Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKzw 89/13

POSTANOWIENIE

Dnia 5 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny II Wydział Karny w Rzeszowie

na posiedzeniu w składzie :

Przewodniczący:	SSA Zbigniew Różański
Protokolant:	st. sekr. sądowy Anna Łuksik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Rzeszowie

– Andrzeja Kiełtyki,

po rozpoznaniu w sprawie skazanego K. G.

zażalenia wniesionego przez dyrektora Zakładu Karnego w Ł.

na postanowienie Sądu Okręgowego w Krośnie

z dnia 16 stycznia 2013 r., sygn. akt III Kow 21/13/wz

o odmowie udzielenia warunkowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawiania wolności

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

p o s t a n a w i a:

I. utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie,

II. stwierdzić, iż Skarb Państwa ponosi wydatki za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w Krośnie odmówił skazanemu K. G. udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności z uwagi na brak uzasadnionego przekonania, że pomimo nie odbycia całej kary skazany będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa.

Zażalenie na to postanowienie złożył dyrektor Zakładu Karnego w Ł., który nie precyzując zarzutów odwoławczych, wniósł o jego zmianę poprzez udzielenie skazanemu warunkowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności. Autor zażalenia opisał w nim zachowanie skazanego w zakładzie karnym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Przekonanie Sądu a quo o braku podstaw do wywiedzenia po stronie skazanego pozytywnej prognozy kryminologicznej jest w pełni uzasadnione.

W orzecznictwie podnosi się, iż wolą ustawodawcy było uczynienie z warunkowego przedterminowego zwolnienia instytucji wyjątkowej. Wniosek taki wynika jasno chociażby z porównania treści uprzednio i aktualnie obowiązującego przepisu prawa, który obecnie zezwala sądowi na udzielenie dobrodziejstwa, o którym mowa „ tylko wówczas, gdy...” (post. SA w Ł. z dnia 23 marca 1999 r., II AKz 114/99, Prok. i Pr.-wkł. 2000/7-8/89).

Budowanie prognozy kryminologicznej nie może opierać się tylko na obecnym zachowaniu skazanego w warunkach izolacji. Ocena zachowania skazanego musi mieć charakter kompleksowy.

Nie można zatem tracić z pola widzenia faktu dwukrotnego korzystania przez skazanego z dobrodziejstwa warunkowego przedterminowego zwolnienia. Również ocena zachowania skazanego w czasie odbywania kary pozbawienia wolności musi mieć charakter całościowy. W związku z tym należy zwrócić uwagę na przynależność skazanego do podkultury przestępczej. Zgodzić należy się z poglądem prezentowanym w orzecznictwie, iż „uczestnictwo w grupach nieformalnych funkcjonujących na terenie zakładów karnych jest permanentnym naruszaniem Regulaminu wykonywania kary, co nawet jeżeli nie rodzi wprost ukarania dyscyplinarnego, nie pozwala sądom prowadzącym postępowanie wykonawcze na przyjmowanie, że zachowanie takiego skazanego w trakcie odbywania kary może być ocenione pozytywnie” (post. SA w G. z dnia 15 stycznia 2002 r., II AKz 9/02, OSAG 2002/1/3). Podobnie wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Krakowie w postanowieniu z dnia 31 lipca 2009 r., II AKzw 641/09, KZS 2009/9/56 oraz Sąd Apelacyjny w Lublinie w postanowieniu z dnia 18 marca 2009 r., II AKzw 210/09, LEX nr 508302. Na takim stanowisku stoi także tut. Sąd.

Skoro skazany, nawet w warunkach wzmożonego nadzoru i kontroli, jakie panują w jednostce penitencjarnej, nie jest w stanie przestrzegać obowiązujących go zasad (postępuje wbrew art. 116 a pkt 1 k.k.w.), nie sposób prognozować, że będzie przestrzegał porządku prawnego w warunkach wolnościowych, gdzie kontrola jego zachowania, nawet w razie oddania pod dozór kuratora i nałożenia określonych obowiązków, ma mniejszy zakres.

W świetle powyższych okoliczności, trzeba zgodzić się z Sądem I instancji, iż brak jest podstaw do sformułowania wniosku, że skazany po opuszczeniu zakładu karnego będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa.

W tych warunkach, nie znajdując podstaw do uwzględnienia zażalenia, Sąd Apelacyjny orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia.

O wydatkach za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

II AKzw 89/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE