Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2012 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tadeusza Trzęsimiecha

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2012 roku sprawy

1.  T. M. c. R. i R.

ur. (...) w P.

oskarżonej z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.;

2.  P. P. s. W. i K.

ur. (...) w G.

oskarżonego z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.;

na skutek apelacji prokuratora, obrońcy oskarżonego P. P. oraz pełnomocników oskarżycieli posiłkowych

od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 7 marca 2012 roku, sygn. akt. IV K 43/08

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje

Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II AKa 278/12

UZASADNIENIE

T. M.i P. P.oskarżeni zostali o to, że w dniu 1 marca 2007r. w G., działając wspólnie i w porozumieniu, przywłaszczyli sobie cudze rzeczy ruchome, stanowiące mienie o znacznej wartości co najmniej 200.000 złotych, a to stół do szklenia M., frezarkę U., kompresor duży, dwugłowicową piłę G., zgrzewarkę S., zgrzewarkę zieloną, dwa stoły robocze, ogrzewacz pomieszczeń na ropę, listwiarkę do okien S., pionowy wkrętak do śrub z szafką, kompresor mały, dwie frezarki, 7 pistoletów automatycznych, otwornicę, 2 wkrętaki, klamkownicę, fotel z materiału skóropodobnego, urządzenie ksero, zgrzewarkę jednogłowicową, szlifierkę ścienną, modem, drukarkę igłową,
2 grzejniki elektryczne, 2 telefony, bindownicę, piłę do stali, 7 tarcz do piły,
5 kalkulatorów, 5 węży, 8 krzeseł z oparciem, 2 krzesła obrotowe, okucia na szkodę Spółdzielni (...)i Z. B.oraz okno i drzwi balkonowe o wartości 1.172 zł na szkodę B. A..

Wyrokiem z dnia 7 marca 2012r. Sąd Okręgowy w Gliwicach w sprawie sygn. akt IV K 43/08 uznał oskarżonego P. P. za winnego tego, że w okresie od 28.02.2007r. do około 14.03.2007r. w P. gm. G., działając
w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, zabrał w celu przywłaszczenia: stół do szklenia M., kompresor duży F., frezarkę, urządzenie ksero N., modem, 2 telefony, 7 tarcz do piły, 5 kalkulatorów o łącznej wartości 17.625 zł na szkodę Spółdzielni (...) w M., frezarkę do czyszczenia naroży U., frezarkę do słupków H., dwugłowicową piłę G., zgrzewarkę jednogłowicową S., piłę do cięcia stali H., klamkownicę S., zgrzewarkę dwugłowicową S., listwiarkę do okien (...) 200, otwornicę (frezarkę) do odwodnień S., pionowy wkrętak do śrub z szafką, zgrzewarkę dwugłowicową U. (zieloną) o łącznej wartości 91.000 zł na szkodę Z. S., 2 stoły robocze M., ogrzewacz pomieszczeń na ropę T., kompresor mały B., 7 pistoletów automatycznych W., 2 wkrętaki W., fotel z materiału skóropodobnego, szlifierkę ścienną, drukarkę igłową P., 2 grzejniki elektryczne, bindownicę O., 5 węży, 8 krzeseł z oparciem,
2 krzesła obrotowe o łącznej wartości 14.600 zł na szkodę Z. B., okno i drzwi balkonowe o wartości około 1.500 zł na szkodę B. A. oraz okna, ramy okienne i okucia o nieustalonej ilości i wartości na szkodę Spółdzielni (...) w M. i Z. B., czym wyczerpał znamiona ustawowe przestępstwa z art. 278§1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 278§1 kk i art. 33§2 kk wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w ilości 50 stawek dziennych po 20 złotych. Na mocy art. 69§1 i §2 kk oraz art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności oskarżonemu warunkowo zawieszono ustalając okres próby na 2 lata. Na zasadzie art. 46§1 kk orzeczono wobec oskarżonego P. P. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w części poprzez zapłatę kwoty 9.925 zł na rzecz Spółdzielni (...) w M., kwoty 7.800 zł na rzecz Z. B. i kwoty 20.500 zł na rzecz Z. S..

Tym samym wyrokiem Sąd uniewinnił oskarżoną T. M. od popełnienia zarzucanego jej czynu i na mocy art. 632 pkt 2 kpk kosztami postepowania w tym zakresie obciążył Skarb Państwa.

Na rzecz oskarżonej T. M. zasądzono zwrot kosztów pomocy prawnej udzielonej z wyboru a na rzecz występującego w sprawie pełnomocnika z urzędu oskarżyciela posiłkowego Z. B. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej temu pokrzywdzonemu. Oskarżonego P. P. zwolniono od ponoszenia opłaty i kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelacje od wyroku złożyli: prokurator, obrońca oskarżonego P. P. oraz pełnomocnicy oskarżycieli posiłkowych Spółdzielni (...) oraz Z. B..

Prokurator zaskarżył wyrok w całości, na niekorzyść oskarżonych i orzeczeniu zarzucił:

- obrazę prawa procesowego, a to art. 7 kpk i 424 § 1 kpk, mającą wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na dokonaniu zamiast swobodnej oceny dowodów, oceny dowolnej oraz sporządzenie uzasadnienia w sposób ogólnikowy, poprzez skupienie się jedynie na treści wyjaśnień oskarżonych, nie uzupełniając ich jednocześnie o własne rozważania i oceny, a także dokonanie ogólnikowej oceny zeznań świadków;

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż dowody ujawnione w toku przewodu sądowego i ustalone na ich podstawie okoliczności, nie dają podstaw do przyjęcia, iż oskarżona T. M. dopuściła się przestępstwa z art. 284 § 1 kk i w konsekwencji jej uniewinnienie, podczas gdy dowody te i poczynione na ich podstawie prawidłowe ustalenia prowadzą do wniosku przeciwnego;

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż dowody ujawnione w toku przewodu sądowego i ustalone na ich podstawie okoliczności nie dają podstaw do przyjęcia, iż oskarżony P. P. dopuścił się przestępstwa z art. 278 § 1 kk działając samodzielnie, podczas gdy dowody te
i poczynione na ich podstawie prawidłowe ustalenia, prowadzą do wniosku, że działał wspólnie i w porozumieniu z T. M..

Podnosząc te zarzuty prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Spółdzielni (...) w M. zaskarżył wyrok w zakresie rozstrzygnięć z punktów 1, 3, 4, 5 wyroku, a to co do przypisania oskarżonemu P. P. popełnienia czynu z art. 278 § 1 kk i inne, orzeczenia obowiązku naprawienia szkody z art.
46 § 1 kk, uniewinnienia oskarżonej T. M. od popełnienia zarzucanego jej czynu oraz zasądzenia na rzecz tej oskarżonej zwrotu kosztów obrony z wyboru.

Zaskarżonemu wyrokowi pełnomocnik zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżona T. M. pozostawała w przekonaniu, że działania oskarżonego, które zakwalifikowane zostały przez Sąd I instancji jako przestępstwo z art. 278 § 1 kk, były legalne, a zatem nie współdziała ona w popełnieniu przestępstwa;

- naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 167 kpk poprzez nieprzeprowadzenie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów w postaci zeznań świadków A. Ł. i M. G.;

- naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 193 § 1 kpk i art. 201 kpk, poprzez oparcie rozstrzygnięcia na niepełnej opinii biegłego, bo nie zawierającej wyceny niektórych skradzionych rzeczy, która to czynność jest możliwa na podstawie dołączonych do akt sprawy fotografii oraz dokumentów księgowych;

- naruszenie prawa materialnego, poprzez błędną kwalifikację czynu oskarżonego P. P. z zastosowaniem przepisu art. 278 § 1 kk, podczas gdy z ustaleń Sądu wynika, iż sprawcy dokonali kradzieży rzeczy znajdujących się
w magazynie po uprzednim przecięciu kłódki na drzwiach, a zatem dopuścili się czynu z art. 279 § 1 kk.

Podnosząc te zarzuty pełnomocnik tego oskarżyciela posiłkowego wniósł
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Z. B. zaskarżył orzeczenie co do punktów 3 i 4 rozstrzygnięcia, a to w zakresie orzeczenia obowiązku naprawienia szkody oraz uniewinnienia oskarżonej T. M..

Pełnomocnik ten sformułował następujące zarzuty odwoławcze:

- błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia polegającego na nietrafnym przyjęciu, iż oskarżona T. M. nie popełniła przestępstwa z art. 284 § 1 kk i inne, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie sposób wyciągnąć tak daleko idących wniosków, w szczególności mając na względzie okoliczności zlecenia działań windykacyjnych przez oskarżoną
w świetle informacji komornika (k. 1299), iż dłużnik (...) Sp. z o.o. nie posiada majątku, a maszyny i urządzenia, którymi wykonywana jest działalność nie należą do dłużnika, co wskazuje, iż na terenie posesji gdzie znajdowała się hala nie było majątku, z którego mogła zaspokoić się Spółdzielnia reprezentowana przez oskarżoną;

- naruszenia przepisów procedury i wydanie wyroku z obrazą art. 7 kpk, w ten sposób, że ocena dowodów jest sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego, jako że Sąd przy wyrokowaniu oparł się głównie na wyjaśnieniach oskarżonych, gdy na ich winę jednoznacznie wskazują zeznania świadków oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentacji i faktur, a nadto, iż Sąd I instancji nie przeprowadził wnioskowanych przez oskarżyciela posiłkowego dowodów w postaci uzupełniającej opinii biegłego, który miał wycenić wartość pozostałych skradzionych rzeczy, które to nie zostały uwzględnione w pierwszej opinii oraz, że Sąd nie przeprowadził dowodów z zeznań świadków.

Stawiając te zarzuty pełnomocnik wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
w punkcie 3 poprzez zobowiązanie P. P. do naprawienia szkody
w całości, a nie w części, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego P. P. zaskarżył wyrok w całości, zarzucając orzeczeniu:

1.  naruszenie prawa procesowego, a to:

- zasady obiektywizmu z art. 4 kpk, poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu, polegające w szczególności na pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego i w konsekwencji jednostronną ocenę materiału dowodowego oraz poprzez rażącą dysproporcję mającą miejsce podczas weryfikowania przez Sąd dowodów przemawiających na korzyść i na niekorzyść oskarżonego, przejawiającą się między innymi w zaniechaniu stosowania jednolitej linii oceny materiału dowodowego i to w sytuacji, gdy okoliczności ujawnione w sprawie nie pozwalają na wyciągnięcie kategorycznych wniosków, co przy jednoczesnym występowaniu dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego, których nie można obalić na podstawie zgromadzonych dowodów, prowadziło do naruszenia cytowanej zasady;

- naruszenie art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, zwłaszcza w zakresie ustalenia działań podejmowanych przez niego, które w świetle materiału dowodowego mogły i powinny zostać przypisane innym osobom;

- art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez przyjęcie, że oskarżony popełnił zarzucane mu czyny;

- art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 9 kpk poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodów koniecznych dla ustalenia stanu faktycznego zgodne
z rzeczywistym pomimo, że środki dowodowe, mogące doprowadzić do prawidłowych ustaleń, były lub powinny być Sądowi znane z urzędu,
a okoliczności mające podlegać wykazaniu miały fundamentalne znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie;

- art. 424 § 1 kpk poprzez zaniechanie zawarcia w uzasadnieniu wskazania jakie fakty Sąd uznał za udowodnione, a jakie nie, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, zwłaszcza
w zakresie ustalenia szczegółowego mechanizmu działania przypisanego oskarżonemu, co uniemożliwia ustalenie konkretnych zachowań mających związek z zarzucanym przestępstwem i przez co niemożliwa stała się merytoryczna weryfikacja ustaleń Sądu I instancji w tym zakresie, w dużej mierze na skutek ogólnikowej treści uzasadnienia orzeczenia.

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez ustalenie, że działanie oskarżonego wypełniało znamiona zarzucanego mu występku, podczas gdy ze zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego, ocenianego w świetle zasad doświadczenia życiowego, należy wyprowadzić odmienne wnioski.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty obrońca wniósł o zamianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. P. od popełnienia zarzucanego mu czynu, a ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sformułowane w apelacjach prokuratora oraz obrońcy zarzuty naruszenia art. 424 § 1 kpk należy ocenić jako oczywiście zasadne. Uzasadnienie sporządzone przez Sąd I instancji nie spełnia bowiem wymogów wyznaczonych przez normę tego przepisu, a tym samym, co do istotnych elementów rozstrzygnięcia, uniemożliwia kontrolę jego prawidłowości. Pisemne motywy sporządzone przez Sąd I instancji
w zasadzie pozbawione są niezbędnego elementu, jakim jest ocena poszczególnych dowodów. Dotyczy to zwłaszcza osobowych źródeł dowodowych. W odniesieniu do wyjaśnień oskarżonych należy stwierdzić, iż w ich obrębie istnieje szereg wewnętrznych niespójności oraz wzajemnych sprzeczności, które w żaden sposób nie zostały omówione przez Sąd Okręgowy, a tym samym nie sposób stwierdzić, czy były one w polu widzenia tego organu i jakie w związku z tym wyciągnięto z tego wnioski. W istocie bowiem Sąd I instancji przytoczył te ich fragmenty, które odpowiadały treści rozstrzygnięcia jakie zapadło pomijając zaś te, które wydają się nie do pogodzenia z ustaleniami jakie legły u podstaw zaskarżonego wyroku. Dotyczy to miedzy innymi sygnalizowanych w apelacjach kwestii sposobu skontaktowania się ze sobą oskarżonych w celu podjęcia wspólnych działań, świadomości, iż część przedmiotów znajdujących się w wynajmowanej hali stanowią przedmiot dzierżawy (bądź były przedmiotem takiej umowy wcześniej). Podobnie rzecz ma się z brakiem oceny zeznań świadków. Na karcie 7 uzasadnienia Sąd I instancji zbiorczo stwierdza, że zeznania świadków są wiarygodne, logiczne i rzeczowe. Wskazuje tu między innymi na świadków będących przedstawicielami pokrzywdzonej Spółdzielni: M. M., M. N.i Z. M.,
a nadto na zeznania Z. B.. Sugerować by to mogło, że zeznaniom tym daje wiarę, podczas gdy ustalenia Sądu zdają się temu przeczyć. W zeznaniach bowiem tych świadków zawarte jest cały szereg informacji i twierdzeń o tym, iż
w wyniku działań oskarżonych z zajmowanej hali zginęło więcej przedmiotów oraz
o większej wartości niż to ostatecznie ustalono w wyroku. Zeznania te zawierają nadto relacje o okolicznościach działań i zachowań oskarżonej T. M., które stoją
w opozycji do ustalenia Sądu I instancji, iż oskarżona ta nie dopuściła się zarzucanego jej czynu. Dotyczy to między innymi jej świadomości na temat dzierżawienia przez pokrzywdzoną Spółdzielnię urządzeń od Z. S.. W tej sytuacji tak lakoniczne, niepełne, a w konfrontacji z treścią rozstrzygnięcia i ustaleniami faktycznymi niespójne przedstawienie namiastki oceny zeznań świadków uznać należy za absolutnie niewystarczające, aby trafność rozstrzygnięcia Sądu I instancji właściwie ocenić. Omówione braki uzasadnienia powodują jednocześnie, że w znacznej części brak możliwości wypowiedzenia się, co do trafności pozostałych zarzutów zawartych we wszystkich apelacjach. Jest to możliwe jedynie, co do niektórych z nich, ale i to nie w pełni.

Nie przesądzając o treści przyszłego rozstrzygnięcia Sądu I instancji, co do winy oskarżonej T. M. można jednak zauważyć, że wywód poczyniony przez Sąd Okręgowy w zakresie umotywowania uniewinnienia został spłycony, a argumenty powołane przez Sąd I instancji dla poparcia tego rozstrzygnięcia wydają się nieprzekonywujące. Zgodzić należy się z Sądem Okręgowym, że oskarżonej repezentującej Spółdzielnię jako podmiot wynajmujący przysługiwało prawo zastawu na rzeczach ruchomych najemcy wniesionych do przedmiotu najmu. Już jednak kolejne ustalenia Sądu I instancji w zakresie istnienia u oskarżonej T. M. świadomości tytułu prawnego najemców do poszczególnych przedmiotów, a tym samym wpływu tych ustaleń na istnienie zamiaru przywłaszczenia bądź kradzieży budzą istotne wątpliwości Sądu Apelacyjnego. Ponownie odwołać należy się w tym miejscu do informacji zawartych w zeznaniach świadków reprezentujących pokrzywdzoną Spółdzielnię, relacjonujących okoliczności, z których wydaje się wynikać, iż oskarżona T. M. miała świadomość tego, iż znaczna część urządzeń użytkowanych przez tego najemcę była przedmiotem umowy dzierżawy, która zresztą wygasła przed dniem zdarzenia. Zignorowanie i nie odniesienie się do tych okoliczności w części uzasadnienia, w której analizowano istnienie, bądź brak zamiaru przywłaszczenia po stronie oskarżonej, należy uznać za istotny mankament. To samo dotyczy braku rozważań na temat okoliczności dotyczących pominięcia przez oskarżoną, jak się wydaje w celowy sposób, procedur związanych z dochodzeniem roszczeń reprezentowanej przez nią Spółdzielni w drodze dokonania zastawu, jednak
z zachowaniem rygorów wynikających z reguł postepowania egzekucyjnego
w procedurze cywilnej. Składane przez oskarżoną w wyjaśnieniach oświadczenia
o tym, że ewentualne działania komornika z góry oceniała jako bezskuteczne oraz, że obojętne jej było, co z przedmiotami zabranymi z hali zrobi oskarżony P. P., bądź w innym miejscu, że zostaną przez niego sprzedane, wydają się nie do pogodzenia z ustaleniem dokonanym przez Sąd I instancji, iż oskarżona przekonana była, że działała legalnie, a w związku z tym nie można przypisać jej winy. Trafnie wskazuje skarżący, iż oskarżona będąc prezesem gminnej spółdzielni, a więc podmiotu, który wynajmował halę pokrzywdzonym, działała jako podmiot profesjonalny i w związku z tym należy jej stawiać wyższe wymagania w zakresie staranności dochowania procedur, zwłaszcza tych, które w swojej istocie, tak jak zastaw, wkraczają w prawa podmiotowe innych osób i w związku z tym obwarowane są szczególnymi rygorami.

Pozbawienie uzasadnienia szczegółowej oceny poszczególnych, zebranych
w toku postępowania dowodów, uniemożliwia w praktyce ocenę zasadności zarzutów kwestionujących prawidłowość stosowania przez Sąd I instancji dyrektywy z art.
7 kpk, jak również naruszenia zasad procesowych zawartych w art. 4 kpk i 5§2 kpk. Sprawdzenie bowiem, iż sąd orzekający ocenił dowody w sposób dowolny bądź nieobiektywnie wymaga, aby tok rozumowania tego organu i kryteria oceny zostały
w motywach jasno przedstawione, czego w niniejszej sprawie zabrakło.

Jako absolutnie niewystarczające należało nadto ocenić wywody Sądu Okręgowego w zakresie przypisania oskarżonemu P. P. popełnienia czynu i to w zmienionej w stosunku do aktu oskarżenia kwalifikacji prawnej. Nie wypowiadając się zatem w tym miejscu, co do zasadności postawienia temu oskarżenia zarzutu, podzielając jednocześnie ocenę zaprezentowaną w uzasadnieniu, że działania P. P. nie dają się pogodzić z rygorami nałożonymi przez ustawodawcę w art. 670§1 kc oraz odpowiadającymi im regulacjami proceduralnymi, wymagającymi dochodzenia uprawnień z tytułu zastawu ustawowego przez wynajmującego wierzyciela w stosunku do najemcy będącego dłużnikiem w trybie postępowania egzekucyjnego, stwierdzić należy, że sama ta konkluzja nie może jeszcze być uznana za wystarczającą, aby wykazać w pisemnych motywach popełnienie przez oskarżonego czynu zabronionego. Brak omówienia strony motywacyjnej oraz wskazania, na czym konkretnie wyczerpanie znamion przestępstwa polegało, wyłącza możliwości oceny trafności decyzji Sądu I instancji. Co do zastosowanej w wyroku kwalifikacji prawnej czynu P. P., można jedynie snuć domysły, iż było to wynikiem uniewinnienia oskarżonej T. M., albowiem uzasadnienie przyjętej dla prawnej oceny działania oskarżonego P. P. kwalifikacji sprowadza się w istocie do przytoczenia ustawowych znamion występku z art. 278§1 kk i powtórzenia opisu czynu zawartego w wyroku.

Zasadnym wydaje się zarzut naruszenia art. 167 kpk, poprzez nie przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków A. Ł. i M. G., którzy mieli brać udział w wywożeniu mienia z hali produkcyjnej. Skoro bowiem Sąd
I instancji sam stwierdza w uzasadnieniu, iż spornym w sprawie było jakie przedmioty zostały zabrane, tym samym wątpliwe było, co w rzeczywistości znajdowało się w tym obiekcie w czasie podjęcia działań przez oskarżonych, przesłuchanie tych świadków mogło dostarczyć informacji, pomocnych w rozstrzygnięciu tej kwestii.

Trudno również uznać za bezzasadny zarzut dotyczący niepełności opinii biegłego M. P.. Biegły stwierdził, iż nie jest możliwa wycena okuć
i elementów okien, przyjętych przez Sąd jako zabrane przez P. P.. Jednym z powodów takiej konkluzji biegłego był brak dokumentów potwierdzających zakup tych materiałów przez pokrzywdzonych. Skoro pokrzywdzeni składali następnie dokumenty zakupu bądź stanu zapasów, należało materiały te udostępnić biegłemu, aby wypowiedział się, czy wystarcza to do oceny wartości tychże przedmiotów. Ma to istotne znaczenie i z tego powodu, iż ocena wartości owej części przedmiotów przynajmniej przy użyciu wielkości granicznej „nie więcej niż”, daje możliwość oceny prawidłowości ewentualnie stosowanej kwalifikacji prawnej, przez pryzmat normy art. 294§1 kk.

Nie sposób wypowiadać się Sądowi Apelacyjnemu, co do zasadności zarzutów i wniosków odwoławczych kwestionujących zasądzenie jedynie części wnioskowanych kwot w trybie art. 46§1 kk. W sytuacji uchylenia wyroku do ponownego rozpoznania te rozstrzygnięcia zależne będą od nowych ustaleń sądu rozpoznającego sprawę po raz drugi, w tym ewentualnej uzupełniającej opinii biegłego bądź umotywowanego ustalenia, o niemożliwości dokonania oceny wartości części szkody. Wskazać jednak należy skarżącemu pełnomocnikowi, iż uprawnieniem Sądu jest orzeczenie o naprawieniu w części szkody, a postępowanie karne, którego jednym z celów jest kompensowanie szkody wyrządzonej przestępstwem, jest skierowane na rozstrzygnięcie o głównym przedmiocie procesu, jakim jest kwestia winy bądź niewinności osób oskarżonych. Umożliwia to zatem dochodzenie naprawienia pozostałej części poniesionych szkód na drodze postępowania cywilnego.

Wskazane wyżej uchybienia, uniemożliwiające w istocie kontrolę zasadności zaskarżonego wyroku spowodowały konieczność jego uchylenia i skierowania sprawy do ponownego rozpoznania.

Prowadząc ponownie postępowanie dowodowe w sprawie, Sąd I instancji winien powtórzyć je w całości, uzupełniając o wskazane wyżej dowody, jak również
o te, których konieczność przeprowadzenia ujawni się w czasie rozprawy. Odbierając wyjaśnienia od oskarżonych, w razie nie skorzystania przez nich z prawa odmowy ich złożenia, należy dążyć do wyjaśnienia naprowadzonych wyżej niespójności
i sprzeczności zawartych w tych depozycjach tak, aby szczegółowo odtworzyć sferę motywacyjną ich działań oraz świadomość ich mieszczenia się w rygorach przewidzianych dla realizacji uprawnień z zastawu na przedmiotach najemcy. Prowadząc postępowanie w zakresie zeznań świadków, zwłaszcza przedstawicieli pokrzywdzonych, winien Sąd I instancji mieć w polu widzenia dokumenty składane przez pokrzywdzonych dla wykazania posiadania przez te podmioty przedmiotów na terenie hali, w chwili jej otwarcia przez oskarżonych. Następnie Sąd I instancji winien podjąć próbę ustalenia w drodze uzupełniającej opinii biegłego, czy możliwe jest określenie wartości wszystkich przedmiotów, których zabór bądź przywłaszczenie będzie wykazany sprawcom. Przy braku możliwości precyzyjnego ocenienia wartości, w razie przypisania oskarżonym bądź oskarżonemu popełnienia takiego przestępstwa, konieczne będzie określenie, czy łączna wartość zabranego mienia przekracza, czy też nie wielkość graniczną z art. 115§5 kk. Przy ocenie kwestii sprawstwa i zawinienia oskarżonych winien Sąd ponownie rozpoznający sprawę przeprowadzić pełną
i dogłębną analizę wszelkich okoliczności mających znaczenie dla tego rozstrzygnięcia, uwzględniając uwagi zawarte w niniejszym uzasadnieniu. Sporządzając zaś ewentualnie nowe uzasadnienie wyroku, Sąd ten winien dołożyć wszelkich starań, aby było ono kompletne, co pozwoli na pełną kontrolę odwoławczą w razie złożenia apelacji w sprawie.