Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2015 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa: Gmina Miejska B.

przeciwko: M. J.

o zapłatę

I.  powództwo oddala.

Sygn. akt V GC 734/14 upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 07 lipca 2014 r. (data wpływu) powód Gmina Miejska B. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. J. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. J. kwoty 2.361,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 590,40 zł od dnia 9 lutego 2013r. do dnia zapłaty, od kwoty 590,40 zł od dnia 19 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty, od kwoty 590,40 zł od 25 lipca 2013r. do dnia zapłaty, od kwoty 590,40 zł od 30 października 2013r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu strona powodowa podała, iż od dnia 1 czerwca 2012r. do dnia 31 maja 2015r. z pozwaną łączy ją umowa z dnia 21 maja 2012r. nr (...) w sprawie umieszczenia tablic reklamowych i informacyjno-reklamowych na terenach komunalnych stanowiących własność gminy miejskiej B.. Na podstawie tej umowy, pozwana była zobowiązana do uiszczania wynagrodzenia za użytkowanie tablic. Z tytułu świadczonych usług strona powodowa wystawiła faktury VAT TK (...) z dnia 25.01.2013r., TK (...) z dnia 5.04.2013r., TK (...) z dnia 10.07.2013r., TK (...) z dnia 15.10.2013r. Jednakże, pomimo wezwań strony powodowej, pozwana nie wykonała ciążących na niej zobowiązań.

W dniu 29 października 2014r. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy nakazem zapłaty nakazał pozwanej zapłatę kwoty 2.361,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od: kwoty 590,40 zł od dnia 9 lutego 2013r. do dnia zapłaty, od kwoty 590,40 zł od dnia 19 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty, od kwoty 590,40 zł od 25 lipca 2013r. do dnia zapłaty, od kwoty 590,40 zł od 30 października 2013r. do dnia zapłaty oraz kwoty 630,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W dniu 9 grudnia 2014r. pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu podała, iż w dniu 16 października 2014r. dokonała zapłaty za faktury VAT nr (...), TK (...), TK (...), a dnia 28 listopada 2014r. za fakturę nr (...). Ponadto, 28 listopada 2014r. uiściła żądane przez powoda odsetki.

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 29 grudnia 2014r. strona powodowa podtrzymała żądanie zawarte w pozwie, wskazując na fakt, iż pozwana dokonała zapłaty dochodzonych kwot wraz z należnymi odsetkami dopiero po wytoczeniu powództwa. Nadto, część żądanej kwoty uiszczona została już po dniu wydania nakazu zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony łączyła umowa z dnia z dnia 21 maja 2012r. nr (...) w sprawie umieszczenia tablic reklamowych i informacyjno-reklamowych na terenach komunalnych stanowiących własność gminy miejskiej B.. Na podstawie tej umowy, pozwana była zobowiązana do uiszczania wynagrodzenia za użytkowanie tablic. Z tytułu świadczonych usług strona powodowa wystawiła faktury VAT TK (...) z dnia 25.01.2013r., TK (...) z dnia 5.04.2013r., TK (...) z dnia 10.07.2013r., TK (...) z dnia 15.10.2013r.

dowód : umowa z dnia 21 maja 2012r. nr (...), k. 10-12, faktury VAT, k. 13-16;

Pozwana nie wykonała ciążącego na niej zobowiązania, nie zapłaciła świadczeń wynikających z faktur. Powód pismem z dnia 31 grudnia 2013r. wezwał ją do zapłaty.

dowód: wezwanie do zapłaty, k. 17;

Dnia 16 października 2014r. pozwana uiściła należność wynikającą z faktur VAT nr (...), TK (...), TK (...), a dnia 28 listopada 2014r. za fakturę nr (...). 28 listopada 2014r. pozwana uiściła żądane przez powoda odsetki.

dowód: potwierdzenie przelewu z dnia 16.10.2014r., k. 37, potwierdzenie przelewu z dnia 28.11.2014, k. 38;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszym postępowaniu brak było sporu co do wysokości, zasadności i wymagalności roszczenia. Nadto, bezspornym był fakt spełnienia roszczenia strony powodowej w całości wraz z odsetkami przez pozwaną po wytoczeniu przeciwko niej powództwa. Jednakże, powód popierał żądanie zasądzenia dochodzonej kwoty z uwagi na fakt, iż pozwana wykonała swoje zobowiązanie z opóźnieniem i dopiero po wniesieniu pozwu.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż warunkiem dopuszczalności postępowania jest istnienie roszczenia powoda będącego przedmiotem powództwa wnoszonego do Sądu. Podstawą wszczęcia postępowania jest więc żądanie powoda oparte na jego twierdzeniach, iż ma interes prawny w wydaniu merytorycznego rozstrzygnięcia dotyczącego spornego stosunku prawnego. W przypadku spełnienia przez pozwanego po wytoczeniu powództwa świadczenia będącego przedmiotem żądania powoda, odpada podstawa prowadzonego postępowania. Spełnienie świadczenia przez pozwanego jest bowiem traktowane jako uznanie powództwa (niewłaściwe). Zgodnie natomiast z art. 213 §2 k.p.c. uznanie powództwa wiąże sąd, chyba, że zachodzą negatywne przesłanki wymienione w tym przepisie. Zatem ustalony przez sąd stan faktyczny nie był przez żadną ze stron kwestionowany.

Niewątpliwie, w niniejszej sprawie, na podstawie łączącej strony umowy – umowy nienazwanej o świadczenie usług, art. 750 k.c. i nast., pozwana zobowiązana była do uiszczania wynagrodzenia za wykonane przez stronę powodową usługi. Na dzień wniesienia pozwu, tj. 7 lipca 2014r., pozwana nie wykonała ciążących na niej zobowiązań. Jednakże, w dniu 16 października, a następnie w dniu 28 listopada 2014r. pozwana spełniła roszczenie strony powodowej, wpłacając na jej rachunek bankowy należne kwoty. Nadto, pozwana w dniu 28 listopada 2014r. uregulowała żądane przez stronę powodową odsetki. Tym samym, spełniła całkowicie swoje zobowiązanie, a postępowanie stało się bezprzedmiotowe.

Podkreślić również należy, iż zgodnie z art. 316 k.p.c. sąd wydaje wyrok w oparciu o stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Do zakresu pojęcia „stan rzeczy” odnosi się zarówno stan prawny jak i stan faktyczny dochodzonego pozwem roszczenia. W związku z tym, sąd orzeka na podstawie stanu prawnego jak i faktycznego sprawy istniejącego w chwili orzekania, tj. po zamknięciu rozprawy. W przedmiotowej sprawie, pozwana spełniła swoje świadczenie w październiku i listopadzie 2014r., już po wytoczeniu przez stronę powodową powództwa. Stan faktyczny istniejący w chwili zamknięcia rozprawy wskazywał bowiem na pełne zaspokojenie roszczenia strony powodowej przez pozwaną, w związku z czym powództwo było bezprzedmiotowe. Dodatkowo spełnienie świadczenia powoduje jego wygaśniecie. Nie ma znaczenia czas kiedy miał to miejsce, istotne by spełnienie tego świadczenia nastąpiło przed zakończeniem rozprawy. Sąd bierze przy orzekaniu stan sprawy jaki istniał w dacie jej zakończenia. W tej dacie świadczenia było spełnione w całości, zatem nie można było jego zasądzić i nie powinno być ono przez powoda popierane.. W przypadku spełnienia świadczenia wynikającego z powództwa, postępowanie w tym przedmiocie staje się bezprzedmiotowe. W takiej sytuacji powód nie powinien popierać swoich żądań, a jedynie cofnąć pozew. Jednakże, w braku takiego działania powoda, sąd zobowiązany jest oddalić powództwo ( vide: Uchwała SN z dnia 26 lutego 2014r., III CZP 119/13).

Całkowicie bez znaczenia w przedmiotowej sprawie był fakt, iż część roszczenia pozwana spełniła przed doręczeniem jej pozwu wraz z nakazem zapłaty, a część już po otrzymaniu przez nią orzeczenia. Niezasadne było więc popieranie żądań pozwu przez stronę powodową w przypadku całkowitego spełnienia przez pozwaną dochodzonych od niej należności. Dlatego też wskutek braku cofnięcia pozwu przez stronę powodową, powództwo należało oddalić.

Tym samym powód nie wykazał zasadności swego roszczenia, bowiem w dacie orzekani było spełnione, zatem należało powództwo oddalić na podstawie art. 750 k.c. w związku z łączącą strony umową.

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów w zakresie ustalonego stanu faktycznego. Brak było w tym zakresie dowodów przeciwnych podważających ich wiarygodność. Dodatkowo strony potwierdziły ten stan faktyczny w swych twierdzeniach w pismach.

O kosztach postępowania orzeczono stosowanie do art. 98 § 1 i 3 k.p.c. na podstawie którego strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tych okolicznościach, zgodnie z powołanym przepisem powód powinien ponieść koszty procesu w całości. Strona pozwana jednak nie wykazała by takie koszty poniosła.