Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dariusz Kala

Sędziowie: SSA Jacek Pietrzak

SSA Krzysztof Noskowicz (spr.)

Protokolant: referent-stażysta Patrycja Gałęzowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Dariusza Kuberskiego

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2013 r.

sprawy

J. P.

oskarżonego z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu

z dnia 31 stycznia 2013 r., sygn. akt II K 61/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Elblągu do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

J. P. został oskarżony o to, że:

1. w październiku 2010 r., działając wspólnie i w porozumieniu z K. G. i P. S., wbrew przepisom ustawy, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia i przewozu z Holandii do Polski - E. znacznej ilości środków odurzających w postaci marihuany w ilości nie mniejszej niż 5000 g w ten sposób, że dokonał zakupu w/w środków odurzających na terenie Holandii, a następnie zorganizował ich przewóz samochodem marki V. (...) na teren Polski,

to jest o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

2. w okresie od 15 listopada 2010 r. do 16 listopada 2010 r., działając wspólnie i w porozumieniu z K. G., P. J. P. S., wbrew przepisom ustawy, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia i przewozu z Holandii do Polski - P., znacznej ilości środków odurzających w postaci marihuany w ilości łącznej nie mniejszej niż 14347 g w ten sposób, że zakupił na terenie Holandii w/w środki odurzające, a następnie zorganizował ich przewóz do Polski samochodem marki A. (...) o numerze rej. (...) oraz samochodem marki V. (...) o numerze rej. (...), wyposażonymi w specjalnie przerobione butle na gaz LPG, przy czym pojazd marki V. (...) kierowany przez P. S., przewożący 8347 g marihuany został zatrzymany na terenie Niemiec w miejscowości B. przez niemieckie służby celne,

to jest o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

Sąd Okręgowy w Elblągu, wyrokiem z dnia 31 stycznia 2013 r. w sprawie II K 61/12 orzekł następująco:

- oskarżonego J. P. uznał za winnego tego, że w październiku 2010 r., działając wspólnie i w porozumieniu z dwiema innymi osobami, wbrew przepisom ustawy, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środków odurzających w postaci marihuany w ilości 5000 g w ten sposób, że zakupił te środki odurzające na terenie Holandii, a następnie zorganizował ich przewiezienie samochodem v. (...) na teren Polski, do E., i kwalifikując ten czyn jako zbrodnię z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał oskarżonego na karę 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych po 10 złotych każda stawka (pkt I);

- tegoż oskarżonego uznał za winnego tego, że w okresie od 15 listopada 2010 r. do 16 listopada 2010 r., działając wspólnie i w porozumieniu z trzema innymi osobami, wbrew przepisom ustawy, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środków odurzających w postaci marihuany w ilości łącznej 7000 g w ten sposób, że zakupił te środki odurzające na terenie Holandii, a następnie zorganizował ich przewiezienie samochodem a. (...) o numerze rej. (...) na teren Polski, do P., oraz usiłował dokonać wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środków odurzających w postaci marihuany w ilości łącznej 7347 g w ten sposób, że zakupił te środki odurzające na terenie Holandii, jednakże w trakcie ich przewożenia do Polski samochodem v. (...) o numerze rej. (...) zostały one ujawnione w tym pojeździe i zatrzymane przez niemiecką służbę celną, kwalifikując ten czyn jako zbrodnię z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k., na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał oskarżonego na karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 150 stawek dziennych po 10 złotych każda stawka (pkt II);

- na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny, orzeczone wobec oskarżonego w punktach I i II, wymierzając mu karę łączną 6 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 180 stawek dziennych, po 10 złotych każda stawka (pkt III);

- wyrok zawiera nadto orzeczenie o zasądzeniu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu (pkt IV) oraz o zwolnieniu oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych (pkt V).

Wyrok powyższy został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego w całości. Obrońca, powołując się na przepis art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

a) naruszenie art 186 § 1 k.p.k. oraz art. 391 § 1 k.p.k. poprzez przeprowadzenie dowodu z zeznań złożonych przez P. S. w charakterze świadka odnośnie czynu z października 2010r., w sytuacji gdy słuchany na rozprawie w charakterze świadka P. S. skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań odnośnie przedmiotowego czynu, a także poprzez odczytanie na rozprawie fragmentów zeznań złożonych przez P. S. w charakterze świadka odnośnie czynu z października 2010r. w sytuacji, gdy odczytanie takie było zgodnie z treścią art. 391 § 1 k.p.k. niedopuszczalne z uwagi na skorzystanie przez P. S. z prawa odmowy składania zeznań odnośnie czynu z października 2010r.;

b) naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dowolne uznanie, że w październiku 2010r. P. S. miał przewieźć środki odurzające w ilości 5.000,00 g, podczas gdy brak jest w sprawie nie budzących wątpliwości dowodów zakresie ilości środków odurzających, jaką rzekomo miał przewieźć P. S.;

c) naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dowolne uznanie, że w listopadzie 2010r. miały być przewiezione przez P. J. środki odurzające w ilości 7000,00 g, podczas gdy brak jest w sprawie nie budzących wątpliwości dowodów w zakresie ilości środków odurzających jaką miał w miesiącu listopadzie 2010r. rzekomo przewieźć P. J.;

d) naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez uznanie za wiarygodne, spójne i logiczne zeznań i wyjaśnień złożonych przez P. S., w sytuacji gdy odnośnie osoby oskarżonego są one sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym w szczególności z zeznaniami konkubiny P. S. - M. F. oraz brata świadka S. S.;

e) naruszenie postanowień art. 7 k.p.k. poprzez odmówienie wiarygodności zeznaniom M. F. w zakresie, w jakim wskazuje ona dla kogo miał przewozić środki odurzające w listopadzie 2010r. P. J., błędne uznanie, że M. F. posiadała niewielką wiedzę w zakresie przewożenia przez P. S. i P. J. środków odurzających w sytuacji, gdy w postępowaniu przygotowawczym składała ona na te okoliczności bardzo szerokie i szczegółowe zeznania, poprzez uznanie za wiarygodne zeznań M. F. w zakresie, w jakim wskazuje ona na udział oskarżonego w przewozie środków odurzających w sytuacji, gdy w tym zakresie zeznania świadka są sprzeczne wewnętrznie i niespójne, a nadto wraz z trwaniem postępowania ujawnia się u świadka chęć złożenia zeznań możliwie korzystnych dla jej konkubenta P. S.;

f) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, podczas gdy analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na formułowanie tak jednoznacznych wniosków odnośnie sprawstwa oskarżonego, w szczególności z uwagi na to, że poszlaki, na których w znacznej mierze opiera się oskarżenie, nie tworzą spójnej i logicznej całości.

W konsekwencji tak sformułowanych zarzutów obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja w zakresie, w jakim skarżący sformułował wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, zasługiwała na uwzględnienie.

Wyjaśniając przyczyny uchylenia wyroku wskazać należy w pierwszej kolejności na to, że wiążą się one przede wszystkim z uchybieniami dotyczącymi wykorzystania w procesie ustalania stanu faktycznego wypowiedzi procesowych świadka P. S., który skorzystał z prawa odmowy składania zeznań na podstawie art. 182 § 3 k.p.k. Miało to oczywisty wpływ na treść wydanego wyroku, bowiem przełożyło się w sposób niekwestionowany na prawidłowość dokonanych ustaleń faktycznych.

Jednocześnie zwrócenia uwagi wymaga to, że rozpatrzenie tylko tych zarzutów było już wystarczające do wydania orzeczenia kasatoryjnego. Stosownie bowiem do treści art. 436 k.p.k. ograniczenie rozpoznania wniesionej apelacji tylko do poszczególnych uchybień, podniesionych przez stronę, może nastąpić, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

W sprawie nie jest kwestionowane to, że zeznania i wyjaśnienia świadka P. S. są podstawowym dowodem, w oparciu o który doszło do przypisania oskarżonemu J. P. popełnienia przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, dokonanego w październiku 2010 r. oraz przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k., dokonanego w okresie od 15.11.2010 r. do 16.11.2010 r. Ranga tego jest więc taka, że jego wiarygodność nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości.

Skarżący ma rację, formułując zarzuty dotyczące naruszenia przepisów art. 186 § 1 k.p.k. oraz art. 391 § 1 k.p.k. Sąd a quo nie poradził sobie bowiem z zawiłościami procesu złożonego i uprawnieniami, z jakich w tym procesie korzystał świadek P. S.. Chodzi o to, że świadek P. S., zeznając w zakresie czynu z października 2010 r. znajdował się w sytuacji procesowej, która zezwalała mu na skorzystanie z prawa odmowy składania zeznań. W innej toczącej się odrębnie sprawie (przed Sądem Okręgowym w Elblągu o sygn. akt II K 11/12) był on bowiem oskarżony o współudział w przestępstwie objętym postępowaniem. Na rozprawie w dniu 29.11.2012 r. świadek ten, po udzieleniu mu stosownego pouczenia, odmówił składania zeznań w części dotyczącej czynu opisanego w pkt. I aktu oskarżenia. (k. 924). Skorzystał zatem z uprawnienia przysługującego mu z mocy regulacji zawartej w art. 182 § 3 k.p.k. Sytuacja taka, stosownie do treści art. 186 § 1 k.p.k. powoduje, że poprzednio złożone zeznanie tej osoby nie może wówczas służyć za dowód w sprawie ani być odtworzone. Świadkowi, który korzysta z prawa odmowy zeznań w trybie art. 182 § 3 k.p.k. wolno odczytać, z mocy art. 391 § 2 k.p.k., tylko uprzednio złożone przez niego wyjaśnienia w charakterze podejrzanego lub oskarżonego. Sąd Okręgowy najwyraźniej jednak nie różnicował zaistniałej sytuacji, bo nic w tej kwestii nie uczynił. Natomiast po fazie spontanicznych zeznań świadka, dotyczących czynu opisanego w pkt. II, odczytał na podstawie art. 391 § 1 i § 2 k.p.k. zarówno poprzednio złożone zeznania jak i wyjaśnienia P. S., podając jednak jako przyczynę odczytania to, że „świadek częściowo zeznaje odmiennie, a częściowo oświadcza, iż nie pamięta szczegółów” (k. 927). Nie nawiązał zatem do treści art. 391 § 2 k.p.k., zezwalającej na odczytanie w wypadku określonym w art. 182 § 3 k.p.k. protokołów złożonych uprzednio przez świadka wyjaśnień w charakterze oskarżonego. Świadek zaś do odczytanych mu zeznań oraz wyjaśnień następnie ustosunkował się, zasadniczo podtrzymując je.

Podkreślić w tym miejscu trzeba, że skorzystanie z prawa do odmowy składania zeznań w oparciu o przepis art. 182 § 3 k.p.k. oznacza, iż osoba, której takie prawo służy, nie chce w ogóle zeznawać w sprawie, a odczytanie świadkowi, który w oparciu o przepis art. 182 § 3 k.p.k. odmówił składania zeznań, uprzednio złożonych przez niego wyjaśnień do protokołu przesłuchania w charakterze oskarżonego lub podejrzanego jest konsekwencją wskazanego w art. 391 § 2 k.p.k. toku postępowania w sytuacji odmowy złożenia zeznań (zob. postanowienie SN z dnia 10.09.2008 r., V KK 145/08, LEX nr 467480). Nie jest zaś taką konsekwencją odczytywanie mu jego poprzednio złożonych zeznań, jak również poprzednio złożonych wyjaśnień, z powodów wymienionych w art. 391 § 1 k.p.k.

W procesie złożonym, jeżeli świadek korzysta odnośnie jednego z czynów z prawa odmowy składania zeznań na podstawie art. 182 § 3 k.p.k., to tylko z zaistnienia tego wypadku wynika uprawnienie do odczytania poprzednio złożonych przez niego wyjaśnień odnośnie tego czynu w charakterze oskarżonego (podejrzanego) – art. 391 § 2 k.p.k., a nie z powodów określonych w art. 391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 391 § 2 k.p.k., będących konsekwencją składania przez niego zeznań odnośnie czynu (czynów), co do których nie mógł skorzystać z prawa odmowy składania zeznań.

Odczytanie w przytoczonej sytuacji zeznań świadka P. S., a przede wszystkim na nieprawidłowej podstawie jego wyjaśnień, dotyczących także czynu opisanego w pkt. I aktu oskarżenia spowodowało, że doszło rzeczywistości do obejścia przepisu art. 186 § 1 k.p.k., z którego wynika zakaz wprowadzania do materiału dowodowego, stanowiącego podstawę ustaleń faktycznych sądu, zeznań świadka, który skorzystał z prawa odmowy zeznań (wprost jako dowodu bądź poprzez jego odtworzenie). Słusznie wskazuje zatem skarżący, że w ten sposób sąd a quo bezpodstawnie uwzględnił odczytane depozycje, czyniąc na ich podstawie ustalenia faktyczne, a taka sytuacja nie powinna była mieć miejsca. Uchybienie takie w sposób niezaprzeczalny miało wpływ na treść wydanego wyroku, a przy tym rozciąga się ono nie tylko na czyn z października 2010 r.

Trzeba podkreślić, iż sąd a quo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (s. 6) rzeczywiście wskazuje na to, że zasadnicze ustalenia faktyczne poczynił m. in. w oparciu o relacje świadka P. S. (k. 79-83, 89-90, 91, 249, 252-253, 488, 519-522, 525-534, 537-538, 539, 540, 543, 924-929, 965-966). Konstruując ustalenia faktyczne uwzględnił „częściowo zeznania i wyjaśnienia składane w charakterze podejrzanego przez świadka P. S.” (s. 3 i 4 uzas.). W ten sposób potwierdził, że wykorzystał ten nieprawidłowy materiał dowodowy do konstruowania ustaleń faktycznych w sprawie, a w konsekwencji stwierdził, że m. in. ten dowód nakazuje nie dać wiary nieprzyznaniu się przez oskarżonego J. P. do stawianych mu zarzutów. Doszło zatem w sposób oczywisty do nieuprawnionego poszerzenia podstawy dowodowej wyroku (art. 410 k.p.k.).

Zasadność zarzutu skarżącego przenika zatem głębiej niż on sam to dostrzega. Chodzi mianowicie o to, że sąd a quo w żaden sposób nie dokonał rozróżnienia ustaleń, które powziął co do poszczególnych czynów na podstawie zeznań, a jakie na podstawie wyjaśnień P. S.. Rozróżnienia takiego nie dokonał w trakcie odczytywania protokołów przesłuchania P. S., mimo że starał się odczytywać je w zakresie dotyczącym czynu II. Z pewnością materia ta nie była jednak tak łatwa do rozgraniczenia, ale tym bardziej należało w tym zakresie wykazać się wnikliwością i skrupulatnością. Analiza zapisów zeznań P. S. oraz jego wyjaśnień prowadzi do wniosku, że znajdują się tam kwestie częstokroć dotyczące tych samych okoliczności, wzajemnie się uzupełniające, mające mimo wszystko elementy wspólne dla obu czynów, związane choćby z tłem działalności przestępczej P. S.. W konsekwencji nie ma możliwości określenia, który rodzaj depozycji P. S. spowodował zaistnienie u Sądu I instancji przekonania o winie oskarżonego J. P.. Nie można bowiem wykluczyć, że były to także te depozycje, które dowodu w sprawie stanowić nie mogły, co oczywiście nie jest możliwe do zaakceptowania. Dotyczy to obu przypisanych oskarżonemu J. P. czynów.

W ten oto sposób, obracając się w ramach procesu złożonego, sąd a quo dopuścił się uchybień mających istotny wpływ na treść wydanego wyroku. Ich stwierdzenie spowodowało, że zaskarżony wyrok nie mógł się ostać, dlatego też podlegał uchyleniu, a sprawa została przekazana Sądowi Okręgowemu w Elblągu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy uwzględni w postępowaniu ponownym powyższe wskazania, tak by wychwycone uchybienia nie powtórzyły się. Jednocześnie będzie miał też na uwadze pozostałe okoliczności podnoszone przez obrońcę oskarżonego, zarówno co do kwestii omówionych wyżej, jak i też tych zarzutów, co do których przedwczesne są rozważania dotyczące ich trafności z uwagi na stwierdzone uchybienia, będące podstawą uchylenia zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny na użytek postępowania ponownego wskazuje w szczególności na konieczność dokonania prawidłowej oceny dowodowych relacji świadka P. S.. Nie ulega bowiem wątpliwości to, że nie można poprzestać tylko na stwierdzeniu, że są one wiarygodne, choć nie są „wolne od pewnych rozbieżności”. Prawidłowego rozważenia wymaga zatem to, czy jego wypowiedzi procesowe co od istoty sprawy prezentują się jednolicie, a jeśli wykazują odmienności, to wymaga to szczegółowego omówienia. Nie ulega wątpliwości, że wypowiedzi procesowe P. S. zostały zapoczątkowane wskutek znalezienia się przez niego w orbicie zainteresowania organów ścigania. Są one w swej istocie pomówieniem oskarżonego J. P. o udział w przemycie. Mają przy tym one charakter tzw. pomówienia złożonego, które zachodzi wtedy, gdy pomawiający, przyznając się do winy utrzymuje jednocześnie, że także inna osoba (osoby) brały udział w przestępstwie. W takiej sytuacji na sądzie orzekającym ciąży obowiązek dokonania prawidłowej oceny tego pomówienia, to jest winna być ona dokonana ze szczególną wnikliwością i dokładnością, i w powiązaniu (konfrontacji) z innymi dowodami (por.: wyrok SN z dnia 7.10.1999 r., II KKN 506/97, Prok. i Pr. 2000/3/5).

Realizując wskazany obowiązek należy odwołać się do wypracowanej linii orzeczniczej, zgodnie z którą kontrola dowodu „z pomówienia”, a zresztą każdego dowodu osobowego, polega na sprawdzeniu, (1) czy informacje tak uzyskane są przyznane przez pomówionego, (2) czy są potwierdzone innymi dowodami, choćby w części, (3) czy są spontaniczne, złożone wkrótce po przeżyciu objętych nimi zaszłości, czy też po upływie czasu umożliwiającego uknucie intrygi, (4) czy pochodzą od osoby bezstronnej, czy też zainteresowanej obciążeniem pomówionego, (5) czy są konsekwentne i zgodne co do zasady oraz szczegółów w kolejnych relacjach składanych w różnych fazach postępowania, czy też zawierają informacje sprzeczne, wzajemnie się wykluczające bądź inne niekonsekwencje, (6) czy pochodzą od osoby nieposzlakowanej czy też przestępcy, zwłaszcza obeznanego z mechanizmami procesu karnego, (7) czy udzielający informacji sam siebie również obciąża, czy też tylko przerzuca odpowiedzialność na inną osobę, by siebie uchronić przed odpowiedzialnością (por.: wyr. S. Apel. w Krakowie z dnia 24.11.2011 r., II AKa 189/11, KZS 2012/2/39 oraz z dnia 7.10.2008 r., II AKa 187/98, KZS 1998/11/37; wyrok SN z dnia 15.02.1985 r., IV KR 25/85, OSNKW 1985/11
-12/103).

Szczególną uwagę należy poświęcić kwestii ustalenia ilości środków odurzających, jaka miała zostać przewieziona w październiku 2010 r. Słusznie bowiem wskazuje skarżący na to, że w swoich relacjach, które w znacznej mierze dowodu stanowić nie mogły, świadek P. S. ten w żaden sposób nie wskazywał, skąd wiedział, że przewozi dokładnie 5.000 g marihuany. Podobnie szczególnej skrupulatności wymaga weryfikacja relacji P. S. co do ilości środków odurzających, jakie miał przewieźć w listopadzie 2010 r. P. J..

Nie ulega wątpliwości, że weryfikacji relacji P. S. służyć też będzie prawidłowa ocena zeznań świadka M. F.. Nie jest bowiem pozbawione racji twierdzenie skarżącego, że analiza zeznań świadka M. F., a zwłaszcza jej początkowych zeznań, prowadzi do wniosku, wbrew temu co przyjął sąd a quo, iż świadek ta dysponowała dużą wiedzą w zakresie przewożenia przez P. S. środków odurzających do kraju. W szczególności drobiazgowego rozliczenia wymagają te wypowiedzi świadka M. F., z których wynika, że P. S. dokonał przewozu środków odurzających dla oskarżonego J. P.. Wydaje się też, iż dla prawidłowej oceny zeznań świadka M. F. nie jest wystarczające odwołanie się do opinii sądowo-psychologicznej, wydanej w sprawie Sądu Okręgowego w Elblągu o sygn. akt II K 11/12, a zatem zapożyczonej z innej sprawy.

Oczywiście, sąd orzekający w pierwszej instancji, przeprowadzając postępowanie dowodowe w postępowaniu ponownym winien mieć na względzie treść art. 442 § 2 k.p.k., aby przebieg tego postępowania był optymalny. Chodzi o to, że bezpośredniego przeprowadzenia wymagają nadto głównie te dowody, które będą umożliwiały weryfikację relacji P. S. czy też świadka M. F..

Uzyskana w toku postępowania odwoławczego informacja o zatrzymaniu w trybie Europejskiego Nakazu Aresztowania na terenie Holandii K. G. także winna być wykorzystana w postępowaniu ponownym dla dokonania przesłuchania tejże osoby w charakterze świadka, na okoliczności czynów zarzucanych oskarżonemu J. P., co dotychczas nie było możliwe.