Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Monika Trautberg

w obecności ---

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015 r.

sprawy: H. S. /S./

syna J. i R.

ur. (...) w R.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 § 1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 16 października 2014r. sygn. akt IX W 253/14

na zasadzie art. 437 kpk zw. z art. 109 § 2 kpw

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  obciąża obwinionego opłatą za II instancję w kwocie 30 (trzydzieści) złotych oraz zryczałtowanymi kosztami postępowania w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych.

Sygn. akt V.2 Ka 25/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 16 października 2014r., sygn. akt IX W 253/14 uznał obwinionego H. S. za winnego tego, że w dniu 25 lutego 2014 roku około godziny 17:20 w R. na ul. (...), jako kierujący pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) w celu uniknięcia kontroli drogowej nie zastosował się do sygnału podawanego tarczą sygnalizacyjną przez funkcjonariusza policji nakazującego zatrzymanie pojazdu a następnie kontynuował jazdę nie stosując się do sygnałów świetlnych i błyskowych wysyłanych przez pojazd uprzywilejowany, którym podjęto za nim pościg, tj. czynu z art. 92 §1 kw i za to na mocy art. 92 §1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 złotych.

Na mocy art.118 §1 kpw i ar. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 21 pkt 2 i 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 100 złotych oraz opłatę w wysokości 30 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony. Skarżący wskazał, iż pisemne zeznania policjantów są właściwie identyczne, natomiast zeznania złożone przed Sądem przedstawiają sprzeczny przebieg zdarzeń. Podkreślił, iż żaden z policjantów nie potrafił opisać jak dano rzekomy sygnał do zatrzymania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy są prawidłowe.

Obwiniony w swojej apelacji zarzuca, iż pisemne zeznania policjantów są niemal identyczne, a z kolei ich zeznania złożone przed Sądem przedstawili oni zgoła sprzeczny przebieg zdarzenia. Skarżący zarzuca, iż mimo tych rozbieżności Sędzia w uzasadnieniu wskazała, iż zeznania policjantów się uzupełniają w szczegółach tworząc jasny i wyrazisty przebieg zdarzenia. Należy więc uznać, iż skarżący zarzuca, że Sąd Rejonowy dopuścił się błędnych ustaleń faktycznych, będących podstawą zaskarżonego wyroku. Z zarzutem tym nie sposób jednak się zgodzić.

Przede wszystkim należy wskazać, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz musi polegać na wykazaniu jakich konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania miał dopuścić się sąd oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy. Podkreślenia wymaga, iż możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się by Sąd I instancji dopuścił się takich uchybień. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy szczegółowo wskazał dowody, które uznał za wiarygodne i dlaczego, a także powody dla, których innym dowodom waloru wiarygodności odmówił.

Błąd ustaleń faktycznych stanowiący trzecią podstawę odwoławczą zachodzi, gdy treść dokonanych ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a błąd mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut nie jest uzasadniony, gdy sprowadza się do samego kwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z ustaleniami sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do stwierdzenia, że sąd popełnił istotny błąd ustaleń faktycznych. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, a tego skarżący nie czyni (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 lutego 2013 r. II AKa 261/12).

Ustalając stan faktyczny Sąd Rejonowy zasadnie dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z zeznań świadków M. Ż. i P. F. Policji pełniących służbę, w ramach której przeprowadzali oni kontrolę trzeźwości kierowców na ulicy (...) w R.. Z zeznań świadków tych wynika, iż sytuacja na drodze była jasna i nie pozostawiała wątpliwości. Policjanci ci byli umundurowani, a na poboczu stał duży oznakowany radiowóz marki F. (...). Z relacji funkcjonariuszy wynika, iż dawali mu on sygnał do zatrzymania się przy użyciu tarczy sygnalizacyjnej, obwiniony zlekceważył jednak sygnał, i odjechał w kierunku ul. (...). Świadkowie ci podkreślili, iż wszyscy inni kierowcy stosowali się do poleceń i jedynie obwiniony nie zatrzymał się, tylko ominął stojące samochody i odjechał. Z zeznań tych wynika, iż pomimo podjętego pościgu, w trakcie którego zostały użyte sygnały świetlne i dźwiękowe, obwiniony nie zatrzymał się – uczynił to dopiero wówczas, gdy zmusiła go do tego sytuacja na drodze, albowiem na skrzyżowaniu z ulicą (...), kierujący poruszającym się przed nim samochodem podjął manewr skrętu w lewo, zmuszając obwinionego do zatrzymania się.

Zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, iż zeznania wskazanych wyżej świadków są spójne i wzajemnie się uzupełniają, w sposób jasny i przejrzysty opisują przebieg zdarzenia. Jeżeli chodzi o ponoszony przez skarżącego argument, iż zeznania tych świadków złożone na rozprawie są rozbieżny z tymi złożonymi po zdarzeniu do protokołu, wskazać należy, iż pewne rozbieżności mogą wynikać z upływu czasu pomiędzy zdarzeniem, a ich przesłuchaniem na rozprawie, nie mają one jednak wpływu na ogólną ocenę tych zeznań. Wskazać należy, iż czynności były podjęte przez funkcjonariuszy policji w ramach pełnionych przez nich obowiązków służbowych, a nadto są oni osobami obcymi wobec obwinionego, dlatego też słusznie wskazał Sąd Rejonowy, iż brak podstaw by kwestionować ich wiarygodność.

Zasadnie również Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, albowiem sporządzone one zostały przez odpowiednie organy w zakresie ich kompetencji, a nadto żadna ze stron nie kwestionowała ich rzetelności.

Słuszna jest również dokonana przez Sąd Rejonowy ocena wyjaśnień obwinionego. Wyjaśnienia te istotnie nie zasługują na wiarę, są one bowiem niezgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, jak również sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Obwiniony widząc bowiem umundurowanych policjantów, obok stojący radiowóz, a także czekające do kontroli samochody, zamiast zatrzymać się do kontroli podjął manewr ominięcia stojących samochodów zjeżdżając na prawe pobocze i odjechał z miejsca przeprowadzanej kontroli trzeźwości. Następnie nie zatrzymał się mimo podjętego za nim pościgu z użyciem sygnału świetlnego i dźwiękowego. Bez wątpienia wyjaśnienia obwinionego zmierzają jedynie do uniknięcia przez niego odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Nie ulega wątpliwości, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż obwiniony H. S. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu wykroczenia z art. 92 §1 kw. Mając na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra jakim jest bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego, stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinione nie jest niski.

Jeżeli chodzi o wymiar orzeczonej obwinionemu kary, wskazać należy, iż wymierzona ona została z uwzględnieniem stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu, uwzględniono również by spełniała ona swoje cele zarówno wychowawcze jak i zapobiegawcze wobec obwinionego oraz by spełniła ona cele prewencji ogólnej poprzez uświadomienie społeczeństwu konieczność respektowania przepisów prawa. Wymierzając karę grzywny w wysokości 300 złotych Sąd miał również na uwadze właściwości i warunki osobiste obwinionego. Zdaniem Sądu Okręgowego orzeczona wobec obwinionego kara spełni swe cele wychowawcze i zapobiegawcze.

Sąd nie dopuścił się również obrazy przepisów postępowania poprzez naruszenie przepisów art. 4 kpk, art. 7 kpk, albowiem dokonał oceny dowodów w sposób bezstronny, nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, uwzględnił a przy tym zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, a następnie swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego w sposób przekonujący uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z rozważaniami Sądu I instancji dotyczącymi oceny zebranych w sprawie dowodów, a ich ponowna analiza jest bezprzedmiotowa. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku w pełni odpowiadają dyrektywom określonym treścią art. 424 §1 kpk.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku bądź jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Z tych względów, Sąd Okręgowy, nie podzielając zarzutów stawianych zaskarżonemu orzeczeniu utrzymał wyrok w mocy. Na podstawie art. 118 §1 kpw i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych obciążono obwinionego kosztami postępowania odwoławczego, albowiem Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zwolnienia go od obowiązku ich ponoszenia.