Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Marek Czecharowski (spr.)

Sędziowie: SA – Maria Mrozik-Sztykiel

SA – Paweł Rysiński

Protokolant: – st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2013 r.

sprawy

1. M. B. (2) oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz z art. 258 § 2 k.k.,

2. T. W. (1) oskarżonego z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

3. J. S. (1) oskarżonego z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 263 § 2 k.k., z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

4. M. W. (1) oskarżonego z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 280 § 1 z zw. z art. 275 § 1 w zw. z art. 65 § 1 k.k.

5. K. K. (1) oskarżonego z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 65
§ 1 k.k., z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., oraz z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

6. J. M. (1) oskarżonego z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

7. R. Z. (1), 8. W. Z. (1) i 9. A. R. (1) oskarżonych z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych oraz prokuratora wobec oskarżonych M. W. (1) i K. K. (1) co do czynów z punktów XIX i XXII aktu oskarżenia

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 16 lipca 2012 r. sygn. akt XVIII K 184/08

zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że:

I.  każdorazowo w miejsce imienia i nazwiska S. T. wymienionego w zarzutach przypisanych oskarżonym w pkt I, XL, XLII i XLIV wyroku wpisuje „i inną osobą”;

II.  w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłat od oskarżonych M. W. (1) – 300 (trzysta) zł, M. B. (2), R. Z. (1), W. Z. (1), J. S. (1), K. K. (1) i A. R. (1) po 400 (czterysta) zł, zaś od J. M. (1) i T. W. (1) po 600 (sześćset) zł oraz od każdego z wyżej wymienionych wydatki poniesione w postępowaniu odwoławczym w częściach na nich przypadających;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. adw. J. J. (1), A. K. (1), J. O., L. P., A. S. – Kancelarie Adwokackie w W. oraz adw. K. T. i (...) Spółka Adwokacka Sp.p. w W. kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł w tym 23% VAT za obronę z urzędu wykonywaną przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Odpowiadający w sprawie o sygn. akt XVIII K 184/08 zawisłej przed Sądem Okręgowym w. W. oskarżeni stali pod zarzutami:

M. B. (2) , iż:

I.  w dniu 31 maja 2001 r. w (...), pow. (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował poprzez użycie wobec R. M. (1) gróźb gwałtownego zamachu na jego życie i zdrowie, doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w postaci pieniędzy na kwotę 100000 dolarów USA to jest równowartość co najmniej 400000 zł, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na interwencję policji i zatrzymanie współsprawców,

tj. popełnienia czynu z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w związku z art. 65§1 k.k.,

II. w okresie od stycznia do czerwca 2001 r. w W. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej charakter zbrojny,

tj. czynu z art. 258§2 k.k. ,

S. T. , oskarżony o to, że:

III. w dniu 31 maja 2001 r. w (...), pow. (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował poprzez użycie wobec R. M. (1) gróźb dokonania gwałtownego zamachu na jego życie i zdrowie, doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 100000 dolarów USA /równowartość co najmniej 400000 zł/, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na interwencję policji i zatrzymanie niektórych współsprawców przestępstwa,

tj. o czyn z art. 13§ 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. i w związku z art. 65§ 1 k.k. ,

IV. w grudniu 1997 r. w Z., pow. (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez użycie wobec właściciela warsztatu samochodowego H. B. (1) gróźb dokonania gwałtownego zamachu na jego życie i zdrowie, doprowadził go do rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40000 zł,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w związku z art. 65§ 1 k.k. ,

V. w okresie od 1997 r. do czerwca 2004 r. w W., W. i innych miejscowościach na terenie kraju brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, mającej na celu popełnianie przestępstw głównie przeciwko mieniu,

tj. o czyn z art. 258§2 k.k.,

T. W. (1), oskarżony o to, że:

VI. latem 2001 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zorganizowanej grupie przestępczej, poprzez użycie groźby natychmiastowego zamachu na życie i zdrowie K. Ż. (1), doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał na jego szkodę w celu przywłaszczenia pieniądze i inne przedmioty o wartości łącznej 800 zł oraz dowód osobisty na jego nazwisko,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w związku z art. 275 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. i w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

VII. latem 2001 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej, poprzez grożenie zamachem na zdrowie i życie K. Ż. (1), doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie co najmniej 20000 zł,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

VIII. w lecie 2002 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez przyłożenie pistoletu do głowy K. Ż. (1), użył wobec niego groźby zamachu na życie i zdrowie,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

IX. jesienią 2002 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez użycie groźby zamachu na życie i zdrowie wobec G. Ś. (1), doprowadził go do rozporządzenia mieniem na kwotę co najmniej 40000 zł na jego szkodę,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

X. w dniu 31 maja 2001 r. w (...), pow. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kierował użyciem wobec R. M. (1) gróźb dokonania gwałtownego zamachu na jego życie i zdrowie, w celu doprowadzenia go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 100000 dolarów amerykańskich /równowartość 400000 PLN/, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął ze względu na interwencję policji i zatrzymanie niektórych współsprawców przestępstwa,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. i w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

A. O. , oskarżony to, że:

XI. jesienią 2001 r. w K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez użycie groźby zamachu na życie i zdrowie wobec A. J. (1), doprowadził go do rozporządzenia mieniem na kwotę co najmniej 20000 zł na jego szkodę,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w związku z art. 65§ 1 k.k. ,

XII. jesienią 2002 r. w K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez użycie groźby zamachu na życie i zdrowie wobec M. S., usiłował doprowadzić go do rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 20000 zł na jego szkodę oraz doprowadził go do rozporządzenia mieniem na kwotę co najmniej 7000,-zł na jego szkodę,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. i art. 282 k.k. w związku z art. 65 §1 k.k. ,

XIII. w dniu 31 maja 2001 r. w (...), pow. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował poprzez użycie wobec R. M. (1) gróźb dokonania gwałtownego zamachu na jego zdrowie i życie, doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 100000 dolarów amerykańskich /równowartość 400000 PLN/, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął że względu na interwencję policji i zatrzymanie niektórych współsprawców przestępstwa,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. i w związku z art. 65 § 1 k.k.,

J. S. (1) oskarżony o to, że:

XIV. jesienią 2002 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez użycie groźby zamachu na życie i zdrowie wobec G. Ś. (1), doprowadzili go do rozporządzenia mieniem na kwotę co najmniej 40000 zł na jego szkodę,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

XV. w okresie od 2000 roku do 2002 roku w W., bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu,

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k. ,

XVI. w lecie 2001 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez użycie groźby zamachu na życie i zdrowie wobec K. Ż. (1), zabrał mu w celu przywłaszczenia pieniądze i inne przedmioty o łącznej wartości 800,-zł na jego szkodę oraz dowód osobisty na jego nazwisko,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w związku z art. 275 § 1 k.k. w zbiegu z art. 11 § 2 k.k. i w związku z art. 65 §1 k.k. ,

XVII. w lecie 2001 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez użycie groźby zamachu na życie i zdrowie wobec K. Ż. (1), doprowadzili go do rozporządzenia mieniem na kwotę co najmniej 20000 zł na jego szkodę,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

XVIII. w lecie 2002 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez przyłożenie pistoletu do głowy K. Ż. (1), użył wobec niego groźby zamachu na życie i zdrowie,

tj. o czyn z art. 190§ 1 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k.,

M. W. (1) oskarżony o to, że:

XIX. latem 2001 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez użycie groźby natychmiastowego zamachu na życie i zdrowie K. Ż. (1), doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał na jego szkodę w celu przywłaszczenia pieniądze i inne przedmioty o wartości łącznej 800,-zł oraz dowód osobisty na jego nazwisko,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w związku z art. 275 § 1 k.k. i w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

XX. latem 2001 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zorganizowanej grupie przestępczej, poprzez grożenie zamachem na zdrowie i życie K. Ż. (1), doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie co najmniej 20000 zł,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

K. K. (1) , oskarżony o to, że:

XXI. w dniu 26 października 2001 r. w P. i innych miejscowościach, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim użyciu wobec P. C. (1) przemocy i gróźb dokonania gwałtownego zamachu na jego życie i zdrowie, przy posłużeniu się pistoletem i niebezpiecznym narzędziem w postaci noża, doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie usiłował doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 150000 zł oraz zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki B. o numerze rejestracyjnym (...) o wartości co najmniej 70000 zł na jego szkodę,

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. i w związku z art. 11 § 2 k.k. i w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

XXII. latem 2001 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej, poprzez użycie groźby natychmiastowego zamachu na życie i zdrowie K. Ż. (1), doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał na jego szkodę w celu przywłaszczenia pieniądze i inne przedmioty o wartości łącznej 800,-zł oraz dowód osobisty na jego nazwisko,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zbiegu z art. 275 § 1 k.k. i w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

XXIII. latem 2001 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zorganizowanej grupie przestępczej, poprzez grożenie zamachem na zdrowie i życie K. Ż. (1), doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie co najmniej 20000 zł,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k.,

XXIV. jesienią 2002 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez użycie groźby zamachu na życie i zdrowie wobec G. Ś. (1), doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na kwotę co najmniej 40000 zł,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

J. M. (1) oskarżony o to, że:

XXV. jesienią 2001 r. w K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez użycie niebezpiecznego narzędzia w postaci noża oraz użycie groźby zamachu na życie i zdrowie wobec A. J. (1), zabrał mu w celu przywłaszczenia kwotę co najmniej 20000 zł na jego szkodę,

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

XXVI. jesienią 2002 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez użycie groźby zamachu na życie i zdrowie wobec G. Ś. (1), doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na kwotę co najmniej 40000 zł na jego szkodę,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

R. Z. (1) , oskarżony o to, że:

XXVII. w grudniu 1997 r. w Z., pow. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez użycie wobec właściciela warsztatu samochodowego H. B. (1), gróźb dokonania gwałtownego zamachu na jego życie i zdrowie, doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy kwocie 40000 zł,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. ,

W. Z. (1) , oskarżony to, że:

XXVIII. w grudniu 1997 r. w Z., pow. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez użycie wobec właściciela warsztatu samochodowego H. B. (1), gróźb dokonania gwałtownego zamachu na jego życie i zdrowie, doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 40000 zł,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k.,

A., J. R. , oskarżony o to, że:

XXIX. w grudniu 1997 r. w Z., pow. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez użycie wobec właściciela warsztatu samochodowego H. B. (1), gróźb dokonania gwałtownego zamachu na jego życie i zdrowie, doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy kwocie 40000 zł,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k.,

M. P. (1) oskarżony, o to, że:

XXXI. jesienią 2001 r. w K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, poprzez użycie groźby zamachu na życie i zdrowie wobec A. J. (1), doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie co najmniej 20000 zł,

tj. o czyn z art. 282 k.k.

Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 16 lipca 2012 r.

I.  uznał oskarżonego M. B. (2) za winnego tego, że w dniu 31 maja 2001 r. w (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), R. Z. (1), K. G. (1), S. T. i A. O., w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowali, groźbą zamachu na życie lub dokonania zamachu na zdrowie R. M. (1), doprowadzić go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie pieniędzy w kwocie 100000 USD, stanowiących równowartość 400830 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na interwencję pracowników ochrony i policji, co stanowi przestępstwo z art. 13§ 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. i w związku z art. 65§ 1 k.k. i za to na podstawie art. 14§ 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. skazał go na karę 4 lat pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego M. B. (2) za winnego tego, że w okresie od lutego 1998 r. do maja 2001 r. w P., W. i innych miejscowościach na terenie Polski brał udział w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym, mającej na celu popełnianie przestępstw, co stanowi przestępstwo z art. 258 §2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności;

III. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył mu karę łączną 4 lat pozbawienia wolności;

IV. uznał oskarżonego S. T. za winnego tego, że w dniu 31 maja 2001 r. w (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), R. Z. (1), K. G. (1), M. B. (2) i A. O., w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowali, groźbą zamachu na życie lub dokonania zamachu na zdrowie R. M. (1), doprowadzić go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie pieniędzy w kwocie 100000 USD, stanowiących równowartość 400830 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na interwencję pracowników ochrony i policji, co stanowi przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. i w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14§1 k.k. w związku z art. 282 k.k. skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności;

V. uznał oskarżonego S. T. za winnego tego, że na przełomie grudnia 1997 r. i stycznia 1998 r. w Z., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), M. W. (2), W. Z. (1), A. R. (1) i R. Z. (1), w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na zdrowie oraz gwałtowanego zamachu na mienie H. B. (1), doprowadzili go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie pieniędzy w kwocie 40000 zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 k.k. w związku z art. 65§1 k.k. i za to na podstawie art. 282 kk skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności;

VI. uznał oskarżonego S. T. za winnego tego, że w okresie od lata 1997 r. do końca 2004 roku w W., W. i innych miejscowościach na terenie Polski brał udział w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym, mającej na celu popełnianie przestępstw, co stanowi przestępstwo z art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności;

VII. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 k.k. wymierzył mu karę łączną,4 lat pozbawienia wolności;

VIII. na podstawie art. 63 §1 kk zaliczył oskarżonemu S. T. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 13 lutego 2007 roku do dnia 12 lutego 2008 roku;

IX. uznał oskarżonego T. W. (1) za winnego tego, że latem 2001 roku w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z J. S. (1), w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonali kradzieży telefonu komórkowego, tabletek na serce, dowodu osobistego stwierdzającego tożsamość K. Ż. (1) oraz portfela z zawartością pieniędzy w kwocie 200 zł, kart bankomatowych CitiBank i H., uprawniających do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego o wartości łącznej nie mniejszej niż 700 zł na szkodę K. Ż. (1), po uprzednim użyciu przemocy wobec K. Ż. (1) polegającej na uderzaniu pięścią w twarz oraz przeszukiwaniu, co stanowi przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280§ 1 k.k. skazał go na karę 5 lat pozbawienia wolności;

X. uznał oskarżonego T. W. (1) za winnego tego, że latem 2001 roku w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z J. S. (1), M. W. (1) i K. K. (1), w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim użyciu wobec K. Ż. (1) groźby zamachu na życie, doprowadzili go do rozporządzenia mieniem, poprzez wypłacenie im pieniędzy w kwocie 20000 zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. skazał go na karę 4 lat pozbawienia wolności;

XI. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył mu karę łączną 7 lat pozbawienia wolności;

XII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu T. W. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 15 sierpnia 2010 roku do dnia 12 października 2010 roku oraz od dnia 26 grudnia 2010 roku do dnia 10 stycznia 2011 roku;

XIII. uniewinnił oskarżonego T. W. (1) od zarzucanych mu w punktach IX i X aktu oskarżenia czynów, a kosztami sądowymi w tym zakresie obciążył Skarb Państwa;

XIV. na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w związku z 414 § 1 k.p.k. i w związku z art. 101 §1 pkt 4 k.k. umorzył postępowanie karne przeciwko T. W. (1) o czyn zarzucany mu w punkcie VIII aktu oskarżenia, a kosztami sądowymi w tym zakresie obciążył Skarb Państwa;

XV. uznał oskarżonego A. O. za winnego tego, że jesienią 2002 r. w K., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. P. (1), D. P. (1) i J. M. (1), w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw, grozili A. J. (1), popełnieniem na jego szkodę przestępstwa zabójstwa w celu zmuszenia go do zwrotu wierzytelności M. P. (1), przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, co stanowi przestępstwo z art. 191 § 2 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 191 § 2 k.k. skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności;

XVI. uznał oskarżonego A. O. za winnego tego, że w dniu 31 maja 2001 r. w (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), R. Z. (1), K. G. (1), M. B. (2) i S. T., w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowali, groźbą zamachu na życie lub dokonania zamachu na zdrowie R. M. (1), doprowadzić go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie pieniędzy w kwocie 100000 USD, stanowiących równowartość 400830 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na interwencję pracowników ochrony i policji, co stanowi przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. i w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności;

XVII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył mu karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

XVIII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu A. O. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 25 września 2007 r. do dnia 27 września 2010 roku;

XIX. uniewinnił oskarżonego A. O. od zarzucanego mu w punkcie XII aktu oskarżenia czynu, a kosztami sądowymi w tym zakresie obciążył Skarb Państwa;

XX. uznał oskarżonego J. S. (2) za winnego tego, że w grudniu 2002 r. w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), K. K. (1) i J. M. (1), w ramach związku mającego na celu popełnienie przestępstwa oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na życie i zdrowie G. Ś. (1), doprowadzili go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie pieniędzy w kwocie 40000 zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności;

XXI. uznał oskarżonego J. S. (1) za winnego zarzucanego mu w punkcie XV aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 263 §2 k.k. i za to na podstawie art. 263 § 2 k.k. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności;

XXII. uznał oskarżonego J. S. (1) za winnego tego, że latem 2001 roku w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonali kradzieży telefonu komórkowego, tabletek na serce, dowodu osobistego stwierdzającego tożsamość K. Ż. (1) oraz portfela z zawartością pieniędzy w kwocie 200 zł, kart bankomatowych (...) i H., uprawniających do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego o wartości łącznej nie mniejszej niż 700 zł na szkodę K. Ż. (1), po uprzednim użyciu przemocy wobec K. Ż. (1) polegającej na uderzaniu pięścią w twarz oraz przeszukiwaniu, co stanowi przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. skazał go na karę 4 lat pozbawienia wolności;

XXIII. uznał oskarżonego J. S. (1) za winnego tego, że latem 2001 roku w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), M. W. (1) i K. K. (1), w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim użyciu wobec K. Ż. (1) groźby zamachu na życie, doprowadzili go do rozporządzenia mieniem, poprzez wypłacenie im pieniędzy w kwocie 20000 zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 kk w związku z art. 65§ 1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności;

XXIV. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył mu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności;

XXV. na podstawie art. 63 §1 k.k. zaliczył oskarżonemu J. S. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 25 września 2007 r. do dnia 10 stycznia 2011 roku;

XXVI. na podstawie art. 17§ 1 pkt 6 k.p.k. w związku z 414 § 1 k.p.k. i w związku z art. 101 § 1 pkt 4 k.k. umorzył postępowanie karne przeciwko J. S. (1) o czyn zarzucany mu w punkcie XVIII aktu oskarżenia, a kosztami sądowymi w tym zakresie obciążył Skarb Państwa;

XXVII. uznał oskarżonego M. W. (1) za winnego tego, że latem 2001 roku w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), J. S. (1) i K. K. (1), w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim użyciu wobec K. Ż. (1) groźby zamachu na życie, doprowadzili go do rozporządzenia mieniem, poprzez wypłacenie im pieniędzy w kwocie 20000,-zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności;

XXVIII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu M. W. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od dnia 20 listopada 2007 r. do dnia 21 listopada 2007 r.;

XXIX. uniewinnił oskarżonego M. W. (1) od zarzucanego mu w punkcie XIX aktu oskarżenia czynu, a kosztami sądowymi w tym zakresie obciążył Skarb Państwa;

XXX. uznał oskarżonego K. K. (1) za winnego tego, że w dniu 26 października 2001 r. w miejscowości P., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonali kradzieży samochodu osobowego marki B. nr rej. (...) o wartości 70000 zł na szkodę P. C. (1), po uprzednim użyciu przemocy wobec P. C. (1) oraz grożąc natychmiastowym zamachem na jego życie lub zdrowie, przy użyciu przystawionego do brzucha pokrzywdzonego niebezpiecznego narzędzia w postaci noża, usiłowali zmusić P. C. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wypłacenie im pieniędzy w kwocie 100000 USD, lecz pokrzywdzony po zabraniu mu samochodu nie wypłacił już pieniędzy w kwocie 100000 USD, co stanowi przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zbiegu z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 282 k.k. i w związku z art. 11 § 2 k.k. i w związku z art. 65§1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. w związku z art. 11 § 3 k.k. skazał go na karę 5 lat pozbawienia wolności;

XXXI. uznał oskarżonego K. K. (1) za winnego tego, że latem 2001 roku w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), J. S. (1) i M. W. (1), w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim użyciu wobec K. Ż. (1) groźby zamachu na życie, doprowadzili go do rozporządzenia mieniem, poprzez wypłacenie im pieniędzy w kwocie 20000,-zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. skazał go na karę 4 lat pozbawienia wolności;

XXXII. uznał oskarżonego K. K. (1) za winnego tego, że w grudniu 2002 r. w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), J. S. (1) i J. M. (1), w ramach związku mającego na celu popełnienie przestępstwa oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na życie i zdrowie G. Ś. (1), doprowadzili go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie pieniędzy w kwocie 40000 zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k i za to na podstawie art. 282 k.k. skazał go na karę 4 lat pozbawienia wolności;

XXXIII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył mu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności;

XXXIV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu K. K. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 11 sierpnia 2006 r. do dnia 19 stycznia 2007 r.;

XXXV. uniewinnił oskarżonego K. K. (1) od zarzucanego mu w punkcie XXII aktu oskarżenia czynu, a kosztami sądowymi w tym zakresie obciążył Skarb Państwa;

XXXVI. uznał oskarżonego J. M. (1) za winnego tego, że jesienią 2002 r. w K., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1) będąc uprzednio karany za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za to przestępstwo, w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim użyciu wobec A. J. (1) groźby zamachu na życie polegającej na przystawieniu niebezpiecznego przedmiotu w postaci noża do szyi pokrzywdzonego, doprowadzili go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie im pieniędzy w kwocie 20000 zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i w związku z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. skazał go na karę 5 lat pozbawienia wolności;

XXXVII. uznał oskarżonego J. M. (1) za winnego tego, że w grudniu 2002 r. w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. J. S. i K. K. (1), będąc uprzednio karany za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za to przestępstwo, w ramach związku mającego na celu popełnienie przestępstwa oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na życie i zdrowie G. Ś. (1), doprowadzili go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie pieniędzy w kwocie 40000 zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i w związku z art. 64 1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. skazał go na karę 5 lat pozbawienia wolności;

XXXVIII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył mu karę łączną 6 lat pozbawienia wolności;

XXXIX. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu J. M. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 13 marca 2009 roku do dnia 2 listopada 2009 roku oraz od dnia 17 stycznia 2010 roku do dnia 27 września 2010 roku;

XL. uznał oskarżonego R. Z. (1) za winnego tego, że na przełomie grudnia 1997 r. i stycznia 1998 r. w Z., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), M. W. (2), W. Z. (1), A. R. (1) i S. T., w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na zdrowie oraz gwałtowanego zamachu na mienie H. B. (1), doprowadzili go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie pieniędzy w kwocie 40000 zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. skazał go na karę 4 lat pozbawienia wolności;

XLI. na podstawie art. 63 §1 k.k. zaliczył oskarżonemu R. Z. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 12 grudnia 2007 r. do dnia 14 kwietnia 2010 roku;

XLII. uznał oskarżonego W. Z. (1) za winnego tego, że na przełomie grudnia 1997 r. i stycznia 1998 r. w Z., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), M. W. (2), R. Z. (1), A. R. (1) i S. T., w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na zdrowie oraz gwałtowanego zamachu na mienie H. B. (1), doprowadzili go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie pieniędzy w kwocie 40000 zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności;

XLIII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu W. Z. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 30 listopada 2007 r. do dnia 9 lutego 2010 roku;

XLIV. uznał oskarżonego A. R. (1) za winnego tego, że na przełomie grudnia 1997 r. i stycznia 1998 r. w Z., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), M. W. (2), R. Z. (1), W. Z. (1) i S. T., będąc uprzednio karany za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za to przestępstwo, w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na zdrowie oraz gwałtowanego zamachu na mienie H. B. (1), doprowadzili go do rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłacenie pieniędzy w kwocie 40000 zł, co stanowi przestępstwo z art. 282 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i w związku z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. skazał go na karę 5 lat pozbawienia wolności;

XLV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu A. R. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 20 grudnia 2009 roku do dnia 7 lipca 2011 roku;

XLVI. uznał oskarżonego M. P. (1) za winnego tego, że jesienią 2002 r. w K., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. O., D. P. (1) i J. M. (1), w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw, grozili A. J. (1), popełnieniem na jego szkodę przestępstwa zabójstwa w celu zmuszenia go do zwrotu wierzytelności M. P. (1), przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, co stanowi przestępstwo z art. 191 § 2 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 191 § 2 k.k. skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności;

XLVII. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 §1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec M. P. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat;

XLVIII. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonych M. B. (2), S. T., T. W. (1), A. O., J. S. (1), M. W. (1), K. K. (1), J. M. (1), R. Z. (1), W. Z. (1), A. R. (1) i M. P. (1) w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty;

XLIX. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu adwokata W. D. kwotę 5904 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. B. (2), zawierającą podatek od wartości dodanej;

z tego samego tytułu i na analogicznych zasadach:

L. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat M. K. (1) kwotę 9151,20 zł;

LI. na rzecz adwokat K. K. (2) kwotę 9298,80 zł;

LII na rzecz adwokata M. K. (2) kwotę 9151,20 zł;

LIII. na rzecz adwokata A. S. kwotę 9667,80 zł;

LIV. na rzecz adwokata J. J. (1) kwotę 2509,20 zł;

LV. na rzecz adwokat A. K. (2) kwotę 9151,20 zł;

LVI. na rzecz adwokat A. K. (1) kwotę 9298,80 zł;

LVII. na rzecz adwokata J. O. kwotę 9151,20 zł

LVIII.na rzecz adwokata L. P. kwotę 9667,80 zł.

Wyrok powyższy zaskarżyli obrońcy oskarżonych: M. B. (2) (adw. A. G. oraz H. Ł. – działający z substytucji adw. W. D.), S. T., T. W. (1), J. S. (1), M. W. (1), K. K. (1), J. M. (1) (adw. A. G. oraz adw. A. K.), R. Z. (1), W. Z. (1) i A. R. (1). Apelacje wniósł także na niekorzyść M. W. (1) i K. K. (1) – prokurator skarżąc wyrok co do tych oskarżonych w punktach dotyczących odpowiednio zarzutów XIX i XXII aktu oskarżenia. Wyroku nie kwestionowali oskarżeni A. O. i M. P. (1).

Obrońca osk. M. B. (adw. A. G.) zarzucił wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym uznaniu, że:

- oskarżony M. B. (2) popełnił zrzucane mu czyny, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do bezwzględnego przyjęcia, iż ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny jest jedynym możliwym, a jednocześnie wyjaśnienia oskarżonego nie mogą w ocenie Sądu być uznane za wiarygodne;

- zeznania świadka koronnego D. P. (1), mogą zostać uznane za wartościowy i wiarygodny materiał dowodowy, na poparcie tez stawianych aktem oskarżenia, podczas gdy Sąd I instancji we własnym uzasadnieniu dostrzega szereg rozbieżności w kolejnych zeznaniach tegoż świadka, tłumacząc je jednak na niekorzyść samego oskarżonego, a konsekwentnie i w wielu zakresach, starając się doszukać „logicznych" uzasadnień dla powstawania tych rozbieżności po stronie świadka koronnego.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, w szczególności z uwagi na brak wystarczających, wiarygodnych i niebudzących wątpliwości dowodów potwierdzających popełnienie przez oskarżonego zarzucanych mu czynów.

Obrońca osk. M. B. (adw. H. Ł.) zarzucił natomiast wyrokowi:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4, 5 § 2 oraz 7 k.p.k. wyrażającą się w niezgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania ocenie zgromadzonych dowodów, akcentującej - wbrew zasadzie obiektywizmu - okoliczności niekorzystne dla oskarżonego, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności dla niego korzystnych manifestującej się w uznaniu przez sąd za udowodniony fakt udziału M. B. (3) w przestępstwach wymuszenia rozbójniczego oraz udziału w zorganizowanej grupie przestępczej i to o charakterze zbrojnym w sytuacji, kiedy zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do takiego stwierdzenia,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na:

- stwierdzeniu, że M. B. (2) brał udział w przestępstwie wymuszenia rozbójniczego na R. M. (1) w sytuacji, kiedy poza zeznaniami świadka koronnego nie ma żadnych innych dowodów na udział M. B. (2), natomiast sam fakt zaistnienia tego zdarzenia, którego to faktu obrona nie kwestionuje, nie może się stać podstawą do uznania, że M. B. (2) brał w nim udział;

- stwierdzeniu, że M. B. (2) w okresie od lutego 1998 r. do maja 2001 r. przynależał do zorganizowanej grupy przestępczej i to o charakterze zbrojnym, w sytuacji, kiedy z zeznań świadka koronnego D. P. (1) wynika, że przynależność oskarżonego do takiej grupy jest wynikiem jego oceny (m.in. świadek nie potwierdził faktu pobierania przez oskarżonego wynagrodzenia z kasy grupy, k. 72), zaś świadek J. S. (3) poza ogólnym skojarzeniem osoby M. B. (2) nie potrafił podać na jego temat żadnych innych faktów, a w dodatku nie rozpoznał go na rozprawie, nadto żaden ze świadków koronnych - nie potwierdzili zbrojnego charakteru grupy, do której rzekomo przynależał M. B. (2).

W konsekwencji wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie M. B. (2) od zarzucanych mu czynów ewentualnie o przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Z ostrożności procesowej, na wypadek nie podzielenia przez Sąd Apelacyjny powyższych zarzutów zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 18 § 3 kodeksu karnego poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, w której sąd przyjął, że rzekoma rola M. B. (2) w wymuszeniu rozbójniczym na osobie R. M. (1) polegała na przekazaniu pozostałym współsprawcom informacji na temat pokrzywdzonego oraz na pokazaniu im jego domu i warsztatu, jak również opowiadaniu o zwyczajach tam panujących;

2. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec M. B. (2), stanowiącej konsekwencję ww. obrazy przepisów prawa materialnego, przy której wymiarze, z pola widzenia sądu została wyeliminowana okoliczność działania przez tego oskarżonego w charakterze pomocnika i co potencjalnie wykluczyło zastosowanie przez sąd regulacji art. 19 § 2 kodeksu karnego i której wymiar dodatkowo nie uwzględnia okoliczności długiego czasu, który upłynął od dokonania czynu zabronionego oraz faktu stabilizacji życiowej oskarżonego, który od bardzo długiego czasu nie wchodził w konflikt z prawem.

W przypadku uznania przez Sąd Apelacyjny za zasadne jedynie zarzutów podniesionych alternatywnie – wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie kary adekwatnej do winy i stopnia szkodliwości społecznej czynu M. B. (2).

Obrońca osk. S. T. zarzuciła wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych , będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania, który to błąd wyraża się w jednostronnej ocenie materiału dowodowego, wynikającej z przyjęcia tezy, iż zebrany w sprawie materiał dowodów, a w szczególności zeznania złożone przez świadka D. P. (1), przy jednoczesnym przyjęciu iż zeznania innych świadków złożone przed Sądem są niewiarygodne w całości lub części, stanowią bezsporny dowód winy oskarżonego S. T.

Skarżąca wnosiła o uniewinnienie oskarżonego S. T. lub o przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca osk. T. W. (1) zaskarżył wyrok w zakresie punktów IX, X i XI wyroku zarzucając mu:

1)  błąd w zakresie ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść a polegający na dokonaniu przez Sąd błędnych ustaleń w zakresie oceny działań sprawców w odniesieniu do pkt IX, X wyroku poprzez dowolne ustalenie ,że wobec pokrzywdzonego K. Ż. (1) była stosowana przemoc fizyczna w postaci uderzania w twarz i przeszukiwania w celu dokonania kradzieży telefonu komórkowego, tabletek na serce oraz portfela z zawartością 200 zł kart bankomatowych (...) i H., uprawniających do po podjęcia kwoty 700 zł, podczas gdy analizy materiału dowodowego w tym zeznań pokrzywdzonego K. Ż. (1) złożonych na etapie postępowania sądowego wynika, że przemoc wobec niego nie była stosowana, a zabrane mu przedmioty zostały zwrócone (k.2935 akt postępowania przygotowawczego oraz w postępowaniu sądowym), oraz groźby w celu skłonienia go do rozporządzenia mieniem co nie zostało potwierdzone w toku postępowania sądowego.

2) obrazę przepisu postępowania a to art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez brak przekonywującego wyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku dlaczego Sąd uznał zeznania świadka K. Ż. (1) złożone w trakcie postępowania przed sądem za niewiarygodne podczas gdy w zestawieniu z zeznaniami świadków A. K. (3), K. M. oraz S. K. wskazują one zupełnie inny przebieg zdarzeń będących podstawą uznania oskarżonego za winnego czynów wskazanych w punktach IX, X wyroku.

Sąd w sposób dowolny wbrew treści art 7 k.p.k., 410 k.p.k. i art 424§1 pkt 1 k.p.k., pominął te istotne okoliczności, wybiórczo relacjonując w uzasadnieniu wyroku treść zeznań tych świadków wskazując ,że daje im wiarę jedynie w zakresie zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym. W sposób dowolny Sąd ocenił zeznania świadków K. M., A. K. (3) i S. K., pomijając wskazywany przez tych świadków zupełnie inny przebieg zdarzeń będących podstawą skazania oskarżonego w pkt IX, X wyroku i wskazujące na skłonność K. Ż. (1) do konfabulacji, braku rzetelności i zmienności zeznań.

3) rażącą niewspółmierność łącznej kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu T. W. (1), w stosunku do rozmiaru kar łącznych wymierzonych innym współsprawcom, co stanowi o braku wewnętrznej sprawiedliwości i spójności wyroku

Skarżący wnosił o uniewinnienie oskarżonego od tak przypisanych mu przestępstw ewentualnie zaś o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Jednocześnie wniósł o zasądzenie kosztów obrony świadczonej z urzędu za instancję odwoławczą na rzecz adwokat K. K. (2) uwzględniających stawkę podatku VAT w wysokości 23%, oświadczając jednocześnie, że nie zostały one zapłacone w całości.

Obrońca osk. J. S. postawił wyrokowi zarzuty:

1.  obrazy przepisów prawa materialnego, tj.

- art. 280 k.k. poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż oskarżony J. S. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnienie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonali kradzieży telefonu komórkowego, tabletek na serce, dowodu osobistego stwierdzającego tożsamość K. Ż. (1) oraz portfela z zawartością pieniędzy w kwocie 200 zł, kart bankomatowych (...) i H., uprawniających do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego, o wartości łącznej nie mniejszej niż 700 zł, na szkodę K. Ż. (1), po uprzednim użyciu przemocy wobec K. Ż. (1) polegającej na uderzeniu pięścią w twarz oraz przeszukaniu, podczas gdy całokształt materiału dowodowego wskazuje, że rzekome działanie sprawców nie zmierzało do dokonania kradzieży, ale zastraszenia i wymuszenia od współpracującego ze sprawcami K. Ż. (1) posłuszeństwa, podjęcia określonych działań i zwrotu długu, co potwierdza okoliczność, że przedmioty, które rzekomo zabrano K. Ż. (1) zostały mu następnego dnia zwrócone, po tym jak wykonał polecenie T. W. (1) oraz to, że przypisany oskarżonemu sposób działania w celu osiągnięcia drobnej korzyści majątkowej pozostaje w całkowitej sprzeczności z zarzuconą oskarżonym skalą i rodzajem działalności a także z charakterem powiązań grupy z K. Ż. (1) i ujawnionymi oczekiwaniami wobec niego.

2. obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 i 410 K.p.k. przez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie, iż:

a) J. S. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), K. K. (1) i J. M. (1) dokonał wymuszenia rozbójniczego na szkodę G. Ś. (1) - jedynie na podstawie zeznań D. P. (1), który miał interes, aby jako głównych inicjatorów zdarzenia wskazać J. S. (1) i K. K. (1), by w ten sposób umniejszyć swoją rolę w tym czynie i przedstawić się w korzystniejszym świetle, podczas gdy pozostali świadkowie nie potwierdzają jego wersji wydarzeń, w szczególności sam pokrzywdzony G. Ś. (1), który zeznał, że nawet nie posiadał numeru telefonu do oskarżonego J. S. (1), a więc oskarżony nie mógł spodziewać się, że właśnie do niego zwróci się o pomoc w sytuacji zagrożenia.

b) J. S. (1) w okresie lat 2000- 2002 posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu - na podstawie zeznań K. Ż. (1), który jako jedyny rzekomo widział broń palną u oskarżonego, D. P. (1) i P. K. (1), podczas gdy:

• K. Ż. (1) nigdy przedmiotowej broni nie miał w rękach, a jego twierdzenia opierały się jedynie na subiektywnym przekonaniu, że J. S. (1) nie nosiłby patyka,

• świadkowie D. P. (1) i P. K. (1) nigdy nie widzieli broni u oskarżonego, a swoją wiedzę czerpali z bliżej nieokreślonego źródła,

• inni świadkowie również nie potwierdzili rzekomego posiadania przez oskarżonego broni, tj.

- oskarżony K. K. (1) zeznał, że nigdy w życiu nie widział broni poza tym jak pokazał mu jeden raz B.,

- oskarżony M. W. (1) zeznał, że u innych osób (oprócz R. B. (1)) nie widział ani broni palnej, ani amunicji, ani materiałów wybuchowych oraz że nie posiada również wiedzy w zakresie kto mógłby posiadać wskazane przedmioty.

• brak dostatecznych dowodów, aby ustalić, czy broń którą rzekomo posiadał oskarżony była bronią gazowa czy ostrą, czy może jedynie atrapa broni lub straszakiem, albowiem broni nigdy nie odnaleziono i nie ma żadnych dowodów świadczących ojej użyciu,

• brak dostatecznych dowodów, a przede wszystkim konkretyzujących okres posiadania broni, aby przypisać oskarżonemu posiadanie broni palnej w przyjętym przez Sąd okresie 2000-2002,

c) J. S. (1) użył wobec K. Ż. (1) przemocy w postaci uderzenia go 3 razy zaciśniętą pięścią w twarz, a następnie na polecenie T. W. (1) przeszukał go i zabrał w celu przywłaszczenia przedmioty, które miał przy sobie - jedynie na podstawie zeznań pokrzywdzonego, których nie można uznać za wiarygodne, albowiem nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności są sprzeczne z zeznaniami K. M., a także T. W. (1), K. K. (1), M. W. (1), a sam pokrzywdzony przyznał, że chciał się zemścić na T. W. (1), co dowodzi, że chciał skierować postępowanie karne przeciwko niemu jak i przeciwko jego najbliższym współpracownikom, w tym właśnie przeciwko J. S. (1).

d) J. S. (1) wykonał polecenie T. W. (1) i wrzucił K. Ż. (1) do samochodu marki J. i usiadł z nim na tylnej kanapie, groził mu poprzez zadanie pytania K. K. (1), czy ma w samochodzie plastikowe worki, a następnie wyciągnął go z tego samochodu, a po odebraniu kwoty 20.000 zł od K. M. przez M. W. (1) i przekazaniu jej T. W. (1) wypuścił wraz z T. W. (1) i K. K. (1) go na wolność - jedynie w oparciu o zeznania K. Ż. (1), których nie można uznać za wiarygodne, albowiem inni świadkowie zeznali odmiennie, w tym: M. W. (1), K. K. (1), K. M., A. K. (3) i S. K..

Na koniec wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku, orzeczenie odmienne co do istoty sprawy i uniewinnienie J. S. (1); ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w. W..

Obrońca osk. M. W. zarzucił wyrokowi:

I.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

1.  art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w odniesieniu do realiów niniejszej sprawy na czym polegało zachowanie się oskarżonego i dlaczego wyczerpało ono dyspozycję przepisów ustawy karnej w odniesieniu do zarzucanego mu w punkcie XX aktu oskarżenia czynu, za który został skazany, a poprzestanie wyłącznie na zacytowaniu treści przepisu i stwierdzeniu, że zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa,

2. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez ogólnikową i powierzchowną ocenę przeprowadzonych w sprawie dowodów w postaci zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych, a także brak wskazania, na podstawie których dowodów z dokumentów Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych, a także które z nich uznał za wiarygodne, czy też nie i dlaczego, co uniemożliwia kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku.

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że oskarżony jest osobą rozwiedzioną i nie posiada dzieci, w sytuacji gdy podczas głosów końcowych stron oskarżony poinformował Sąd o tym, że jest żonaty i ma dziecko a drugie z jego dzieci zmarło, a mimo to fakty te nie zostały przez Sąd wzięte pod uwagę przy wyrokowaniu i nie znalazły swego odzwierciedlenia również w treści protokołu rozprawy.

III. obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 282 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i zakwalifikowanie czynu oskarżonego jako wymuszenia rozbójniczego, podczas gdy z prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji wynika, iż czyn ten stanowi występek z art. 191 § 2 k.k.

IV.  rażącą niewspółmierność (surowość) kary orzeczonej względem oskarżonego wyrażającą się w wymierzeniu mu kary pozbawienia wolności w wymiarze dwóch lat, podczas gdy okoliczności sprawy, niski stopień winy oskarżonego, właściwości i warunki osobiste oskarżonego przemawiające zwłaszcza za jego uprzednią niekaralnością, przyznanie się do zarzucanego mu czynu, pozytywna opinia w miejscu zamieszkania, upływ ponad 12 lat od przestępnego czynu, jak również cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć wobec oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za wymierzeniem wobec oskarżonego niższej kary pozbawienia wolności, ewentualnie kary pozbawienia wolności z warunkowym zwieszeniem jej wykonania, a ponadto podnieść należy, iż z treści zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie uwzględnił wszystkich dyrektyw wymiaru kary określonych w ustawie.

Skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie M. W. (1) od zarzucanego mu w punkcie XX aktu oskarżenia czynu,

lub

2. zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez wymierzenie mu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,

ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w uchylonej części do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca osk. K. K. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

a) obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 280 § 2 k.k. i 282 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że zachowanie oskarżonego wyczerpywało dyspozycję powyższych przepisów, tymczasem zachowanie oskarżonego nie wyczerpywało znamion tych czynów zabronionych i nie było bezprawne;

b) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj.:

- art. 4, 5 § 2 i 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na naruszeniu ogólnych zasad obiektywizmu i swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, wbrew zasadom doświadczenia życiowego i logiki, iż oskarżony K. K. (1):

i) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w zorganizowanej grupie przestępczej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim użyciu wobec P. C. (1) przemocy i groźby dokonania gwałtownego zamachu doprowadził go do rozporządzenie mieniem w kwocie 150.000,00 zł oraz zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki B., w sytuacji, gdy brak jest w sprawie dowodów potwierdzających, iż oskarżony groził P. C. (1) oraz żeby siedział przy stoliku z J. S. (1) i M. W. (1)

ii) poprzez grożenie zamachem na zdrowie i życie K. Ż. (1) doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie co najmniej 20.000,00 zł,

(...)) jesienią 2002 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej poprzez użycie groźby zamachu na życie i zdrowie G. Ś. (1) doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na kwotę co najmniej 40.000,00 zł,

w sytuacji, gdy brak jest w sprawie dowodów potwierdzających, iż oskarżony groził K. Ż. (1), P. C. (1) oraz G. Ś. (1).

- art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na czym polegało zachowanie się oskarżonego K. K. (1) i dlaczego wyczerpało ono dyspozycję art. 280 § 2 k.k. i 282 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w odniesieniu do zarzucanego mu w punktach XXI, XXIII i XXIV aktu oskarżenia czynów, za który został skazany, a poprzestanie wyłącznie na zacytowaniu treści przepisu i stwierdzeniu, że zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa,

- naruszenie art. 4, art. 5 § 1 i § 2, art. 92, art. 410 i art. 424 § 1 k.p.k., polegające na wybiórczej i jednostronnej ocenie materiału dowodowego, co spowodowało oparcie orzeczenia na dowodach wyłącznie obciążających oskarżonego K. K. (1), a pominięcie dowodów przemawiających na jego korzyść bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska,

- naruszenie art. 5 § 1 i § 2 oraz art. 7 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia w sprawie na dowodach w postaci zeznań świadków koronnych R. B. (1) i D. P. (1), których zeznania obciążające K. K. (1) nie uzyskały, w toku postępowania dowodowego, potwierdzenia w innych dowodach, a przy tym nie pokonały zarówno zasad procesowych określonych w art. 5 § 1 i § 2, jak i nie odpowiadały zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a ponadto są ze sobą sprzeczne oraz pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka koronnego P. K. (1), co spowodowało oparcie wyroku w sprawie na zeznaniach, które nie stanowiły wartościowego dowodu w procesie karnym i nie mogły stanowić podstawy rozstrzygnięcia o winie i karze;

c) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu, które miały istotny wpływ na treść orzeczenia, podczas gdy:

i) poszlaki, na których oparł się Sąd I instancji, nie tworzą spójnej, logicznej całości,

ii) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżanego wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów zgromadzonych w toku postępowania, iż oskarżony K. K. (1) w okresie od lata 2001 r. do jesieni 2002 r., wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uczestniczył w zorganizowanej grupy przestępczej,

(...)) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mogący mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez nietrafną ocenę, zarówno zeznań świadków tj. G. Ś. (1), S. M., P. C. (1), A. G. a także świadków koronnych D. P. (1) i R. B. (1) a także pozostałych współoskarżonych, które we wzajemnym powiązaniu z pozostałym materiałem dowodowym prowadzą do wniosku, że brak jest w sprawie jednoznacznych i niebudzących wątpliwości dowodów, na podstawie których można byłoby obiektywnie uznać, że oskarżony K. K. (1) dopuścił się zarzucanych mu przestępstw a ponadto niedające się usunąć wątpliwości, w tym zakresie, zgodnie z zasadą domniemania niewinności wyrażoną w art. 5 § 2 k.p.k. , sąd winien rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, czego jednak w sprawie nie uczynił,

iv) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu zeznań złożonych przez świadków koronnych D. P. (1) i R. B. (1) a obciążających K. K. (1) za przekonujące i wiarygodne, w sytuacji, gdy w/w świadkowie składają zeznania pomniejszające swój udział w dokonanych czynach zabronionych obciążają oskarżonego i inne osoby, a ich zeznania są wewnętrznie sprzeczne.

v) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych do zaliczenia oskarżonemu K. K. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania od dnia 11 sierpnia 2006 roku do dnia 19 stycznia 2007 roku w sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynika jednoznacznie, iż oskarżony był tymczasowo aresztowany w okresie od dnia 17 października 2005 roku do dnia 19 stycznia 2007 roku.

W konkluzji apelujący wnosił o:

- zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanych mu czynów;

- ewentualnie o uchylenie wydanego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca osk. M. (adw. A. G.) zarzucił wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym uznaniu, że:

- oskarżony J. M. (1) popełnił zarzucane mu czyny, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do bezwzględnego przyjęcia, iż ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny jest jedynym możliwym, a jednocześnie wyjaśnienia oskarżonego nie mogą w ocenie Sądu być uznane za wiarygodne;

- zeznania świadka koronnego D. P. (1), mogą zostać uznane za wartościowy i wiarygodny materiał dowodowy, na poparcie tez stawianych aktem oskarżenia, podczas gdy Sąd I instancji we własnym uzasadnieniu dostrzega szereg rozbieżności w kolejnych zeznaniach tegoż świadka, tłumacząc je jednak na niekorzyść samego oskarżonego, a konsekwentnie i w wielu zakresach, starając się doszukać „logicznych" uzasadnień dla powstawania tych rozbieżności po stronie świadka koronnego;

Podnosząc te zarzuty wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, w szczególności z uwagi na brak wystarczających, wiarygodnych i niebudzących wątpliwości dowodów potwierdzających popełnienie przez oskarżonego zarzucanych mu czynów

- ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca osk. J. M. (adw. A. K.) zarzuciła orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4, 5 § 2 oraz 7 k.p.k. wyrażającą się w niezgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania ocenie zgromadzonych dowodów, akcentującej - wbrew zasadzie obiektywizmu - okoliczności niekorzystne dla oskarżonego, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności dla niego korzystnych manifestującej się w uznaniu przez sąd za udowodniony fakt udziału J. M. (1) w przestępstwach rozboju z użyciem niebezpiecznego narzędzia oraz użyciem groźby zamachu na życie i zdrowie oraz wymuszenia rozbójniczego w sytuacji, kiedy zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do takiego stwierdzenia,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na:

- stwierdzeniu, że J. M. (1) brał udział w przestępstwie rozboju z użyciem niebezpiecznego narzędzia w postaci noża oraz użyciem groźby zamachu na życie i zdrowie wobec A. J. (1), w sytuacji, kiedy poza zeznaniami świadka koronnego nie ma żadnych innych dowodów na udział J. M. (1), natomiast sam fakt zaistnienia tego zdarzenia, którego to faktu obrona nie kwestionuje, nie może się stać podstawą do uznania, że J. M. (1) brał w nim udział;

- stwierdzeniu, że J. M. (1) brał udział w przestępstwie wymuszenia rozbójniczego na G. Ś. (1) w sytuacji, kiedy poza zeznaniami świadka koronnego nie ma żadnych innych dowodów na udział J. M. (1), natomiast sam fakt zaistnienia tego zdarzenia, którego to faktu obrona nie kwestionuje, nie może się stać podstawą do uznania, że J. M. (1) brał w nim udział;

W konsekwencji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie J. M. (1) od zarzucanych mu czynów ewentualnie o przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca osk. R. Z. zarzuciła wyrokowi:

- obrazę prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.

1. art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie w sposób całkowicie dowolny, że na podstawie zeznań świadka D. P. (1), które nie zostały w wystarczający sposób zweryfikowane, można uznać, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn, podczas gdy uznanie takie było wynikiem dowolnej oceny dowodów;

2. art. 4, 5 § 1 i 2 oraz art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie w sposób całkowicie dowolny, że na podstawie zebranego materiału dowodowego, można uznać, że oskarżony popełnił czyn, za który został skazany w pkt. XL, oraz poprzez nie uwzględnienie okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego, jak również naruszenie zasady domniemania niewinności oraz zasady in dubio pro reo; w tym w szczególności poprzez uznanie, że oskarżony działał w zorganizowanej grupie przestępczej podczas gdy R. Z. (1) nie postawiono zarzutu udziału w zorganizowanej grupie tj. zarzutu z art. 258 k.k.

Na wypadek nieuwzględnienia podniesionych powyżej zarzutów i uznania w zakresie winy oskarżonego wyrok sądu I instancji za prawidłowy, wyrokowi temu zarzuciła rażącą niewspółmierność kary orzeczonej polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności wysokości 4 lat pozbawienia wolności.

Konkludując wniosła o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w. W., ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego R. Z. (1) od zarzucanych mu czynów.

Obrońca osk. W. Z. postawił wyrokowi zarzut:

1) obrazę prawa materialnego, a mianowicie:

a) art. 65 § 1 k.k. poprzez jego bezzasadne zastosowanie skutkujące uznaniem, że oskarżony W. Z. (1) dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu wymuszenia rozbójniczego w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w sytuacji, gdy w niniejszej sprawie brak dowodów na istnienie takiej więzi organizacyjnej pomiędzy współoskarżonymi na szkodę H. B. (1).

b) art. 282 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznaniem, że oskarżony W. Z. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa wymuszenia rozbójniczego, w sytuacji, gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w zachowaniu oskarżonego W. Z. (1) brak znamion czynu stypizowanego we wskazanym przepisie.

Na wypadek gdyby Sąd Apelacyjny nie podzielił powyższego zarzutu, rozstrzygnięciu Sądu Okręgowego zarzucił naruszenie art. 282 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wynikające z przyjęcia, że oskarżony W. Z. (1) dopuścił się czynu stypizowanego we wskazanym przepisie, podczas gdy ujawnione okoliczności zdarzenia wskazują, że zachowanie oskarżonego wyczerpywałoby co najwyżej znamiona przestępstwa określonego w art. 286 § 2 k.k.

2) obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 14 k.p.k. poprzez dodanie do opisu czynu zarzuconego oskarżonemu W. Z. (1) w akcie oskarżenia - znamię „gwałtownego zamachu na mienie H. B. (1)".

3) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4 k.p.k. w związku z art. 7 i 410 k.p.k., poprzez:

a) brak wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności zdarzenia, a w szczególności na jakiej podstawie samochód C. (...) został powierzony do naprawy H. B. (1), kto był uprawniony do jego odbioru i czy w ogóle istniał;

b) przyznanie zeznaniom świadka koronnego D. P. (1) bezkrytycznie waloru wiarygodności w zakresie, w jakim zeznawał on odnośnie udziału oskarżonego W. Z. (1) w inkryminowanym zdarzeniu, w sytuacji gdy wyjaśnienia te z uwagi na rolę procesową D. P. (1) należało potraktować z dużą ostrożnością;

c) pozbawione podstaw odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom pokrzywdzonego H. B. (1) w tej części, w której nie potwierdził, aby w związku z wstawieniem do jego warsztatu samochodu marki C. (...) ktokolwiek groził mu zamachem na jego zdrowie lub mienie.

d) dowolne uznanie, że sformułowanie o planowaniu „najazdu" należy rozumieć jako groźbę zamachu co najmniej na zdrowie H. B. (1), podczas gdy z zeznań pokrzywdzonego nie wynika, aby w związku z wstawieniem do warsztatu samochodu marki C. (...) - kierowano pod jego adresem groźby zamachu na życie lub zdrowie;

Ponadto, z dalece posuniętej ostrożności procesowej, na wypadek gdyby Sąd Apelacyjny nie podzielił powyższych zarzutów, dodatkowo zarzucił:

4) rażącą surowość kary dla oskarżonego W. Z. (1) w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności jako nieadekwatną do celów kary.

Konkludując, skarżący wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i odmiennie orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonego W. Z. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu;

ewentualnie:

2. uchylenie niniejszego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w. W. do ponownego rozpoznania.

Nadto, wniósł o przyznanie kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym na rzecz oskarżonego W. Z. (1), a nieopłaconej w całości ani w części przez oskarżonego.

Obrońca osk. A. R. zaskarżył wyrok zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych polegający na oparciu rozstrzygnięcia jedynie na dowodzie z zeznań świadka koronnego D. P. (1) przy jednoczesnym braku innych miarodajnych dowodów, tj. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego A. R. (1) od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Ponadto wniósł o zasądzenie wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu A. R. (1) w postępowaniu apelacyjnym.

Prokurator Apelacyjny w K. skarżąc wyrok w odniesieniu do oskarżonych M. W., K. K. w zakresie czynów z pkt XIX i XXII aktu oskarżenia zarzucił mu:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia o winie oskarżonych M. W. (1) i K. K. (1) w odniesieniu do zarzucanego im w akcie oskarżenia w punktach XIX (M. W. (1)) oraz XXII (K. K. (1)) przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w związku z art. 275 § 1 k.k. i w związku z art. 65 § 1 k.k. polegający na wyrażeniu błędnego poglądu, iż dowody i okoliczności popełnienia wyżej wymienionego przestępstwa ujawnione w toku postępowania nie są wystarczające do uznania wyżej wymienionych oskarżonych za winnych zarzucanego im czynu , podczas gdy prawidłowa ocena dowodów i okoliczności zdarzenia rozważonych we wzajemnym ich powiązaniu prowadzić musi do konstatacji ,iż zachowanie oskarżonych podczas zdarzenia latem 2001 roku w W. w rejonie (...) na B. nie polegało jedynie na ich „biernej” obecności w trakcie dokonywania przez oskarżonych T. W. (1) i J. S. (1) rozboju na osobie K. Ż. (1) , ale że ich zachowanie polegające na „blokowaniu” pokrzywdzonego posiadanymi warunkami fizycznymi, poprzez przebywanie w trakcie zdarzenia w bezpośredniej bliskości pokrzywdzonego, czym stworzyli przewagę liczebną , akceptowanie form przemocy stosowanych przez innych współsprawców, możliwość bezpośredniego włączenia się w działania oskarżonych stosujących przemoc , uniemożliwiały pokrzywdzonemu skuteczną obronę przed sprawcami, w tym czyniły niemożliwym ucieczkę z miejsca zdarzenia - czym doprowadziło K. Ż. (1) w powiązaniu z razami zadawanymi mu przez oskarżonych T. W. (1) i J. S. (1) do stanu bezbronności i umożliwiły sprawcom zagarnięcie posiadanego przez niego mienia dokumentów.

Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej punktu XXIX oraz punktu XXXV orzeczenia Sądu Okręgowego i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Żadna w wniesionych apelacji nie zasługuje na uwzględnienie, a zatem wyrok w zaskarżonej części należało utrzymać w mocy, choć konieczna była jego częściowa korekta będąca konsekwencją wyłączenia sprawy w zakresie dotyczącym osk. S. T.. Wobec decyzji o wyłączeniu do rozpoznania w odrębnym postępowaniu apelacji obrońcy tego oskarżonego, a więc faktu iż nadal jego osoby dotyczy domniemanie niewinności - nazwisko jego należało wyeliminować z tych opisów czynów przypisanych pozostałym oskarżonym, w których ono występowało, zastępując je stwierdzeniem, że sprawcy ich działali także „z inną sobą”.

Przechodząc do apelacji obrońców oskarżonych na wstępie odnotować należy, iż większość a nawet można powiedzieć, że prawie wszystkie apelacje (poza apelacjami obrońców osk. T. W. i M. W.) łączy zarzut sprowadzający się do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka koronnego D. P. (1) z uwagi na rozbieżności w ich treści i ogólnikowość stwierdzeń, a przede wszystkim motywy współpracy jego z organami ścigania. Równie krytyczny stosunek apelujących odnosi się do osoby kolejnego świadka mającego status świadka koronnego a mianowicie R. B. (1). Dlatego też Sąd Apelacyjny uznaje za konieczne zwrócenie uwagi na szereg kwestii związanych z depozycjami tych osób, poczynając od spostrzeżeń o charakterze ogólnym.

Od razu też zasadnym jest stwierdzić, że zdaniem Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw do traktowania jako zarzutu tego, iż sprawca przestępstwa korzysta z instytucji świadka koronnego (dotyczy to także instytucji określonych w art. 60 § 3 lub 4 k.k.) skoro zostały one przewidziane przez ustawodawcę w stosownych przepisach. Jeżeli bowiem spełnione zostały kryteria przewidziane tymi przepisami, a skorzystanie z nich możliwe było także przez współsprawców czynu przestępnego, nie mogą oni podważać wartości dowodowej relacji, chcącego skorzystać z dobrodziejstwa przewidzianego dla świadka koronnego lub w art. 60 § 3 – 5 k.k., li tylko z tego tytułu. Konieczne jest wykazanie okoliczności, które z innych powodów (sprzeczność z określonymi dowodami, brak konsekwencji, nielogiczność wywodów itp.) dyskwalifikują owe relacje.

Przenosząc powyższe na realia przedmiotowej sprawy stwierdzić trzeba, że Sąd Okręgowy dostrzegał występujące w wyjaśnieniach i zeznaniach obu tych świadków różnice, jednakże rzeczowo ocenił ich istotę, przeanalizował je i odniósł się do nich czego wyrazem są stosowne fragmenty uzasadnienia wyroku (np. str. 21 – 23 co do czynu na szkodę H. B., str. 50 – 52 odnośnie czynu na szkodę R. M. (1), str. 80 – 81 odnośnie czynu na s. (...). J., str. 124 – 128 odnośnie czynu na szkodę G. Ś., str. 174 – 175 czyn na osobie K. Ż., wreszcie na str. 176 – 180 jeśli idzie o działanie na szkodę P. C.).

Sąd I instancji uwzględniając zgodny pogląd judykatury i doktryny na temat wartości dowodowej zeznań lub wyjaśnień składanych przez osoby pomawiające innych o popełnienie czynów przestępnych z należytą ostrożnością i wnikliwością ocenił relacje obu ww. świadków konfrontując je z innymi dowodami w sprawie. Dowody te choć nieliczne lub szczątkowe, uzupełniają w sposób dostateczny to co na temat poszczególnych przestępstw mówią D. P. i R. B.. Uwzględnił też relacje między wszystkimi występującymi w sprawie oskarżonymi i to zarówno w okresie wskazanym w zarzutach aktu oskarżenia, jak i aktualnie w toku postępowania sądowego. Rzeczowo i przekonująco odniósł się także do zeznań pokrzywdzonych, którzy z uwagi na swoje związki z wieloma spośród oskarżonych relacjonują nader wstrzemięźliwie przebieg skierowanych przeciwko nim działań.

Truizmem, ale wobec stanowiska zajętego przez negujących swoje przestępne zaangażowanie oskarżonych koniecznym jest podniesienie faktu, że obaj pomawiający nie wskazują jako współsprawców przypadkowych osób, ale osoby (choć jak w przypadku osk. M. W. i W. Z. nie karanych do chwili wyroku w przedmiotowej sprawie) silnie związane ze środowiskiem przestępczym. Ich natomiast udział w przypisanych zaskarżonym wyrokiem czynach wynika, nie tylko z depozycji D. P. i R. B., ale mniej lub bardziej precyzyjnych zeznań także innych świadków. Zeznania te zostały omówione i trafnie ocenione przez Sąd Okręgowy co zostało prawidłowo przedstawione w pisemnych motywach wyroku. Jednocześnie, tam gdzie pojawiających wątpliwości nie udało się usunąć, zgodnie z dyrektywą art. 5 § 2 k.p.k. Sąd wydał (co do niektórych czynów) wyrok uniewinniający trzech spośród oskarżonych.

Zaprezentowane natomiast przez obrońców wywody, stanowią subiektywną, odmienną od dokonanej przez Sąd ocenę dowodów, co w świetle reguły wyrażonej w art. 7 k.p.k. nie daje podstaw do podważenia zaskarżonego orzeczenia.

Należy również zwrócić uwagę, że niektórzy oskarżeni w przedmiotowej sprawie (część z nich nie złożyła jakichkolwiek wyjaśnień odmawiając w ogóle odpowiedzi poza pytaniem odnoszącym się do treści zarzutu np. W. Z. i A. R.), nawet negując swoją aktywność potwierdzili w wielu punktach relacje D. P., R. B. i P. K.. Do takich wniosków upoważniają wyjaśnienia składane przez :

- R. Z. (k. 576) na temat działań co do osoby św. R. M., choć próbuje je przedstawić jako próbę nawiązania ... kontaktów handlowych; także na k. 1577 praktycznie potwierdził relację D. P.. W toku kolejnych przesłuchań korzystał natomiast z prawa odmowy składania wyjaśnień;

- J. S. (k. 3319) na temat okoliczności spotkania z mężczyzną niskiej postury (chodzi o św. K. Ż.), w którym uczestniczyli też jak wynika z jego opisu K. K., T. W., jego zięć M., choć nadaje mu wymiar towarzyski i pozbawiony działań agresywnych. Potwierdza też znajomość ze św. G. Ś. (k. 3320), ale również sprowadza ją do kontaktów na podłożu koleżeńskim (zalecał Ś. dietę i treningi sportowe, a także masował go). Przyznaje również, iż widział przekazywanie pieniędzy pomiędzy wymienionymi wyżej osobami a św. D. P., choć nie zna tytułu zobowiązań finansowych, a wręcz kwestii czy był to dług wymyślony czy rzeczywisty. Opisał też okoliczności spotkania ze św. R. B. i problemy towarzyszące próbie zakupu samochodu od K. K. (k. 3321 i następne). Przyznał fakt wielu wyjazdów do różnych miejsc na prośbę T. W. lub K. K. (w jego towarzystwie i jego samochodem), przy niesprecyzowanej swojej roli jako uczestnika takich eskapad. Opisał przebieg rozmów między wyżej przywołanymi osobami (wręcz burzliwych w przebiegu) choć nieznanych mu co do tematu;

- K. K. np. na temat okoliczności wydarzeń koło P. z udziałem m.in. R. B., M. W., J. S. i innych osób (k. 2199 i 3506-7), na temat św. D. P. i osoby o imieniu K. i ps. (...) (jak ustalono chodzi o K. G.). W kolejnych przesłuchaniach (k. 3589 – 90) K. K. opisuje skład (...) grupy przestępczej wymieniając T. W., M. W., D. P., J. S., J. o ps. (...) (osk. J. M.), a także inne osoby nie występujące w przedmiotowej sprawie;

- M. W., który opisał m.in. działalność i skład grupy przestępczej (k. 3154 i nast.), wydarzenia związane z osobą św. K. Ż. (będące przedmiotem stawianych mu zarzutów do których zresztą nie przyznał się), okoliczności wydarzeń koło P. z udziałem m.in. R. B., K. K., J. S. i innych (k. 268).

Uznając za niecelowe przytaczanie dalej tych relacji trzeba wskazać na ich zasadniczą cechę. Otóż potwierdzają one w praktyce treść wyjaśnień i zeznań św. D. P. i innych świadków koronnych. Przeczą tym samym tezie, iż wywody świadków koronnych są odosobnione i pozbawione wsparcia innym materiałem dowodowym. Ten zaś został również, drobiazgowo wręcz omówiony i przeanalizowany w pisemnych motywach wyroku.

Trzeba w tym miejscu zwrócić uwagę na argument podnoszony w niektórych apelacjach (np. obrońcy osk. M. W. str. 5 – 6 apelacji) jakoby pomiędzy osobami występującymi w przedmiotowej sprawie były powiązania o charakterze biznesowym co powodowało powstanie wierzytelności, długów, ich zwrotu, windykacji, rozliczenia itp. Autorzy tych stwierdzeń opacznie odczytują te fragmenty uzasadnienia, w których Sąd I instancji używa tego rodzaju terminów. Przede wszystkim są one fragmentem wypowiedzi oskarżonych lub świadków, jednakże ich rzeczywisty charakter obrazują twierdzenia przykładowo: już cytowanego osk. J. S., że nie wie czy był to dług wymyślony czy prawdziwy (k. 3320) lub osk. K. K. o przejęciu części rzekomego jego długu wobec T. W. przez św. D. P.. Inny przykład swoistego „zobowiązania” to przydzielenie przez T. W. oskarżonemu K. K. - J. S. w charakterze, który trzeba określić jako strażnika z jednoczesnym ... poleceniem wypłacania mu wynagrodzenia za te obowiązki.

Do powszechnie znanych, z wielu rozpoznanych przez Sądy spraw tyczących zorganizowanych grup przestępczych, pojęć należą terminy takie jak „nakładanie kar”, „naliczanie” (także karnych opłat). Przy czym, jak się okazuje nie dotyczą one tylko osób spoza świata przestępczego będących ofiarami przestępnych poczynań, lecz także członków różnych grup przestępczych „karanych” w ten sposób przez członków obcych, ale także własnych grup.

Konkludując tę części rozważań, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do podzielenia zarzutów o naruszeniu przepisów proceduralnych dotyczących pominięcia części dowodów w sprawie, błędnej ich oceny, naruszenia praw logiki czy też zlekceważenia wniosków płynących z doświadczenia życiowego.

Wreszcie, skonstatować wypada, że Sąd I instancji sporządził pisemne uzasadnienie wyroku, w którym dokonał szczegółowej (fragmentami nazbyt drobiazgowej, bo powtarzającej niejednokrotnie wywód obrazujący tok myślenia) analizy materiału dowodowego. W jej wyniku poczynił trafne ustalenia i wyprowadził uprawnione wnioski co do winy oskarżonych.

Należy też jeszcze raz zwrócić uwagę, iż w przypadkach powstających wątpliwości Sąd uniewinnił oskarżonych, co do których nie znalazł przekonywujących dowodów winy, dokonał też kilkakrotnie zmiany opisów czynów przypisanych niektórym oskarżonym, co w szeregu przypadków prowadziło do uzasadnionej zmiany kwalifikacji prawnej czynów.

Przechodząc do poszczególnych apelacji dla ustosunkowania się do jednostkowych zarzutów zawartych w ich treści.

Odnośnie apelacji obrońcy osk. M. B. (autorstwa adw. A. G.). Wcześniejsze rozważania stanowią wystarczające odniesienie się do jej zarzutów. Nadto wypada dodać, iż fakt że oskarżony nie miał stałych „apanaży” z tytułu członkostwa w grupie nie wyklucza uznania, iż jego członkostwo jest niewątpliwe. Nie ma bowiem wymogu stałego pobierania środków z – jak to określił obrońca (w ślad za używającymi tej nomenklatury oskarżonymi) – tzw. kotła. Okoliczność ta nie stanowi znamienia przestępstwa z art. 258 k.k. Doświadczenie płynące z rozpoznania analogicznych spraw wskazuje, iż „kocioł” miewał różny charakter, najrzadziej stałego źródła dochodów. Pod pojęciem tym kryje się przede wszystkim, zasada, iż trafia do niego część dochodu z konkretnego przestępstwa (po podziale dokonanym między jego wykonawców) z przeznaczeniem na wsparcie członka grupy lub jego rodziny w przypadku aresztowania, koszty obrony, nakłady na przygotowanie kolejnych przestępnych przedsięwzięć itp.

Odnośnie apelacji obrońcy osk. M. B. (adw. W. D. – autorstwa adw. H. Ł.) stwierdzić trzeba, iż zaprezentowane na wstępie stanowisko Sądu Apelacyjnego jest również odniesieniem do głównych zarzutów tej apelacji. Zarzuty te należy zakwalifikować do kategorii polemiki z ustaleniami Sądu pozostającymi pod ochroną wyrażoną w art. 7 k.p.k.

Jeżeli natomiast idzie o zarzuty sformułowane „z ostrożności procesowej”, to co do zarzutu obrazy prawa materialnego podnieść należy, iż z uznanych za wiarygodne zeznań św. P. wnika, że rola osk. M. B. nie ograniczała się do udzielenia pomocy. Zgodnie bowiem z warunkami propozycji wymuszenia na osobie R. M., w przedsięwzięciu udział (także w rozumieniu podziału potencjalnie uzyskanej kwoty) mieli mieć nie tylko bezpośrednio sprawcy czynu, a więc osoby związane z D. P., ale m.in. uczestnicy wcześniejszych poczynań wobec tego pokrzywdzonego (a w tym M. B.). Zatem jak wykazał to Sąd Okręgowy w swoich ustaleniach osk. B. nie ograniczał się tylko do przekazania wiedzy co do miejsca zamieszkania i pracy R. M. i zwyczajów tam panujących. Jego wcześniejsze działanie przeciwko pokrzywdzonemu (w tym zagrożenie, iż R. M. pozostaje w polu zainteresowania grupy (...)) stanowiło element późniejszego planu kolejnego wymuszenia od pokrzywdzonego kwoty pieniężnej, do czego nie doszło jedynie dlatego, że reakcja pracowników i wezwanie grupy ochronnej, a także (przez R. M.) policji spłoszyło oskarżonych, przerwało ich przestępne działanie, a także doprowadziło do zatrzymania D. P. i R. Z.. Nadto oczywistym było, że w tym czynie bezpośredniego udziału nie mogły wziąć osoby kojarzone z grupą najętą wcześniej do odzyskania długu od B. K., a więc osk. M. B..

Powyższe pozwala na zaniechanie odniesienia się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary wymierzonej osk. M. B., która została wymierzona przy uwzględnieniu okoliczności obciążających i łagodzących omówionych prawidłowo w końcowym fragmencie uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego (str. 199 – 200).

Odnośnie apelacji obrońców osk. J. M. (1) (adw. A. G. oraz adw. A. K.). Obie apelacje bazują na podważaniu wiarygodności zeznań św. koronnego D. P., a zatem zachowują aktualność uwagi poczynione na wstępie uzasadnienia, a dotyczące świadka koronnego jako instytucji oraz zasadności uznania przez Sąd Okręgowy zeznań św. P. za wiarygodne. Należy jednak zwrócić uwagę skarżących na to, że praktycznie ograniczają się oni w swej argumentacji do tego jednego dowodu oraz w niewielkim zakresie do zeznań pokrzywdzonego A. J. i to jedynie koncentrując się na nierozpoznaniu przez niego oskarżonego J. M., a także negowaniu faktu posługiwania się przez napastników nożem dla wsparcia wyrażanych gróźb. Pomijają zatem inne dowody w postaci zeznań św. P. S. i T. Ś.. Tracą też z pola widzenia fakt, że wszystkie wydarzenia rozgrywają się „między swoimi” tzn. że działanie wobec A. J. zleca M. P. (oskarżony i skazany w niniejszej sprawie), a zlecenie jest konsekwencją nieprawidłowości w rozliczeniach z A. J. w prowadzonych wspólnie interesach (trzecim wspólnikiem jest tu św. R. Ś.). Konsekwencją tego, jest wstrzemięźliwość pokrzywdzonego (również innych pokrzywdzonych czynami oskarżonych w tej sprawie) na co wyraźnie zwraca uwagę Sąd Okręgowy. Pominięcie przez skarżących pozostałych dowodów potwierdza ułomność argumentacji zaprezentowanej w apelacjach. Dlatego, po raz kolejny należy wskazać, i wbrew zarzutom stawianym wyrokowi Sąd I instancji dokonał ustaleń w oparciu o całokształt dowodów, których wnikliwa i drobiazgowa analiza wykazała, że rzeczywisty obraz relacji łączących oskarżonych (w tym J. M.) z pokrzywdzonymi i świadkami w sprawie wynika z zeznań św. D. P. wspartych (nieraz mimo rożnego rodzaju „uników” podczas składania zeznań) relacjami innych świadków.

Powyższe należy odnieść tak samo do zarzutu dotyczącego działań na szkodę G. Ś. (także powiązanego interesami z oskarżonymi z grupy, a konkretnie K. K. i J. S.), zwracając przy tym uwagę na wyjątkową przewrotność zwłaszcza w zachowaniu J. S. (choć i pozostałych), który z góry w planowaniu przestępstwa uwzględnił fakt, że pokrzywdzony zwróci się do niego po pomoc, którą ten będzie pozorował jednocześnie tworząc swego rodzaju alibi dla osk. K. K..

Obydwie apelacje dot. osoby osk. J. M. należy ocenić jako sformułowane na pograniczu oczywistej bezzasadności (art. 457 § 2 k.p.k. ).

Odnośnie apelacji obrońców oskarżonych R. Z., W. Z. i A. R..

Oczywiście odnośnie zarzutów i argumentacji tych apelacji zachowują aktualności rozważania zawarte we wstępnej części uzasadnienia, bowiem koncentrują się one na polemice z Sądem I instancji co do wartości dowodowej zeznań świadka koronnego. Oceniając je także przy uwzględnieniu wniosków alternatywnych (apelacje dot. osk. Z. i Z.) uznać należy, iż wszystkie trzy apelacje zbliżone są do środków odwoławczych skategoryzowanych w przepisie art. 457 § 2 k.p.k.

Skarżący pomijają fakt, iż zeznania św. D. P. wsparte są co do większości okoliczności zeznaniami św. M. W. (oczywiście chodzi o te zeznania, które korespondują z depozycjami św. P.), a także pokrzywdzonego H. B.. Naturalnie należy i w tym przypadku uwzględnić, że św. B. uwikłany w kontakty z grupą (...), której przedstawicielom opłacał się, rezygnując z powiadomienia policji o kradzieży powierzonego mu auta i zdając się na swych „opiekunów” w próbie jego odzyskania, znalazł się w trudnej sytuacji, kiedy przyszło mu składać zeznania w przedmiotowej sprawie. Słusznie więc Sąd Okręgowy uwzględnił to w toku oceny wszystkich dowodów zaprezentowanych odnośnie przedmiotowego czynu.

Sąd I instancji zasadnie też przyjął, w ślad za aktem oskarżenia kwalifikację prawną czynu, choć nie odniósł się niestety do tej kwestii w pisemnych motywach. Jednakże nie podzielając zarzutu stawianego w apelacji obrońcy osk. W. Z. podnieść należy, iż zachowanie oskarżonych wysuwających groźby wobec pokrzywdzonego H. B., z których wynikało co najmniej zagrożenie dla jego zdrowia i niewątpliwym (gdyż dotyczyło zachowania samego św. P. grożącego zniszczeniem innego auta) jest również w świetle zeznań tego ostatniego zagrożenie gwałtownym zamachem na mienie - oczywistym jest, iż wyczerpane zostały znamiona czynu opisanego w art. 282 k.k. Wskazany zaś przez skarżącego przepis dotyczy sytuacji gdyby to „pertraktujący” z pokrzywdzonym złodziej oferował mu zwrot auta za żądaną kwotę pieniędzy; nadto art. 286 § 2 k.k. nie zawiera znamienia obejmującego groźbę przemocy lub narażenia mienia pozostającego we władaniu pokrzywdzonego.

Wreszcie, należy stwierdzić, iż zmiana opisu czynu przypisanego trzem ww. oskarżonym nie stanowi wyjścia poza ramy oskarżenia. Bezsprzecznym jest, iż Sąd zawarł w nowym opisie to samo historyczne zdarzenie , a jedynie sprecyzował w oparciu o dokonane ustalenia faktyczne na czym polegały zachowania oskarżonych podjęte wobec pokrzywdzonego. Odnosiły się one do tego samego zdarzenia, z udziałem tych samych osób, w niezmienionym czasie, które zostało zakwalifikowane z określonego przepisu, a który pozostał nadal podstawą skazania.

Na koniec podnieść trzeba, że Sąd rozważył okoliczności obciążające i łagodzące dotyczące poszczególnych oskarżonych wskazując czym kierował się wymierzając im kary i różnicując je m.in. z powodu inicjatywy dokonania przestępstwa, co też znalazło wyraz w podziale uzyskanej kwoty (osk. R. Z.) oraz działania w warunkach recydywy (osk. A. R.).

Odnośnie apelacji obrońcy osk. T. W. (1) .

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, dokonanych w oparciu o zeznania pokrzywdzonego K. Ż. z postępowania przygotowawczego, jest całkowicie chybiony. Skarżący sformułował zarzut bazując jedynie na korzystnych dla jego klienta zeznaniach świadka K. Ż. złożonych przed Sądem i oceniając zdarzenia będące przedmiotem zarzutów w oderwaniu tła, które stanowi kilkuletni okres znajomości osk. T. W. z pokrzywdzonym, łączące ich interesy, sposób ich prowadzenia przez oskarżonego itp. Popełnia więc błąd polegający na „wyrywaniu z kontekstu” przedmiotowych zdarzeń i próbie ich oceny z pominięciem powyższych okoliczności. Tymczasem całość informacji dotyczących biznesowych przedsięwzięć osk. T. W. pochodzących nie tylko od św. K. Ż., ale też D. P. i K. K. pozwala dokonać oceny wiarygodności pozostałych przywołanych świadków, a także przyczyn leżących u podłoża odmiennych, wstrzemięźliwych zeznań świadka - pokrzywdzonego przed Sądem.

To właśnie Sąd Okręgowy – co należy podkreślić po raz kolejny –dokonał w sposób prawidłowy analizy całości materiału dowodowego, z którego wyłania się obraz sposobu, najpierw zjednywanie sobie osób dzięki którym oskarżony może poszerzać zakres swoich interesów, a w przypadku jakichkolwiek niepowodzeń w podejmowanych przedsięwzięciach brutalnego traktowania dotychczasowych wspólników, obraz ich zastraszania, którego skala powoduje, że nawet po wielu latach próbują bądź tonować swoje wcześniejsze relacje, bądź bagatelizować przebieg zdarzeń, bądź wreszcie, zasłaniając się upływem czasu, dystansować w ogóle od tego co ich spotkało ze strony oskarżonego i jego otoczenia.

Dlatego oceniając zarzuty stawiane osk. T. W., a związane z osobą osk. K. Ż., nie można zapominać o tym co na temat oskarżonego i jego działań mówią współoskarżeni i świadkowie (w tym także o przyczynach ukrywania się przez K. Ż. przed T. W.). Wszystkie te dowody zostały rzeczowo omówione w uzasadnieniu wyroku (str. 151 – 170).

Nie należy też zapominać, że konsekwentne zeznania K. Ż. legły u podstaw uniewinnienia od zarzutu udziału w rozboju na nim M. W., który powstrzymywał T. W. i J. S. od dalszego stosowania przemocy wobec pokrzywdzonego.

Jeżeli idzie o zarzut błędnego zakwalifikowania czynu osk. T. W. i J. S. jako rozboju z uwagi na fakt, że zabrane po pobiciu pokrzywdzonego i przeszukaniu go przedmioty, pieniądze oraz karty bankomatowe zostały mu w jakiś czas potem zwrócone należy zgodzić się że stanowiskiem Sądu Okręgowego.

Twierdzenia obrony o tym iż działanie oskarżonego (oczywiście dotyczy to siłą rzeczy również osk. J. S.) nie nosiło znamienia zaboru mienia (pamiętać trzeba że obaj oskarżeni o ten czyn zaprzeczają by go popełnili) należy traktować w kategorii przyjętej linii obrony. Nie ulega wątpliwości, że przestępne działanie zostało zrealizowane i ostatecznie zakończone w dniu pobicia i zaboru ww. rzeczy. Zwrócenie ich nawet nazajutrz, może być rozpatrywane w kategorii okoliczności łagodzącej wpływającej na wymiar kary. Z relacji osób opisujących przebieg zdarzenia (K. Ż., M. W.) nie wynika również by stosujący przemoc wobec pokrzywdzonego i zabierający jego mienie zastrzegali, że zwrócą je jeśli spełni taki czy inny warunek, co mogłoby wskazywać na inny zamiar rzutujący na kwalifikację prawną czynu.

Zarzut obrazy at. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. jest chybiony już w świetle tego co omówiono wyżej. Odnosząc się jednak do przywołanych zeznań wymienionych w nim świadków zwrócić należy uwagę skarżącego na to, że mimo tenoru zeznań tych świadków bagatelizującego z pozoru, depozycje św. K. Ż., potwierdzają oni jego relacje ze śledztwa (fakt poszukiwania pieniędzy na „wkupienie” go przez św. M., udział w tym A. K. i jej ojca itd.). relacja zaś pokrzywdzonego złożona w śledztwie, obrazująca jego więzi biznesowe z oskarżonym i późniejsze relacje (będące przedmiotem osądu) wyjaśniają – jak to uczynił Sąd Okręgowy - wstrzemięźliwość świadków, której przyczyn Sąd dopatrzył się w stopniu ich zastraszenia.

Odnosząc się do ostatniego zarzutu, rażącej surowości kary łącznej podnieść należy, że jej wymiar nie narusza reguł zakreślonych w art. 85 i 86 k.k. Natomiast zakres uwzględnienia zasady absorpcji nie nasuwa żadnych zastrzeżeń zdaniem Sądu Apelacyjnego, gdy się uwzględni okoliczności przytoczone przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku, a przede wszystkim gdy się uwzględni, iż to osk. T. W. był inicjatorem przypisanych mu czynów, a realizując swoje plany wobec ofiary wysługiwał się także innymi osobami (m.in. J. S., K. K., M. W.).

Odnośnie apelacji obrońcy osk. M. W. (1).

Nie negując tego, iż Sąd Okręgowy lapidarnie uzasadnił kwalifikację prawną czynu przypisanego osk. M. W. (str. 190 – 191 uzasadnienia wyroku) zwrócić wypada uwagę na wcześniejsze, obszerne omówienie wyjaśnień osk. M. W. z których wynika wniosek, iż miał on świadomość przestępnych poczynać osk. T. W., który wg własnych słów oskarżonego (k. 3152 i następne) – wprowadził go do kierowanej przez siebie zorganizowanej grupy przestępczej, a której członkowie (np. B.) posiadali broń. Członkowie jej podejmowali działania o charakterze windykacyjnym, przy czym nie wynika by byli do tego w jakikolwiek sposób uprawnieni. Wierzytelności wynikały rzekomo z jakichś zobowiązań, lecz wiedza o nich płynęła tylko z poleceń T. W. „odzyskania” określonych kwot. Oskarżony miał jednocześnie świadomość, iż windykowane kwoty związane były także z tzw. „naliczaniami” a więc nie znajdowały jakiegokolwiek uzasadnienia faktycznego i formalnego. Z wyjaśnień oskarżonego nie wynika by miał wiedzę o rzeczywistym zobowiązaniu finansowym św. K. Ż. wobec T. W..

Te okoliczności nie dają podstaw do uznania, iż zachowanie oskarżonego odpowiada znamionom czynu opisanego w art. 191 § 2 k.k. Wręcz przeciwnie, okoliczności „windykacji” dokonanej wobec tego pokrzywdzonego, przemoc której w początkowej fazie zajścia oskarżony się sprzeciwiał (dało to asumpt do uniewinnienia go od udziału w rozboju ) w pełni uzasadniają zastosowanie kwalifikacji z art. 282 k.k. Oskarżony przyznał, że słyszał groźby pod adresem pokrzywdzonego (druga faza zdarzenia rozgrywająca się nad W.) i czynnie uczestniczył w przejęciu pieniędzy przywiezionych przez św. M. i dziewczynę pokrzywdzonego - A. K., które osobiście przekazał następnie T. W..

Podzielić natomiast należy zarzut apelacji dotyczący błędnego ustalenia stanu cywilnego i rodzinnego oskarżonego (str. 204 – 205 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego). W toku postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny dopuszczając wymienione w protokole rozprawy odwoławczej dowody, zaliczył do materiału dowodowego dokumenty o ponownym wstąpieniu w związek małżeński, z którego oskarżony posiada jedno dziecko, drugie zaś, urodzone przedwcześnie zmarło. Jednocześnie Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uznania, że kara dwóch lat pozbawienia wolności, a więc zbliżono do ustawowego minimum zagrożenia za dany czyn jest karą nadmiernie surową. Tym bardziej, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności łagodzących (o których mowa w apelacji), ale i obciążających - nie ma ona cech rażącej surowości.

Odnośnie apelacji obrońcy osk. J. S. (1).

Zarzuty apelacji są całkowicie chybione, zaś aktualność zachowują oceny Sądu Apelacyjnego co do wiarygodności zeznań świadków D. P., P. K. i K. Ż..

Do wcześniej zaprezentowanych, odnośnie tych dowodów, uwag można ewentualnie dodać, że wbrew pomniejszającemu znaczenie zdarzenia początkowego z udziałem K. Ż. (rozbój) stanowisku skarżącego aktywni w nim T. W. i osk. J. S. nie zwrócili pokrzywdzonemu zabranych mu rzeczy i wartości niezwłocznie po przekazaniu wymuszonej kwoty pieniędzy, ale dopiero nazajutrz, a zatem nie ma podstaw tej okoliczności traktować inaczej jak próbę pomniejszenia ewentualnych konsekwencji prawnych wcześniejszego działania, które w pełni odpowiada znamionom rozboju. Po raz kolejny też przypomnieć wypada, że gdyby T. W. i J. S. nie stosowali przemocy wobec pokrzywdzonego, to osk. M. W. nie miałby powodu powstrzymywać ich od takiego działania co konsekwentnie stwierdza K. Ż.. Ten sam oskarżony jak i K. K. potwierdzają relacje pokrzywdzonego co do zachowania osób przewożących go z B. nad W. samochodem K..

Co do pozostałych okoliczności przestępnego działania osk. J. S. wespół z innymi osobami, jak i czynu polegającego na posiadaniu bez zezwolenia broni – Sąd Apelacyjny wypowiedział się akceptując stanowisko i argumentację Sądu I instancji w odniesieniu do relacji D. P. i innych osób wyjaśniających bądź zeznających na temat zdarzeń będących przedmiotem czynów przypisanych m. in. J. S.. Skarżący jedynie zasugerował podniesione w zarzutach okoliczności, nie wskazując dowodów podważających prawidłowość dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń.

Co do apelacji obrońcy osk. K. K..

Odnośnie czynów przypisanych temu oskarżonemu oczywiście aktualność zachowują oceny wyrażone na wstępie co do zeznań i wyjaśnień osób, na których Sąd I instancji oparł swoje ustalenia. Są bowiem one akceptowane przez Sąd Apelacyjny z powodów wcześniej już zaprezentowanych. Podkreślenia natomiast wymaga, iż obszerne wyjaśnienia osk. K. K. w praktyce potwierdzają relacje świadka koronnego D. P. i innych świadków z tym, iż usilnie przedstawia on siebie w roli ofiary przestępnego działania innych skarżonych w tej sprawie, a zwłaszcza T. W. i J. S.. Stąd też wniosek dowodowy w postępowaniu odwoławczym o uzyskanie informacji na temat statusu K. K. w dwóch wskazanych sprawach toczących przeciwko m. in. oskarżonym w niniejszej sprawie przed Sąd Okręgowy w. W. i jednej zawisłej przed Sądem Okręgowym w. C.. Sąd Apelacyjny uwzględnił powyższy wniosek przy czym poza potwierdzeniem co do statusu pokrzywdzonego przyznanego osk. K. K. w sprawach Sądu w. W. (w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w. C. takiego statusu oskarżony nie uzyskał), akty oskarżenia w tych sprawach (zaliczone do materiału dowodowego) potwierdziły i tę okoliczność, że nie tylko oskarżony K., ale i inni oskarżeni w przedmiotowej sprawie (nie wyłączając T. W.) padali ofiarą przestępnych poczynań swoich kolegów nie tylko ze środowiska, ale i własnej grupy przestępczej. Sąd Apelacyjny okoliczności tej poświęcił uwagę we wstępnej części uzasadnienia wyroku.

Należy też przypomnieć skarżącemu, co zresztą jest przedmiotem pisemnych motywów wyroku Sądu I instancji, iż współsprawstwo w czynie przestępnym nie wymaga by współdziałający w nim wykonał wszystkie czynności składające się na znamiona czynu zabronionego – jak zdaje się chcieć tego apelujący – ale niejednokrotnie obecność jego na miejscu zdarzenia i nie przeciwstawienie się poczynaniom innych współsprawców statuuje jego rolę w zdarzeniu. Tak też było w przypadku oskarżonego choćby w przestępstwie na szkodę P. C. (3).

Na koniec odnosząc się co do zarzutu dokonania błędnego zaliczenia na poczet kary wymierzonej K. K. okresu rzeczywistego pozbawienia wolności stwierdzić, trzeba, iż Sąd zaliczył temu oskarżonemu okres od daty zatrzymania do sprawy będącej przedmiotem niniejszego postępowania i tymczasowego aresztowania (k. 3522) do daty uchylenia tego środka zapobiegawczego w dniu 19 stycznia 2007 r. (k. 3539). Przepis art. 420 k.p.k. pozwoli na ewentualną korektę zaliczenia innych okresów o ile pojawią się ku temu uzasadnione powody.

Co do apelacji prokuratora.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw by podzielić jej zarzuty, a to z następujących względów.

Sąd Okręgowy dostrzegł okoliczności, które dla uzasadnienia swoich zarzutów podniósł skarżący, a więc tę okoliczność, iż uczestniczenie nawet bierne w pewnych sytuacjach może być potraktowane jako współsprawstwo w popełnieniu czynu np. poprzez potęgowanie stanu zagrożenia u ofiary z uwagi na liczebność napastników, dysproporcje sił itp.). Jednakże w wyniku drobiazgowej analizy Sąd I instancji (czemu dał wyraz w uzasadnianiu wyroku) wykazał, iż osk. M. W. (wedle słów pokrzywdzonego) stanowczo sprzeciwił się dalszemu biciu, gdy uderzenia zadawał J. S., bijący K. Ż. jako drugi. Taka postawa w sposób oczywisty ekskulpuje osk. M. W. co do tego z zarzucanych mu czynów.

Osk. K. K. nie zajął, co prawda tak zdecydowanej postawy przeciwko napastującym pokrzywdzonego, ale w ocenie jego samego był na tyle bierny, że z relacji K. Ż. nie wynika by czuł zagrożenie ze strony tego oskarżonego. Choć więc postawa K. K. była niewątpliwie niejednoznaczna to jednak na tyle odmienna od zachowań współsprawców rozboju, iż skłoniła Sąd orzekający do uniewinnienia również tego oskarżonego od popełnienia wspomnianego czynu. Zachowanie K. K. (a także M. W.) w dalszym przebiegu ich działań wobec pokrzywdzonego K. Ż. nie nasuwało już żadnych wątpliwości co do ich roli jaką odgrywali w czynie zakwalifikowanym jako wymuszenie rozbójnicze. Tak więc Sąd Okręgowy rzetelnie i przekonywująco ocenił pierwszy z czynów zarzucanych K. K. i M. W., prawidłowo uzasadnił swoje stanowisko i zdaniem Sądu Apelacyjnego apelację prokuratora w tym przedmiocie należy uznać za polemikę z ustaleniami i prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji.

Co do pozostałych kwestii wymagających zajęcia stanowiska przez Sąd odwoławczy.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do kwestionowania przyjętych kwalifikacji prawnych czynów przypisanych oskarżonym w pozostałych przypadkach nie objętych zarzutami apelacji obrońców. Należy zwrócić przy tym uwagę, że Sąd Okręgowy nie przyjął bezkrytycznie kwalifikacji prawnych czynów – wskazanych przez oskarżyciela publicznego. W szeregu przypadków, w wyniku dokładnej analizy materiału dowodowego, dokonał zmiany opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej. Przykładowo w przypadku czynu zarzucanego osk. J. M. w pkt XXV a/o na szkodę A. J. z art. 280 § 2 k.k. na art. 282 k.k. czy też co do pkt XXX a/o będącego zarzutem wobec M. P. także na szkodę A. J. z art. 282k.k. na art. 191 § 2 k.k.

Co do kar wymierzonych oskarżonym w przypadkach gdy ich wymiar nie był przedmiotem zarzutów apelacji. Kary te zostały wymierzone przy uwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych. W żadnym przypadku nie noszą one cech rażącej surowości. Może nawet budzić zastrzeżenia argumentacja co do przyczyn zaniechania orzeczenia w niektórych przypadkach grzywien, ale wobec kierunku złożonych apelacji, rozstrzygnięcie w tej mierze nie podlega kontroli.

Zwrócić należy uwagę, iż wymiar kar jednostkowych został zróżnicowany przy uwzględnieniu wszystkich istotnych w tym względzie okoliczność, w tym przeszłości kryminalnej, działania w warunkach powrotu do przestępstwa, inicjatorskiej roli albo mniej lub bardziej aktywnej postawy itp. Dowodzi to rzetelnej oceny i właściwego potraktowania zasady indywidualizacji w tym zakresie. To samo dotyczy wymiaru kar łącznych.

Nieprzekonywujące natomiast było – nie podlegające z wyżej wskazanych przyczyn – rozstrzygnięcie w przedmiocie obciążenia oskarżonych kosztami postępowania. Dlatego też Sąd Apelacyjny, nie dostrzegając podstaw do takiego zwolnienia ,w postępowaniu odwoławczym obciążył skarżących przypadającą na każdego z nich częścią wydatków poniesionych w tym postępowaniu przez Skarb Państwa oraz stosownymi opłatami zgodnie z art. 636 k.p.k.

Nadto Sąd Apelacyjny zasądził na rzecz obrońców występujących z urzędu należne honorarium za obowiązki wykonywane przed Sądem odwoławczym. Nie znalazł natomiast podstaw do podzielenia wniosku adw. K. Z. – obrońcy osk. R. Z. występującej z substytucji adw. A. K. – co do skomplikowanego charakteru sprawy uzasadniającego jakoby podwyższenie stawki wynagrodzenia z tytułu obowiązków wykonywanych w postępowaniu odwoławczym, tak co do zasady jak i argumentacji podniesionej w tym wniosku. Nie czyni go zasadnym także lektura apelacji.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.