Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Wiesława Greszty prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Lublinie

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2013 r.

sprawy W. S.

oskarżonego z art. 284 § 2 k.k. i inne

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt II K 46/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżycieli posiłkowych (...) Sp. z o.o. w T. i (...) w T. na rzecz Skarbu Państwa po 100 (sto) zł opłaty za drugą instancję oraz po 10 (dziesięć) zł wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

II AKa 56/13

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 18 grudnia 2012 roku uznał W. S. za winnego tego, że:

1.  w okresie od 5 marca 2010 roku do 31 maja 2010 roku w M., woj. (...), dokonał przywłaszczenia powierzonego mu na podstawie umowy leasingu z dnia 5 lutego 2009 roku zawartej z (...) Sp. z o.o. w T. – mienia w postaci spycharki gąsienicowej (...) typ (...) numer (...) o wartości nie mniejszej niż 65 000 zł, na szkodę (...) Sp. z o.o. w T.,

tj. czynu z art. 284§2 kk,

2.  w okresie od 25 marca 2010 roku do 31 maja 2010 roku w M., woj. (...), dokonał przywłaszczenia powierzonego mu na podstawie umowy leasingu z dnia 25 października 2006 roku zawartej z J. M. (...) w T. – mienia w postaci koparki gąsienicowej (...) typ 924 o numerze identyfikacyjnym 645- (...) o wartości nie mniejszej niż 147 000 zł na szkodę J. M. (...) w T.,

tj. czynu z art. 284§2 kk

i ustala, że czyny te stanowią ciąg przestępstw z art. 284§2 kk i za to skazuje go z mocy art. 284§2 kk w zw. z art. 91§1 kk i wymierza mu na tej podstawie karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33§2 kk orzeka wobec oskarżonego grzywnę w rozmiarze 200 (dwustu) stawek dziennych po przyjęciu, że jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 100 zł;

3.  w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu W. S. w pkt III a/o uznaje go za winnego tego, że w okresie od 13 grudnia 2006 roku do 2 października 2011 roku w M., woj. (...), dokonał przywłaszczenia powierzonego mu na podstawie umowy leasingu z dnia 13 grudnia 2006 roku zawartej z J. M. (...) w T. – mienia w postaci koparki gąsienicowej H. (...) nr seryjny (...) o wartości nie mniejszej niż 247 000 zł, na szkodę J. M. (...) w T., to jest czynu z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i za to skazuje go z mocy art. 284§2 kk w zw. z art. 294§1 kk i wymierza mu na podstawie art. 294§1 kk karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33§2 kk orzeka wobec oskarżonego grzywnę w rozmiarze 300 (trzysta) stawek dziennych po przyjęciu, że jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 100 zł;

Na podstawie art. 91§2 kk połączył orzeczone kary pozbawienia wolności i grzywny i orzekł w stosunku do oskarżonego W. S. jedną łączną karę pozbawienia wolności w rozmiarze 2 (dwóch) lat i karę grzywny w rozmiarze 400 (czterysta) stawek dziennych po przyjęciu, że jedna stawka jest równoważna kwocie 100 zł;

Na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby 4 (cztery) lata;

Tytułem zwrotu kosztów sądowych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1430 zł, w pozostałej części zwalniając go od tych kosztów stwierdzając, że ponosi je Skarb Państwa.

Apelację wniósł pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych:

Zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1.  obrazę art. 7 k.p.k. przez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności umów leasingowych, sądowych nakazów zapłaty i pozwów, na podstawie których nakazy te zostały wydane, prowadzącą do błędnych ustaleń faktycznych dotyczących tożsamości roszczeń zasądzonych prawomocnymi nakazami zapłaty i roszczeń objętych wnioskiem oskarżycieli posiłkowych o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k.;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że w stosunku do oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna a co za tym idzie, że warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności jest wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów zapobiegawczych i wychowawczych a w szczególności, że tak orzeczona kara zapobiegnie jego powrotowi do przestępstwa, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób bezsprzeczny wynika, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego był wysoki, jak również działał on z pełną świadomością bezprawności swego czynu z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim kierunkowym w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

i wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył , co następuje:

Apelacja jest niezasadna w stopniu oczywistym.

Apelacja , wskazując na naruszenie art.7 k.p.k. , czego nie uzasadnia, uważa , że zastosowanie przez Sąd Okręgowy art.415§5k.p.k. i nieorzecznie obowiązku naprawienia szkody na podstawie art.46§1 k.k. było niezasadne.

Apelacja wskazuje , że żądanie oskarżycieli posiłkowych na podstawie art.46 k.k. są roszczeniami z tzw. czynów niedozwolonych a zasądzone nakazami kwoty, których powodowie dochodzili na podstawie weksli obejmowały naprawienie szkody wynikające z niewykonania przez oskarżonego umów leasingu nie istnieje więc tożsamość roszczeń.

Sąd Okręgowy ustalił , że istnieje tożsamość pomiędzy roszczeniami , o których orzeczono prawomocnymi nakazami zapłaty Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 16 czerwca 2011 roku, w sprawie I Nc 40/11 (k.51), z dnia 16 czerwca 2011 roku , w sprawie I Nc 39/11 (k.73) i z dnia 7 kwietnia 2011 r. w sprawie I Nc 22/11 (k.92), a roszczeniami, których dotyczył wniosek pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych o naprawienie szkody (patrz str.19 uzasadnienia, k.353).

Sąd Apelacyjny uznaje za w pełni trafne to ustalenie.

Po pierwsze stwierdzić należy , że fakt , że pokrzywdzony roszczenie o naprawienia szkody może realizować na podstawie różnych tytułów nie oznacza możliwości wielokrotnego realizowania roszczenia , oznacza jedynie możliwość wyboru sposobu dochodzenia swych praw. Fakt , że wniosek o naprawienie szkody oskarżyciele posiłkowi wywodzą w niniejszej sprawie z faktu popełnienia przestępstwa a poprzednio w procesie cywilnym dochodzili swych roszczeń na podstawie weksli nie oznacza , że nie chodzi o realizację tego samego roszczenia.

Żądanie oskarżycieli posiłkowych jest tożsame z przedmiotem prawomocnych rozstrzygnięć, które zapadły w innych sprawach . W sprawach cywilnych i karnej żądania poszkodowanych zawierały roszczenie o naprawienie szkody wynikłej z przywłaszczenie rzeczy będących przedmiotem leasingu.

Rację ma Sąd Okręgowy , że weksle , na podstawie których zasądzono nakazami zapłaty kwoty na rzecz oskarżycieli posiłkowych , stanowiły zabezpieczenie wszystkich roszczeń wynikających z umów listingowych , także kwoty wykupu ustalonej w mowie ( patrz §5ust1 okt4 umowy-k.64, §18 ogólnych warunków Umowy Leasingu i przedmiotu leasingu np. k99) .

Trafność tego ustalenia potwierdzają zeznania pokrzywdzonej J. J.. Zeznała ona : „Na wszystkie moje należności zostały wystawione nakazy zapłaty i do komornika gdzie złożono je do wykonania. Łącznie te nakazy zapłaty opiewają na kwotę około 600 tys. złotych należności głównej plus odsetki. Nie wiem ile bym uzyskała za te maszyny , gdyby pan S. je zwrócił , ale wydaje mi się , że nie byłoby to tyle , ile zostało zasądzone z tytułu weksli stanowiących zabezpieczenie.”(k.283v).

Z tych względów niezasadny jest zarzut opisany w pkt. I apelacji.

Nietrafny jest także zarzut kwestionujący uznanie , że wobec oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna.

Podstawową przesłanką stosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary jest przekonanie sądu, że takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zapobieżenie powrotowi do przestępstwa jest minimalnym zadaniem kary, ale wystarczającym dla oceny, czy można zastosować warunkowe zawieszenie jej wykonania.

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego , jego wiek – 63 lata, zaprzestanie działalności gospodarczej wskazują na poprawność prognozy Sądu Okręgowego, że oskarżony ponownie nie popełni przestępstwa. Sąd wymierzając karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania bierze pod uwagę dyrektywy sądowego wymiaru kary określone w art. 53. W ramach tych dyrektyw sąd bierze pod uwagę potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zawieszenie wykonania orzeczonej kary nie powinno rodzić w opinii społecznej przekonania, że sprawca przestępstwa pozostał w zasadzie bezkarny. Oskarżonemu wymierzono surową karę grzywny , nie można więc uznać , że na skutek warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności pozostał on bezkarny. Apelacja oskarżycieli posiłkowych , także w aspekcie rażącej łagodności kary wymierzonej oskarżonemu , jest niezasadna.

Z tych względów zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.636§1 k.p.k. i art.13 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 j.t.).