Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2015 r. w Lublinie

sprawy Z. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 3 lipca 2014 r. sygn. akt VI U 57/13

I.  zmienia częściowo zaskarżony wyrok i ustala wysokość emerytury na kwotę 2404,82 (dwa tysiące czterysta cztery 82/100) złote;

II.  w pozostałej części oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 883/14

UZASADNIENIE

Z. B. w dniu 20 grudnia 2012 roku złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 20 listopada 2012 roku nr (...) przyznających zaliczki na poczet przysługującej emerytury oraz od decyzji z dnia 8 grudnia 2012 roku nr (...) przyznającej mu prawo do emerytury od 7 października 2012 roku i ustalającej jej wysokość. W uzasadnieniu podniósł, że organ rentowy w decyzji o przyznaniu emerytury poinformował go, że za okres zatrudnienia w Zakładzie Produkcyjno– (...) w R. od 1 lutego 1977 roku do 31 grudnia 1977 roku oraz za okres zatrudnienia od 1 czerwca 1983 roku do 1 lutego 1985 roku we (...) Spółdzielni (...) w R. uwzględnił wynagrodzenie minimalne. Tymczasem w Przedsiębiorstwie (...) pracował w sposób ciągły od 27 czerwca 1975 roku do 31 maja 1983 roku rozpoczynając pracę od stanowiska technologa poprzez kierownika zespołu, zastępcę kierownika pracowni do kierownika pracowni. W dniu 31 stycznia 1977 roku jego zarobki wynikające ze świadectwa pracy to kwota 4 600 złotych plus premia. Od 15 września 1977 roku pełnił funkcję kierownika pracowni technologicznej z płacą zasadniczą 5 500 złotych plus dodatek funkcyjny w wysokości 1 000 złotych, co zaznaczono w karcie wynagrodzeń za 1978 rok oraz premię regulaminową. Skarżący wskazał, że od 1 czerwca 1983 roku do 1 lutego 1985 roku pracował na stanowisku kierownika Spółdzielni (...) w R.. Zmiana zatrudnienia nastąpiła na zasadzie porozumienia między zakładami (między (...) (...) a (...) (...)). Jedynym dokumentem świadczącym o jego zarobkach w tym okresie jest świadectwo pracy, w którego wynika, że otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 10 500 złotych miesięcznie płacy zasadniczej, dodatek funkcyjny w wysokości 3 500 złotych, 10% z tytułu wysługi lat oraz premię regulaminową, która nie jest określona kwotowo.

W odpowiedzi na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o ich oddalenie. Pierwszą decyzją z dnia 20 listopada 2012 roku ustalona została wysokość emerytury w oparciu o art. 53 wyżej wymienionej ustawy emerytalnej, zaś drugą decyzją z dnia 20 listopada 2012 roku na podstawie art. 26 wskazanej ustawy. Ponieważ świadczenie ustalone w myśl art. 53 było mniej korzystne, podjęta została wypłata w kwocie zaliczkowej emerytury ustalonej w oparciu o art. 26 ustawy emerytalnej z uwagi na trwające postępowanie wyjaśniające. Decyzje te zostały wydane w formie zaliczkowej w oparciu o art. 120 ustawy emerytalnej. Decyzja zaliczkowa nie jest decyzją ostatecznie kończącą postępowanie w sprawie, ustalającą ostateczną wysokość świadczenia, co znajduje potwierdzenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 1994 roku, II URN 2/94 (OSNAPiUS 1994, nr 3, poz. 4). Nie przysługują więc w stosunku do niej środki odwoławcze. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury za okresy zatrudnienia w (...) (...) od 1 lutego 1977 roku do 31 grudnia 1977 roku, w (...) (...) od 1 czerwca 1983 roku do 1 lutego 1985 roku, w Biurze (...) Sp. z o. o. w R. od 4 – 8 kwietnia 1995 roku przyjęto wynagrodzenie minimalne. Ponieważ Z. B. nie przedłożył stosownych dokumentów potwierdzających wysokość osiąganego wynagrodzenia w spornych okresach (§ 10 ust. 1 pkt 4 oraz §21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. nr 237,poz. 1412), a przedłożone dokumenty nie stanowią podstawy do ustalenia wysokości emerytury, zaskarżonymi decyzjami przyznano wnioskodawcy prawo do emerytury, ustalając wwpw z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych na poziomie 95,31%, przy przyjęciu minimalnych wynagrodzeń w spornych okresach. Po zakończeniu postępowania wyjaśniającego, dotyczącego ustalenia prawidłowych kwot zaksięgowanych na koncie wnioskodawcy, decyzją z 8 grudnia 2012 roku ustalono ostateczną wysokość świadczenia, jednocześnie dokonując rozliczenia wypłaconej zaliczki.

Wyrokiem z dnia 3 lipca 2014 roku Sąd Okręgowy w Radomiu zmienił zaskarżone decyzje w ten sposób, że ustalił, że Z. B. przysługuje od dnia 7 października 2012 roku emerytura w wysokości 2409, 56 złotych z prawem do kolejnych waloryzacji.

Podstawą wyroku były następujące ustalenia:

Z. B. w dniu 31 października 2012 roku złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniosek o emeryturę. Decyzją z dnia 20 listopada 2012 roku nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wyliczył Z. B. emeryturę w kwocie 1 984,94 zł od dnia 7 października 2012 roku. Do wyliczenia emerytury według art. 53 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń przyjęto wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 95,31% z 20 kolejnych lat kalendarzowych od 1972 roku do 2009 roku, kwotę bazową w wysokości 2 974,69 złotych, podstawę wymiaru na kwotę 2 835,18 Organ rentowy wskazał, że nie podejmuje wypłaty emerytury ustalonej w myśl art. 53 w/w ustawy, ponieważ jej wysokość jest niższa niż wyliczona na zasadach określonych w art. 26 w/w ustawy.

Decyzją z dnia 20 listopada 2012 roku nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. przyznał Z. B. zaliczkę na poczet przysługującej emerytury od 7 października 2012 roku, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego w kwocie brutto 2 250 złotych. W decyzji tej nie podano sposobu wyliczenia tej kwoty. Wskazano jedynie, że do ustalenia emerytury za okresy zatrudnienia w (...) (...) od 1 lutego 1977 roku do 31 grudnia 1977 roku, w (...) (...) od 1 czerwca 1983 roku do 1 lutego 1985 roku i w (...) Sp. z o. o. od 4 kwietnia 1995 roku do 8 kwietnia 1995 roku (okres zwolnienia lekarskiego) uwzględniono wynagrodzenie minimalne.

Decyzją z dnia 8 grudnia 2012 roku nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wyliczył Z. B. emeryturę w kwocie 2 268,99 złotych. Do jej wyliczenia przyjęto: kwotę składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji w wysokości 77 392,68 złotych, kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 403 179,40 złotych, średnie dalsze trwanie życia – 211,80 miesięcy.

Z. B. w okresie od 27 czerwca 1975 roku do 31 stycznia 1977 roku zatrudniony był w Kombinacie (...) w R. na stanowisku technologa, a w okresie od 1 lutego 1977 roku do 31 maja 1983 roku w Zakładzie Produkcyjno– (...) w R. na stanowisku kierownika zespołu technicznego napraw, zastępcy kierownika pracowni technologicznej, kierownika pracowni technologicznej. W okresie od 27 czerwca 1975 roku do 31 lipca 1976 roku Z. B. miał ustalone wynagrodzenie w wysokości 4 300 złotych plus premia regulaminowa w wysokości 15 - 30% od tej kwoty. Od 1 sierpnia 1976 roku do 31 stycznia 1977 roku miał ustalone wynagrodzenie w wysokości 4 800 złotych plus premia .W okresie od 1 lutego 1977 roku do 31 marca 1977 roku pobierał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 5 000 złotych i premię regulaminową . W okresie od 1 kwietnia 1977 roku do 14 września 1977 roku oprócz wynagrodzenia zasadniczego w wysokości 5 000 złotych i premii pobierał dodatek funkcyjny w wysokości 400 złotych miesięcznie. Od 15 września 1977 roku Z. B. miał ustalone wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 5 500 złotych miesięcznie plus premię i dodatek funkcyjny w wysokości 1 000 złotych. To wynagrodzenie obowiązywało do kwietnia 1979 roku . Przez cały okres zatrudnienia w (...) wnioskodawca pobierał także deputat węglowy w wysokości 114 złotych. Przełożonym wnioskodawcy przez pewien okres czasu był A. R..

W okresie od 1 czerwca 1983 roku do 1 lutego 1985 roku Z. B. zatrudniony był we (...) Spółdzielni (...) w R. na stanowisku kierownika spółdzielni. Zarobki w Spółdzielni raczej nie wzrastały, ani nie malały. Do pensji był doliczany stały dodatek funkcyjny oraz premia w zmiennej wysokości, w zależności od wyników

Co do okresu pracy w Kombinacie (...) w i w Zakładzie Produkcyjno – (...) w R. wnioskodawca przedstawił karty wynagrodzeń za lata 1978 i 1983. Co do okresu od 25 czerwca 1975 roku do 31 grudnia 1977 roku przedstawił umowy o pracę i angaże wskazujące na płacę zasadniczą w określonej kwocie i nieokreślony dodatek funkcyjny. W dokumentach tych znajdował się zapis, iż Z. B. pobierał premie. Wnioskodawca określił, iż premia ta wynosiła od 15 – 30% wynagrodzenia zasadniczego, zaś A. R., pracujący razem z wnioskodawcą, wskazał, że premia była stała i wynosiła 15% wynagrodzenia zasadniczego.

Co do okresu zatrudnienia we (...) Spółdzielni (...) w R. wnioskodawca przedstawił świadectwo pracy z 1 lutego 1985 roku, z którego wynika, że wnioskodawca ostatnio otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 10 500 złotych, dodatek funkcyjny w wysokości 3 500 złotych, premię regulaminową oraz 10% z tytułu wysługi lat. Wnioskodawca nie był w stanie wykazać czy i w jakiej wysokości podwyżki następowały w okresie zatrudnienia w powyższym okresie. Z uwagi na to za okres od 1 czerwca 1983 roku do 31 stycznia 1985 roku zasadne było przyjęcie wynagrodzenia wnioskodawcy z ostatniego okresu zatrudnienia w ,, (...) ie” tj. z maja 1983 roku w wysokości 5 500 złotych miesięcznie bez premii i bez dodatku funkcyjnego w wysokości 1 000 złotych. Z zasad doświadczenia życiowego oraz zeznań świadka A. R. wynika bowiem, że przy zmianie miejsca pracy, zatrudnieniu w innym zakładzie pracy wynagrodzenie zasadnicze nie jest mniejsze niż u poprzedniego pracodawcy. Co do wynagrodzenia w lutym 1985 roku zostało ono wskazane w świadectwie pracy z 1 lutego 1985 roku.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego księgowego na okoliczność wysokości emerytury Z. B. od 7 października 2012 roku przyjmując wynagrodzenie w (...) ie jak w zleceniu dla ZUS z 18 września 2013 roku, zobowiązując do wyliczenia świadczenia wnioskodawcy, przy uwzględnieniu wynagrodzenia we (...) Spółdzielni (...) za okres od 1 czerwca 1983 roku do 1 stycznia 1985 roku w wysokości miesięcznego wynagrodzenia w maju 1983 roku w Zakładach (...) na podstawie listy płac dołączonej do akt ZUS, ale bez premii kwartalnej 5 500 złotych plus 1 000 złotych, a za luty 1985 roku w wysokości wynikającej ze świadectwa pracy.

Biegły zaopiniował, iż emerytura Z. B. na dzień 7 października 2012 roku wynosi 2 134,74 złote. Jednocześnie stwierdził, że wyliczona przez ZUS emerytura według art. 26 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 z późn. zm.) w kwocie 2 268,99 złotych oraz emerytura w kwocie 2 503,29 złotych nie wiadomo czy jest prawidłowa, bo w dokumentacji akt sprawy i dokumentacji akt emerytalnych brak jest szczegółowych wyliczeń, co uniemożliwia sprawdzenie zasadności dokonanych przez ZUS ustaleń. Do opinii powyższej zarówno wnioskodawca jak i organ rentowy zgłosili zastrzeżenia.

Sąd Okręgowy zobowiązał ZUS do wyliczenia wysokości emerytury Z. B. przy uwzględnieniu zarobków od 27 czerwca 1975 roku do 1 lipca 1976 roku w wysokości 4 300 złotych plus 15% premii, od 1 sierpnia 1976 roku do 31 stycznia 1977 roku w wysokości 4 800 złotych plus 15%, od 1 lutego 1977 roku do 31 marca 1977 roku w wysokości 5 000 złotych plus 15% premii, od 1 kwietnia 1977 roku do 14 września 1977 roku – 5 000 złotych plus 400 złotych dodatku funkcyjnego, od 15 września 1977 roku do 31 grudnia 1977 roku w wysokości 5 500 złotych plus 15% premii, plus 1 000 złotych dodatku funkcyjnego oraz doliczeniu do całego okresu miesięcznie 114 złotych tytułem deputatu węglowego, bądź udowodnienia, że kwota tego dodatku była niższa. Co do okresu zatrudnienia we (...) Spółdzielni (...) w R. zobowiązał ZUS do wyliczenia wysokości świadczenia za okres 1 czerwca 1983 roku do 31 stycznia 1985 roku przyjmując jako wysokość miesięcznego wynagrodzenia wysokość wynagrodzenia wnioskodawcy w maju 1983 roku w Zakładach (...) na podstawie listy płac dołączonej do akt ZUS (ale bez premii kwartalnej 5 500 złotych plus 1 000 złotych), a za miesiąc luty 1985 roku w wysokości 10 500 złotych plus 10% od tej kwoty plus 3 500 złotych dodatku funkcyjnego (zgodnie ze świadectwem pracy).

Wykonując zlecenie Sądu (...) Oddział w R. wyliczył wysokość emerytury Z. B. na podstawie art. 26 w/w ustawy na dzień 7 października 2012 roku na kwotę 2 409,56 złotych, a po waloryzacji od 1 marca 2014 roku na kwotę 2 546,04 złote. Wskazano, że różnica między wyliczeniami biegłego a ZUS zachodzi z uwagi na wysokość kapitału początkowego.

Wnioskodawca ostatecznie zgodził się z wyliczeniami ZUS – u w przedmiocie wysokości emerytury, ustalonej zgodnie ze zleceniem Sądu. Biorąc pod uwagę okoliczność, iż wyliczenie wysokości emerytury było zgodne ze zleceniem, Sąd Okręgowy nie przeprowadzał dowodu z uzupełniającej opinii biegłego.

Organ rentowy w piśmie, w którym naliczył wysokość emerytury, podniósł, iż przyjęcie wynagrodzenia za okres od 1 czerwca 1983 roku do 1 stycznia 1985 roku na podstawie wynagrodzenia, jakie wnioskodawca ostatnio osiągał z (...) jest niezgodne z art. 15 ust. 2a ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w myśl, którego jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Sąd wskazał , że w postępowaniu przed organem rentowym, katalog dostępnych środków dowodowych został w poważnym stopniu ograniczony przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, nr 237, poz. 1412). Zgodnie, bowiem z § 21 ust. 1 w/w rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Przepisy rozporządzenia regulującego postępowanie o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym, zawierające ograniczenia dowodowe, nie mają jednak zastosowania w postępowaniu sądowym, opartym na zasadzie swobodnej oceny dowodów (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r. w sprawie I UK 179/06, opubl. w LEX nr 342283). Dopuszczalnym jest, więc ustalenie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dowody zastępcze, w tym o właściwie udokumentowane wynagrodzenie współpracownika, zajmującego tożsame stanowisko pracy (vide: np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawie III AUa 36/09, opubl. w LEX nr 550914).

W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie wykazane zostało, iż wynagrodzenie Z. B. we (...) Spółdzielni (...) w R. za okres 1 czerwca 1983 roku do 31 stycznia 1985 roku nie było niższe niż przez ostatni okres zatrudnienia w (...).

Wysokość wynagrodzenia Z. B. ustalona przez ZUS w oparciu o zlecenie Sądu na dzień 7 października 2012 roku wynosi 2 409,56 złotych.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 2 orzekł jak w wyroku.

Od tego wyroku apelację złożył Zakład Ubezpieczeń Społecznych w R. zaskarżając wyrok w całości.

Wyrokowi zarzucił :

- naruszenie prawa materialnego - art. 15 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2009 r. nr. 153 z póz zm.) oraz par. 21 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11. 10. 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz. U. nr 237 z 2011 roku poz. 1412 ze zm.),

- sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów

- naruszenie prawa procesowego przez zmianę decyzji wydanych w formie zaliczkowej, przekroczenie wyrażonej w art. 233 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów poprzez rozstrzygnięcie sprawy w oparciu o budzące wątpliwości środki dowodowe.

Wskazując na powyższe wnosił o zmianę wyroku poprzez odrzucenie odwołania od dwóch decyzji zaliczkowych z dnia 20.11.2012 roku i oddalenie odwołania od decyzji z dnia 8 grudnia 2012 roku, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podnosi min, że Sąd w zobowiązaniu dotyczącym wyliczenia hipotetycznego emerytury, co do okresu 1 sierpnia 1976 – 31 stycznia 1977 roku zalecił przyjęcie wynagrodzenia 4. 800 podczas gdy w świadectwie pracy dotyczącym tego okresu wskazane jest wynagrodzenia 4600 z ł (karta 18 akt emerytalnych pierwszy tom).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jest zasadna jedynie częściowo.

Słusznie podnosi skarżący, że przyjęcie wynagrodzenia wnioskodawcy za okres zatrudnienia w Kombinacie (...) w R. od 1 sierpnia 1976 roku do 31. 01 1977 roku w kwocie 4. 800 zł nie jest prawidłowe. Wysokość wynagrodzenia zasadniczego wnioskodawcy w powyższym okresie wynosiła kwotę 4600 zł, co wynika wprost zarówno ze świadectwa pracy (karta 18 akt emerytalnych) jak i dokumentów znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawcy – w tym angażu dotyczącego zmiany warunków pracy i płacy z dnia 9 września 1976 roku (k. 11 akt osobowych, koperta k. 34 akta sprawy).

Po skorygowaniu tej wysokości wynagrodzenia wyliczona przez organ rentowy emerytura wynosi 2404,82 zł. ( k.128).

Z zastrzeżeniem powyższej modyfikacji, w pozostałej części Sąd Apelacyjny podziela ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski, zatem nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego powtarzania .

Odnosząc się do zarzutów apelacji, co do błędnego ustalenia wysokości wynagrodzenia wnioskodawcy wskazać należy, że zgodnie z § 21. 1.rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11. 10. 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. nr 237 z 2011 roku poz. 1412 ze zm.). Środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nadto, w przypadku braku dokumentacji płacowej istnieje możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację zastępczą znajdująca się w aktach osobowych. W niniejszej sprawie w sposób nie budzący wątpliwości ani zastrzeżeń, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w tym przedłożonej dokumentacji płacowej ustalona została wysokość wynagrodzenia uzyskanego przez ubezpieczonego w spornym okresie.

Sąd I instancji przeprowadził dokładne i obszerne postępowanie dowodowe odnosząc się szczegółowo w motywach wyroku, co wszystkich okoliczności sprawy.

Co do okresu pracy w Kombinacie (...) w i w Zakładzie Produkcyjno – (...) w R. wnioskodawca przedstawił karty wynagrodzeń za lata 1978 i 1983, umowy o pracę i angaże wskazujące na płacę zasadniczą w określonej kwocie i dodatek funkcyjny. Z dokumentów tych wynikał też fakt pobierania premii. Co do okresu zatrudnienia we (...) Spółdzielni (...) w R. wnioskodawca przedstawił świadectwo pracy z 1 lutego 1985 roku, z którego wynika, ostatnio otrzymywane wynagrodzenie w wysokości 10 500 złotych, dodatek funkcyjny w wysokości 3 500 złotych, premię regulaminową oraz 10% z tytułu wysługi lat. Ponieważ wnioskodawca nie wykazał ewentualnych podwyżek zatrudnienia w powyższym okresie, prawidłowo Sąd za okres od 1 czerwca 1983 roku do 31 stycznia 1985 roku ustalił wysokość wynagrodzenia z ostatniego okresu zatrudnienia w ,, (...) ie” tj. z maja 1983 roku w wysokości 5 500 złotych miesięcznie bez premii i bez dodatku funkcyjnego. Ocena w tym zakresie zeznań wnioskodawcy i przesłuchanego świadka jest zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, jest logiczne, że przy zmianie miejsca pracy na podstawie porozumienie porozumienia pomiędzy zakładami, ( co wynika ze świadectwa pracy z dnia 1 czerwca 1983 roku), podjęcie zatrudnienia w nowym zakładzie pracy nie wiązało się z obniżeniem wynagrodzenia w stosunku do wynagrodzenia uzyskiwanego u poprzedniego pracodawcy. Co do wynagrodzenia w lutym 1985 roku zostało ono wskazane w świadectwie pracy z 1 lutego 1985 roku na kwotę 10 500. Okoliczność ta dodatkowo przemawia za zaaprobowaniem stanowiska Sądu I instancji co do przyjęcia kwoty 5 500 zł za okres od 1 czerwca 1983 roku do 31 stycznia 1985 roku.

Dokonując ustaleń Sąd Okręgowy wszechstronnie rozważył zebrany materiał dowodowy, oceniając wszystkie przeprowadzone dowody i okoliczności towarzyszące przeprowadzeniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich wiarygodności. Nie sposób zarzucić Sądowi I instancji, że przy tej ocenie uchybił zasadom logicznego rozumowania lub zasadom doświadczenia życiowego, a więc nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 233 k.p.c.

W tym stanie rzeczy nie jest też trafny zarzut obrazy przez Sąd pierwszej instancji wskazanych przepisów prawa materialnego - art. 15 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. Z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.) w związku z § 21. 1.rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe ( Dz. U. nr 237 z 2011 roku poz. 1412 ze zm. )

Odnosząc się do apelacji w zakresie jakim kwestionuje rozstrzygnięcie Sądu co do decyzji zaliczkowych z dnia 20 listopada 2012 roku, przypomnieć należy , że jedną z tych decyzji ustalona została wysokość emerytury w oparciu o art. 53 ustawy emerytalnej, zaś drugą decyzją z dnia 20 listopada 2012 roku na podstawie art. 26 wskazanej ustawy. Ponieważ świadczenie ustalone w myśl art. 53 było mniej korzystne, podjęta została wypłata w kwocie zaliczkowej emerytury ustalonej w oparciu o art. 26 ustawy . Ma rację skarżący wskazując, że decyzje zaliczkowe nie są jest decyzjami ostatecznie kończącymi postępowanie w sprawie, to jednak w okolicznościach niniejszej sprawy, wnioskodawca miał prawo zakwestionowania powyższych decyzji, niezależnie od decyzji z 8 grudnia 2012 roku, która ustalono ostateczną wysokość świadczenia, jednocześnie dokonując rozliczenia wypłaconej zaliczki.

Mieć na względzie należy, że organ rentowy przyznał świadczenie w kwocie zaliczkowej, jednakże w uzasadnieniu decyzji wyraźnie wskazał min., że do ustalenia podstawy wymiaru emerytury za wskazane okresy zatrudnienia w (...) (...) oraz w (...) (...) i w Biurze (...) Sp. z o. o. w R. przyjęto wynagrodzenie minimalne , bowiem przedłożone dokumenty nie stanowią podstawy do ustalenia wysokości emerytury. Organ rentowy nie wyznaczał stronie żadnego terminu zgodnie z § 29 ust. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412), do przedstawienia dowodów w przedziale czasowym między 14 a 60 dni.

Z tych względów, mimo iż zaskarżone decyzje z 20 listopada 2012 r. zostały określone jako "zaliczkowe", uzasadnione było ich badanie w trybie wniesionych odwołań, niezależnie od decyzji z 8 grudnia 2012 r., która ustalono ostateczną wysokość świadczenia, jednocześnie dokonując rozliczenia wypłaconej zaliczki.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 i 386 §1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.