Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2013 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Wandy Ostrowskiej

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2013 roku sprawy

A. O. s. Z. i B.

ur. (...) w C.

oskarżonego z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. i art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,
art. 289 § 2 k.k.

na skutek apelacji prokuratora i obrońcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 19 kwietnia 2013 roku, sygn. akt. II K 128/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje

Sądowi Okręgowemu w Częstochowie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II AKa 316/13

UZASADNIENIE

A. O. oskarżony został o to, że:

1.  W dniu 20 grudnia 2011 roku w miejscowości R. województwa (...), działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia A. G., używając przemocy i posługując się nożem, zadał mu 9 ran ciętych szyi, ręki lewej i prawej, otarć skóry głowy i klatki piersiowej i ręki prawej, oraz 16 ran kłutych klatki piersiowej, nadbrzusza, ręki lewej i prawej, pleców po stronie lewej i prawej oraz na wysokości kręgosłupa w tym ranę kłutą powodującą uszkodzenie aorty i masywny krwotok wewnętrzny i zewnętrzny, który spowodował śmierć pokrzywdzonego, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia: portfel o wartości 50 zł z zawartością dokumentów tj. dowodem rejestracyjnym samochodu O. (...) o nr rej. (...), prawem jazdy, zaświadczeniem o ubezpieczeniu OC, dowodem osobistym, a następnie w tym samym dniu w C. zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie co najmniej 20 zł, butelkę wody mineralnej o pojemności 5 l o wartości 1,59 zł o łącznej wartości co najmniej 71,59 zł na szkodę A. G. tj. o czyn z art. 148 § 2 pkt 2 kk i art. 280 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

2.  W dniu 20 grudnia 2011 roku w miejscowości R. województwa (...) zabrał w celu krótkotrwałego użycia samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...) A. G., a następnie w C. porzucił pojazd na drodze, otwarty tj. w okolicznościach takich, że zachodziło niebezpieczeństwo jego utraty lub uszkodzenia, albo jego części lub zawartości tj. o czyn z art. 289 § 2 kk.

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2013 roku w sprawie sygnatura akt II K 128/12 Sąd Okręgowy w Częstochowie uznał oskarżonego A. O. za winnego tego, że w dniu 20 grudnia 2011 roku w miejscowości R. województwa (...) działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia A. G. posługując się nożem poprzez wielokrotne zadawanie ciosów spowodował u A. G. 9 ran ciętych szyi, rąk, otarcia skóry głowy i klatki piersiowej oraz 16 ran kłutych klatki piersiowej, nadbrzusza, rąk, pleców w tym ranę kłutą powodującą uszkodzenie aorty i w następstwie tego masywny krwotok wewnętrzny i zewnętrzny, które to obrażenia doprowadziły do śmierci A. G., przy czym dokonał tego w związku z rozbojem i zabrał w celu przywłaszczenia: portfel o wartości 50 zł zawierający dowód rejestracyjny samochodu O. (...) o nr rej. (...), prawo jazdy, zaświadczenie o ubezpieczeniu OC, dowód osobisty, a następnie odjechał z miejsca zdarzenia samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) należącym do pokrzywdzonego, z którego po przeszukaniu zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie co najmniej 20 zł, butelkę wody mineralnej o pojemności 5 l o wartości 1,59 zł, o łącznej wartości co najmniej 71,59 zł na szkodę A. G., po czym porzucił pojazd na drodze, otwarty, w okolicznościach takich, że zachodziło niebezpieczeństwo jego utraty lub uszkodzenia, albo jego części lub zawartości i przyjął, że działaniem tym oskarżony wyczerpał znamiona art. 148 § 2 pkt 2 kk i art. 280 § 2 kk i art. 289 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 148 § 2 pkt 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazał go na karę 25 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 22 grudnia 2011 roku do dnia 19 kwietnia 2013 roku, a na zasadzie art. 624 § 1 kpk i art. 17 § 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów i opłat sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelacje od wyroku złożyli prokurator i obrońca oskarżonego.

Prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego i zarzucił orzeczeniu:

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w zakresie ustalenia zamiaru z jakim działał oskarżony i uznaniu, że działał on jedynie w zamiarze dokonania rozboju i w zamiarze pozbawienia życia A. G., w sytuacji gdy działał on także w zamiarze zaboru pojazdu w celu krótkotrwałego użycia, czego Sąd nie oddał wnioskując i ustalając stan faktyczny w zakresie strony podmiotowej popełnionego czynu, za który skazał oskarżonego;

2.  Obrazę prawa procesowego, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to przepisu art. 424 § 1 pkt 1 i 2 i § 2 kpk poprzez błędne jego zastosowanie i sporządzenie wadliwego uzasadnienia zaskarżonego wyroku poprzez nieprzytoczenie pełnej i logicznej argumentacji uzasadniającej podstawę prawną wyroku i przyjęcie kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu z art. 148 § 2 pkt 2 kk i art. 280 § 2 kk i art. 289 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i niezbędnego w tym zakresie podania wywodów wykazujących przyczyny uznania przez Sąd, że dwa zarzucane aktem oskarżenia przestępstwa stanowią jeden czyn oraz poprzez brak omówienia z jakich faktów Sąd wyciągnął wnioski w zakresie jedności zamiaru sprawcy, co do popełnienia wszystkich trzech ww. przestępstw jako jednego czynu, a nadto poprzez nieprzytoczenie i nieomówienie w uzasadnieniu okoliczności, które Sąd miał na względzie przy wymiarze kary;

3.  Obrazę prawa procesowego, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to przepisu art. 413 § 2 pkt 1 kpk polegającą na braku w zaskarżonym wyroku dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu, za który został on skazany, poprzez pominięcie zwrotu, iż oskarżony dopuścił się czynu używając przemocy, w sytuacji uznania przez Sąd, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu z art. 280 § 2 kk;

4.  Obrazę prawa materialnego, a to przepisów art. 289 § 2 kk i art. 11 § 2 kk poprzez błędne ich zastosowanie w kumulatywnej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu, w sytuacji pominięcia przez Sąd w opisie czynu znamiona przestępstwa z art. 289 § 2 kk tj. „zaboru pojazdu w celu krótkotrwałego użycia” i nadto przyjęcie, że zarzucone aktem oskarżenia dwa przestępstwa: z art. 148 § 2 pkt 2 kk i art. 280 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz z art. 289 § 2 kk stanowią jeden czyn, w sytuacji gdy brak jest tożsamości miejsca i przede wszystkim tożsamości zamiaru sprawcy;

5.  Obrazę prawa procesowego, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to przepisu art. 413 § 2 pkt 1 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk – wyrażająca się w sprzeczności między uzasadnieniem zaskarżonego wyroku, w którym Sąd prawidłowo ustalił, iż oskarżony odjechał z miejsca zdarzenia w miejscowości R. do miejscowości C., gdzie porzucił pojazd, a sentencją wyroku, gdzie orzeczono, że oskarżony popełnił czyn jedynie w miejscowości R.;

6.  Rażącą niewspółmierność orzeczenia kary 25 lat pozbawienia wolności za przypisany oskarżonemu czyn, która to kara w świetle ujawnionych w sprawie okoliczności nie odzwierciedla w sposób dostateczny stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu, wyrażającego się w sposobie działania oskarżonego, który dopuścił się zbrodni zabójstwa, motywów, pobudek, okoliczności popełnienia czynów, zachowania oskarżonego przed i po popełnieniu przestępstw, co sprawia, iż orzeczona kara nie spełnia swoich celów wychowawczych ani zapobiegawczych względem oskarżonego, a także nie spełnia wymogów w zakresie społecznego jej oddziaływania.

Opierając się na tych zarzutach Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Częstochowie do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości i zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na jego treść, to jest:

⚫

art. 410 i 424 § 1 pkt 1 kpk, polegającą na bezpodstawnym przyjęciu, że wydane w sprawie opinie: psychologiczna S. K., sadowo – psychiatryczna lekarzy M. P. (1)i L. T., sądowo – psychiatryczna autorstwa M. P. (2), S. C.i S. T., oraz opinia psychologiczna R. J., cechują się spójnością, jednolitymi wnioskami końcowymi i są wyczerpujące w sytuacji, gdy zawierają one odmienne wnioski, co do: możliwości wystąpienia początku procesu schizofrenicznego u oskarżonego tempore criminis, występowaniem organicznych zmian w OUN, zaburzeń adaptacyjnych i tendencji do dysymulacji, a nadto sami biegli nie potrafili wytłumaczyć sprzeczności między ich opiniami, zaś opinia sądowo – psychiatryczna zawiera jednie enigmatyczną klauzulę w tym zakresie, bez wskazania przesłanek, którymi kierowali się biegli wydając opinię;

⚫

art. 424 § 2 kpk, poprzez nie przytoczenie okoliczności, które legły u podstaw wymierzenia kary wobec oskarżonego i ograniczenie się w tym zakresie do lakonicznego przytoczenia ogólnikowych sformułowań ustawowych, pomimo, że orzeczona kara 25 lat pozbawienia wolności ma de facto charakter eliminacyjny;

⚫

art. 201 kpk, poprzez zaniechanie wezwania biegłych psychiatrów, względnie powołanie innych biegłych psychiatrów, na okoliczność stwierdzenia, czy istnieje potrzeba przeprowadzenia ponownej obserwacji sądowo – psychiatrycznej oskarżonego wobec faktu, że wydane w sprawie opinie psychologiczne i sądowo- psychiatryczne zawierają odmienne wnioski i cechują się niespójnością, a nadto obserwacja sądowo – psychiatryczna była prowadzona nieco ponad 3 miesiące od daty zdarzenia, co wobec wskazania przez biegłych, że objawy chorobowe schizofrenii mogą się ujawnić dopiero po kilku lub kilkunastu miesiącach, mogło być terminem przedwczesnym, a dodatkowo z opinii biegłych psychiatrów nie wynika, aby badali oskarżonego pod kątem wystąpienia tak zwanego paragnomenu.

Nadto, niezależnie od podniesionych wyżej uchybień proceduralnych, obrońca zarzucił orzeczeniu rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary 25 lat pozbawienia wolności, poprzez wyeksponowanie wyłącznie przesłanek obciążających oskarżonego i nieuwzględnienie w należytym stopniu okoliczności łagodzących, takich jak: uprzednia niekaralność sprawcy, jego młody wiek, dotychczasowa linia życia, pozytywna opinia w miejscu zamieszkania i pracy, brak przejawów demoralizacji, brak potrzeby eliminacji sprawcy z życia społecznego, przyznanie się do winy, szczegółowe wyjaśnienie okoliczności zdarzenia, wyrażenie żalu i skruchy, przeproszenie rodziny pokrzywdzonego, brak zaplanowania czynu, sprowokowanie czynu przez samego pokrzywdzonego poprzez wyciągnięcie noża i grożenie nim oskarżonemu, w sytuacji, gdy okoliczności zdarzenia nie wymagały stosowania takich środków obrony.

Opierając się na tak sformułowanych zarzutach odwoławczych, obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, ewentualnie zaś o jego zmianę poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Jako oczywiście zasadny oceniony został ten z zarzutów sformułowanych w apelacji prokuratora w postaci twierdzenia o uchybieniu przez Sąd I instancji dyspozycji art. 424 kpk, w aspekcie skazania oskarżonego za jedno przestępstwo, wyczerpujące znamiona art. 148 § 2 pkt 2 kk i art. 280 § 2 kk oraz art. 289 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Istotnie bowiem pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera żadnych argumentów, które pozwalałaby ocenić zmianę opisu czynów zarzucanych oskarżonemu oraz zmianę ich kwalifikacji prawnej, dokonaną przez Sąd orzekający w zaskarżonym wyroku. Nie sposób zatem w prawidłowy sposób odtworzyć toku rozumowania Sądu I instancji, a następnie poddać go kontroli. Już samo to uchybienie, rzutujące w oczywisty sposób na treść wyroku i nie podlegające ewentualnemu naprawieniu w postępowaniu odwoławczym implikowało konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie przesadzając o wynikach postępowania ponownego należy jedynie zauważyć, iż wydaje się mało prawdopodobne, aby w zebranym w sprawie materiale dowodowym i realiach niniejszej sprawy realne było wykazanie i uzasadnienie jednolitego zamiaru sprawcy, co do wszystkich przestępstw, zarzucanych w ramach dwóch czynów w akcie oskarżenia, co uprawniałoby przyjęcie kumulatywnej kwalifikacji z art. 11 § 2 kk, obejmującej zarówno zabójstwo i rozbój jak i zabór pojazdu celem krótkotrwałego użycia. Brak motywów rozstrzygnięcia w tym zakresie nie pozwala jednak, poza decyzją o charakterze kasatoryjnym oraz wskazaną wyżej ogólną uwagą, na żadne inne bardziej szczegółowe oceny i wnioski. Z tymże zarzutem związany jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który jednakże z uwagi na wskazane wyżej braki uzasadnienia nie może być merytorycznie oceniony ponieważ byłoby to przedwczesne.

Również i pozostałe zrzuty apelacji Prokuratora, z wyjątkiem twierdzenia o rażącej niewspółmierności wymierzonej kary uznać należało za zasadne. Widoczne jest w treści czynu przypisanego, iż mimo uznania przez Sąd I instancji, że działanie oskarżonego wypełniło między innymi ustawowe znamiona przestępstwa z art. 289 § 2 kk, to w opisie czynu Sąd Okręgowy nie wskazał, iż doszło do zaboru pojazdu w celu krótkotrwałego użycia. Niewątpliwe nie można uznać za opisanie tego znamienia sformułowania użytego przez Sąd „(…) a następnie odjechał z miejsca zdarzenia samochodem należącym do pokrzywdzonego (…)”. Zgodzić trzeba się z Prokuratorem i w tym, iż doszło do obrazy przepisów art. 413 § 2 pkt 1 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk, jako że wydając wyrok, a następnie pisemnie go uzasadniając doprowadził Sąd I instancji do powstania sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a jego uzasadnieniem. Wskazać trzeba, iż aktem oskarżenia zarzucono A. O. popełnienie przestępstwa zabójstwa i rozboju dokonanego na terenie miejscowości R. i raz na terenie C.. Podobnie rzecz miała się w przypadku zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 289 § 2 kk. Z opisu czynu zarzucanego wynikało, iż oskarżony miał zacząć działać w R., a zakończył dokonywanie przestępstwa w C.. Zmieniając opis czynu i przypisując oskarżonemu popełnienie jednego przestępstwa o kumulatywnej kwalifikacji prawnej z art. 148 § 2 pkt 2 kk i art. 280 § 2 kk oraz art. 289 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk jako jedyne miejsce popełnienia przestępstwa wskazał Sąd Okręgowy miejscowość R.. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku opisano zaś to, iż w istocie, tak jak to wynikało z treści opisanych czynów zarzucanych, oskarżony w przypadku obu tychże czynów rozpoczynał je realizować na terenie R., a kończył na terenie C.. Nie do końca możliwa jest ocena zasadności zarzutu wskazującego na brak znamienia użycia przemocy w sytuacji przypisania oskarżonemu popełnienia zbrodni z art. 280 § 2 kk ponieważ i w tym zakresie uzasadnienie orzeczenia nie zawiera żadnych argumentów i nie pozwala na odtworzenie toku rozumowania Sądu. Przedwczesne byłoby również odnoszenie się w zaistniałym układzie procesowym do zarzutu rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu. Niewątpliwe jednak należy wskazać, iż przy ewentualnym sporządzaniu ponownego uzasadnienia, motywy wymierzenia określonej kary, a szczególnie w razie wymierzenia kar o takim stopniu dolegliwości jak kara 25 lat pozbawienia wolności, winny być wyczerpująco podane, tak aby możliwa była pełna kontrola tego, czy wszystkie przesłanki wymiaru kary zarówno te o charakterze podmiotowym, jak i przedmiotowym zostały wzięte przez Sąd pod uwagę i czy nadano im właściwą rangę.

Oceniając zasadność zarzutów apelacji obrońcy należy stwierdzić, że są one nieuzasadnione. Swoje twierdzenie o bezpodstawności przyjęcia przez Sąd I instancji, iż opinie sądowo – psychiatryczne i sądowo – psychologiczne są spójne i wyczerpujące opiera autor apelacji na skonfrontowaniu ustaleń opinii biegłego psychologa S. K. oraz zespołu biegłych psychiatrów w osobach M. P. (2), S. C. i S. T. oraz psychologa R. J.. Trudno za argument w tej kwestii uznać opinię biegłych psychiatrów M. P. (1) i L. T., gdzie to jedyną konkluzją było zawnioskowanie o przeprowadzenie obserwacji sądowo – psychiatrycznej oskarżonego. Obrońca w swoim wywodzie skoncentrował się na ustaleniach opinii biegłego psychologa S. K. zawartych w jego pisemnej opinii z dnia 1. 03. 2012 roku ( k. 411 – 413 akt). Biegły ten stwierdził wówczas, że wyniki przeprowadzonego przez niego badania oskarżonego przemawiają za prawdopodobieństwem rozwijającego się procesu schizofrenicznego wówczas z komponentą hipochondryczną. Już w tym miejscu dostrzec trzeba, iż dokonując takiej oceny biegły psycholog wykroczył poza swoje procesowe umocowanie, wyznaczone jego specjalnością, wypowiadając się w kwestii ewentualnego istnienia choroby psychicznej u oskarżonego, co należy do kompetencji biegłych lekarzy psychiatrów. Ową nieprawidłowość zdawał się tenże biegły dostrzegać już na etapie składania na rozprawie ustnej opinii uzupełniającej. Wówczas to S. K. podał, że przy diagnozowaniu choroby psychicznej między innymi w postaci schizofrenii decydujące zdanie należy do biegłych lekarzy psychiatrów, zaś badanie psychologiczne ma charakter pomocniczy. Biegły ten przyznał też wówczas, iż zapoznał się z opiniami pisemnymi oraz ustnymi zespołu psychiatrów i psychologa i nie kwestionuje tam podanych ustaleń oraz wniosków wysnutych przez tenże zespół. Swoje stanowisko uzasadnił tym, że biegli ci prowadzili obserwację oskarżonego i skoro stwierdzili brak konkretnych objawów upoważniających do wysnucia wniosku, że oskarżony choruje na schizofrenię, to on z tymi wnioskami nie polemizuje i przyjmuje to do wiadomości. Z drugiej strony stoją opinie zespołu biegłych psychiatrów M. P. (2), S. C. i S. T. oraz psychologa R. J.. Tymże opiniom nie sposób przypisać takich cech, które uzasadniałyby ocenę, że są one niepełne, niespójne wewnętrznie czy nieprzekonywujące. Podstawą badawczą ich sformułowania była przeprowadzona przez trójkę psychiatrów oraz psychologa obserwacja oskarżonego. Nie sposób w tej sytuacji stwierdzić, iż błędem Sądu I instancji było uwzględnienie i oparcie się na opiniach zespołu biegłych psychiatrów i psychologa, a nie uwzględnienie części informacji płynących z opinii biegłego S. K.. Tym samym mimo, iż istotnie ocena dowodów w zakresie opinii biegłych psychiatrów i psychologów zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jest lakoniczna, nie sposób stwierdzić, iż mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia skoro ostatecznie podstawą ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji stały się opinie wskazanego wyżej zespołu biegłych. Całkowicie chybiony jest zarzut obrońcy zawarty w twierdzeniu, iż Sąd I instancji naruszył dyspozycje art. 201 kpk. Przypomnieć należ skarżącemu, iż inicjatywa poddania podejrzanego lub oskarżonego obserwacji sądowo – psychiatrycznej oddana została przez ustawodawcę wyłącznie biegłym lekarzom psychiatrom. Skoro zatem w niniejszej sprawie występujący w sprawie biegli psychiatrzy nie wnieśli o przeprowadzenie ponownej obserwacji oskarżonego nie można czynić Sądowi I instancji skutecznego zarzutu, iż nie podejmował czynności w celu sprawdzenia, czy przeprowadzenie ponownej obserwacji jest konieczne.

Wypowiadanie się przez Sąd Apelacyjny na temat zasadności zarzutów apelacji obrońcy dotyczących uzasadnienia wymiaru kary oraz rażącej jej niewspółmierności uznać należy za przedwczesne w sytuacji wystąpienia konieczności uchylenia zaskarżonego wyroku z innych przyczyn. Kończąc zatem omawianie skuteczności apelacji obrońcy wskazać trzeba, iż argumenty w niej zawarte nie były w żadnej części podstawą wydania przez Sąd Apelacyjny orzeczenia o charakterze kasatoryjnym.

Prowadząc postępowanie ponowne Sąd Okręgowy winien w jak najszerszym zakresie wykorzystać możliwości wynikające z dyspozycji art. 442 § 2 kpk, albowiem w istocie zakres i sposób przeprowadzenia postępowania dowodowego w niniejszej sprawie nie miał wpływu na uchylenie wyroku. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego winien tenże Sąd dokonać analizy działania oskarżonego i w razie uznania jego sprawstwa i przypisania mu winy ocenić jego zachowanie przez pryzmat omawianych wyżej przepisów części szczególnej kodeksu karnego. Uwzględniając wskazane wyżej argumenty tego uzasadnienia należy zatem rozstrzygnąć, biorąc pod uwagę stronę podmiotową i zamiar oskarżonego, czy jego zachowanie stanowiło jedno czy dwa przestępstwa. W razie wystąpienia potrzeby sporządzenia ponownie pisemnego uzasadnienia wyroku należy to uczynić z właściwą starannością i w taki sposób, który w pełni czyni zadość wymogom wynikającym z dyspozycji art. 424 kpk. Zwłaszcza część uzasadnienia dotycząca wywodów prawnych, kwalifikacji czynów oraz zamiaru oskarżonego, lakoniczna i niewystarczająca w przypadku pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, winna być sporządzona szczególnie starannie i wyczerpująco. W trackie orzekania Sąd Okręgowy winien również mieć na uwadze argumenty obu apelacji, których ocena przez Sąd odwoławczy nie mogła być dokonana z przyczyn wcześniej wskazanych.