Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Powód J. O. domagał się zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej (...) S.A V. (...) kwoty 10.937,80 zł tytułem dopłaty do odszkodowania oraz kosztów wydania prywatnej wraz z ustawowymi odsetkami z tym, że od kwoty 10.687,80 zł od dnia 29 kwietnia 2010r zaś od kwoty 250,00 zł od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu pozwu podał, że jego pojazd uległ kolizji. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony u strony pozwanej, która wypłaciła jedynie część należnego odszkodowania.

Powód argumentowała również, iż nie zgadza się ze sposobem likwidacji szkody, jak i wysokością przyznanego odszkodowania w kwocie 6.893,85 zł i wskazał w pozwie wyliczenie jej sumy.

Strona pozwana (...) S.A V. (...) wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że w trakcie likwidacji szkody dokonano wyceny kosztów naprawy pojazdu powoda i wypłacono stosowne odszkodowanie. Podniósł ponadto iż samochód powoda był wyprodukowany w 2002r i ma przebieg 258.019 tys.a zatem przywrócenie stanu poprzedniego nie musi się wiązać z poniesieniem kosztów naprawy według najwyższych cen na rynku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 marca 2010r w wyniku kolizji drogowej został uszkodzony pojazd powoda J. O. marki A. (...) nr rej (...).

Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) S.A V. (...).

dowód akta szkody

W wyniku przedmiotowego zdarzenia drogowego pojazd powoda został uszkodzony. Koszt naprawy pojazdu wynosi 16.482,37 zł .

dowód: opinia biegłego sądowego k 64-72 oraz 93-95

Powód sporządził prywatną opinię w przedmiocie wyliczenia szkody i poniósł koszty w kwocie 250 zł

dowód rachunek nr (...) k 11

opinia prywatna k 9-17

W toku przeprowadzonej likwidacji szkody strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 6.893,85 zł

okoliczność niesporna

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie poza sporem stron pozostawała kwestia odpowiedzialności cywilnej pozwanego zakładu ubezpieczeń wobec J. O. za skutki zdarzenia z dnia 27 marca 2010r ,w którym doszło do uszkodzenia jego samochodu marki A. (...) nr rej (...).

Odpowiedzialność taka została przez stronę pozwaną przyznana i wynikała z umowy ubezpieczenia OC zawartej ze sprawcą powyższego zdarzenia drogowego. Niemniej jednak między stronami powstał spór co do sposobu i kryteriów ustalania szkody powstałej w pojeździe.

Roszczenie powoda znajduje oparcie w treści przepisu art. 436 kc w zw.

z art. 822 kc. Zgodnie z treścią art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. W myśl § 2 tego przepisu, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Zgodnie z § 4 tego przepisu uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Na podstawie art. 363§1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdy przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zgodnie z obowiązującą w polski systemie prawa cywilnego zasadą pełnego odszkodowania, osoba ponosząca odpowiedzialność odszkodowawczą powinna w całości naprawić szkodę poniesioną przez poszkodowanego.

W przypadku szkody w pojeździe należne świadczenie odszkodowawcze powinno co do zasady odpowiadać kosztom naprawy tego pojazdu. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 listopada 1980 r. w sprawie o sygn. III CRN 223/80 „Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę. Nadto w uzasadnieniu tego wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, że w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego obowiązek odszkodowawczy obejmuje wszelkie celowe i uzasadnione koszty poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu uszkodzonej rzeczy, przy czym do wydatków takich należą również koszty nowych części zamiennych i innych materiałów. Przyjęcie odmiennego stanowiska, czyli w razie uszkodzenia używanej rzeczy konieczność zastosowania przy naprawie używanych części zamiennych, oznaczałoby, że ciężar przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego zostałby rozłożony równomiernie na osobę obowiązaną do odszkodowania i poszkodowanego, co pozostawałoby w sprzeczności z zasadą pełnego odszkodowania. Tym samym pozwany zakład ubezpieczeń obowiązany jest do wypłaty powodowi świadczenia odszkodowawczego odpowiadającego kosztom naprawy pojazdu obejmującym także równowartość nowych oryginalnych części zamiennych, których zastosowanie w pełny sposób gwarantuje przywrócenie samochodu do dawnej sprawności przed jego uszkodzeniem. Pozwane towarzystwo ubezpieczeń w gruncie rzeczy w sposób całkowicie dowolny, nieuprawniony określiło wysokość koniecznych wydatków na części zamienne pozwalające na przywrócenie poprzedniego stanu uszkodzonego pojazdu, zaniżając wartość części zamiennych, co nie może zasługiwać na uwzględnienie. Powodowi bowiem przysługuje prawo do zastosowania nowych, oryginalnych części w celu naprawy uszkodzonego samochodu, a wydatki poniesione na takie elementy służące przywróceniu poprzedniej używalności pojazdu są celowe, słuszne i uzasadnione.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd określił wysokość szkody w samochodzie powoda w oparciu o ustalenia opinii biegłego sądowego. Zgodnie z treścią powyższej opinii rzeczywiste i uzasadnione koszty naprawy samochodu powoda wynoszą 16.482,37 zł . Powyższa opinia ,w ocenie Sądu, jest wiarygodna i spójna a ponadto została sporządzona przez osobę posiadającą w tym zakresie stosowną wiedzę. Dodatkowo strona pozwana reprezentowana przez fachowego pełnomocnika nie zgłosiła w tym zakresie zastrzeżeń co do jej treści. Zgłoszone zaś przez pełnomocnika powoda zarzuty nie mogły zostać uwzględnione. W opinii uzupełniającej z dnia 11 stycznia 2013r biegły sądowy w sposób szczegółowy wyjaśnił dlaczego przyjął stawki za roboczogodzinę na poziomie 80 zł za roboty blacharskie i 90 zł za lakierowanie a także odniósł się do różnicy w stawkach roboczogodziny w miejscowości J. i L.

Strona pozwana wypłaciła powodowi jednak jedynie kwotę 6.893,85 zł natomiast koszt naprawy samochodu biegły wyliczył na kwotę 16.482,37zł. Dlatego też strona pozwana była zobowiązana wypłacić powodowi dodatkowe odszkodowanie za koszt naprawy jego samochodu w wysokości 9.588,52 zł. Z uwagi zaś, iż żądanie pozwu dotyczy kwoty 10.687,80 zł Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie jako wygórowane. W ocenie Sądu strona pozwana nie wykazała w toku sprawy, aby powód w wyniku dokonanej likwidacji uzyskał bezpodstawne wzbogacenie. Jak zauważył zaś Sąd Najwyższy w uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 12 kwietnia 2012 r. (sygn. akt III CZP 80/11). iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi. Sąd Najwyższy wskazał w powołanej uchwale, iż nie można z góry wyłączyć, że zamontowanie podczas przywracania do stanu poprzedniego nowych części spowoduje jednak wzrost wartości pojazdu jako całości. Jeżeli wymianie podlegały części już znacznie wyeksploatowane i przestarzałe technicznie, a jednocześnie stanowiące znaczną część wartości całego pojazdu, to może się okazać, że w konkretnym przypadku wartość pojazdu po naprawie wzrośnie. Ciężar dowodu w tym zakresie powinien jednak obciążać zakład ubezpieczeń, skoro bowiem z reguły wymiana części starych na nowe nie prowadzi do wzrostu wartości samochodu, to tylko wykazanie przez zobowiązanego do ustalenia i wypłaty odszkodowania, że w konkretnym wypadku jest inaczej pozwala na zmniejszenie odszkodowania. Także względy celowościowe przemawiają za tym, aby ciężarem dowodu w tym zakresie obciążyć ubezpieczyciela, a nie poszkodowanego, poszkodowany bowiem ma prawo oczekiwać, że kwota ubezpieczenia pokryje wszystkie koszty przywrócenia jego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę. Nie jest on zazwyczaj specjalistą w zakresie cen części i samochodu jako całości, gdyż nie prowadzi analiz z tym związanych, których na co dzień dokonuje ubezpieczyciel. To również zakład ubezpieczeń, przedstawiając dowód, że w konkretnym wypadku wartość pojazdu jako całości wzrosła po naprawie, osiąga z tego skutki prawne, gdyż może zmniejszyć sumę ubezpieczeniową, którą zobowiązany jest wypłacić.

Z też wszystkich przyczyn Sąd zasądził na rzecz powoda łącznie kwotę 9.838,52 zł a mianowicie kwotę 9.588,52 zł tytułem odszkodowania oraz kwotę 250 zł tytułem kosztów związanych ze sporządzeniem prywatnej opinii przez powoda oddalając powództwo w pozostałym zakresie jako wygórowane.

Nadto strona pozwana obowiązana jest do zwrotu poniesionych przez powoda kosztów opinii prywatnej z dnia 8 lutego 2012r . w kwocie 250 zł wykazanej w rachunku nr (...) (k 11) . Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie o sygn. III CZP 24/2004 „Odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może – stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego.” W niniejszej sprawie powód poniósł koszty takiej ekspertyzy w związku z tym, że nie posiada specjalistycznej wiedzy pozwalającej na weryfikację ustaleń pozwanego zakładu ubezpieczeń w zakresie wysokości szkody powstałej w jego pojeździe. Jak wynika z całokształtu okoliczności sprawy, ustalenia rzeczoznawcy zawarte w opinii technicznej sporządzonej na zlecenie powoda są zbliżone do ustaleń biegłego sądowego, które wskazują na to, iż strona pozwana w stopniu znacznym zaniżyła wysokość kosztów naprawy samochodu i należnego odszkodowania, zatem koszty związane z wydaniem tej ekspertyzy są w pełni uzasadnione. Zgodnie z powyższym, w ocenie Sądu, obowiązek odszkodowawczy strony pozwanej obejmuje również zwrot celowo poniesionych kosztów opinii prywatnej w kwocie 250 zł.

Sąd rozstrzygnął o odsetkach ustawowych na podstawie art. 481§1 i §2 k.c. W ocenie Sądu, odsetki od kwoty 9.588, 52 zł przysługują od dnia 29 kwietnia 2010r z uwagi na upływ terminu 30 dni do likwidacji szkody zaś od kwoty 250 zł od dnia 5 września 2012r to jest wniesienia pozwu.

Rozstrzygnięcie Sądu w przedmiocie kosztów procesu zapadło na podstawie art. 100 k.p.c. . Powód przegrał sprawę w 10% i należało dokonać rozliczenia kosztów procesu. Te po stronie powoda wyniosły 2.667,60 ( 2964 zł x 90%) po stronie pozwanej 241,70 zł ( 2417zł x 10%) różnica wyniesie kwotę 2.425,90 zł do której należy doliczyć kwotę 433,50 zł za opinię biegłego, gdyż kwota 66,50 zł obciąża powoda. ( 664,80zł x 10%) .

Na zasadzie art 113 ustawy o kosztach sądowych Sąd nakazał stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa kwotę 164,68 zł tytułem brakujących kosztów opinii sądowej.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.