Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Przemysław Wasilewski

Protokolant Aneta Chardziejko

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2013 roku

sprawy A. K.

obwinionego o czyn z art. 92 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 11 lutego 2013 roku, sygnatura akt XIII W 4444/12

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,- złotych (trzydzieści złotych) tytułem opłaty za drugą instancję, obciąża w/w zryczałtowanymi wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 50,- złotych (pięćdziesiąt złotych).

UZASADNIENIE

A. K. został obwiniony o to, że:

w dniu 20.09.2012 r. o godzinie 09.35 nie zastosował się do znaku drogowego i parkował pojazd marki (...)o nr rej. (...)przy ul. (...)w (...)w miejscu gdzie obowiązuje znak B-36 „zakaz zatrzymywania się”,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 11 lutego 2013 r.

o sygn. akt. XIII W 4444/12 obwiniony A. K. został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i za to na podstawie art. 92 § 1 k.w. wymierzono mu karę 300 (trzystu) złotych grzywny. Zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty i kwotę 100 (stu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Na podstawie art. 103 § 1 i 2 k.p.w. obwiniony zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając rozstrzygnięciu:

- obrazę przepisów postępowania, a w szczególności art. 34 k.p.w. oraz art. 8 k.p.w. w zw. z art. 2 § 2, art. 4 i 7 k.p.k. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i błędne uznanie, że obwiniony zasługuje na ukaranie.

Mając na uwadze powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez odstąpienie od wymierzenia kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dokonana pod kątem badania zasadności apelacji obwinionego, nie potwierdziła zawartych w niej zarzutów obrazy przepisów postępowania poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i błędne stwierdzenie, że obwiniony zasługuje na ukaranie. Zdaniem Sądu Odwoławczego zarzuty podniesione przez skarżącego jawią się jako całkowicie bezpodstawne i nie znajdujące odzwierciedlenia w zgromadzonych w sprawie dowodach.

Zaznaczyć należy, iż obowiązkiem Sądu wynikającym z zasady prawdy obiektywnej jest dążenie do wyjaśnienia wszystkich istotnych wątpliwości w sprawie, zwłaszcza zaś do wyjaśnienia sprzeczności i to przy uwzględnieniu całości zebranego materiału dowodowego, zgodnie z treścią art. 410 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w.

Należy pamiętać o tym, że przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., stosowanego w procesie o wykroczenia w oparciu o art. 8 k.p.w. tylko wtedy, gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (wspomniany już art. 410 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w., art. 34 k.p.w.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.),

- jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w.) (por. też wyrok Sądu Najwyższego z 03 marca 1998 roku, V KKN 104/98, Prokuratura i Prawo 1999/2/6, LEX 35095; wyrok Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 1997 roku, IV KKN 58/97, Prokuratura i Prawo 1997/11/1, LEX 31393).

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd I Instancji wziął pod uwagę powyższe wskazania. Skarżący w żaden sposób nie wykazał, aby rozumowanie Sądu Rejonowego było wadliwe czy też nielogiczne. Apelujący podnosi, że nie miał świadomości odnośnie istnienia znaku – zakazu zatrzymywania, jednakże dalsza część uzasadnienia apelacji wskazuje generalnie na kwestionowanie przez niego faktu samego umieszczenia znaku i braku miejsca parkingowego dla osób niepełnosprawnych. Tymczasem bardzo trafnie Sąd Rejonowy zaakcentował, iż obowiązkiem każdego kierowcy (w tym niepełnosprawnego) jest obserwowanie znaków drogowych i stosowanie się do nich. Słusznie Sąd podkreślił, że nawet po zaparkowaniu pojazdu mamy do czynienia z sytuacją statyczną, w której można było zauważyć znak i się do niego zastosować (k. 1v). Dywagacje skarżącego odnośnie prawidłowości położenia znaku, wobec jego rzeczywistego usytuowania nie mają w ocenie Sądu Okręgowego znaczenia. Umiejscowienie znaku nakładało na obwinionego obowiązek stosowania się do płynącego z niego zakazu zatrzymywania (B-36), czego nie może zmienić ani wykonywanie przez niego czynności służbowych w danym dniu, ani stopień jego niepełnosprawności.

Konkludując stwierdzić należy, że w sprawie brak jest podstaw do uznania, jak chce tego skarżący, iż Sąd I Instancji dopuścił się uchybienia przepisom postępowania.

Odnosząc się do zarzutu obwinionego w zakresie rażącej niewspółmierności kary i nieodstąpienia od jej wymierzenia, to zgodnie z art. 39 § 1 k.w. w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego. Zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienie od jej wymierzenia jest dla sprawcy nagrodą szczególnego rodzaju, a zatem powinno nastąpić w sytuacjach wyjątkowych, a mianowicie wówczas gdy sprawca, który odnosząc się z należnym szacunkiem dla prawa i z reguły stosując się do ustawowych dyspozycji, popełni wykroczenie przypadkowo, a nadto kierowały nim szlachetne pobudki. Tylko takie wszakże zasługują na szczególne uwzględnienie, dając podstawę do zastosowania tej instytucji.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt stanu faktycznego niniejszej sprawy należy stwierdzić, że sytuacja obwinionego A. K.nie była ani szczególna ani wyjątkowa, żeby przemawiała za zastosowaniem instytucji określonej w art. 39 § 1 k.w. Zachowanie obwinionego, było raczej ukierunkowane na przekonanie (...) (...)iż jako adwokat, będący równocześnie osobą niepełnosprawną, nie musiał stosować się do obowiązujących znaków. Także obrana linia obrony, która zmierzała do wykazania, że nie widział znaku, jak również, iż działał w stanie wyższej konieczności, była nie tylko niewiarygodna, ale z pewnością nie świadczyła o jakichkolwiek szlachetnych pobudkach ze strony w/w.

Żadnych zastrzeżeń w ocenie Sądu Okręgowego nie można mieć do orzeczonej wobec A. K. kary grzywny w wymiarze 300 złotych, bowiem jest ona adekwatna i współmierna do wagi popełnionego przez obwinionego wykroczenia, a nadto spełni stawiane przed nią cele zapobiegawcze i prewencyjne - z pewnością uwzględnia dyrektywy określone w art. 33 k.w. Skarżący jest osobą pracującą, uzyskującą w chwili obecnej dochody rzędu 2000 złotych, nie posiadającą nikogo na utrzymaniu, co jednocześnie oznacza, że grzywna w orzeczonym wymiarze nie przekroczy jego możliwości finansowych.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O opłacie za postępowanie przez Sądem II Instancji orzeczono na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1973 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zaś o pozostałych kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 1269).