Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 1 października 2014 r., 12 listopada 2014 r., 17 grudnia 2014 r. i 11 lutego 2015 r.

sprawy W. R. s. J. i M. z domu C. ur. (...) w P.

obwinionego o to że:

W dniu 26.07.2013r. około godz. 18:20 przy ul. (...)r. nr 21w W., kierując samochodem m-ki O. (...) o nr rej. (...) na drodze publicznej, będąc w stanie nietrzeźwości, gdzie I badanie wykazało 1,26 mg/l, II badanie 1,31 mg/l, podczas hamowania wjechał w tył pojazdu m-ki V. o nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie, a następnie cofając uszkodził przód pojazdu m-ki F. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

To jest za wykroczenie z artykułu: 86§2 KW

Orzeka

I.  Umarza postępowanie przeciwko obwinionemu W. R. na podstawie art. 5 § 1 pkt 9 kpow w zw. z art. 62 § 2 kpow o czyn z art. 86 § 2 kw.

II.  Koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 3824/13

UZASADNIENIE

W. R. został obwiniony o to, że w dniu 26.07.2013r. około godz. 18:20 przy ul. (...)r. nr 21w W., kierując samochodem m-ki O. (...) o nr rej. (...) na drodze publicznej, będąc w stanie nietrzeźwości, gdzie I badanie wykazało 1,26 mg/l, II badanie 1,31 mg/l, podczas hamowania wjechał w tył pojazdu m-ki V. o nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie, a następnie cofając uszkodził przód pojazdu m-ki F. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest za wykroczenie z artykułu: 86 § 2 KW

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 lipca 2013 r. około godz. 18:20 W. R. kierował samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) jadąc ul. (...) r. w W. w kierunku Ronda (...). Z powodu natężenia ruchu, utworzył się zator pojazdów, zmuszając kierujących do jazdy z prędkością nie większą niż 20 km/h. Znajdując się na wysokości posesji nr (...) przy ul. (...) nie zdążył zatrzymać kierowanego przez siebie pojazdu i uderzył w jadący przed nim pojazd marki V. o nr rej. (...) kierowany przez M. C. (obecnie Z.), powodując uszkodzenie w/w pojazdu. Następnie cofając uderzył on w przód jadącego za nim pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez D. O., powodując uszkodzenie również tego pojazdu.

Przeprowadzone badanie trzeźwości W. R. za pomocą urządzenia – analizatora wydechu: A.-Sensor IV CM Wersja (...) wykazało u niego w pierwszym badaniu - 1,26 mg/l, w drugim badaniu – 1,31 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu.

W wyniku wypadku drogowego w samochodzie marki O. (...) o nr rej. (...) zarysowany został zderzak przedni oraz zderzak tylny, a także zdeformowana została tablica rejestracyjna pojazdu. W samochodzie marki V. o nr rej. (...) zarysowany został zderzak tylny, zarysowana została pokrywa bagażnika oraz odkształcona została pokrywa bagażnika, w wyniku czego występują kłopoty z jego zamknięciem. W samochodzie marki F. (...) o nr rej. (...) doszło z kolei do zarysowania zderzaka przedniego.

W wyniku zdarzenia kierujący samochodem marki V. o nr rej. (...) M. C. (obecnie Z.) doznał obrażeń ciała w obrębie kręgosłupa szyjnego w postaci jego skręcenia z koniecznością powypadkowej specjalistycznej rehabilitacji. Obrażenia te mogły powstać (i są typowe) dla uderzenia w tył samochodu i spowodowały one naruszenie czynności narządu ruchu inne niż określone w art. 156 kk, trwające dłużej niż siedem dni.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego W. R. /k. 66/, zeznań oskarżyciela posiłkowego M. Z. /k. 16, 67/, zeznań świadka M. M. (2) /k. 22v, 67-68/, zeznań pokrzywdzonej D. O. /k. 19v, 121-122/, a także notatek urzędowych /k. 2-3, 24/, protokołu zatrzymania /k. 4/, protokołu użycia alkomatu /k. 5-7/, świadectwa wzorcowania /k. 8/, protokołów oględzin /k. 12-14/, szkicu /k. 15/, kserokopii dokumentacji medycznej /k. 58-64, 78-82, 85-96/, kserokopii faktur /k. 103-107/ oraz opinii sądowo-lekarskiej z dnia 10 lutego 2015 roku /k. 128-133/.

Obwiniony W. R. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż w czasie zdarzenia panował zator drogowy – samochody poruszały się z prędkością nie większą niż 20 km/h. Obwiniony przyznał, iż w pewnym momencie nie udało mu się wyhamować, w wyniku czego uderzył w samochód oskarżyciela posiłkowego. Przyznał on jednocześnie, iż w wyniku zdarzenia doszło do kolizji jeszcze z innym pojazdem poruszającym się tuż za jego samochodem. Obwiniony nie potrafił podać, dlaczego pojazd ten nie zdążył wyhamować. Zaprzeczył on jednocześnie, aby cofał wówczas swój pojazd. Zaprzeczył on również, aby na skutek uderzenia poprzedzającego go samochodu odrzuciło go, co miało być powodem kolizji z samochodem poruszającym się tuż za jego pojazdem. Zaprzeczył on nadto, iż przed uderzeniem zgasł silnik kierowanego przez niego samochodu.

W. R. oświadczył jednocześnie, iż przeciwko niemu prowadzone było postępowanie w związku z prowadzeniem pojazdu w stanie nietrzeźwości, które zostało prawomocnie zakończone. Wyrokiem Sądu obwiniony został skazany na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, orzeczono wobec niego również zakaz prowadzenia pojazdu na 2 lata. /k. 66 wyjaśnienia obwinionego W. R. /

W. R. ma 60 lat. Jest wdowcem, posiada niepełnosprawną córkę w wieku 32 lat, która pozostaje na jego utrzymaniu i pod jego opieką. Z zawodu jest ślusarzem, osiąga dochód w wysokości 1600 złotych. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 65 wyjaśnienia obwinionego W. R. /

Sąd zważył, co następuje:

Sąd konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań oskarżyciela posiłkowego M. Z., zeznań pokrzywdzonej D. O. oraz zeznań funkcjonariuszki Policji świadka M. M. (2). Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: notatek urzędowych, protokołu zatrzymania, protokołu użycia alkomatu, świadectwa wzorcowania, protokołów oględzin, szkicu, kserokopii dokumentacji medycznej, kserokopii faktur oraz opinii sądowo-lekarskiej z dnia 10 lutego 2015 roku.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego W. R., nie dając im wiary jedynie w zakresie, w jakim obwiniony wskazywał, iż w momencie kolizji z pojazdem jadącym tuż za jego samochodem, nie cofał kierowanego przez siebie pojazdu. Powołana przez niego okoliczność jest niezgodna z zeznaniami wiarygodnego świadka zdarzenia D. O.. Wskazać należy przy tym, iż w chwili czynu obwiniony znajdował się w stanie upojenia alkoholowego, co miało niewątpliwie wpływ na jego postrzeganie, zapamiętywanie i odtwarzanie istotnych okoliczności zdarzenia.

Pozostała część wyjaśnień obwinionego w ocenie Sądu była logiczna, spójna oraz zgodna z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Analizując zeznania złożone przez pozostałych uczestników kolizji, tj. oskarżyciela posiłkowego M. Z. oraz pokrzywdzonej D. O., w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Świadkowie ci w swoich zeznaniach przedstawili okoliczności przedmiotowego zdarzenia, wskazując, iż winę za spowodowanie kolizji ponosi kierujący samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) obwiniony.

Zeznania oskarżyciela posiłkowego M. Z. oraz pokrzywdzonej D. O. należało uznać za logiczne, spójne, konsekwentne i rzeczowe. Ich zeznania wzajemnie się uzupełniają, znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie oraz opisują i łączą się w logiczny ciąg zdarzeń.

Z wiarygodnych zeznań pokrzywdzonej D. O. jednoznacznie wynika, iż bezpośrednią przyczyną kolizji z jej samochodem było wykonywanie przez obwinionego manewru cofania kierowanego przez niego samochodu. Pokrzywdzona w złożonych zeznaniach wskazała również, iż przed wystąpieniem kolizji obwiniony zignorował użyty przez nią sygnał dźwiękowy i nie zatrzymał swojego samochodu. /k. 16, 67 zeznania oskarżyciela posiłkowego M. Z., k. 19v, 121-122 zeznania pokrzywdzonej D. O./

Oceniając pozostały zgromadzony w niniejszej sprawie osobowy materiał dowodowy Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka M. M. (2) jako spójnym i logicznym. Świadek ta jest funkcjonariuszką Policji, a co za tym idzie osobą zaufania publicznego. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ta, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżyła W. R. o czyn, których w rzeczywistości w/w nie popełnił. Nie znajdując podstaw do zakwestionowania zeznań tego świadka, Sąd dał im wiarę w całości. /k. 22v, 67-68 zeznania świadka M. M. (2) /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci notatek urzędowych /k. 2-3, 24/, protokołu zatrzymania /k. 4/, protokołu użycia alkomatu /k. 5-7/, świadectwa wzorcowania /k. 8/, protokołów oględzin /k. 12-14/, szkicu /k. 15/, kserokopii dokumentacji medycznej /k. 58-64, 78-82, 85-96/, kserokopii faktur /k. 103-107/ oraz opinii sądowo-lekarskiej z dnia 10 lutego 2015 roku /k. 128-133/. Dokumenty te ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

W toku postępowania sądowego zaszła konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego lekarza sądowego w celu ustalenia charakteru obrażeń, jakich doznał oskarżyciel posiłkowy w wyniku zdarzenia oraz oceny tych obrażeń w rozumieniu art. 157 § 1 lub 2 kk. Po zapoznaniu się z aktami sprawy, w tym zgromadzoną dokumentacją medyczną, biegły stwierdził, iż M. C. (obecnie Z.) doznał w wyniku wypadku komunikacyjnego obrażeń ciała w obrębie kręgosłupa szyjnego w postaci jego skręcenia z koniecznością powypadkowej specjalistycznej rehabilitacji. Zdaniem biegłego obrażenia te mogły powstać (i są typowe) dla uderzenia w tył samochodu i spowodowały one naruszenie czynności narządu ruchu inne niż określone w art. 156 kk, trwające dłużej niż siedem dni.

W ocenie Sądu opinia sądowo-lekarska sporządzona przez S. C. biegłego z zakresu medycyny sądowej zasługuje na wiarę. Jej wywód jest jasny, logicznie poprawny, a wnioski nie budzą zastrzeżeń w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Opinia sporządzona została rzetelnie, w oparciu o wnikliwą analizę akt sprawy oraz nie pomija żadnych istotnych przesłanek.

Mając na uwadze fakt, że w wyniku wypadku M. C. (obecnie Z.) doznał obrażeń ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządu ruchu inne niż określone w art. 156 kk, trwające dłużej niż siedem dni, w ocenie Sądu zachowanie obwinionego W. R. mogło wypełnić znamiona przestępstwa określonego w art. 177§ 1 Kodeksu Karnego. Przestępstwo przewidziane w art. 177 § 1 kk polega bowiem na naruszeniu, chociażby nieumyślnie, zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 kk, czyli na czas przekraczający 7 dni. Z treści przywołanego przepisu wynika, iż naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne, jak i nieumyślne, natomiast wynikające stąd skutki dotyczące zdrowia muszą być objęte winą nieumyślną. Przesądza to o kwalifikacji wypadku komunikacyjnego jako występku nieumyślnego, jednakże umyślne naruszenie tych zasad przez sprawcę wypadku powinno być uwzględnione przy wymiarze kary. Znamię określające czynność sprawczą z art. 177 § 1 kk odwołuje się do naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, przez które to zasady należy rozumieć nie tylko ustawowo określone reguły postępowania w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, ale także zasady mające charakter zwyczajowy bądź wynikające ze specyfiki konkretnej sytuacji.

Zgodnie z art. 5 § 1 pkt 9 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy brak jest m. in. skargi uprawnionego oskarżyciela. W przypadku przestępstwa określonego w art. 177§ 1 Kodeksu Karnego oskarżycielem winien być prokurator, który po przeprowadzeniu postępowania przygotowawczego władny byłby wnieść akt oskarżenia do Sądu.

Z kolei zgodnie z art. 62 § 3 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia w razie stwierdzenia okoliczności, o których mowa w art. 5 § 1 pkt 1 i 2 tejże Ustawy, po rozpoczęciu przewodu sądowego, sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny.

W niniejszej sprawie, dopiero po zamknięciu przewodu sądowego, Sąd stwierdził, iż czyn zarzucony obwinionemu może wypełniać znamiona art. 177 § 1 Kodeksu Karnego, w związku z powyższym, na podstawie art. 5 § 1 pkt 9 kpow umorzył postępowanie przeciwko obwinionemu W. R..

O kosztach postępowania, Sąd orzekł w oparciu o art. 118 § 2 kpow, zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny ponosi je Skarb Państwa.

W związku z powyższym, orzeczono jak w sentencji.