Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 stycznia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie I Wydział Cywilny w składzie następującym

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2013 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy

sprawy z powództwa E. G. (1), małoletniej M. G. reprezentowanej przez matkę E. G. (1) i E. G. (2)

przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek zażalenia powódek E. G. (1) i E. G. (2)

na postanowienie Sądu Okręgowego w Krośnie Wydział I Cywilny

z dnia 29 października 2012 r., sygn. akt I C 841/12

p o s t a n a w i a:

o d d a l i ć zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy zwolnił powódkę M. G. od kosztów sądowych w całości, zaś powódkom: E. G. (1) i E. G. (2) udzielił częściowego zwolnienia od tych kosztów, tj. w zakresie opłaty od pozwu, oddalając ich wniosek w pozostałej części.

Z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że powódka E. G. (1) jest matką pozostałych powódek: M. G. – lat 14 i E. G. (2) – lat 20, które pozostają z nią we wspólnym gospodarstwie domowym i są na jej utrzymaniu. Źródłem utrzymania powódek jest renta rodzinna po mężu i ojcu w wysokości 620 zł miesięcznie na rzecz każdej z nich. E. G. (1) i E. G. (2) posiadają po 15.000 zł na lokacie bankowej, z terminem wypłaty na wrzesień 2013 r. Z budżetu domowego powódka E. G. (1) opłaca koszty eksploatacji domu – 345 zł, opłaty za telefon, internet i telewizję – 235 zł, koszty ubezpieczenia samochodu i domu oraz podatku rolnego – 890 zł rocznie oraz opłaty za mieszkanie studiującej córki E. – 300 zł.

Sąd Okręgowy uznał, że w opisanej sytuacji powódki E. G. (1) i E. G. (2) nie są w stanie ponieść opłaty od pozwu, która na obecnym etapie procesu stanowi jedyny obciążający je koszt sądowy. Zdaniem Sądu ocena, czy i w jakim zakresie są one w stanie ponieść inne koszty sądowe jest przedwczesna. Sąd zwrócił przy tym uwagę, że mając dochody we wspólnym budżecie i lokaty bankowe powódki winny czynić starania o zgromadzenie środków na pokrycie przynajmniej części kosztów sądowych.

W zażaleniu na powyższe postanowienie powódki E. G. (1) i E. G. (2), zarzucając naruszenie art. 102 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. jedn. Dz.U. z 2010 r. nr 90, poz. 594 ze zm.), wnosiły o jego zmianę i zwolnienie ich od kosztów sądowych w całości. Twierdziły, że z bieżących dochodów, które ledwo wystarczają na pokrycie niezbędnych wydatków, nie są w stanie odłożyć żadnej kwoty na koszty sądowe. Likwidacja lokat wiązałaby się ze stratą, środki na nich pochodzą z otrzymanego zadośćuczynienia i są zabezpieczone na przyszłość córek i ich edukację.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Rację ma Sąd Okręgowy, że rozważanie na tym etapie procesu, czy powódki E. G. (1) i E. G. (2) są w stanie ponieść inne, poza opłatą od pozwu, koszty sądowe jest przedwczesne. Nie jest bowiem możliwa ocena możliwości ponoszenia przez powódki kosztów, których wysokość nie jest znana, a przy tym - odmiennie od małoletniej M. G. j- obie pozostałe powódki posiadają lokaty, których wysokość powinna pozwolić im na przynajmniej częściowe partycypowanie w kosztach sądowych, bez ryzyka poniesienia uszczerbku w ich koniecznym utrzymaniu.

Nie jest też wystarczającym argumentem do przerzucenia kosztów wytoczonego przez powódki procesu na innych obywateli - bo do tego w istocie sprowadza się zwolnienie od kosztów sądowych - podnoszona w zażaleniu okoliczność, że środki z lokat powódki zamierzają przeznaczyć na inne cele. Nie ma bowiem podstaw ku temu, by koszty sadowe uważać za wydatki drugorzędne, ponoszone wyłącznie po zaspokojeniu innych potrzeb zobowiązanego.

Również możliwość utraty przewidywanych zysków w przypadku wcześniejszej likwidacji lokat nie stanowi powodu do uwzględnienia w całości wniosku powódek. Zauważyć bowiem należy, że ostateczne stanowisko pozwanego w sprawie wysokości przyznanego zadośćuczynienia znane było powódkom już w czerwcu 2011 r. (k.72-77) i co najmniej od tego czasu mogły liczyć się z koniecznością ponoszenia wydatków związanych z dochodzeniem swoich praw przez sądem. Z treści pozwu wynika, że łącznie z tytułu wypłaty zadośćuczynienia do budżetu powódek wpłynęło 41.500 zł. Sposób rozdysponowania tej kwoty powinien być dostosowany do potrzeb związanych z zamierzonymi w przyszłości działaniami procesowymi powódek.

Z tych względów zażalenie należało oddalić, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.