Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Klesyk

Sędziowie: SSO Elżbieta Ciesielska (spr.)

SSO Rafał Adamczyk

Protokolant: st. prot. sąd. Iwona Cierpikowska

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2015 r. w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa A. C.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sandomierzu

z dnia 11 marca 2014 r. sygn. I C 73/13

oddala apelację i zasądza od (...) S.A.
w W. na rzecz A. C. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego

II Ca 1471/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 marca 2014r. Sąd Rejonowy w Sandomierzu zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki A. C. ( z domu K.) kwotę 6 000zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 17stycznia 2013r. do dnia 11 marca 2014r. w wysokości 13% i dalej od 12 marca 2014r. z każdorazowymi odsetkami ustawowymi aż do dnia zapłat., w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Nadto orzekł o kosztach procesu zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 665,60 zł. , zaś od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1825zł. oraz nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Sandomierzu kwotę 300zł. tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Rozstrzygnięcie swoje Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych: W dniu 14 maja 2006r. w G. kierujący samochodem osobowym marki M. (...) o nr rej. (...) P. F. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że poruszał się pojazdem z prędkością około 90 km/ , niedostosowaną do warunków drogowych oraz ograniczeń administracyjnych i nieumyślnie naruszył powyższe zasady w ten sposób, że nienależycie obserwował drogę, wskutek czego, kierowany przez niego pojazd uderzył w pieszego P. K. poruszającego się po jezdni, w wyniku czego pieszy doznał uszkodzeń ciała, które skutkowały jego śmiercią. Biegły sądowy A. G. z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego, w opinii z dnia 17 października 2013r. ustalił , że zagrożenie na drodze wywołał pieszy P. K. i to jego zachowanie było bezpośrednią przyczyną zaistnienia wypadku. Przechodził on bowiem przez jezdnię poza wyznaczonym przejściem dla pieszych. Nadto miał on realną możliwość zauważenia nadjeżdżającego z lewej, jak i z prawej strony pojazdu, gdyż pojazdy te poruszały się na światłach. Kierujący pojazdem M. (...) przyczynił się jednak do tego zdarzenia, gdyż poruszał się z prędkością niedopuszczalną i niebezpieczną, przy ograniczeniu prędkości do 60km/h. Uwzględniając opinię biegłego co do wpływu każdego z uczestników zdarzenia na jego zaistnienie Sąd ostatecznie przyjął , iż poszkodowany przyczynił się do wypadku w 70%.

Za popełnienie przestępstwa drogowego w dniu 14 maja 2006r. , w wyniku którego P. K. doznał śmiertelnych obrażeń ciała , P. F. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu, utrzymanym w mocy przez Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu na karę dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres próby 3 lat. W uzasadnieniu wyroku I- instancyjnego Sąd wskazał, iż bezpośrednią przyczyną wypadku było zachowanie pieszego P. K., który poruszał się po drodze w sposób nieprawidłowy. Sąd ustalił także, iż kierujący pojazdem marki M. (...) P. F. w dacie zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. z siedzibą w W..

P. K. był bratem powódki młodszym o 3 lata. W chwili wypadku miał 18 lat, mieszkał w K. wraz z rodzicami i siostrą J.. Był uczniem III klasy Technikum Gastronomicznego w S.. Wolał mieszkać w domu i dojeżdżać do szkoły. Twierdził , iż tęskni za rodziną. Ponieważ rodzie powódki i P. K. są osobami niepełnosprawnymi; matka jest osobą głuchoniema , a ojciec osobą głuchą , to pomagał im w załatwianiu spraw urzędowych.

Powódka A. C. w chwili śmierci brata miała 21 lat i od trzech lat studiowała na Politechnice (...) na kierunku menager kultury. Do domu rodzinnego przyjeżdżała dwa razy w miesiącu na weekendy. Po śmierci brata nie korzystała z urlopu w nauce. Nie korzystała także z pomocy psychologa lub psychiatry, gdyż pomoc taka nie została jej zaoferowana. Egzaminy zdawała we właściwym czasie i studia ukończyła w planowanym terminie. Po zakończeniu studiów przez około półtora oku szukała pracy, a następnie wyjechała do W., gdzie pracowała w telekomunikacji. Obecnie wraz z młodszą o 7 lat siostrą , w domu rodzinnym urządziły gabinet kosmetyczno-fryzjerski, który razem prowadzą. Powódka wyszła za mąż i ma małe dziecko.

Powódka była bardzo silnie związana z bratem P.. Mieli wspólne plany na przyszłość. Planowali razem otworzyć mała gastronomię. Bardzo przeżyła jego śmierć. Z uwagi na niepełnosprawność rodziców zmuszona była uczestniczyć wraz z nimi w postępowaniu sądowym przeciwko P. F.. Pomagała także rodzicom, a zwłaszcza matce w odbyciu sesji u psychologa. W oparciu o opinią biegłej sądowej z zakresu psychologii Sąd Rejonowy ustalił także, iż po śmierci brata kolejno przebiegały u powódki wszystkie fazy żałoby. Na początku faza szoku z niedowierzaniem, a następnie rozpacz, poczucie krzywdy, bólu i osamotnienia, a następnie przystosowania się do nowej sytuacji. Zaburzenia natury psychologicznej , które pojawiły się u A. C. po śmierci brata nie wymagały terapii psychologicznej. Sama radziła sobie z emocjami. Wprawdzie ograniczyła ona w tym czasie kontakty towarzyskie, ale nie izolowała się społecznie. Radziła sobie z ludźmi i codziennymi obowiązkami. Przeżycia emocjonalne nie miały wpływu na jej wyniki w nauce. Sąd zaznaczył także, że biegła ustaliła, iż okres żałoby u powódki nie uległ przedłużeniu przez pojawienie się zaburzeń emocjonalnych bądź innych objawów chorobowych. Aktualnie nie stwierdzono u niej zaburzeń emocjonalnych, adaptacyjnych, reaktywnych lub psychosomatycznych. Nie stwierdzono także zaburzeń nerwicowych lub depresyjnych. Zaburzenia emocjonalne jakie pojawiły się w okresie żałoby nie wywołały u niej trwałego, ani też długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Sąd ustalił nadto , iż (...) S.A. w imieniu powódki, pismem z dnia 13 grudnia 2012r. doręczonym w dniu 17 grudnia 2012r. zwróciło się do (...) S.A. z siedzibą w W. o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 35 000zł. i do dna wniesienia pozwu w niniejszej sprawie ( 11 luty 2013r. ) nie uzyskało od pozwanego żadnej odpowiedzi.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, iż powództwo A. C. z domu K. o zadośćuczynienie wytoczone na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 par. 1 k.c. , a zatem z uwagi na krzywdę wyrządzoną jej na skutek naruszenie dobra osobistego w postaci silnych więzi rodzinnych jakie łączyły ją z młodszym bratem, jest co do zasady usprawiedliwione. Prezentując takie stanowisko Sąd I instancji przywołał orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazujące na możliwość zaliczenia do katalogu dóbr osobistych więzi rodzinnych , oraz wykładnię art. 448 k.c. w zw. z art. 24 par. 1 k. c,. zgodni z którą przepisy te stanowią podstawę do dochodzenia zadośćuczynienia za krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008r., bowiem krzywdą wyrządzoną osobie bliskiej zmarłego jest naruszenie dobra osobistego poprzez zerwanie więzi emocjonalnych, szczególnie bliskiej w relacjach rodzinnych. Sąd Rejonowy stwierdził nadto, nie podzielając wywodów pozwanego , iż przepisy regulujące odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, obowiązujące w dniu zdarzenia tj. 14 maja 2006r., nie wyłączały z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c. W świetle ustaleń poczynionych w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd Rejonowy stwierdził ,że jego zdaniem nie ma wątpliwości, iż śmierć P. K. naruszyła dobra osobiste A. C. w postaci prawa do posiadania brata i więzi emocjonalnej łączącej ją z bratem. Podkreślając przy tym , iż silna więź emocjonalna powódki z bratem wynikała po części z faktu, iż ich rodzice są osobami niepełnosprawnymi oraz z tego , iż rodzeństwo było wychowywane w atmosferze przeświadczenia, że są dla siebie osobami najważniejszymi. Mając na uwadze wyżej zaprezentowane stanowisko, oraz oceniając jako stosunkowo wysoki rozmiar krzywdy wyrządzonej powódce w następstwie nagłej śmierci brata, bowiem z uwagi na niepełnosprawność rodziców musiała ona radzić sobie z własnymi emocjami samodzielnie, a nawet stanowić tak dla nich, jak i dla o 7 lat młodszej siostry oparcie, Sąd I instancji doszedł do przekonania, że zasadnym było zasądzenie na jej rzecz zadośćuczynienia w kwocie 6 000zł. Ustalając wysokość tej kwoty Sąd I instancji uwzględnił, stopień przyczynienia się P. K. do zaistnienia szkody w 70%. W ocenie Sądu w świetle okoliczności przedmiotowej sprawy 100% zadośćuczynienia winno być ustalone na poziomie 20 000zł. , pomniejszone zaś o 70% tj. proporcjonalnie do ustalonego stopnia przyczynienia się P. K. do zaistnienia zdarzenia daje kwotę 6 000zł. Podkreślił również , że powyższa kwota zadośćuczynienia w jego ocenie utrzymana jest w rozsądnych granicach i w pełni zrekompensuje powódce doznaną krzywdę spowodowaną stratą brata.

Ostatecznie zatem Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz A. C. kwotę 6 000 zł. z ustawowym odsetkami od dnia 17 stycznia 2013r. , tj. stosownie do przepisu art. 817 par. 1 k.c. po upływie 30 dni od otrzymania przez pozwanego od powódki zawiadomienia o wypadku wraz z wezwaniem do zapłaty zadośćuczynienia. Dalej idące powództwo jako wygórowane, Sąd Rejonowy oddalił. Orzeczenie o kosztach sądowych Sąd Rejonowy oparł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipa 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 par. 1 k.p.c.

Jako podstawę zaś rozstrzygnięcia o kosztach procesu Sąd wskazał art. 98 par. 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. . Ustalając, że powódka przegrała spór w 75% , zaś pozwany w 25% rozdzielił pomiędzy stronami koszty procesu, na które złożyły się wydatki stron związane z korzystaniem w toku procesu z zastępstwa procesowego, oraz wydatek na biegłego, który w toku procesu wyłożyła powódka.

Apelację od wyroku wywiodła strona pozwana – (...) S.A. w W. , zaskarżając go w części tj. co do pkt: I , III, IV i V i zarzucając mu:

1) naruszenie art. 24 k.c. , art. 448 k.c. i art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U. z 2003r. Nr 124 poz. 1152) poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na: uznaniu , że najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wtedy, gdy śmierć nastąpiła przed dniem 3 sierpnia 2008r. ; nieuwzględnienie treści art. 34 ust. 1 w/w ustawy zawierającej zamknięty katalog dóbr podlegających ochronie z tytułu obowiązkowej umowy odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, a będącej przepisem szczególnym do przepisów kodeksu cywilnego;

2) obrazę przepisów postępowania, w szczególności art. 233 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Podnosząc powyższe zarzuty (...) S.A. w W. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Z apelacją tą nie zgodziła się powódka reprezentowana przez fachowego pełnomocnika. W odpowiedzi na apelację , domagała się jej oddalenia i zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻY CO NASTĘPUE:

Apelacja jest niezasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że roszczenie powódki o zadośćuczynienie z tytułu śmierci brata na skutek wypadku komunikacyjnego mającego miejsce w dniu 14 maja 2006r., a więc przed wejściem w życie przepisu art. 446 par. 4 k.c. , znajduje oparcie w art. 448 k.c. w zw. z art. 24 par.1 k.c. Na gruncie stanu prawnego przed nowelizacją przepisu art. 446 k.c. dostrzegano potrzebę naprawienia krzywdy wyrządzonej rodzinie zmarłego. Wielokrotnie w orzecznictwie wskazywano, iż śmierć osoby bliskiej powoduje naruszenie dobra osobistego osoby związanej emocjonalnie ze zmarłym, które to dobro objęte jest ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. Wartością niematerialną podlegającą w tym wypadku ochronie jest emocjonalna więź rodzinna miedzy osobami najbliższymi./ por. uchwała SN z dnia 22 października 2010r. III CZP 76/10, uchwała SN z dnia 13 lipca 2011r. III CZP 32/11/. Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym apelację wywiedzioną w przedmiotowej sprawie w pełni podziela ten pogląd , a tym samym ocenę prawną roszczenia powódki dokonaną przez Sąd Rejonowy, iż n naruszenie więzi rodzinnej

wbrew wywodom apelacji jest przesłanką usprawiedliwiającą

żądanie zadośćuczynienia przewidzianego w art.448k.c. Wbrew wywodom apelacji prawidłowo także Sąd Rejonowy stwierdził , że naruszenie dobra osobistego w postaci więzi rodzinnych A. C., jest bezpośrednio związane ze zdarzeniem w wyniku, którego poniósł śmierć jej brat. Zgodnie bowiem z wypracowanym w judykaturze jednolitym stanowiskiem, osoba dochodząca zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dobra osobistego z powodu śmierci osoby najbliższej nie jest poszkodowana pośrednio lecz bezpośrednio. Źródłem jej krzywdy jest ten sam czyn niedozwolony, którego skutkiem była śmieć bliskiej mu osoby. Krzywda wyrządzona zmarłemu to utrata życia, a krzywda wyrządzona osobie bliskiej zmarłego, to naruszenie dobra osobistego przez zerwanie więzi emocjonalnej, szczególnie bliskiej w stosunkach rodzinnych. Jest to zatem własna krzywda osoby bliskiej zmarłego. Taka osoba doznaje więc bezpośrednio naruszenia jej dobra osobistego /por. uchwała SN z dnia 13 lipca 2011r. III CZP 32/11/. Zdaniem Sądu Okręgowego trudno także podzielić pogląd apelującego, że w świetle art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych( Dz. U . z 2003r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) , brak jest po stronie ubezpieczyciela legitymacji biernej w zakresie roszczeń powódki wynikających z naruszenia jej dóbr osobistych. Skoro bowiem odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem jest wyznaczona granicami odpowiedzialności ubezpieczonego, to obowiązek ubezpieczonego zapłaty zadośćuczynienia osobie bliskiej na podstawie art. 448 k.c. zostaje również przejęty przez ubezpieczyciela. Odrzucenie tej tezy, jak chciałby tego skarżący musiałoby znajdować oparcie w konkretnej podstawie prawnej wyłączającej odpowiedzialność ubezpieczyciela w tym zakresie/por. pogląd SN zaprezentowany w uchwale z dnia 7 listopada 2012r. w sprawie III CZP 67/12/. Tymczasem wbrew wywodom apelującego z przywołanego przez niego przepisu, wbrew jego interpretacji , wyłączenie takie nie wynika. Regulacja zawarta w powołanym powyżej art.34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. była przedmiotem wykładni w bogatym orzecznictwie Sądu Najwyższego. Z tego ugruntowanego orzecznictwa, obejmującego zarówno uchwały jak i wyroki wydawane w sprawach, w których bezpośrednio pozywano ubezpieczycieli zobowiązanych do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, wynika, że Sąd Najwyższy bez wątpliwości i konsekwentnie uznawał, iż umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów obejmuje także zadośćuczynienie za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c. Taka linia orzecznicza Sądu Najwyższego , dominująca także w orzecznictwie sądów powszechnych, i w pełni aprobowana przez Sąd Okręgowy orzekający w przedmiotowej sprawie, potwierdzona została w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2012r. III CZP 93/12 odnoszącej się do art. 34 ust. 1 powołanej powyżej ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. Sąd Najwyższy wyjaśnił ,że wynikające z tej regulacji uprawnienie osoby trzeciej do żądania od ubezpieczyciela odszkodowania z tytułu ubezpieczenia pojazdu mechanicznego powstaje wówczas, gdy posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani zgodnie z przepisami prawa cywilnego do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu. Przywołany w apelacji przepis art. 34 ustawy z 22 maja 2003r. posługuje się pojęciem szkody szeroko rozumianej, obejmującej zarówno uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Zawarta w nim regulacja jest wyrazem woli ustawodawcy zapewnienia osobie trzeciej możliwie pełnej kompensaty szkody wyrządzonej w związku z ruchem pojazdu mechanicznego. W świetle zatem tego poglądu, który w pełni podziela Sąd Okręgowy, nie ma podstaw do zaakceptowania poglądu prezentowanego w apelacji , że przywołany przepis wyłącza z zakresu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zadośćuczynienie na podstawie art. 448 k.c. Odmienny pogląd doprowadziłby do zróżnicowania zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego i ubezpieczyciela. Oznaczałoby to pozbawienie poszkodowanego możliwości uzyskania zagwarantowanej ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej pełnej rekompensaty szkody wyrządzonej w związku z ruchem pojazdu mechanicznego, nie tylko w przypadkach wyraźnych wyłączeń ustawowych / por. wywody Sądu Najwyższego zawarte w uchwale z dnia 20 grudnia 2012r. III CZP 93/12/.

Sąd Okręgowy zgodził się także z Sądem Rejonowym w zakresie ustalenia wysokości zadośćuczynienia jakie winno być zasądzone na rzecz powódki z tytułu rekompensaty niemajątkowej krzywdy jakiej doznała ona w związku ze śmiercią brata. Trafnie w ocenie Sądu II instancji Sąd ocenił , iż cierpienie A. C. po utracie brata było wyższe od przeciętnie odczuwanego w okresie żałoby. Nasilenie tego cierpienia wynikało bowiem nie tylko z silnych więzi emocjonalnych łączących rodzeństwa, ale także ze szczególnej sytuacji rodzinnej powódki, która w trudnych chwilach po śmierci brata nie mogła oczekiwać pomocy od swoich niepełnosprawnych rodziców , lecz sama jako najstarsza z rodzeństwa musiała otoczyć opieką swoich rodziców i młodszą o 7 lat siostrę , wspierając ich i uczestnicząc wspólnie z rodzicami w procesie karnym toczącym się przeciwko kierowcy samochody , który potrącił jej brata, oraz pomagając mamie w udziale w terapii psychologicznej, z której korzystała po śmierci syna. W kontekście zatem tych ustaleń i mając na uwadze stopień przyczynienia się P. K. do zaistnienia wypadku , a także świadomość , iż niewątpliwie żadna suma zadośćuczynienia nie zrekompensuje powódce poniesionej straty, należało w ocenie Sądu Okręgowego stwierdzić ,iż kwota 6 000zł zasądzona w zaskarżonym wyroku jest świadczeniem odpowiednim. Sąd ustalając tę kwotę, której wysokość poddana została przecież uznaniu sędziowskiemu wziął pod uwagę wszystkie okoliczności wpływające na jej wysokość i prawidłowo je wyważył, apelujący zaś nie wykazał aby tak ustalone świadczenie było rażąco wygórowane, a tylko wówczas ten zarzut materialnoprawny zmierzający do podważenia wysokości przyznanego świadczenia mógłby być uznany za zasadny.

Mając na uwadze powyższe wywody, Sąd Okręgowy stwierdził niezasadność zarzutów podniesionych przez pozwanego w apelacji i w konsekwencji , działając na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił złożoną przez niego apelację. Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy oparł na podstawie art. 108 par. 1 k.p.c. w zw. z art. 98 par.1, 2 i 3k.p.c. w zw. z art. 391 pr. 1 k.p.c. Na koszty zasądzone na rzecz powódki od pozwanego jako przegrywającego postępowanie apelacyjne, tj. kwotę 600zł. złożyło się wynagrodzenie za zastępstwo prawne, z jakiego korzystała na tym etapie postępowania powódka, ustalone na podstawie par. 12 ust. 1 pkt. 1 w zw. z par. 6 pkt. 4 rozporządzenia z dnia 28 września 2002r. Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm. ), a zatem obliczone jako 50% stawki minimalnej należnej przy wartości przedmiotu sporu 6 000zł.

/SSO.E Ciesielsk /SSO. M. Klesyk/ /SSO.R. Adamczyk /