Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 grudnia 2012 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 581,04 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 września 2012 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka wskazała, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie należne jej na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanego jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Odszkodowanie obejmuje pozostałą część kosztów najmu przez poszkodowanego auta zastępczego w okresie naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku kolizji drogowej, której sprawca ubezpieczony był w pozwanym towarzystwie (pozew – k. 2-16).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 18 stycznia 2013 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. nakazał aby pozwana (...) S.A. z siedzibą w S. zapłaciła powódce (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę dochodzoną pozwem wraz z kosztami procesu w terminie 14 dni od doręczenia nakazu zapłaty albo w tymże terminie wniosła sprzeciw (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym – k. 70).

Sprzeciwem od nakazu zapłaty z dnia 21 lutego 2013 roku pozwana (...) S.A. z siedzibą w S. zaskarżyła nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zakwestionowała stawkę czynszu najmu oraz żądanie zapłaty podatku VAT (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 36-38).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 czerwca 2012 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) 8FE2, stanowiący współwłasność R. K. i I. K.. Sprawcą kolizji był kierujący pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...), ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. z siedzibą w S..

(dowód: okoliczność niesporna)

W dniu 23 czerwca 2012 roku dokonano zgłoszenia szkody w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W dniu 03 lipca 2012 roku przyjęto uszkodzony pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) 8FE2 do serwisu naprawczego. W tym samym dniu dostarczono do serwisu kalkulację naprawy dokonaną przez zakład ubezpieczeń i złożono zamówienie na części, które zostały dostarczone w dniu 4 lipca 2012 roku. Naprawę pojazdu zakończono w dniu 5 lipca 2012 roku i w tym samym dniu poszkodowani odebrali pojazd.

(dowód: arkusz naprawy pojazdu najemcy – k. 39)

W okresie od 3 lipca 2012 roku do 5 lipca 2012 roku I. K. i R. K. użytkowali pojazd zastępczy marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynajęty od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na podstawie Umowy Najmu (...) nr (...) z dnia 3 lipca 2012 roku.

(dowód: Umowa najmu (...) k.30-33; pełnomocnictwo – k. 34; cennik (...) k. 36,; oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń – k.38)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 3 lipca 2012 roku R. K. i I. K. przelali na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. pojazdu zastępczego, przysługujące im w związku z wyżej opisaną szkodą komunikacyjną.

(dowód: umowa cesji wierzytelności – k. 29; pełnomocnictwo – k. 34; pełnomocnictwo – k. 35)

W dniu 27 lipca 2012 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wystawiła fakturę VAT nr (...) tytułem wynajmu pojazdu zastępczego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w okresie od 3 lipca 2012 roku do dnia 5 lipca 2012 roku (2 dni) opiewającą na kwotę 904,00 złotych netto (1.111.92 złotych brutto).

(dowód: faktura VAT – k.40)

Pismem z dnia 27 lipca 2012 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wezwała (...) S.A. z siedzibą w S. do zapłaty kwoty 1.111,92 złotych. Wezwanie do zapłaty zostało doręczone w dniu 03 sierpnia 2012 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 50-53, potwierdzenie odbioru k-54)

(...) S.A. z siedzibą w S. zapłaciło (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 530,88 złotych brutto uznając, iż uzasadniony czas korzystania z pojazdu zastępczego wynosił 2 dni, a pojazd zastępczy można było nająć za kwotę 265,44 złotych brutto za dobę.

(dowód: okoliczność niesporna; pismo z dnia 21 sierpnia 2012 roku – k. 49;)

Zakres czynszów najmu za dobę najmu pojazdu klasy porównywalnej do auta wynajętego na terenie R. w lipcu 2012 roku przy założeniu 2 dób korzystania z pojazdu zawierał się w przedziale 186,18 – 260,16 zł netto w lokalnych firmach oraz 277,98 – 320,33 netto za dobę w firmach globalnych. Istniały wypożyczalnie globalne o wyższych stawkach czynszu najmu niż wyżej opisane, w tym takie, które wynajmują samochody zastępcze za stawkę porównywalną do stawki zastosowanej przez powódkę. To były firmy porównywalne do powódki, które mają podobny zakres działania, podobny park samochodów, podobne warunki najmu, a jedynie nie stosują najmu bezgotówkowego.

(dowód: pisemna opinia biegłego K. W. - k.269-278, wyjaśnienia biegłego K. W. na rozprawie w dniu 4 lipca 2014 roku)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na okolicznościach przyznanych przez drugą stronę (okolicznościach niespornych), dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy, oraz opinii biegłego sądowego K. W..

Postanowieniem z dnia 12 grudnia 2013 roku oddalono wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia technologicznie uzasadnionego czasu naprawy. Wniosek ten był bezzasadny albowiem pozwana nie kwestionowała długości naprawy, a tym samym długości najmu pojazdu zastępczego, a jedynie przyjętą stawkę i konieczność zapłaty podatku VAT. Również przed procesem wypłaciła odszkodowanie za cały okres najmu - 2 dni.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu w całości.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z kolei, zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zatem w sytuacji zaistnienia szkody ubezpieczycie odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC z sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, oczywiście w zakresie, w jakim pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym wypadku z kolizją drogową.

W przedmiotowym procesie pozwana nie kwestionowała okoliczności zdarzenia, swojej odpowiedzialności (co do zasady) za szkodę oraz ważności umów najmu pojazdu zastępczego i cesji wierzytelności. Wypłaciła zresztą przed procesem część pierwotnie żądanej przez powódkę kwoty. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa podniosła zarzut przyjęcia przez strony umowy najmu zawyżonej stawki czynszu, tj. wyższej niż występująca na rynku lokalnym oraz braku podstaw do żądania zapłaty podatku VAT.

Pozwana wskazując, że stawka czynszu najmu była wyższa od stawek występujących na rynku, winna była tę okoliczność zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c. wykazać. W celu wykazania zasadności swojego zarzutu pozwana wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia stawek rynkowych za wynajem pojazdu typu (...) w okolicach R. w lipcu 2012 roku.

Jak wynika z pisemnej opinii biegłego sądowego K. W., zakres czynszów najmu za dobę najmu pojazdu klasy porównywalnej do auta wynajętego na terenie R. w lipcu 2012 roku przy 2-dniowym okresie korzystania z pojazdu zawierał się w przedziale 186,18-260,16 zł netto w lokalnych firmach oraz 277,98 – 320,33 netto za dobę w firmach globalnych. Biegły w trakcie składania ustnych wyjaśnień podniósł, że w trakcie badania rynku odrzucił skrajne wartości. Ponadto wskazał, że istnieją wypożyczalnie globalne o wyższych stawkach czynszu najmu niż te, które zostały zamieszczone w opinii, w tym wypożyczalnie, które wynajmują samochody zastępcze za stawkę porównywalną do stawki zastosowanej przez powódkę. To są firmy porównywalne do powódki, które mają one podobny zakres działania, podobny park samochodów, podobne warunki najmu, a jedynie nie stosują najmu bezgotówkowego.

Opinia biegłego jest jasna, logiczna i przekonująca. Ponadto, po złożeniu przez biegłego ustnych wyjaśnień żadna ze stron opinii nie kwestionowała, nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej lub opinii innego biegłego.

Mając na uwadze treść ustnych wyjaśnień biegłego należało przyjąć, że pozwana nie udowodniła, iż w przedmiotowej sprawie przyjęta przez strony umowy najmu stawka czynszu wykracza poza stawki występujące na lokalnym rynku. W związku z tym przyjęta stawka pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut pozwanej, iż powódka bezzasadnie żąda zapłaty kwoty powiększonej o podatek VAT albowiem może ten podatek sama odliczyć. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2006 roku (III CZP 65/06, OSNC 2007/6/83) dokonanie przelewu wierzytelności o naprawienie szkody powstałej w związku z ruchem pojazdu mechanicznego przysługującej wobec osoby objętej obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, przez poszkodowanego niebędącego podatnikiem podatku od towarów i usług, na rzecz takiego podatnika, nie wpływa na zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela. Bezsporne pomiędzy stronami było, że poszkodowana nie mogła odliczyć podatku VAT opisanego w wystawionej przez powódkę fakturze. W związku z tym powódka mogła żądać zapłaty kwoty czynszu najmu wraz z należnym podatkiem VAT. Na marginesie należy wskazać, że przed procesem pozwana wypłaciła pozwanej część żądanej kwoty brutto, tj. wraz z podatkiem VAT.

Zgodnie z zaakceptowanym przez najemcę cennikiem czynsz najmu wyniósł 1.112,92 złotych brutto. Ponieważ przed procesem pozwana zapłaciła kwotę 530,88 złotych, do zasądzenia pozostała kwota 581,04 złotych, tj. cała kwota dochodzona pozwem.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Mając na uwadze, że wezwanie do zapłaty zostało doręczone pozwanej w dniu 3 sierpnia 2012 roku (potwierdzenie odbioru – k. 54), uzasadnione było żądanie zasądzenia odsetek od dnia 3 września 2012 roku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wyżej powołanych przepisów, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Na podstawie wyrażonej w art. 98 § 1 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik procesu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty poniesione przez powódkę składały się: kwota 30,00 zł tytułem uiszczonej opłaty sądowej od pozwu; kwota 180,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości wynagrodzenia radcy prawnego w stawce minimalnej za prowadzenie niniejszej sprawy, określonej na podstawie § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002. Nr 163 poz. 1349 z późn. zm.); kwota 17,00 zł tytułem uiszczonej przez powoda opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, tj. łącznie 227,00 zł.