Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Mirosławy Mazurek

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2013r.,

sprawy T. K., Ł. K.

oskarżonych z art. 96 Ustawy o wyrobach medycznych i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Iławie

z dnia 12 września 2012 r., sygn. akt II K 1310/11

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając apelację obrońcy oskarżonych za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za II instancję po połowie, w tym opłatę w kwocie 100 złotych od każdego z nich.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Iławie z dnia 12 września 2012 roku oskarżeni Ł. K. i T. K. uznani zostali za winnych popełnienia czynu polegającego na tym ,że w okresie od 21 sierpnia 2008 r. do 30 listopada 2010 r. w D. , działając wspólnie i w porozumieniu z góry powziętym zamiarem , w ramach prowadzonej firmy (...) , wbrew przepisom ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych i z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych , dystrybuowali wyroby medyczne w postaci wanienek detoksykacyjnych (...) , nie spełniających określonych w ustawach wymagań tj. popełnienia czynu z art. 96 ustawy z dnia 20 maja 2010 roku o wyrobach medycznych / Dz .U. nr 107, poz. 679 z 2010 roku ze zm./, w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 96 cyt. ustawy w zw. z art. 33 par. 1 i 3 kk skazani zostali na kary grzywny po 50 stawek dziennych , przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych.

Oskarżeni zostali obciążeni kosztami sądowymi w tym opłatami na rzecz Skarbu Państwa.
Powyższy wyrok w całości na korzyść zaskarżył apelacją obrońca obu oskarżonych.

Zarzucił wyrokowi :

1.  Obrazę prawa materialnego tj. art. 96 ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych poprzez jego zastosowanie do zachowań z czasu , gdy ustawa jeszcze nie obowiązywała,

2.  Obrazę prawa procesowego tj. art. 7 kpk polegająca na dokonaniu oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego , co skutkowało przyjęciem w sprawie błędnych ustaleń faktycznych , a zatem miało bezpośredni wpływ na treść wyroku,

3.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na uznaniu ,że oskarżeni umyślnie dopuścili się zarzucanego im przestępstwa w sytuacji , gdy analizując zebrane w sprawie dowody i stosując zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, należy dojść do wniosku , że nie sposób przypisać im działania nieumyślnego , a dodatkowo obiektywne dowody nie wskazują na popełnienie jakiegokolwiek przestępstwa , co miało wpływ na treść wyroku.

Stawiając te zarzuty obrońca oskarżonych wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanego im przestępstwa,

ewentualnie o

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Iławie do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył ,co następuje :

Apelacja obrońcy obu oskarżonych była oczywiście bezzasadna i z tych powodów nie mogła zasługiwać na uwzględnienie.

Podniesione przez skarżącego zarzuty nie mogły być uwzględnione nawet w najmniejszym stopniu bowiem stanowiły jedynie polemikę z prawidłowo zebranymi i ujawnionymi dowodami, właściwą kwalifikacją prawną czynu jak też orzeczonymi karami wobec oskarżonych T. K. i Ł. K..

Przede wszystkim należało stwierdzić , iż Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący mając na uwadze wynikający z art. 2 par. 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. obowiązek oparcia rozstrzygnięcia na prawdziwych ustaleniach faktycznych oraz badania i uwzględniania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego . Sąd zgromadził obszerny materiał dowodowy i ocenił go wnikliwie , omawiając szczegółowo wszystkie dowody , nie wykraczając przy tym poza ramy swobodnej oceny dowodów. W oparciu o te dowody poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wykazał w niewątpliwy sposób ,że oskarżeni T. K. i Ł. K. dopuścili się zarzucanego im czynu.

Powyższe uwagi pozwalają stwierdzić, że stanowisko Sądu Rejonowego w Iławie wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pozostaje pod ochroną prawa procesowego . Stwierdzenia tego nie są w stanie podważyć żadne argumenty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonych . Do wykazania bowiem , iż Sąd pierwszej instancji dokonał błędu w ustaleniach faktycznych konieczna jest zgodna z zasadami wiedzy , logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego argumentacja pozwalająca na stwierdzenie , że poczyniona przez Sąd ocena materiału dowodowego powinna być odmienna . Tego skarżący nie wykazał.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji szczegółowo wskazał jakie fakty uznał za ustalone , na czym oparł poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych , a następnie wskazał prawidłowe , w ocenie Sądu Okręgowego , wnioski , jakie wyprowadził z dokonanych ustaleń w zakresie winy obu oskarżonych.

Odnosząc się do podniesionych w apelacji zarzutów należy stwierdzić ,że nie prowadzą one w żadnej mierze do odmiennej oceny zgromadzonego materiału dowodowego . Przedstawione przez skarżącego w uzasadnieniu apelacji zarzuty stanowią wyłącznie polemikę z prawidłowo poczynionymi i dokładnie uzasadnionymi przez Sąd Rejonowy w Iławie ustaleniami faktycznymi oraz wyciągniętymi na ich podstawie właściwymi wnioskami.

Omawiając niniejszą sprawę należy mieć na względzie , że Sąd Okręgowy akceptuje ustalenia poczynione przez sąd I instancji i w pełni podziela argumenty przedstawione precyzyjnie , trafnie i obszernie przez Sąd meriti w uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym , to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać , choćby w równym stopniu , na podstawie tego materiału dowodowego , dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku , gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego , nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo- skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Przede wszystkim należy wskazać , iż sąd orzekający wnikliwie ocenił opinię sądową sporządzoną przez biegłego z zakresu wyrobów medycznych dr n. farm.inż. K. K.. Biegły złożył opinię pisemną , niekwestionowaną przez strony, w której jednoznacznie stwierdził, że produkty D. (...) oferowane przez oskarżonych do sprzedaży spełniają definicję wyrobu medycznego w związku z czym powinny być wprowadzone do obrotu jako wyroby medyczne , po przeprowadzeniu odpowiednich dla tego typu produktów procedur formalno-prawnych oraz przy zapewnieniu stosownego nadzoru nad bezpieczeństwem użytkowania niniejszych produktów. Załączone do dokumentacji certyfikaty CE nie stanowią potwierdzenia zgodności z wymogami zasadniczymi dotyczącymi wyrobów medycznych , a jedynie potwierdzają zgodność z zapisami Dyrektywy 2006/95/WE z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej harmonizacji wymogów do sprzętu elektrycznego przewidzianego do stosowania w określonych zakresach napięcia. Wypełnienie zapisów niniejszej dyrektywy stanowi zaledwie jeden z bardzo wielu elementów potwierdzających bezpieczeństwo produktu i umożliwiających w dalszej kolejności uzyskanie certyfikatu CE dla aktywnych terapeutycznych wyrobów medycznych/ por. opinia k 359-362/.Należy podnieść ,iż treść tej opinii koreluje z innymi, niekwestowanymi przez strony, dowodami takimi jak zeznania świadka A. S. oraz protokołem kontroli k .8-9. Tak więc nie można mówić o błędzie w ustaleniach faktycznych skoro Sąd swoje ustalenia oparł na bezspornych , nie kwestionowanych przez strony dowodach. Również nie można skutecznie żądać uwolnienia oskarżonych od odpowiedzialności prawnej skoro swoim działaniem nie dopełnili podstawowych wymogów wynikających z obowiązujących przepisów prawnych. Wprowadzając na rynek wyroby medyczne oskarżeni winni to uczynić zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Odnośnie zarzutu obrońcy dotyczącego obrazy prawa materialnego to należy podnieść ,iż również ten zarzut nie mógł zasługiwać na uwzględnienie. Sąd Rejonowy w Iławie w opisie czynu przypisanego oskarżonym wskazał ,iż swoim działaniem naruszyli oni również przepisy Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o wyrobach medycznych jak też art.96 Ustawy o wyrobach medycznych z dnia 20 maja 2010 r. Wcześniejsza ustawa zawierała również przepisy karne dotyczące wprowadzenia do obrotu wyrobów medycznych - art. 78-86.

W tym stanie rzeczy należało uznać apelację obrońcy oskarżonych za oczywiście chybioną.

Kara orzeczona wobec oskarżonych w pełni odpowiada dyrektywom wymiaru kary określonym w art.53 k.k. , została w sposób prawidłowy uzasadniona i sąd wskazał jakie okoliczności uznał za obciążające a jakie za łagodzące . Kara ta nie nosi cech rażącej surowości , uwzględnia bowiem zarówno stopień zawinienia oskarżonych jak również stopień społecznej szkodliwości czynu.

Tym samym Sąd Okręgowy na mocy art. 437 par 1. k.p.k. orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze w tym o opłacie rozstrzygnięto na mocy art. 636 par. 1 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.