Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny
w składzie:

Przewodniczący: SSO Aneta Fiałkowska – Sobczyk

Protokolant: Irmina Szawica

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2013 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa H. W., J. W. i małoletniej K. W. działającej przez przedstawiciela ustawowego – ojca J. W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powodów H. W., J. W. i małoletniej K. W. kwoty po 50 000 zł (pięćdziesiąt tysięcy zł) na rzecz każdego z powodów z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2011 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  nie obciąża powodów kosztami procesu za I instancję;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Okręgowego we Wrocławiu) kwotę 7 500 zł tytułem części opłaty sądowej, od uiszczenia której powodowie byli zwolnieni.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt IC 1153/12

UZASADNIENIE

Powodowie J. W., H. W.i małoletnia K. W.domagali się od strony pozwanej kwoty 5 000 000 zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej, w tym H. W.i J. W.kwoty po 1 750 000 zł z tytułu śmierci syna oraz K. W.kwoty 1 500 000 zł z tytułu śmierci brata. Po ostatecznym sprecyzowaniu żądania powodowie wnieśli o zasądzenie łącznie kwoty 10 000 000 zł solidarnie podzielonej pomiędzy powodami wraz z ustawowymi odsetkami od (...) oraz zasadzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że dnia (...), w wypadku komunikacyjny zginął syn i brat powodów S. W. (1). Sprawca wypadku został uznany za winnego spowodowania wypadku i skazany prawomocnym wyrokiem. Towarzystwo (...) SAprzyznało i wypłaciło powodom kwoty po 30 000zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej. W wyniku złożonego przez powodów odwołania towarzystwo (...) SAzaproponowało ugodę, w której wyraziło gotowość przyznania powodom J.i H. W.dodatkowo kwoty po 30 000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 15 000 zł dla małoletniej K. W.. Powodowie z taką propozycją ugody nie zgodzili się. W ocenie powodów przyznana przez pozwaną kwota zadośćuczynienie nie rekompensuje doznanej krzywdy.

W odpowiedzi na pozew (k.44-47) strona pozwana (...) S.A. z siedzibą we W. wniosła o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu swojego stanowiska w sprawie strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia (...), w której śmierć poniósł S. W. (1). Potwierdziła, że w dniu (...) w Z. S. K.kierując samochodem osobowym marki H. (...)nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w wyniku czego zajechał drogę kierującemu motocyklem S. W. (1), doprowadzając do zderzenia obu pojazdów, w wyniku czego kierujący pojazdem S. W. (1)poniósł śmierć. Pojazd marki H. (...)posiadał ochronę ubezpieczeniową u strony pozwanej na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Z opinii biegłego sądowego P. W., wydanej przez w sprawie prowadzonej przez Prokuraturę Rejonową w Zakopanem wynika, że zmarły S. W. (1)jechał z prędkością nadmierną, czym naruszył zasady bezpieczeństwa i przyczynił się do zaistniałego wypadku. Mając na uwadze te ustalenia strona pozwana na podstawie 362 k.c. uznaje, że zmarły przyczynił się do zdarzenia w 50%. Strona pozwana przyznała stosowne zadośćuczynienie na podstawie art. 446§ 4 k.c. rodzicom zmarłego tj. H.i J. W.w kwocie po 30 000zł oraz tytułem stosownego odszkodowania po 25 000z ł dla rodziców zmarłego. Strona pozwana zaproponowała ugodę na poziomie 70 000 zł tytułem zadośćuczynienia po śmierci syna i
45 000 zł zadośćuczynienia z tytułu śmierci brata dla siostry K. W., nadto po
35 000 zł tytułem stosownego odszkodowania dla rodziców zmarłego, jednak propozycja ta przez powodów nie została przyjęta. W ocenie pozwanej wypłacone dotychczas zadośćuczynienie i odszkodowanie rekompensuje w całości doznaną krzywdę moralną i uszczerbek finansowy. Powodowie nie wykazali zasadności dochodzonych w tym postępowaniu roszczeń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu (...) w Z.doszło o tragicznego w wypadku drogowego w wyniku którego śmierć poniósł S. W. (1)- syn H.i J. W.oraz brat małoletniej K. W..

Kierujący samochodem osobowym marki H. (...) S. K. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym i wyjeżdżając z zatoki parkingowej w sposób nieprawidłowy włączył się do ruchu z zamiarem przejazdu przez dwa pasy ruchu, w wyniku czego zajechał drogę kierującemu motocyklem S. W. (1) doprowadzając do zderzenia obu pojazdów, skutkiem czego kierujący pojazdem S. W. (1) poniósł śmierć.

Kierujący pojazdem S. K., został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177§2 k.k. i Sąd Rejonowy w Zakopanem w wyroku z dnia 10.01.2012r. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, która została zawieszona na okres próby trzech lat. Wyrok jest prawomocny.

( dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Zakopanem z dnia 19.01.2012r. k.15-16);

Sprawca wypadku ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

(okoliczność bezsporna);

Przyczyną wypadku było nieprawidłowe zachowanie kierującego samochodem H. (...) S. K.. Kierujący samochodem naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, gdyż wykonując manewr włączania się do ruchu lądowego – połączony z niewłaściwą zmianą kierunku ruchu jazdy (zawracaniem) nie dość uważnie obserwował obszar jezdni w rejonie wykonywanego manewru i nie dostrzegł motocyklu kierowanego przez S. W. (1), a w konsekwencji nie ustąpił mu pierwszeństwa doprowadzając do zderzenia obu pojazdów. Kierujący motocyklem marki H. S. W. (1) jechał z prędkością nadmierną, czym naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu i przyczynił się do zaistniałego zdarzenia. S. W. (1) poruszając się- według oszacowania - z prędkością 80 km/h nie miał możliwości uniknięcia zderzenia. Dla maksymalnej prędkości obowiązującej w rejonie zdarzenia (50 km/h) istniała możliwość zatrzymania motocykla przed miejscem zderzenia.

( dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego P. W., akta sprawy karnej IIK 678/11 k. 112-126);

S. W. (1) w chwili wypadku miał 20 lat. Wspólnie zamieszkiwał z rodzicami J. i H. W. oraz młodszą siostrą K. W. w L..

Był studentem I roku (...) na Politechnice (...). W przyszłości chciał pracować w zawodzie elektronika. Nie miał problemów z nauką. Zdał poprawnie maturę. S. W. (1)pomagał rodzicom w pracach domowych i remontowych oraz pracach rolnych. Wiele ze sobą rozmawiali. Wspomagał ojca w jego pracy zawodowej – prowadzeniu działalności gospodarczej z zakresu naprawy sprzętu elektronicznego. Był zaradny i dotychczas podejmował wiele prac zarobkowych. Był uśmiechniętym chłopcem, zawsze skorym do pomocy. Nie miał żadnych nałogów, nie palił papierosów, nie spożywał alkoholu, nie zażywał żadnych środków psychoaktywnych. Rodzice byli dumni i zadowoleni ze swojego syna. Istniała pomiędzy między nimi silna więź emocjonalna. S. W. (1)pozostawał też w bliskich relacjach ze swoją młodszą siostrą K. W.. Pomagał jej często w nauce. Opiekował się nią i razem spędzali czas m.in. na wspólnych wyjazdach i jeździe na rowerze.

( dowód: świadectwo maturalne k.10, zaświadczenie z Politechniki (...) z dnia 01.10. (...). k. 11, przesłuchanie powódki H. W., e-protokół z 18.06.2013r. 02:52-07:21, przesłuchanie powoda J. W., e-protokół z 18.06.2013r. 07:21-15:44);

Do tragicznego wypadku doszło w czasie wakacyjnego pobytu S. W. (1)u rodziny w Z.. S. W. (1)podjął w Z.pracę zarobkową. Do zdarzenia w dniu (...) doszło w drodze powrotnej z pracy. Rodzice o śmierci syna dowiedzieli się od członków rodziny. Wiadomość ta wywołała u nich niesamowity szok. Nie byli w stanie funkcjonować przez najbliższe dni. Towarzyszyło im niedowierzanie w to co się stało. Na miejsce zdarzenia udali się dopiero przed pogrzebem. Wtedy dopiero zobaczyli syna. S. W. (1)został pochowany w Z.. Od chwili tragicznego zdarzenia rodzicom zmarłego towarzyszy codziennie ból i poczucie osamotnienia. Syn S.powraca ciągłe w ich myślach, a negatywne emocje wpływają destrukcyjnie na ich stan zdrowia, powodując m.in. pogorszenie wzroku, ból kręgosłupa, ogólne osłabienie. Wielki żal, który odczuwają codziennie, wpływa negatywnie na ich funkcjonowanie i aktywność życiową. Powodowie, z powodu rozstroju zdrowia psychicznego, pozostają pod stałą opieką lekarzy z poradni psychiatrycznej we W.. Poddani zostali farmakoterapii. Stale towarzyszy im lęk i obawa o zdrowie ich córki K.. Od czasu śmierci syna powodowie J.i H. W.nie są w stanie zapewnić małoletniej córce K. W.takiej samej opieki jak dotychczas. K. W.w chwili wypadku była w czwartej klasie szkoły podstawowej. Po tragicznym wydarzeniu płakała przez dwa tygodnie. Bardzo trudno było jej pogodzić się ze śmiercią brata. Zamknęła się w sobie i opuściła w nauce. K. W.pozostaje pod obserwacją psychologa szkolnego.

( dowód: przesłuchanie powódki H. W., e-protokół z 18.06.2013r. 02:52-07:21, przesłuchanie powoda J. W., e-protokół z 18.06.2013r. 07:21-15:44);

Strona pozwana przyznała na podstawie art. 446 § 4 k.c. rodzicom i siostrze zmarłego H., J. i K. W. zadośćuczynienie w kwocie po 30 000 zł oraz tytułem stosownego odszkodowania po 25 000 zł dla rodziców zmarłego. Strona pozwana zaproponowała ugodę łącznie na poziomie 70 000 zł tytułem zadośćuczynienia po śmierci syna i 45 000zł za śmierć brata wyrażając gotowość wypłaty dodatkowych kwot. Propozycja ugody nie została przyjęta przez powodów.

( dowód: pismo (...) z 21.01.2012r.k.14, odwołanie od decyzji (...) z dnia 12.03.2012r. k. 12-13, akta szkody (...) nr (...)).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powodowie domagali się w tym postępowaniu zapłaty łącznie kwoty 10 000 000 zł solidarnie podzielonej pomiędzy powodami wraz z ustawowymi odsetkami od (...) tytułem zadośćuczynienia za śmierć S. W. (1)- syna i brata powodów. Okolicznością bezsporną było, że w dniu (...)doszło do wypadku drogowego, w wyniku którego śmierć poniósł S. W. (1). Poza sporem było również to, że sprawca wypadku S. K.ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej, która z tego tytułu ponosi odpowiedzialność gwarancyjną za powstałą szkodę. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń wynika z ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124 poz. 1152.).

Powodowie zgłosili swoje roszczenie i część ich żądań została zaspokojona. Postępowanie likwidacyjne w sprawie roszczeń zgłoszonych przez powodów związanych ze śmiercią syna i brata – S. W. (1) zakończyło się wypłatą na rzecz powodów kwoty po 30 000zł tytułem zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 kc dla rodziców i siostry zmarłego. W ocenie powodów wypłacona dotychczas kwota zadośćuczynienia nie rekompensuje rozmiaru poniesionej przez powodów krzywdy. Istota sporu sprawdzała się zatem do oceny czy zasadne jest dochodzone w tym postępowaniu żądanie wypłaty dalszej kwoty zadośćuczynienia.

Zakres odpowiedzialności cywilnej osoby odpowiadającej za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia regulują w sposób szczególny art. 444-448 k.c. Roszczenie powodów wywiedzione zostało z art. 446 § 4 k.c. Przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie tego przepisu ma na celu zrekompensować krzywdę za naruszenie prawa do życia w rodzinie i ból spowodowany utratą najbliższej osoby. Naruszenie prawa do życia w rodzinie stanowi dalece większą dolegliwość psychiczną dla członka rodziny zmarłego niż w przypadku innych dóbr, a jej skutki rozciągają się na całe życie osób bliskich. Utrata osoby bliskiej ma zawsze charakter nieodwracalny. Przyznane zadośćuczynienie ma na celu kompensację doznanej krzywdy, tj. złagodzenie cierpienia wywołanego śmiercią osoby bliskiej oraz pomoc osobie pokrzywdzonej w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym rzeczywistości. Wprowadzenie do przepisu klauzuli "odpowiedniej sumy" pozostawia sądowi orzekającemu margines uznaniowości, co do wysokości zasądzanej kwoty. W literaturze zwraca się uwagę, że na rozmiar krzywdy mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego z zmarłym, zdolność zaakceptowania nowej rzeczywistości, wiek pokrzywdzonego.

Sąd podejmując rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie i określając wysokość zadośćuczynienia wziął pod uwagę przede wszystkim duży rozmiar uszczerbku powodów przejawiający się w rozmiarze cierpień i poczuciu krzywdy doznanych na skutek utraty osoby najbliższej - dziecka i brata powodów. Sąd w ustaleniach faktycznych oparł się głównie na zebranych dokumentach i przesłuchaniu powodów. S. W. (1)w chwili śmierci miał 20 lat i wspólnie zamieszkiwał z rodzicami. Był uśmiechniętym, pomocnym i zaradnym dzieckiem, w którym rodzice pokładali duże nadzieje. Pomagał rodzicom w pracach remontowych oraz pracach rolnych. Wspomagał ojca w jego pracy zawodowej – prowadzeniu działalności gospodarczej z zakresu naprawy sprzętu elektronicznego. Nie miał żadnych nałogów. Więź emocjonalna, jaka łączyła powodów z ich tragicznie zmarłym synem była bardzo silna. Śmierć syna była dla nich traumatycznym wydarzeniem, który wywołał szok i ogromny ból. Od momentu wypadku występują u nich zaburzenia koncentracji i wzmożony lęk, w szczególności związany z obawą o życie i zdrowie córki. Objawy te mają wpływ na funkcjonowanie społeczne i zawodowe. Powodowie podjęli terapię psychiatryczną i psychologiczną, niemniej jednak rodzice do tej pory nie pogodzili się ze śmiercią syna, często wracają myślami do niego, popłakują. Traumatyczne zdarzenie powraca i jest ponownie przez nich przeżywane. Tak samo silna więź rodzinna łączyła małoletnią siostrę K. W.ze starszym bratem. Powód opiekował się młodszą siostrą, pomagał jej w nauce, uczestniczył w jej wychowaniu. Był dla niej wzorem do naśladowania. Wypadek S. W. (1)spowodował u niej wielki stres. W chwili zdarzenia K. W.była 10-letnią dziewczynką. To traumatyczne przeżycie w rodzinie spowodowało, że zamknęła się w sobie i opuściła w nauce. Pozostaje nadal pod opieką psychologa. Niewątpliwie też tragiczne wydarzenie i cierpienia rodziców z tym związane przekładają się na jakość życia małoletniej w rodzinie i przez długi jeszcze czas będą wpływać negatywnie na jej funkcjonowanie. Rodzice nie są w stanie zapewnić jej opieki w dotychczasowym wymiarze. Wszystkie wskazane powyżej względy, w tym przede wszystkim rozmiar cierpień psychicznych rodziców i siostry, którzy w tragicznym wypadku utracili swojego syna i brata przesądziły o tym, że przyznana dotychczas przez towarzystwo ubezpieczeniowe kwota zadośćuczynienia była niewystarczająca w stosunku do rozmiaru doznanej krzywdy. W ocenie Sądu kwota zadośćuczynienia, która spełniałaby swoją funkcję kompensacyjną funkcją winna być określona na poziomie 100.000 zł dla każdego z powodów. Kwota ta stanowi należytą rekompensatę krzywdy powodów czyniąc zadość kryteriom ustalania słusznego i sprawiedliwego zadośćuczynienia i łagodzi w pewien sposób poniesioną przez powodów krzywdę niemajątkową, a zarazem nie stanowi źródła wzbogacenia.

Sąd uwzględnił jednocześnie zarzut podniesiony przez stronę pozwaną dotyczący przyczynienia się poszkodowanego się do zaistniałej szkody. O przyczynieniu się poszkodowanego mówimy wówczas, gdy w rozumieniu przyjętego w art. 361 k.c. związku przyczynowego zachowanie się poszkodowanego może być uznane za jedno z ogniw prowadzących do ostatecznego skutku w postaci szkody – a jednocześnie za przyczynę konkurencyjną do przyczyny przypisanej osobie odpowiedzialnej, bowiem skutek następuje tutaj przez współdziałanie dwóch przyczyn, z których jedna „pochodzi" od zobowiązanego do naprawienia szkody, a druga od poszkodowanego (zob. W. Czachórski, A. Brzozowski, M. Safjan, E. Skowrońska-Bocian, Zobowiązania..., s. 215; Z. Banaszczyk (w:) Kodeks..., s. 729; F. Błahuta (w:) Kodeks, s. 876).

Z treści prawomocnego wyroku karnego Sądu Rejonowego w Zakopanem z dnia 19.01.2012r. ( IIK 678/11) wynika, że do tragicznego wypadku doszło z winy S. K.. Kierujący samochodem naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, gdyż wykonując manewr włączania się do ruchu lądowego nie dość uważnie obserwował obszar jezdni w rejonie wykonywanego manewru i nie dostrzegł motocyklu kierowanego przez S. W. (1), a w konsekwencji nie ustąpił mu pierwszeństwa doprowadzając do zderzenia obu pojazdów. Z przepisu art. 11 k.p.c., który wprowadza normę, że ustalenie wydanego w postępowanie karnym prawomocnego wyroku co do popełnienia przestępstwa wiążą Sąd w postępowaniu cywilnym, wyprowadza się zasadę, że ustalenia faktyczne sądu karnego dotyczące okoliczności ubocznych, wykraczających poza elementy stanu faktycznego przestępstwa nie są zaś wiążące dla sądu cywilnego. Nie ulega wątpliwości, że kwestia przyczynienia się poszkodowanego do wypadku jest właśnie taką okolicznością uboczną. Oznacza to, że stwierdzenie w wyroku przez sąd karny popełnienia przestępstwa, nie stoi na przeszkodzie ustaleniu, że poszkodowany mógł przyczynić się do powstania szkody spowodowanej przez skazanego. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwalał na ustalenie, że powód także przyczynił się do powstania szkody. Sąd dopuścił dowód z akt sprawy karnej II K 678/11 w której to została przeprowadzona opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego P. W.. W opinii tej, która nie była tym postępowaniu kwestionowana przez strony, biegły ustalił, że kierujący motocyklem marki H. S. W. (1) jechał z prędkością nadmierną, czym naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu i przyczynił się do zaistniałego zdarzenia. S. W. (1) poruszając się - według oszacowania - z prędkością 80 km/h nie miał możliwości uniknięcia zderzenia. Biegły wskazał również, że przy maksymalnej prędkości obowiązującej w rejonie zdarzenia (50 km/h) istniała możliwość zatrzymania motocykla przed miejscem zderzenia. W ocenie Sądu, istnieją zatem podstawy do uznania, iż zmarły S. W. (1) przyczynił się do powstania szkody. Sąd uznał, że przedstawiona opinia biegłego w sposób wyczerpujący i niekwestionowany przez stroną powodową wyjaśnia okoliczności zaistniałego zdarzenia i sposób przyczynienia się uczestników do wypadku. Dlatego też Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o przeprowadzenie dodatkowego dowodu z przesłuchania biegłego. Przeprowadzenie tego dowodu, zdaniem Sądu, było zbędne i prowadziłoby jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania.

Uznanie przyczynienia jest warunkiem wstępnym umożliwiającym dokonanie analizy pod kątem zbadania stopnia przyczynienia i zasadności oraz skali ewentualnego obniżenia odszkodowania. Zarówno w piśmiennictwie, jak i w orzecznictwie (z nowszych orzeczeń por. wyrok SN z 2009.11.19 IV CSK 241/09 LEX nr 677896) panuje zgoda, co do tego, że samo ustalenie przyczynienia się poszkodowanego nie nakłada na sąd automatycznie obowiązku zmniejszenia odszkodowania, ani nie przesądza o stopniu tego zmniejszenia. O tym, czy obowiązek naprawienia szkody należy zmniejszyć ze względu na przyczynienie się, a jeżeli tak - w jakim stopniu należy to uczynić, decyduje sąd w procesie sędziowskiego wymiaru odszkodowania w granicach wyznaczonych przez art. 362 k.c. Miarkowanie odszkodowania powinno bowiem następować „stosownie do okoliczności" (wyrok SN z dnia 13 lutego
1997 r., I CKN 82/96, Wokanda 1997, nr 7, s. 3; tak również Z. Banaszczyk (w:) Kodeks..., s. 735).

Sąd dokonując oceny wszelkich okoliczności zaistniałego w dniu (...)wypadku drogowego, biorąc pod uwagę stopień winy i przyczynienia się obu stron, stopień naruszenia obiektywnych reguł postępowania przez poszkodowanego i sprawcę, a także możliwość uniknięcia wypadku przy zachowaniu przez S. W. (1)maksymalnej dopuszczalnej prędkości, uznał, że poszkodowany przyczynił się do zaistniałego wypadku w 20%. W związku z powyższym ustalona powyżej kwota zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł na rzecz każdego z powodów winna być odpowiednio obniżona o ustalony stopień przyczynienia (20%). Uwzględniając jednocześnie dotychczas wypłacone na rzecz powodów kwoty po 30 000 zł Sąd uznał, że należne powodom zadośćuczynienie wynosić winno po
50 000 zł na rzecz każdego z nich, o czym orzekł w punkcie I sentencji wyroku, oddalając dalej idące powództwo, jako nadmiernie wygórowane w punkcie II sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie co do odsetek od w/w należności Sąd wydał w oparciu o art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§1), zaś wysokość odsetek może wynikać albo z umowy stron, albo – w razie jej braku – należne są odsetki ustawowe (§2). O opóźnieniu można mówić jedynie, gdy nadszedł już termin spełnienia świadczenia – zaś zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 455 k.c. termin spełnienia świadczenia może być oznaczony przez strony albo obowiązujące przepisy, może też wynikać z właściwości zobowiązania, a jeśli nie zachodzi żadna z tych sytuacji – świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

W przypadku świadczeń ubezpieczyciela kwestia terminu spełnienia świadczenia została uregulowana w art. 817 kc. Zgodnie z art. 817§1 k.c. ubezpieczyciel winien spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku a przedłużenie tego terminu jest wyjątkowo możliwe tylko wówczas gdy zachodzą szczególne okoliczności. W ocenie Sądu przedłużanie postępowania likwidacyjnego było nieuzasadnione. Taka sytuacja jest wyjątkiem od ogólnej reguły i dotyczy spraw, w których stan sprawy jest na tyle skomplikowany, że niemożliwym jest ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń w 30-dniowym terminie, a wykazanie tych okoliczności należy do ubezpieczyciela. W niniejszej sprawie wyjątkowe okoliczności nie zostały wykazane. Brak spełnienia świadczenia w terminie jest dopuszczaniem się zwłoki i musi skutkować koniecznością zapłaty odsetek (uchwała SN z 9.06.1995 r. IIICZP 69/95). Roszczenie dochodzone przez powodów w postępowaniu likwidacyjnym zostało zgłoszone i stosownie uzupełnione o wymagane dokumenty najpóźniej dniu 01.09.2011r., zatem do dnia 01.11.2011r. strona pozwana winna była swoje świadczenie spełnić. Ponieważ pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe nie zaspokoiło w tym zakresie roszczeń powodów należne są odsetki od zasądzonej kwoty od dnia 02.11.2011r.

Podstawę orzeczenia o kosztach zawartego w punkcie III i IV sentencji wyroku stanowił przepis art. 100 zdanie pierwsze k.p.c., zgodnie, z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Jednocześnie Sąd w punkcie III wyroku, na podstawie art. 102 k.p.c., nie obciążył jednak powodów tymi kosztami mając na uwadze sam charakter sprawy, a w szczególności okoliczność, że wysokość przyznanego zadośćuczynienia zależy od uznania Sądu oraz trudną sytuację życiową i majątkową powodów.

W punkcie IV sentencji wyroku Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 7 500 zł tytułem części opłaty sądowej, od uiszczenia której powodowie byli zwolnieni, obliczonej w stosunku do części w jakiej pozwana przegrała proces, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.