę reprezentowanego przez adwokata lub radcę prawnego. W terminie tygodniowym od dnia doręczenia zarządzenia o zwrocie z przyczyn określonych w ust. 1, wniosek ponownie złożony, odpowiadający wymogom ustawowym i należycie opłacony, wywołuje skutek od daty pierwotnego wniesienia. Zgodnie z pierwotną wersją tego przepisu wniosek niespełniający tych wymagań i/lub nienależycie opłacony ulegał zwrotowi a limine, jeśli pochodził od: 1) samego dłużnika, jego reprezentanta lub pełnomocnika (bez względu na status prawny dłużnika oraz kwalifikacje zawodowe jego reprezentanta lub pełnomocnika), 2) wierzyciela będącego przedsiębiorcą, 3) każdego wierzyciela reprezentowanego przez adwokata lub radcę prawnego. Wobec wyroku TK z 10.11.2009 r. (P 88/08 Dz.U. Nr 191, poz. 1484) art. 28 w/w ustawy został zmieniony i aktualnie obowiązująca treść tego przepisu uwzględnia stanowisko TK, skoro poczynając od 22.12.2010 r. ( art. 2 ustawy z 22.10.2010 r. o zmianie ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze, Dz.U. Nr 230, poz. 1509), zwrot a limine wniosku o ogłoszenie upadłości może nastąpić tylko wtedy, gdy wniosek ten zgłasza podmiot reprezentowany przez adwokata lub radcę prawnego.

Wbrew jednak stanowisku skarżącego, powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie odnosi się do art. 25 ust. 3 pr.up.i.n., gdyż przedmiotem kontroli konstytucyjności był art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze o wówczas obowiązującej treści. Przedmiotem orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego był art. 28 pr.up.i.n., co do którego to TK stwierdził, iż jest on niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Brak podstaw do stosowania zawężających bądź rozszerzających wykładni wyroków Trybunału Konstytucyjnego. Nie wynika przede wszystkim ani z Konstytucji RP ani z żadnej ustawy dotyczącej sądów powszechnych, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mogą podlegać interpretacji przez sądy i mogą być przez nie zawężane lub rozszerzane na podstawie tego co znajduje się w uzasadnieniu. Poza tym zaznaczenia wymaga – co już pośrednio wskazywano - że po przedmiotowym orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego, ustawodawca dokonał zmiany treści art. 28 pr.up.i.n. W związku z tym gdyby orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego należało interpretować tak jak chce tego skarżący, zmianą zostałaby również objęta treść art. 25 pr.up.i.n. Tymczasem regulacja zawarta w art. 25 ust. 3 jest obowiązującą i odrębną w zakresie przesłanek dla zwrotu wniosku, pozostawała zresztą regulacją odrębną również przed zmianą art. 28 pr.up.i n. Stąd jeżeli wniosek o ogłoszenie upadłości zawiera wskazane oświadczenie, ale nie zawiera innych o informacji oraz dokumentów (art. 22-24 pr.up.i.n), to wówczas sąd wezwie wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku, wskazując, jakie informacje lub dokumenty powinny zostać uzupełnione w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania sądu. Sąd Rejonowy zarządził zwrot przedmiotowego wniosku z przyczyny właśnie braku przedmiotowego oświadczenia, wymienione w dalszej części uzasadnienia braki formalne, zostały podane jedynie ubocznie i jako takie nie miały żadnego znaczenia w kwestii zwrotu przedmiotowego wniosku. Kwestia prawidłowości ponownie złożonego wniosku o ogłoszenie upadłości (załączonego do nin. zażalenia) będzie przedmiotem analizy Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)