Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Hanna Wnękowska

Sędziowie: SA – Paweł Rysiński

SA – Anna Prokopiuk (spr.)

Protokolant: – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2013 r.

sprawy W. P.

oskarżonego z art. 148 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 15 lipca 2013 r. sygn. akt XVIII K 67/13

- utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części, uznając apelację obrońcy oskarżonego W. P. za oczywiście bezzasadną

- zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa

- zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. K. – Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł w tym 23% VAT tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu pełnionej przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

W. P. został oskarżony o to, że:

- w dniu 24 października 2012 roku w mieszkaniu nr (...) przy
ul. (...) w W., działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia J. K., używając noża kuchennego, spowodował u niej rysowate otarcia naskórka i powierzchniowe zranienie skóry i tkanki podskórnej w okolicy łonowej, ugodził pokrzywdzoną w obrębie prawej pachwiny, czym spowodował u niej powstanie rany kłutej z kanałem przebiegającym przez mięśnie grupy przywodzicieli uda w bezpośredniej bliskości dużych pni naczyniowych, a nadto ugodził pokrzywdzoną w obrębie prawego podbrzusza, czym spowodował u niej powstanie rany kłutej z kanałem wnikającym do jamy otrzewnej z uszkodzeniem sieci i krwotokiem wewnętrznym do jamy otrzewnej, skutkującej jej zgonem

tj. o czyn z art. 148 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 15 lipca 2013 r. sygn. akt XVIII K 67/13 oskarżonego W. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na mocy art. 148 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 lat pozbawienia wolności , na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 24 października 2012 r. do dnia 15 lipca 2013 r. Wyrok nadto zawiera orzeczenia o dowodach rzeczowych i kosztach nieopłaconej obrony z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obrońca oskarżonego, skarżąc go w części dotyczącej kary.

Na podstawie art. 438 pkt 1, 2 i 4 k.p.k. w związku z art. 427 § 2 k.p.k. obrońca zarzuciła wyrokowi rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu przez nienależyte uwzględnienie przyznania się do winy i okazanej skruchy, warunków podmiotowych dotyczących samego sprawcy, jego motywacji i zachowania się pokrzywdzonej, a także obrazę przepisów prawa materialnego mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 53 § 1 k.k. i 2 k.k. poprzez wymierzenie kary pozbawienia wolności nieodpowiadającej dyrektywom sądowego wymiaru kary określonym w treści tegoż przepisu oraz mające wpływ na treść wyroku naruszenie prawa procesowego - art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. przez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku w sposób szczegółowej analizy przesłanek wpływających na wymiar kary.

Podnosząc ten zarzut, obrońca wniosła na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w związku z art. 437 k.p.k. oraz art. 455 k.p.k. w związku z art. 437 k.p.k. o zmianę wyroku przez obniżenie kary 10 lat pozbawienia wolności do 8 lat pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się oczywiście bezzasadna, tym samym zaprezentowane w niej wywody i wniosek nie zasługiwały na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna sprawy wykazała, że postępowanie w sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo, wszechstronnie i wyczerpująco. Wszystkie zgromadzone dowody zostały przez Sąd Okręgowy poddane wnikliwej analizie, a wnioski wysnute na tej podstawie nie nasuwają zastrzeżeń.

Odnosząc się do wymierzonej oskarżonemu W. P. kary, to wbrew wywodom zawartym w apelacji obrońcy, stwierdzić należy, że nie jest rażąco niewspółmiernie surowa w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Przepis ten stwarza możliwość zmiany orzeczenia w zakresie kary, ale tylko w sytuacji, gdy jest ona rażąco niewspółmiernie surowa lub łagodna.

Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą która powinna zostać wymierzona w instancji odwoławczej w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kar przewidzianych w
art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyrok Sądu Najwyższego z 14 listopada 1973 r. OSNPG 1974 r. z 3-4, poz. 51).

Orzekając karę wobec W. P. Sąd I instancji zgodnie z dyrektywami powyższego przepisu miał na uwadze zarówno okoliczności obciążające, jak i okoliczności łagodzące, które wyeksponował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wśród tych ostatnich wymienił przyznanie się oskarżonego do winy, skruchę i żal wyrażone przez niego przed Sądem, a w końcu postępowanie i trudny charakter pokrzywdzonej, która także nadużywała alkoholu, była zazdrosna o oskarżonego i często z tego powodu wywoływała awantury.

Nie można zgodzić się ze skarżącą, że Sąd orzekający pominął szereg okoliczności łagodzących, istotnych dla wymiaru kary lub też nie uwzględnił ich w stopniu dostatecznym. Trudno uznać za okoliczność łagodzącą wskazane przez skarżącą wezwanie pogotowia ratunkowego przez oskarżonego i jego pozostanie na miejscu do przybycia pogotowia i policjantów w sytuacji, gdy – jak wykazał Sąd I instancji na podstawie przeprowadzonych dowodów - oskarżony podjął te czynności nie zaraz po zdarzeniu, gdy była jeszcze szansa na uratowanie życia pokrzywdzonej, a dopiero po kilku godzinach od zadania jej ciosów nożem.

Wprawdzie rację ma też obrońca, że oskarżony nie zacierał śladów przestępstwa, ale pomija jednocześnie jego zachowanie w obecności opiekunki środowiskowej, która odwiedziła J. K.
24 października 2012 r. ok. godz. 8-9 rano, a więc już po zaistnieniu krytycznego zdarzenia. Oskarżony nie tylko, że nie poinformował przybyłej o doznaniu przez pokrzywdzoną obrażeń ciała, ale zasłaniał jej widok na leżącą na łóżku J. K. i prosił by przyszła, gdy ta się wyśpi.
Nie można również uznać za okoliczność łagodzącą odpowiedzialność karną oskarżonego okoliczności wskazanej przez apelującą, iż to pokrzywdzona swoją postawą sprowokowała oskarżonego, wywołując u niego silne wzburzenie. Przede wszystkim w sprawie brak jest dowodów pozwalających przyjąć, że oskarżony działał pod wpływem silnego wzburzenia. Jak ustalił Sąd meriti, agresywne zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej wywołała w sumie błaha przyczyna - jej pytanie na temat stosunków seksualnych w areszcie. Ten motyw działania W. P. nie może zostać – wbrew intencji skarżącej – uznany za okoliczność łagodzącą.

Reasumując należy podnieść, że apelacja obrońcy oskarżonego nie podważyła ocen Sądu Okręgowego, które były podstawą wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego W. P..

Z tych powodów Sąd odwoławczy uznał, że orzeczona kara nie nosi – w realiach tej sprawy – cech rażącej niewspółmierności w sensie jej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Podkreślić trzeba, że jej wymiar uwzględnia w wystarczającym stopniu okoliczności popełnionego przestępstwa, ale także i okoliczności podmiotowe. Brak zatem podstaw do ingerencji w treść orzeczenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny stosownie do treści art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy wyrok, w zaskarżonej części, wobec oskarżonego W. P.. Orzeczenie o kosztach wydano na podstawie przepisu art. 624 § 1 k.p.k., zaś o kosztach obrony z urzędu na mocy § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.