Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 maja 2012 roku a skierowanym przeciwko K. Ż. oraz P. Ż. (1) powód Gmina L. - Zarząd (...) w L. wniósł o nakazanie pozwanym opróżnienie, opuszczenie i wydanie powodowi lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w L. przy ul. (...) wraz ze wszystkimi osobami ich reprezentującymi oraz wszystkimi rzeczami do nich należącymi. W uzasadnieniu żądania powód wskazał, że jest właścicielem zajmowanego przez pozwanego lokalu mieszkalnego, zaś pozwani, wbrew zobowiązaniu do wykonaniu remontu lokalu mieszkalnego we własnym zakresie i na własny koszt z dnia 15 października 2010 roku, nie wykonali tych prac w umówionym terminie do dnia 30 kwietnia 2011 roku.

Postanowieniem z dnia 02 sierpnia 2012 roku Sąd wezwał do udziału w sprawie małoletnich M. Ż., P. Ż. (2), A. Ż. (2) oraz A. Ż. (1).

Pozwani- K. Ż. oraz P. Ż. (1) stawili się na rozprawie w dniu 02 sierpnia 2012 roku oraz oświadczyli, że nie zgadzają się z pozwem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strona powodowa- Gmina L. działająca przez Zarząd (...) w L. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w L. przy ul. (...).

Bezsporne

W dniu 15 października 2010 roku doszło do zawarcia pomiędzy (...) L.- Zarządem (...) a K. Ż. oraz P. Ż. (1) umowy o wykonanie remontu lokalu mieszkalnego we własnym zakresie i na własny koszt. Na jej podstawie pozwani zobowiązali się do wykonania na własny koszt i we własnym zakresie remontu mieszkania nr (...) położonego w L. przy ulicy (...) zgodnie z załączonym zakresem robót. Jej strony ustaliły termin rozpoczęcia remontu na dzień 15 października 2010 roku , zaś termin jego zakończenia na dzień 30 kwietnia 2011 roku. Jednocześnie powód zastrzegł sobie prawo kontroli postępu prac remontowych poprze przeprowadzanie kontroli w następujących terminach: w dniu 14 dni od przejęcia lokalu, w dniu 27 grudnia 2010 roku oraz w dniu 28 lutego 2011 roku. W §5 tej umowy strony ustaliły, że niniejsza umowa ulega rozwiązaniu w przypadku niewykonania remontu w terminie określonym umową oraz w ustalonym zakresie, a także w przypadku stwierdzenia w czasie kontroli określonej umową, że wykonawca nie wykonuje remontu lub zamieszkuje w niewyremontowanym mieszkaniu.

W dniu 03 listopada 2010 roku przeprowadzono wizję w/w lokalu na okoliczność postępu prac remontowych. W jej trakcie ustalono, że pozwani dokonali skucia tynków, zamontowano wodomierze oraz zerwano płyty pilśniowe z podłogi. Wizję w podobnym przedmiocie przeprowadzono w dniu 27 grudnia 2010 roku. W wyniku jej przeprowadzenia ustalono, że pozwani wykonali cześć instalacji elektrycznej, wykonano częściowo tynki w pokoju oraz postawiono ścianki działowe.

Dowód:

- akta lokalowe

Pozwani nie wykonali w terminie zleconego im remontu w/w lokalu, a powód nie wyraził zgody na prolongatę terminu zakończenia w/w prac.

W konsekwencji w/w pismem z dnia 92 marca 2012 roku powód wezwał pozwanych do wydania lokalu mieszkalnego objętego umową.

Dowód:

- akta lokalowe

W spornym lokalu mieszkają K. Ż., P. Ż. (1) oraz 4 małoletnich ich dzieci w osobie: M. Ż., P. Ż. (2), A. Ż. (2) oraz A. Ż. (1).

Bezsporne

Pozwany P. Ż. (1) od 16 sierpnia 2011 roku figuruje w ewidencji Powiatowego Urzędu Pracy w L. bez prawa do zasiłku.

Pozwana K. Ż. korzysta ze świadczeń Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w L. w postaci zasiłków celowych, zasiłków okresowych oraz świadczeń rodzinnych.

Dowód:

- zaświadczenie z Powiatowego Urzędu Pracy w L.- k. 23,

- zaświadczenie Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w L.- k. 24-53

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne.

Zgodnie z treścią przepisu art. 222 § 1 k.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Jak wynika z literalnego brzmienia ww. przepisu, statuowane w tym przepisie tzw. roszczenie wydobywcze nieposiadającego właściciela przeciwko posiadającemu niewłaścicielowi unicestwia skuteczne wobec właściciela prawo władania rzeczą (art. 222 § 1 in fine k.c.). Jednym więc ze sposobów obrony pozwanego w procesie windykacyjnym jest podniesienie takiego zarzutu hamującego. Nie wyłącza on roszczenia windykacyjnego na stałe, a wstrzymuje jego realizację na czas przysługiwania pozwanemu skutecznego wobec właściciela uprawnienia do władania rzeczą, wynikającego z prawa rzeczowego, np. użytkowania (art. 252 k.c.), ze stosunku zobowiązaniowego, np. umowy dzierżawy (art. 693 k.c.), najmu (art. 659 k.c.), z przysługującego pozwanemu prawa zatrzymania (art. 461 k.c.). Zaznaczyć należy, że o ile użytkowanie jako prawo rzeczowe jest zawsze skuteczne wobec każdego, w tym też właściciela, o tyle wymienione wyżej prawa obligacyjne są skuteczne tylko wtedy, gdy to właściciel rzecz wynajął, wydzierżawił lub wstąpił w stosunek obligacyjny (w szczególności na podstawie art. 678 k.c.). Innymi sposobami obrony pozwanego mogą być: zaprzeczenie prawa własności powoda; twierdzenie, że rzecz nie znajduje się we władaniu pozwanego; podniesienie w przypadku roszczenia dotyczącego rzeczy ruchomej zarzutu przedawnienia, wskazanie, że właściciel żądając wydania rzeczy nadużywa w okolicznościach sprawy przysługującego mu prawa podmiotowego (art. 5 k.c.).

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się w całości na dokumentacji przedłożonej przez stronę powodową, albowiem żadna ze stron nie zakwestionowała autentyczności i zgodności z rzeczywistością tej dokumentacji.

Żądanie powoda w zakresie eksmisji pozwanych ma swoje uzasadnienie w treści w/w regulacji oraz wobec faktu, iż pozwani, wbrew treści łączącej ich z powodem umowy z dnia 15 października 2010 roku, nie wykonali remontu spornego lokalu do dnia 30 kwietnia 2011 roku. Nadto strona powodowa nie wyraziła zgody na prolongatę wykonania prac remontowych w/w lokalu.

W konsekwencji zaktualizowała się okoliczność uzasadniająca rozwiązanie umowy w świetle §5 ust. 1 a w postaci rozwiązania umowy.

W tych okolicznościach żądanie pozwu jest zasadne, przez co Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie z pkt II i III sentencji wydanego w sprawie wyroku znajduje uzasadnienie w treści niżej przytoczonej regulacji.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j.: Dz. U. 2005r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.) w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Stosownie do brzmienia art. 14 ust. 3 cytowanej ustawy, sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, bierze pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania z lokalu przez osoby, których nakaz dotyczy oraz uwzględnia szczególną sytuację materialną i rodzinną tych osób. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 4 cytowanej ustawy, sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:1)kobiety w ciąży, 2)małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, 3)obłożnie chorych, 4)emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5)osoby posiadającej status bezrobotnego, 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego pozwani spełniają w/w kryteria. Pozwany P. Ż. (1) ma status osoby bezrobotnej, pozwana K. Ż. korzysta ze świadczeń socjalnych, a nadto mają na utrzymaniu małoletnie dzieci, z którymi wspólnie zajmują sporny lokal. .

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje uzasadnienie w treści art. 98 k.p.c. Na zasądzone od pozwanych solidarnie koszty postępowania w sprawie składa się opłata od pozwu w wysokości 200 złotych oraz kwota 120 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z §9 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, łącznie 320 złotych.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych wyżej przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Sygn. akt VII C 739/12

Zarządzenie:

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony powodowej,

3.  kal. 14 dni,

4.  wykonać pkt III postanowienia z k.65

5.  po prawomocności zwrócić akta lokalowe

L., dnia