Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Kinga Koperska

po rozpoznaniu na rozprawach w dniu : 24.02. 6.03. 2015 r. sprawy, przeciwko D. O. s. T. i D. z domu S. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

1. W dniu 28 września 2014 roku ok. godziny 01:00 w siedzibie Straży Miejskiej przy ulicy (...) w W., będąc właścicielem samochodu marki A. o nr rej. (...), odmówił wskazania komu powierzył pojazd do kierowania łub używania w dniu 27 września 2014 r. ok. godziny 21:59.

tj. za wykroczenie z art. 96§3 kw. w zw. z art. 78 ust. 4 i 5. Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym. Dz. U.05.108.908 z późn. zmianami.

orzeka

I.  obwinionego D. O. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 par 3 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 5507/14

UZASADNIENIE

D. O. został obwiniony o to, że w dniu 28 września 2014 roku ok. godziny 01:00 w siedzibie Straży Miejskiej przy ulicy (...) w W., będąc właścicielem samochodu marki A. o nr rej. (...), odmówił wskazania komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 27 września 2014 r. ok. godziny 21:59, tj. za wykroczenie z art. 96§3 kw. w zw. z art. 78 ust. 4 i 5. Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym. Dz. U.05.108.908 z późn. zmianami.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 września 2014 r. strażnik miejski T. B. pełniąc służbę patrolową z insp. T. G. na polecenie dyżurnego III Oddziału Straży Miejskiej m.st. W. udał się na ulicę (...) w W., gdzie około godziny 21:59 ujawnił wykroczenie polegające na postoju w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36, tj. zakaz zatrzymywania się z tabliczką T-24, samochodu marki A. o nr rej. (...). Wykroczenie zarejestrowano przy pomocy aparatu cyfrowego. Po wykonaniu czynności służbowych T. B. przystąpił do realizacji procedury usunięcia pojazdu, wezwał holownik, który o godzinie 22:10 odholował w/w pojazd na parking strzeżony w W. przy ul. (...).

Właściciel samochodu marki A. o nr rej. (...) D. O. w dniu 28 września 2014 r. około godziny 1:00 stawił się do siedziby Straży Miejskiej przy ulicy (...) w W., gdzie otrzymał niezbędne dokumenty, konieczne do odebrania pojazdu. D. O. oświadczył, że to nie on był sprawcą wykroczenia oraz jako właściciel pojazdu odmawia wskazania, komu pojazd powierzył. D. O. skorzystał z prawa do odmowy przyjęcia mandatu, odmówił także złożenia wyjaśnień oraz przesłuchania.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatek urzędowych /k. 1, 2/, kserokopii dyspozycji usunięcia pojazdu /k. 4/, kserokopii zezwolenia /k. 5/, pisma obwinionego /k. 28-29/.

Przesłuchany przed Sądem obwiniony D. O. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Skorzystał on jednocześnie z uprawnienia do odmowy składania wyjaśnień w sprawie i udzielania odpowiedzi na zadawane pytania. /k. 30-31 wyjaśnienia obwinionego D. O./.

Obwiniony D. O. ma 43 lata. Jest rozwiedziony, posiada dwoje dzieci, na które płaci alimenty. Pracuje jako przedstawiciel handlowy, osiąga dochód w wysokości około 10.000 zł. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 30 wyjaśnienia obwinionego D. O./.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę D. O. w odniesieniu do przypisanego mu czynu. Obwiniony pomimo wezwania nie wykonał ciążącego na nim obowiązku wskazania na żądanie uprawnionego organu osoby, której powierzył pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie.

Sąd konstruując stan faktyczny oparł się na materiale dowodowym w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 2/, kserokopii dyspozycji usunięcia pojazdu /k. 4/, kserokopii zezwolenia /k. 5/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. Dowody te należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy albowiem zostały one sporządzone zgodnie z przepisami, zaś Sąd z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd uwzględnił także pisma obwinionego D. O. datowane na dzień 24 lutego 2014 r. Wskazać należy, iż treść powyższych pism nie zawiera danych, które pozwalałyby na uznanie braku zawinienia co do popełnienia wykroczenia. /k. 28-29 pisma obwinionego/

Zgodnie z art. 96 § 3 kw., karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw. ma na celu m. in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Natomiast zgodnie z ust. 5 artykułu 78 ustawy Prawo o ruchu drogowym w przypadku, gdy właścicielem lub posiadaczem pojazdu jest: osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną, jednostka samorządu terytorialnego, spółka kapitałowa w organizacji, podmiot w stanie likwidacji, przedsiębiorca niebędący osobą fizyczną, zagraniczna jednostka organizacyjna, do udzielenia informacji, o której mowa w ust. 4, obowiązana jest osoba wyznaczona przez organ uprawniony do reprezentowania tego podmiotu na zewnątrz, a w przypadku niewyznaczenia takiej osoby - osoby wchodzące w skład tego organu zgodnie z żądaniem organu, o którym mowa w ust. 4, oraz sposobem reprezentacji podmiotu.

W niniejszej sprawie brak jest okoliczności, które powodowałyby możliwość uznania braku zawinienia po stronie obwinionego, w związku z niewskazaniem wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej komu obwiniony powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 27 września 2014 r. ok. godziny 21:59. Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia (por. R.A. S., Wykroczenia drogowe. Komentarz, W. K. 2011, podobnie postanowienie SO w Białymstoku z dnia 26 września 2012 r., sygn. akt VIII Kz 444/12).

Zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Zgodnie zaś z art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W przedmiotowej sprawie na obwinionym jako właścicielu pojazdu ciążył obowiązek przestrzegania porządku prawnego w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jako właściciel pojazdu był zobowiązany wobec organu do posiadania danych na temat osoby, której powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. W przypadku braku możliwości zapamiętania tych danych, mógł on np. prowadzić w tym celu stosowną ewidencję lub powierzyć jej prowadzenie oznaczonej osobie, tak aby zgodnie z ustawą efektywnie wywiązać się z obowiązku wobec organu, w sytuacji zwrócenia się o takie dane przez organ zgodnie z art. 96 § 3 kw. Właściciel pojazdu, który podaje, że nie może, lub nie jest w stanie pamiętać kto prowadził pojazd, a jednocześnie nie zabezpiecza sobie danych na temat tego komu powierzył pojazd, tym samym biorąc pod uwagę istnienie ustawowego obowiązku określonego w art. 96 § 3 kw, przewidując możliwość popełnienia tego wykroczenia, godzi się na to.

Wart odnotowania był także fakt, iż w przedmiotowej sprawie zapytanie od Straży Miejskiej zostało skierowane do obwinionego w bardzo krótkim czasie od daty zdarzenia, tj. po upływie około 3 godzin, kiedy to obwiniony stawił się w siedzibie Straży Miejskiej przy ulicy (...) w W..

W niniejszej sprawie podkreślić należy także, że obwiniony nie występował wobec Straży Miejskiej jako świadek mający wskazać osobę, która popełniła wykroczenie. Występował on jako obywatel, który jako właściciel pojazdu posiadał określone obowiązki ustawowe wobec uprawnionego organu w zakresie udzielania informacji - komu jako właściciel powierzył pojazd. Wskazać należało także, iż w przypadku, gdyby obwiniony wskazał osobę, której powierzył należący do niego pojazd, informacja na temat takiej osoby dotyczyłaby co najwyżej popełnienia wykroczenia przez osobę prowadzącą pojazd, nie dotyczyła zaś przestępstwa bądź przestępstwa skarbowego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw. Sąd uznał, że obwiniony D. O. w dniu 28 września 2014 roku ok. godziny 01:00 w siedzibie Straży Miejskiej przy ulicy (...) w W., będąc właścicielem samochodu marki A. o nr rej. (...), odmówił wskazania komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 27 września 2014 r. ok. godziny 21:59, tj. za wykroczenie z art. 96§3 kw. w zw. z art. 78 ust. 4 i 5. Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym. Dz. U.05.108.908 z późn. zmianami.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy D. O., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu obwiniony był osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona kara grzywny w wysokości 100 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.