Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2013 roku

Sąd Rejonowy w Głogowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Dorota Onufrowicz-Miara

Protokolant: sekr. sąd. Paulina Kuśnierz

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2013 roku w Głogowie sprawy

z powództwa P. K. (1) reprezentowanego przez kuratora H. K.

przeciwko M. M. i J. M.

o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda P. K. (1) solidarnie na rzecz powodów M. M. i J. M. kwotę 214,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, nie obciążając powoda tymi kosztami w pozostałej części.

Sędzia:

Sygn. akt IC 1224/12

UZASADNIENIE

Powód P. K. (1) w pozwie skierowanym przeciwko pozwanym M. M. i J. M., domagał się w mniejszej sprawie pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Głogowie z dnia 30 stycznia 2009 roku wydanego w sprawie I C 407/08 oraz wyroku Sadu Okręgowego w Legnicy z dnia 9 września 2009 roku wydanego w sprawie II Ca 393/09. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że komornik prowadzi na podstawie powołanych wyżej tytułów wykonawczych egzekucję z własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu położonego w G. przy ulicy (...). P. K. (1) zarzucił, że zobowiązanie wynikające z wymienionych tytułów wykonawczych wygasło, ponieważ powód zapłacił je w całości w dwóch ratach, wpłacając w dniach 24 lutego 2011 roku i 8 października 2010 roku łączną kwotę 6.000 złotych, która obejmowała zarówno należność główną, odsetki jak i koszty procesu.

W odpowiedzi na pozew pozwani M. M. i J. M. wnieśli o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwani wskazali, że roszczenie wbrew twierdzeniu pozwanego, nie wygasło. Przyznali, że otrzymali od pozwanego kwoty wskazane w pozwie, jednakże kwota 4.000 złotych była przedmiotem rozważań zarówno Sądu Rejonowego w Głogowie, w sprawie I C 407/08, jak również Sądu Okręgowego w Legnicy przy rozpoznawaniu apelacji pozwanego wniesionej w tej sprawie i fakt zapłaty tej kwoty znalazł swoje odzwierciedlenie w wysokości kwoty zasądzonej ostatecznie od P. K. (1) na rzecz pozwanych. Pozwani podali, że kwota 2.000 złotych została uwzględniona przez Komornika i rozliczona w prowadzonym przez niego postępowaniu, jednakże pomimo to do chwili obecnej nie została wyegzekwowana cała należność wynikająca z tytułu wykonawczego będącego przedmiotem tego postępowania egzekucyjnego ( k – 41-42).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 października 2008 roku P. K. (1), na poczet zobowiązań wobec pozwanych M. M. i J. M., uiścił kwotę 4.000 złotych, jako przekazanie środków.

Dowód: - dowód wpłaty – k – 6.

W dniu 30 stycznia 2009 roku, w sprawie I C 407/08, Sąd Rejonowy w Głogowie zasądził od P. K. (1) solidarnie na rzecz M. M. i J. M. kwotę 4.392,87 złotych wraz z ustawowymi odsetkami, umarzając postepowanie w zakresie kwoty 64.300 złotych i oddalając dalej idące powództwo co do odsetek. W wyroku tym zasądzono od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 220 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Dowód: - odpis wyroku SR w Głogowie – k – 5.

Od powyższego wyroku apelację wniósł pozwany który zarzucił, że powodom została zwrócona kwota 4.000 złotych w dniu 20 października 2008 roku. W wyniku rozpoznania tej apelacji Sąd Okręgowy w Legnicy zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Głogowie z dnia 30 stycznia 2009 roku w ten sposób, że zasądził od pozwanego P. K. (1) na rzecz powodów M. M. i J. M. solidarnie kwotę 1.392,87 złotych z ustawowymi odsetkami od koty 700 złotych od dnia 5 listopada 2008 roku, oraz od kwoty 692,87 złotych od dnia 2 grudnia 2008 roku, ponadto zaś ustawowe odsetki od kwoty 64.300 złotych za okres od 5 listopada 2008 roku do 8 stycznia 2009 roku, oddalając dalej idące powództwo jak i dalej idącą apelację.

Dowód: - apelacja P. K. – k – 69 i k – 75-76 – akt SR w Głogowie I C 407/08,

- odpis wyroku SO w Legnicy z dnia 9.09.2009r. – k – 5,

- uzasadnienie do wyroku SO w Legnicy – k – 124-127– akt SR w Głogowie

I C 407/08.

W dniu 24 lutego 2011 roku P. K. (1) uiścił, jako zwrot poniesionych kosztów, na rzecz M. M. i J. M., kwotę 2.000 złotych.

Dowód: - dowód wpłaty – k – 6.

W dniu 12 listopada 2009 roku M. M. i J. M. złożyli wniosek o wszczęcie egzekucji wobec P. K. (1) na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Głogowie z dnia 30 stycznia 2009 roku wydanego w sprawie I C 4-7/08 oraz wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 9 września 2009 roku wydanego w sprawie II Ca 393/09. W dniu 10 marca 2011 roku J. M. zawiadomił komornika o dokonaniu przez P. K. (1) wpłaty w wysokości 2.000 złotych wskazując, że jest to spłata kosztów procesu, odsetek i należności głównej. Następnie, w dniu 10 maja 2011 roku, H. K. jako kurator P. K. (1) zawiadomił komornika o powyższej wpłacie podając, że została dokonana w dniu 24 lutego 2011 roku, jak również o wpłacie w kwocie 4.000 złotych dokonanej w dniu 20 października 2008 roku. W dniu 11 maja 2011 roku Komornik T. M. dokonał rozliczenia w postępowaniu egzekucyjnym wpłaty w kwocie 2.000 złotych dokonanej przez P. K. (1) w dniu 28 lutego 2011 roku. Po dokonanym zaliczeniu wskazał, że egzekucji podlega należność główna w kwocie 1.392,87 złotych, odsetki do dnia 11 maja 2011 roku w kwocie 50,12 złotych, opłata egzekucyjna w kwocie 475,89 złotych i wydatki gotówkowe w kwocie 1.376,90 złotych, jak również dalsze odsetki od dnia 12 maja 2011 roku w wysokości 0,50 zł dziennie. Obecnie w toku postępowania egzekucyjnego toczącego się z tej sprawie egzekwowana jest nadal należność główna w kwocie 1.392,87 złotych, odsetki, które do dnia 8 stycznia 2013 roku wynosiły 351,74 złotych, opłata egzekucyjna w kwocie 361,69 złotych i wydatki gotówkowe w kwocie 1.424,10 złotych, jak również dalsze odsetki od dnia 9 stycznia 2013 roku w wysokości 0,50 zł dziennie.

Dowód: - kopia wniosku o wszczęcie egzekucji – k- 7,

- informacja J. M. – k – 63- akt KM 3112/09,

- protokół – k – 83 akt KM 3112/09,

-kopia zaświadczenia o dokonanych wpłatach z dnia 11.05.2011 - k –

11,

-kopia zaświadczenia o dokonanych wpłatach z dnia 8.01.2013 - k –

43,

- kopia stanu sprawy – k – 44.

Postanowieniem z dnia 13 października 2010 roku Sąd Okręgowy w Legnicy ubezwłasnowolnił częściowo P. K. (1). Kuratorem dla P. K. (1) ustanowiony został ojciec H. K..

Dowód: - kopia postanowienia z dnia 13.10.2010r. – k – 14,

- kopia zaświadczenia – k- 16.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny między stronami był zasadniczo niesporny. Pozwani bowiem przyznali, że powód dokonał na ich rzecz wskazanych w pozwie spłat, zaś powód przyznawał, że z tytułu wyroku Sądu Rejonowego w Głogowe wydanego w sprawie I C 407/08 oraz wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy wydanego w sprawie II Ca 393/09 posiada zobowiązanie wobec pozwanych. Dlatego Sąd ustalił stan faktyczny sprawy na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy oraz zawartych w aktach I C 407/08 i w aktach komorniczych Km 3112/09.

Podstawą roszczenia powoda w niniejszej sprawie był przepis art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. który stanowi, że dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub w części albo jego ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane. Istotą powództwa opartego na tej podstawie prawnej jest wykazanie, że sam tytuł wykonawczy nie odpowiada istotnemu i rzeczywistemu stanowi rzeczy. Powództwo o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności nie prowadzi jednak do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy zakończonej prawomocnym orzeczeniem sądowym, ma ono bowiem na celu pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego, nie zaś podważenie treści orzeczenia sądowego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. Dlatego właśnie przedmiotem sporu w tego rodzajach spraw jest wykonalność tytułu wykonawczego, zaś zasadność roszczenia stwierdzonego orzeczeniem sądowym może być rozpatrywana tylko na podstawie zdarzeń, które nastąpiły po wydaniu orzeczenia sądowego.

Poza sporem w sprawie pozostawało, że wpłata kwoty 4.000 złotych nastąpiła w dniu 20 października 2008 roku, a więc przed wydaniem wyroku Sądu Rejonowego w Głogowie w sprawie I C 407/08. Z akt tej sprawy wynika przy tym jednoznacznie, że właśnie na zarzucie uiszczenia powyższej sumy opierała się apelacja wniesiona przez pozwanego, która została uwzględniona i doprowadziła do zmiany powołanego wyroku Sądu Rejonowego w Głogowie. Ponieważ powołany wyżej przepis jednoznacznie wskazuje, że zdarzenie wskutek którego zobowiązanie wygasło musi mieć miejsce po powstaniu tytułu wykonawczego wpłata dokonana w roku 2008, nie mogła spowodować uwzględnienia powództwa w niniejszej sprawie, nie doprowadziła bowiem do wygaśnięcia zobowiązania objętego zakwestionowanym w sprawie tytułem wykonawczym.

Odnośnie zaś wpłaty dokonanej w dniu 24 lutego 2011 roku w kwocie 2.000 złotych bezsprzecznie została ona dokonana w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego od listopada 2009 roku. Jak wynika z dokumentów złożonych do sprawy jak i zawartych w aktach Km 3112/09 powyższa wpłata została rozliczona w toku tego postępowania i rozliczenie to było prawidłowe. Na dzień 24 lutego 2011 roku, gdy spłata została dokonana, całość należności podlegającej egzekucji wynosiła:

- 700 złotych należności głównej,

- 209 złotych odsetek liczonych od powyższej kwoty od dnia 5 listopada 2008 do dnia 24 lutego 2011 roku,

- 692,87 złotych należności głównej,

- 201 złotych odsetek liczonych od powyższej kwoty od dnia 2 grudnia 2008 do dnia 24 lutego 2011 roku,

- 1.381 złotych odsetek ustawowych od kwoty 64.300 złotych od dnia 5 listopada 2008 do dnia 8 stycznia 2009 roku,

- 220 złotych kosztów wynikających z wyroku SR w Głogowie.

W piśmie z dnia 10 marca 2011 roku J. T. wskazał, że powyższą wpłatę zalicza na koszty procesu, odsetki i należność główną. Zaliczenie takie, jako zgodne z art. 451 § 1 zdanie drugie k.c., było prawnie skuteczne. To co przypada na poczet danego długu wierzyciel może bowiem zaliczyć przede wszystkim na związane z tym długiem zaległe należności uboczne. Słusznie więc komornik przyjął, że na skutek dokonanej wpłaty wygasa zobowiązanie w zakresie:

- 220 złotych kosztów wynikających z wyroku SR w Głogowie.

- 1.381 złotych odsetek ustawowych od kwoty 64.300 złotych liczonych od dnia 5 listopada 2008 do dnia 8 stycznia 2009 roku,

- całości odsetek od najdalej wymagalnej kwoty 700 złotych które stanowiły kwotę 209 złotych jak wskazano wyżej,

- kwota 190 złotych z łącznej sumy 201 złotych odsetek liczonych od kwoty 692,87 złotych jak wskazano wyżej, na skutek czego w zakresie tych odsetek do wyegzekwowania pozostała kwota 11 złotych.

Dlatego też po wpłacie przez dłużnika w dniu 24 lutego 2011 roku kwoty 2.000 złotych do wyegzekwowania pozostały:

- należność główna w wysokości 1.392,87 złotych

- odsetki od kwoty 700 złotych liczone od dnia 25 lutego 2011 roku,

- odsetki od kwoty 692,87 złotych liczone od dnia 25 lutego 2011 roku i odsetki od tej kwoty liczone do dnia 24 lutego 2011 roku, które nie wygasły na skutek wpłaty kwoty 2.000 złotych w dniu 24 lutego 2011 roku - w kwocie 11 złotych.

Z powyższego zestawienia wynika, że suma wszystkich odsetek pozostałych do zapłaty prawidłowo została wyliczona przez komornika na dzień 11 maja 2011 roku na kwotę 50,12 złotych. Ponieważ zaś należność główna w dalszym ciągu nie została spłacona, odsetki od sumy głównej biegły i biegną dalej, od dnia 12 maja 2011 roku, powiększając należność podlegającą egzekucji.

Skoro więc komornik prawidłowo rozliczył w toczącym się postępowaniu egzekucyjnym wpłatę dokonaną przez dłużnika, zaś kwota 4.000 złotych, jako wpłacona przed powstaniem tytułu egzekucyjnego, nie powoduje redukcji zobowiązana wynikającego z tego tytułu, powództwo niniejsze podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Powód przegrał proces w całości w związku z tym, co do zasady powinien był zwrócić pozwanym całość kosztów procesu niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na rozprawie w dniu 30 stycznia 2013 roku pozwani złożyli fakturę dotyczącą poniesionych kosztów zastępstwa procesowego w sprawie na kwotę 738 złotych brutto. Za ugruntowany w orzecznictwie należy uznać pogląd, że wygrywającym proces współuczestnikom reprezentowanym przez tego samego adwokata sąd przyznaje zwrot kosztów w wysokości odpowiadającej wynagrodzeniu jednego pełnomocnika, z tym, że biorąc dodatkowo pod uwagę okoliczności wskazane w przepisie art. 109 § 2 k.p.c. ( por. postanowienie SN z dnia 7.04.2011r., sygn. akt IV CZ 142/10, opubl. LEX 785282). Nie było więc uzasadnione liczenie dwóch odrębnych stawek minimalnych wynagrodzenia, dla każdego z reprezentowanych pozwanych osobno. Sąd uznał, że w niniejszej sprawie zachodzą ponadto szczególne okoliczności uzasadniające częściowe nieobciążanie powoda kosztami procesu, ponad kwotę wynikającą z minimalnej stawki wynagrodzenia pełnomocnika pozwanych.

Zastosowanie przez sąd jednej z zasad orzekania o kosztach procesu, przewidzianych w przepisach od art. 98 do art. 107 k.p.c., uzależnione jest od wyniku sprawy oraz jej okoliczności faktycznych. Przyjęcie za podstawę orzeczenia zasady odpowiedzialności za wynik sporu i obciążenie strony przegrywającej całością, czy nawet częścią kosztów procesu, może w konkretnej sprawie, kolidować z poczuciem sprawiedliwości oraz słuszności. W celu zapobieżenia ewentualności wydania orzeczenia w takich warunkach wprowadzona została możliwość oparcia go na regule objętej art. 102 k.p.c. Od oceny tego sądu należy przesądzenie, że taki szczególnie uzasadniony wypadek nastąpił w rozpoznawanej sprawie oraz usprawiedliwia odstąpienie od obowiązku ponoszenia kosztów procesu. Zakwalifikowanie przypadku jako „ szczególnie uzasadnionego" wymaga rozważenia całokształtu okoliczności faktycznych sprawy. Ingerencja w to uprawnienie, w ramach rozpoznawania środka zaskarżenia od rozstrzygnięcia o kosztach procesu, następuje jedynie w sytuacji stwierdzenia, że dokonana ocena jest dowolna, oczywiście pozbawiona uzasadnionych podstaw ( por. post. SN z dnia 15.06.2011r., sygn.. akt V CZ 23/11, opubl. LEX 864028 i jego uzasadnienie). Dokonując tej oceny sąd orzekający winien kierować się własnym poczuciem sprawiedliwości, a podważenie oceny tego sądu wymaga wykazania że jest ona wadliwa ( por. postanowienie SN z dnia 4 marca 2011 roku sygn. akt I CZ 13/11 opubl. LEX nr 848131 oraz postanowienie SN z dnia 10 marca 2011 roku sygn. akt V CZ 107/10 opubl. LEX 786400, postanowienie SN z dnia 22 lutego 2011 roku sygn. akt II PZ 1/11 opubl. LEX 852550). Zgodnie z art. 109 § 2 k.p.c. przy ustalaniu wysokości kosztów poniesionych przez stronę reprezentowaną przez pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w sprawie, a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Należy przy tym zwrócić uwagę na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 1999 roku ( sygn.. akt I PKN 59/99, opubl. OSNP 2000/15/580) w którym wskazano, że możliwe jest zastosowanie art. 102 k.p.c. również wówczas gdy wynagrodzenie pełnomocnika odpowiada co prawda stawce przewidzianej w przepisach prawa, jednakże nie odpowiada stopniowi zawiłości sprawy i nakładowi pracy pełnomocnika. Pomimo, że orzeczenie to zostało wydane na podstawie dawnego stanu prawnego odnośnie kosztów wynagrodzenia radców prawnych, jednakże nie straciło na swej aktualności, gdyż kwestie których dotyczy są uregulowane analogicznie w obecnym stanie prawnym. Sprawa niniejsza nie jest skomplikowana. Jedynym podnoszonym przez powoda zarzutem było wygaśnięcie zobowiązania przez zapłatę kwoty 6.000 złotych. Praca pełnomocnika pozwanych sprowadzała się do sporządzenia dwustronicowej odpowiedzi na pozew, z powołaniem dowodów z dokumentów. Sprawa zakończyła się na pierwszej rozprawie, zaś z uwagi na jej bezsporny charakter w zakresie stanu faktycznego nie przeprowadzano nawet dowodu z przesłuchania stron, opierając rozstrzygnięcie wyłącznie na dowodach z dokumentów. Stąd zdaniem Sądu nakład pracy pełnomocnika pozwanych nie uzasadnia przyznania mu kosztów procesu w wysokości wyższej niż stawka minimalna. Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd uznał za uzasadnione zastosowanie w niniejszej sprawie art. 102 k.p.c. przez przyznanie pełnomocnikowi pozwanych wynagrodzenia w wysokości jednej stawki wynagrodzenia adwokackiego wyliczonej zgodnie z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – 180 złotych oraz kwoty 34 złotych tytułem opłat skarbowych od udzielonych przez pozwanych pełnomocnictw, łącznie 214 złotych.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z § 2 ust. 2 powołanego rozporządzenia podstawę zasądzenia wynagrodzenia dla adwokata stanowią stawki minimalne określone w tym rozporządzeniu. Natomiast w myśl § 3 ust 1 przy ustalaniu wynagrodzenia adwokata w umowie bierze się pod uwagę rodzaj i stopień zawiłości sprawy oraz wymagany nakład pracy adwokata.

Sędzia: