Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2013 roku

Sąd Rejonowy w Kędzierzynie – Koźlu w Wydziale I Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Łukasz Zawadzki;

Protokolant: st. sekr. sądowy Żaklina Skrzypczak;

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lutego 2013 roku w Kędzierzynie – Koźlu;

sprawy z powództwa E. S.;

przeciwko M. S.;

o zapłatę;

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 518/12

UZASADNIENIE

E. S. domagała się zasądzenia od M. S. (1) kwoty 66.500,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od wskazanych w pozwie kwot i terminów płatności.

Powódka wywodziła, że na skutek wypadku drogowego doznała licznych obrażeń ciała, dochodząc następnie roszczeń przeciwko ubezpieczycielowi, zlecając prowadzenie sprawy pozwanemu. Ten jednak – argumentowała E. S. – nie objął pozwem pełnego okresu roszczeń, albowiem nie wskazał początkowej daty żądania renty. W rezultacie orzekające w sprawie sądy przyjęły okres od dnia wniesienia pozwu, zamiast od daty wypadku.

W odpowiedzi na pozew M. S. żądał oddalenia powództwa. Podniósł, iż sformułowanie zredagowanego przez niego pozwu w sprawie o sygn. akt I C 182/08 Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu nie zawierało jakichkolwiek ograniczeń czasowych, dotyczących zasądzenia renty, a dopiero w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Opolu pojawiła się sugestia, jakoby nie sformułowano żądania w zakresie od dnia 27 października 2004 roku do dnia 11 lipca 2008 roku. Pozwany argumentował ponadto, że nie nastąpiło przedawnienie roszczenia przeciwko ubezpieczycielowi.

W piśmie procesowym z dnia 6 listopada 2012 roku powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko procesowe, zaś w piśmie procesowym z dnia 27 grudnia 2012 roku wnosiła o dopuszczenie dowodu z akt o sygnaturze I C 341/11 tutejszego Sądu, jak i o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego chirurga – ortopedy, neurologa oraz psychiatry, jak i akt szkodowych ubezpieczyciela.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 27 października 2004 roku E. S. brała udział w wypadku komunikacyjnym, którego sprawcą był K. G..

Dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego w Katowicach z dnia 25 kwietnia 2006 roku w sprawie o sygn. akt XIV K 301/05 (k. 13 akt o sygn. I C 182/08 Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu);

K. G. został skazany za przestępstwo z art. 177 § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach z dnia 25 kwietnia 2006 roku w sprawie o sygn. akt XIV K 301/05, który uprawomocnił się w dniu 3 maja 2006 roku

Dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego w Katowicach z dnia 25 kwietnia 2006 roku w sprawie o sygn. akt XIV K 301/05 (k. 13 akt o sygn. I C 182/08 Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu);

E. S.dochodziła roszczeń przeciwko ubezpieczycielowi tj. (...) s. a.w W., z którym sprawca wypadku drogowego miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej - za pośrednictwem adwokata M. S.. W dniu 11 lipca 2008 roku wniósł on pozew do Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu (sygn. akt I C 182/08), w którym domagał się zasądzenia na rzecz swojej mandantki kwoty 49.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 1.500,00 zł miesięcznie tytułem renty wyrównawczej, płatnej do 10. dnia miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.

Dowód: akta sprawy o sygn. I C 182/08 Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu (k. 3- 7); odpis pisma z dnia 10 grudnia 2010 roku (k. 25); odpis pisma z dnia 10 grudnia 2010 roku (k. 26); odpis pisma z dnia 2 lutego 2011 roku (k. 27); odpis pisma z dnia 4 lutego 2011 roku (k. 28); odpis apelacji z dnia 2 września 2010 roku (k. 29 – 31); odpis pisma z dnia 4 lutego 2011 roku (k. 32); odpis pisma procesowego z dnia 2 czerwca 2011 roku (k. 33 – 37); odpis pisma procesowego z dnia 2 czerwca 2011 roku (k. 38); odpis pisma z dnia 14 grudnia 2010 roku (k. 39); odpis pisma z dnia 23 sierpnia 2011 roku (k. 40); odpis pisma z dnia 29 listopada 2011 roku (k. 41); odpis pisma z dnia 5 września 2011 roku (k. 42); odpis pisma z dnia 15 grudnia 2010 roku (k. 43 - 44); odpis pisma z dnia 6 grudnia 2011 roku (k. 45 – 48); odpis pisma z dnia 24 lipca 2008 roku (k. 49 – 50); zeznania świadka A. B.(k. 77 – 79); zeznania świadka O. R.(k. 79 – 80); wyjaśnienia powódki E. S.(k. 89 – 91); wyjaśnienia pozwanego M. S. (k. 91 – 93);

Sąd Rejonowy w Kędzierzynie – Koźlu wyrokiem z dnia 7 grudnia 2010 roku (sygn. akt I C 182/08) zasądził na rzecz E. S.od (...) s. a. w W.kwotę 30.000,00 zł, a także rentę wyrównawczą w wysokości 463,00 zł płatną do 10. dnia miesiąca począwszy od dnia 11 lipca 2008 roku wraz z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki z zapłatą którejkolwiek z rat oraz oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Dowód: akta sprawy o sygn. I C 182/08 Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu (k. 231);

Sąd Okręgowy w Opolu – na skutek rozpoznania apelacji E. S. od w/w orzeczenia – zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu z dnia 7 grudnia 2010 roku (I C 182/08) w ten sposób, że kwotę 30.000,00 zł zastąpił kwotą 49.000,00 zł i oddalił dalej idącą apelację (sygn. akt II Ca 233/11). W uzasadnieniu wyroku wskazano, „(…) że powódka przed sądem I instancji nie domagała się renty z powodu zwiększonych radykalnie kosztów utrzymania oraz wydatków na leki, jedynie renta dotyczyła rekompensaty w utraconych zarobkach”.

Dowód: akta sprawy o sygn. I C 182/08 Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu (k. 231 i k. 289 - 293).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne w sprawie, poddanej cenie Sądu Rejonowego zostały poczynione na podstawie dowodów z dokumentów urzędowych (art. 244 § 1 kpc), z dokumentów prywatnych (art. 245 kpc), z zeznań świadków (art. 258 kpc) oraz z wyjaśnień stron (art. 299 kpc).

Węzłowe okoliczności stanu faktycznego miały charakter bezsporny (art. 229 kpc). Dotyczy to skazania K. G.– sprawcy wypadku komunikacyjnego z dnia 27 października 2004 roku, w którym poszkodowana została powódka – za przestępstwo z art. 177 § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach z dnia 25 kwietnia 2006 roku (sygn. akt XIV K 301/05); ponadto – dochodzenia roszczeń o proweniencji odszkodowawczej imieniem E. S.przez adwokata M. S., a także treści wyroków: Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu z dnia 7 grudnia 2010 roku w sprawie o sygn. akt I C 182/08 oraz Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 9 czerwca 2011 roku w sprawie o sygn. akt II Ca 233/11.

Pozwany kwestionował, jakoby wadliwe zredagował pozew przeciwko (...) spółce akcyjnej w W. wywodząc nadto, iż ewentualne roszczenie E. S. w stosunku do ubezpieczyciela – w związku ze szkodą z dnia 27 października 2004 roku – nie jest jeszcze przedawnione.

W ocenie Sądu Rejonowego polemika z wyrokiem Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 9 czerwca 2011 roku w sprawie o sygn. akt II Ca 233/11 jest bezprzedmiotowa, albowiem orzeczenie to jest prawomocne (art. 363 § 1 kpc). Na marginesie podnieść należy, iż redakcja pozwu z dnia 11 lipca 2008 roku istotnie nie wskazuje inicjalnej daty żądania renty.

Zasadnie natomiast pozwany powołuje się na brak podstaw swej odpowiedzialności kontraktowej z uwagi na możliwość dochodzenia stosownych roszczeń od (...) spółki akcyjnej w W..

Artykuł 442 ¹ § 1 i § 2 kc stanowi, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę; jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Przywołany przepis ma zastosowanie w bieżącej sprawie, albowiem po myśli art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 80, poz. 538) do roszczeń, o których mowa w art. 1 (tj. wskazanych w art. 442 ¹ § 1 – 4 kc), powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się przepisy art. 442 ¹ Kodeksu cywilnego.

K. G. został skazany za występek z art. 177 § 1 kk (art. 7 § 1 kk), popełniony w dniu 27 października 2004 roku. Bieg terminu przedawnienia upłynie zatem z dniem 27 października 2024 roku (art. 112 kc). Stosownie bowiem do treści art. 819 § 3 kc w wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Z powyższych względów powództwo nie zasługuje na aprobatę. Po myśli bowiem art. 471 kc dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zdaniem Sądu Rejonowego po stronie E. S. nie można stwierdzić kluczowego elementu odpowiedzialności kontraktowej – tj. szkody. Skoro bowiem pozew z dnia 11 lipca 2008 roku nie obejmował okresu sprzed tej daty, nie zachodzi przeszkoda wszczęcia procesu w postaci powagi rzeczy osądzonej (art. 199 § 1 pkt. 2) kpc) przeciwko ubezpieczycielowi.

Sąd Rejonowy oddalił w dniu 28 lutego 2013 roku wniosek o dopuszczenie dowodu z akt sprawy I C 341/11, a także dowodu z opinii biegłego chirurga – ortopedy, neurologa oraz psychiatry i akt szkodowych, albowiem nie miały one dla rozstrzygnięcia sprawy istotnego znaczenia (art. 227 kpc). Postępowanie w sprawie o sygn. akt I C 341/11 Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu dotyczy tzw. renty uzupełniającej (w związku ze zwiększenie potrzeb – art. 444 § 2 kc) – na co zwrócono stronom uwagę po myśli art. 228 § 2 kpc. Dowód z opinii biegłych był natomiast – wobec dochodzenia roszczeń z tytułu odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 kc), a nie deliktowej (art. 415 kc) – irrelewantny.

Biorąc powyższe pod rozwagę należało orzec jak w tenorze sentencji wyroku.