Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2013r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2013 roku w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w A.

przeciwko M. D. i H. D.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych M. D. i H. D.

od wyroku Sądu Rejonowego w Augustowie

z dnia 26 marca 2013r., sygn. akt I C 305/12

1.  Oddala apelację;

2.  Prostuje wyrok Sądu Rejonowego w Augustowie I Wydziału Cywilnego z dnia 26 marca 2013r. wydany w sprawie IC. 305/12 w ten sposób, że w komparycji i sentencji wyroku określa powoda jako >>Wspólnotę Mieszkaniową (...) w A.<< zamiast >>Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w A.<<.

3.  Zasądza solidarnie od pozwanych M. D. i H. D. na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w A. kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa prawnego przed Sądem II – giej instancji.

Sygn. akt I Ca 184/13

UZASADNIENIE

Powód Wspólnota Mieszkaniowa (...) ul. (...) w A. wystąpił przeciwko H. D. i M. D. z pozwem o zapłatę kwoty 19.679,46 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 10.04.2008 r. w kwocie 6.287,70 zł. Nadto domagał się zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swe żądanie wskazał, iż Wspólnota Mieszkaniowa jest w posiadaniu dokumentów w postaci protokołu Walnego Zgromadzenia Członków Wspólnoty z dnia 08.10.2007r. oraz uchwały zebrania Wspólnoty nr (...)//2010 z dnia 28.09.2010r., powziętych z udziałem pozwanego H. Z. D. i za jego zgodą, określających wysokość kwoty zaliczki należnej od każdego członka Wspólnoty i okresy, za które kwotę zaliczki należy wnosić oraz termin w jakim zaliczka winna być uiszczana. Podniósł, iż z dokumentacji księgowej wynika, że pozwani zaprzestali wnoszenia jakichkolwiek opłat z tego tytułu od dnia 10.04.2008r. Wystosowane wezwania do zapłaty nie zostały przez w/w zrealizowane.

Powód wskazał również, iż podnoszony przez pozwanego H.Z. D. zarzut przedawnienia nie może się ostać, albowiem w/w otrzymywał upomnienia, które przerywają bieg przedawnienia. Nadto wskazał, iż Wspólnota nie została zarejestrowana jako płatnik podatku VAT. Zarząd Wspólnoty nigdy nie rozliczał podatku VAT, jak również nie wystawiał faktur VAT.

Wyrokiem z dnia 30.04.2012r. wydanym w sprawie sygn. I C 109/12 Sąd Rejonowy w Augustowie zasądził od pozwanych H. D. i M. D. na rzecz powoda Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w A. kwotę 19.679,46 zł tytułem należności głównej i kwotę 6.287,70 zł tytułem odsetek ustawowych liczonych od dnia 10.04.2008r. do dnia 10.12.2011r. oraz zasądził solidarnie od pozwanych H. D. i M. D. na rzecz powoda Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w A. kwotę 1.299 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 27.06.2012r. wydanym w sprawie sygn. I Ca 189/12 uchylił wyrok Sądu Rejonowego w Augustowie z dnia 30.04.2012 r. wydany w sprawie sygn. I C 109/12 i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania wskazując, by Sąd I instancji ponownie ustalił sposób rozliczenia należności przysługujących powodowi, rozważył zarzut przedawnienia, a także ustalił, na jakiej podstawie określane były kolejne wysokości zaliczek na koszty zarządu.

W toku ponownego rozpoznania sprawy powód pierwotnie ograniczył powództwo w ten sposób, że domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych M. D. i H. D. kwoty 3.795,11 zł wraz z ustawowym odsetkami od dnia 12.10.2012r. do dnia zapłaty. Nadto domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu w kwocie 3.716 zł, w tym kwoty 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Następnie powód ograniczył powództwo do kwoty 880,11 zł wraz z ustawowymi odsetkami obliczonymi od dnia 09.02.2013r. W pozostałym zakresie powód cofnął pozew, zrzekając się w tym zakresie roszczenia. Ostatecznie powód ograniczył powództwo do kwoty 198,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi obliczonymi od dnia 09.03.2013r. do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie cofnął pozew, zrzekając się roszczenia. Podtrzymał jednak żądanie zwrotu kosztów procesu w kwocie 3.716 zł, w tym kwoty 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, iż pozwani dokonali częściowej spłaty powstałego zadłużenia, a nieuregulowana pozostała jedynie kwota 198,40 zł, stanowiąca część zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną za grudzień 2011r. Wysokość zaliczki za grudzień 2011 r. wynika z uchwały Zebrania (...) lokali przy ul. (...) Wspólnota (...) w A. nr (...) z dnia 28.09.2010r. Odnosząc się do żądania zwrotu kosztów procesu powód powołał się na orzecznictwo sądowe wskazując, iż jeżeli częściowe cofnięcie pozwu (ograniczenie powództwa) nastąpiło na skutek zapłaty w części dochodzonej należności po wniesieniu pozwu, strona pozwana jest traktowana jako przegrywająca spór. Powód wywiódł, iż wytoczenie powództwa było niezbędne do celowego dochodzenia przez niego swoich praw w zakresie żądania niezaspokojonych kosztów zarządu nieruchomością wspólną. Pozwani byli kilkakrotnie wzywani do zapłaty tych kosztów, natomiast zaspokojenie przeważającej części dochodzonego roszczenia nastąpiło dopiero w toku procesu.

Pozwani M. D. i H. D. wnieśli o oddalenie powództwa w całości.

Podnieśli, iż przedłożone przez powoda dokumenty rozliczeniowe są niekompletne i sporządzone zostały tendencyjnie, a zaległości w opłatach powstały z winy zarządzających, w związku z czym pozwani uważają żądanie zapłaty odsetek za niezasadne. Wywiedli, iż Wspólnota nie wystawia żądanych faktur VAT (refaktur) dla osób prowadzących działalność gospodarczą we własnym lokalu, będących czynnym płatnikiem podatku VAT. Wskazali, iż po wygaszeniu zarządu przez TBS (...), nie ustalono sposobu zarządzania nieruchomością wspólną bezpośrednio przez Zarząd Wspólnoty bądź przez powierzenie.

W toku rozprawy głównej pozwany H.Z. D. podniósł zarzut przedawnienia, wskazując, iż przekroczony został okres 3 lat. Nadto pozwany H.Z. D. podał, iż do dnia 31.05.2010r. zapłacił na rzecz Wspólnoty kwotę 23.382,55 zł. Przyznał, iż otrzymywał informacje o wysokości należnych opłat. Na otrzymywane wezwania do zapłaty odpisywał, iż wszystko zapłaci, o ile otrzyma zaległe faktury VAT. Wskazał, iż ma świadomość, że inni członkowie Wspólnoty musieli ponieść koszty utrzymania jego lokalu.

Także w piśmie procesowym z dnia 02.04.2012r. pozwani wywiedli, iż wstrzymanie wpłat zaliczek nastąpiło z powodu braku faktur VAT, a właściwie refakturowania kosztów.

Ostatecznie pozwany H. Z. D. wnosił o oddalenie powództwa i podnosił, że kwestionuje wyliczenie kosztów zarządu na kwotę miesięczną 331,88zł, ponieważ nie dotyczy to kosztów zarządu nieruchomością wspólną. Następnie sprostował, iż zgadza się, że jest to kwota wynikająca z uchwały nr 4/2010, bowiem uchwała ta przewiduje zaliczkę w wysokości 2,51zł za 1 m ², zaś powierzchnia jego lokalu użytkowego to 132,27m ². Podnosił jednakże, że nie są to koszty zarządu nieruchomością wspólną, bowiem koszt c.o. nie wynosi 900 zł miesięcznie za ogrzanie nieruchomości wspólnej. Przede wszystkim jednak wskazał, że kwestionuje zasadność uchwały wspólnoty ustalającej należność na poziomie 2,51zł za 1 m ² użytkowej powierzchni lokalu na koszty zarządzania nieruchomością wspólną i podniósł, że symulacja dotycząca wyliczenia kosztów zarządu nieruchomością wspólną w sposób nieprawidłowy zawierała również koszty dostawy mediów do poszczególnych lokali. Potwierdził, że podpisał tę uchwałę, czym wyraził zgodę – co do zasady – na uiszczenie takiej kwoty miesięcznie za zarząd nieruchomością wspólną. Gdyby powód od początku wystawiał faktury tak, jak robił to K., wówczas pozwany owe kwoty zaliczyłby w koszty prowadzonej działalności gospodarczej i był uprawniony do odliczenia podatku VAT w określonej wysokości. Nadto pozwany domagał się zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 26 marca 2013r. w sprawie sygn. akt I C 305/12 Sąd Rejonowy w Augustowie I Wydział Cywilny zasądził od pozwanych H. D. i M. D. solidarnie na rzecz powoda Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w A. kwotę 198,40 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 09 marca 2013r. do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie postępowanie w sprawie umorzył. Sąd ten jednocześnie zasądził od pozwanych H. D. i M. D. solidarnie na rzecz powoda Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w A. kwotę 3.716,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.417,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd wskazał, że aktem notarialnym Repertorium A 2669/2000 z dnia 25.05.2000r. umową sprzedaży H. D. nabył udział do 1/14 części w zabudowanej pawilonem handlowo-usługowym nieruchomości położonej w A. obręb 3 przy ul. (...), o pow. 1637 m ², oznaczonej nr 798/1, (...). Jak wynika z treści § 2 aktu notarialnego, H. Z. D. nabył udział w w/w nieruchomości z dorobku ze swoją żoną M. D. na prawach wspólności ustawowej. W § 6 aktu notarialnego określono, iż z dniem 01.07.2000 r. przejdą na nabywców H. i M. małż. D. wszelkie korzyści i ciężary związane z utrzymaniem i eksploatacją przedmiotowej.

Na zebraniu właścicieli lokali usługowych i mieszkalnych budynku przy ul. (...), stanowiących Wspólnotę Mieszkaniową z dnia 08.10.2007r., H. D. został wybrany członkiem Zarządu Wspólnoty. Na zebraniu tym właściciele podjęli decyzję, iż do czasu ustalenia innych zasad rozliczania kosztów (tj. według udziałów) - będzie stosowana dotychczasowa zasada rozliczeń, tj. według powierzchni użytkowej lokali użytkowych - bez wliczania w to powierzchni pomieszczeń przynależnych.

Uchwałą nr 4/2010 z dnia 28.09.2010r. Zebranie Współwłaścicieli lokali przy ul. (...) Wspólnota (...) w A., ustaliło od października 2010 r. zaliczkę na koszty zarządzania nieruchomością wspólną w wysokości 2,51 zł/m ² pow. użytkowej lokalu. Z w/w zaliczki wyodrębniono składkę na doraźny fundusz remontowy w wysokości 0,50 zł/m ² pow. użytkowej lokalu. Zniesiono uchwałę nr 2/2007 dot. przedpłaty na remont kapitalny nieruchomości, nakładającej zobowiązanie w wysokości 150 zł/m ² pow. użytkowej lokalu. Uchylono również naliczanie odsetek od zaległych wpłat/zaliczek eksploatacyjnych należnych od początku roku kalendarzowego 2010 tj. 01.01.2010r. do 01.10.2010r. wszystkim właścicielom lokali niepłacącym terminowo w w/w przedziale czasu. Na przedmiotowej uchwale własnoręczny podpis złożył obecny na zebraniu H. D.. Do uchwały dołączono arkusz kalkulacyjny ustalający wysokość zaliczki na zarządzanie nieruchomością wspólną z wyszczególnieniem opłat ciążących na właścicielach poszczególnych lokali, w tym pozwanych.

Sąd ustalił, że z uwagi na zaległości w płatności zaliczek na koszty zarządzania nieruchomością, Wspólnota Mieszkaniowa (...) w A. skierowała do pozwanego szereg wezwań do zapłaty w związku z zajmowaniem przez niego lokalu użytkowego ul. (...). Pozwani dokonali częściowej spłaty powstałego zadłużenia, a do uregulowania pozostała zaległość w kwocie 198,40 zł. W ocenie Sądu I instancji wysokość zadłużenia pozwanych wobec Wspólnoty znajduje potwierdzenie w dokumentach księgowych. Swoje rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł zasadniczo na treści art. 15 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2000r., nr 80, poz. 903 ze zm.).

Apelację od powyższego wyroku wywiedli pozwani zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Augustowie z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy, ewentualnie o jego zmianę. Wyrokowi zarzucili nieuwzględnienie złożonego w piśmie z dnia 19.10.2012r. wniosku o określenie sposobu zaliczania dokonanych przez pozwanych zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną, nieuwzględnienie przez Sąd Rejonowy w Augustowie faktu, że swoje roszczenia pozwani opierali na przepisach ustawy o własności lokali, a mianowicie na: art.13 ust. l, art. 14 oraz art. 29 ust. l, które nakładają na Wspólnotę Mieszkaniową obowiązek rozliczania wpłacanych zaliczek i określają cezurę czasową rozliczeń stanowiąc, że okresem rozliczeniowym jest rok kalendarzowy. Pozwani wskazali, że od roku 2009 nie odbyły się zebrania sprawozdawcze i nie udzielono absolutorium Zarządowi oraz nie przedstawiono rozliczeń, a także, że nie zostało zwołane zebranie sprawozdawcze Wspólnoty za rok 2012, do czego zobowiązuje art. 30 ust. l w/w ustawy. Pozwani zarzucili też, iż Sąd I instancji nie uwzględnił faktu, że powód naruszył przepisy art. 86 ust. 1-2 i art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.) z powodu niedostarczenia przez zarządzających nieruchomością i Wspólnotą Mieszkaniową (...) w A. indywidualnych rozliczeń finansowych za lata 2005-2012 i nie wystawienie na tej podstawie faktur VAT (refaktur) oraz faktur korygujących VAT). Ponadto podnosili, iż Sąd Rejonowy niesłusznie uznał załącznik nr 2 do uchwały nr 4/2010 strona 5 i 6 jako kompletny zestaw dokumentów, bowiem zawiera on dokumenty dotyczące innych zdarzeń. W konsekwencji twierdzili, że Sąd ten zasądził na rzecz powoda zawyżoną należność główną na podstawie dostarczonych wraz z pozwem niekompletnych, sporządzonych tendencyjnie dokumentów rozliczeniowych.

Jednocześnie pozwani wskazali, że Sąd nie przeprowadził dowodu z dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy sygn. I Ca 189/12 oraz I C 159/11 i żądali dopuszczenia dowodu z tych dokumentów. W swojej apelacji pozwani wnosili nadto o zwrot kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, obciążenie powoda kosztami sądowymi według norm przepisanych, w tym kosztami postępowania przed Sądem II instancji.

Podnieśli wszakże, że orzeczenie Sądu Rejonowego nieprawidłowo wskazuje stronę powodową: Zarząd Wspólnoty zamiast Wspólnoty mieszkaniowej „B.” w A..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja merytoryczna pozwanych jako bezzasadna podlega oddaleniu w całości. Zgodzić się jednak należy z twierdzeniem pozwanych, że Sąd I instancji nieprawidłowo oznaczył stronę powodową i w tym zakresie jego wyrok podlegał sprostowaniu na postawie art. 350 § 1 i 3 kpc. W ocenie Sądu Okręgowego powodem w sprawie jest Wspólnota Mieszkaniowa (...) w A., a nie jej Zarząd, który jest jedynie jej organem. Tym samym należało sprostować wyrok Sądu Rejonowego we wskazanym zakresie uznając, że sposób oznaczenia strony powodowej przez Sąd I instancji był oczywistą omyłką (pkt 2 sentencji wyroku).

Przechodząc do meritum Sąd Okręgowy pragnie podkreślić, że w jego ocenie ustalenia Sądu I instancji i wysnute na ich podstawie wnioski końcowe sformułowane w wyroku były prawidłowe. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy bowiem Sąd I instancji prawidłowo poczynił ustalenia w zakresie sposobu rozliczenia należności przysługujących powodowi, zarzutu przedawnienia, a także ustalenia, na jakiej podstawie określane były kolejne wysokości zaliczek na koszty zarządu. Trzeba zatem wskazać, że w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Augustowie przy ponownym rozpoznaniu sprawy przeprowadzone zostało wnikliwe ustalenie podstawy prawnej i faktycznej powództwa, a także ustalenia sposobu zarachowania poszczególnych wpłat czynionych przez pozwanych na rzecz powoda w toku postępowania. W ocenie Sądu Okręgowego ustalenia te są prawidłowe i wbrew stanowisku pozwanych nie rodzą konieczności ich uzupełnienia. Godzi się przy tym podkreślić, że rację ma Sąd I instancji, iż na obecnym etapie postępowania pozwani nie mogą podnosić zarzutu nieważności bądź też nieprawidłowości uchwały z dnia 28 września 2010r. nr (...). Uchwała ta bowiem jest aktem wewnętrznym wspólnoty mieszkaniowej, a sposób jej wzruszenia jest uregulowany szczególnym trybem, o którym mowa w art. 25 ustawy z dnia 24.06.1994r. o własności lokali (t.j.: Dz. U. z 2000r., nr 80, poz. 903 ze zm.). Pozwani jej nie zakwestionowali we w/w trybie, a ponadto pozwany H. D. brał udział w zebraniu wspólnoty, na którym uchwała została podjęta, niezależnie od tego w jakim charakterze. Wszystkie powyższe okoliczności rodzą przekonanie, że Sąd I instancji słusznie przyjął, iż małżonkowie D. pozostają związani tą uchwałą.

Godzi się przy tym podkreślić, że uchwała, o której mowa wskazała wyraźnie, że ustala zaliczkę na koszty związane z zarządzaniem nieruchomości wspólnej uzależniając jej wysokość jedynie od powierzchni użytkowej lokalu, co zostało potwierdzone w załączniku do niej i nie ma w ocenie Sądu Odwoławczego znaczenia fakt, że załącznik ten został sformułowany w późniejszym terminie, bowiem stanowi on jedynie wyliczenie należności z tytułu zaliczek poszczególnych właścicieli lokali w zależności od powierzchni zajmowanych lokali (zgodnie z treścią uchwały). Tym samym w ocenie Sądu rozstrzygającego apelację pozwanych w składzie obecnym nie istniała potrzeba dodatkowego ustalania, co wchodzi w skład tej opłaty i czy nie były nią objęte inne należności. W uchwale wskazano bowiem wyraźnie, że dotyczy ona wyłącznie zaliczki na koszty związane z zarządem nieruchomością wspólną. Należy też podkreślić, że zmiana wysokości zaliczki w odniesieniu do 1m ² powierzchni lokalu była dokonywana wielokrotnie po dacie podjęcia tej uchwały, lecz następowało to na podstawie decyzji zarządcy przymusowego – (...) sp. z o.o. w A. z uwagi na ustanowienie sądowego zarządu dla powoda, co znalazło swoje odzwierciedlenie w dokumentach z k. 7-17 i 70.

Jednocześnie Sąd Odwoławczy pragnie podkreślić, że zarzut pozwanych odnośnie do nieprawidłowości rozliczenia przez powoda opłat za CO również nie podlega uwzględnieniu w niniejszym postępowaniu, bowiem – mimo zgłoszenia go – nie został on sformułowany w kształcie umożliwiającym uznanie jego zasadności: pozwani nie przedstawili żadnych dowodów mających na celu potwierdzenie tego zarzutu, a przede wszystkim nie zgłosili formalnie zarzutu potrącenia czy też powództwa wzajemnego z tego tytułu. Jeśli zatem uznają, że ich roszczenie w tym zakresie – żądanie zwrotu nadpłaconych opłat związanych z CO – jest zasadne, nic nie stoi na przeszkodzie, by wytoczyli odrębne powództwo o zapłatę skonkretyzowanej kwoty z tego tytułu w oparciu o zgłoszone dowody.

Sąd II instancji pragnie też wskazać, że rozliczenie zaległości oraz wpłat dokonywanych przez pozwanych – wbrew ich twierdzeniom – zostało przeprowadzone prawidłowo. Godzi się podkreślić, że powód miał prawo żądać odsetek od zaległości związanych z nieterminową wpłatą zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną na podstawie art. 15 w/w ustawy w zw. z art. 481 kc. Zaliczki te – wolą Ustawodawcy – winny być uiszczane z góry do 10 dnia każdego miesiąca. Skoro pozwani nie wpłacali ich w terminie – powód miał prawo żądać z tego tytułu odsetek ustawowych od dnia wymagalności do dnia zapłaty.

Odnośnie do sposobu rozliczenia poszczególnych wpłat dokonanych przez pozwanych w toku postępowania Sąd Okręgowy również nie dopatrzył się nieprawidłowości zarówno w działaniu powoda, jak też Sądu I instancji ponownie rozpoznającego sprawę. Pozwani wskazali w kolejnych przelewach na poczet jakich należności uiszczają wpłaty, a ponieważ posiadali u powoda zadłużenie w postaci kilku długów tego samego rodzaju, powód mógł skorzystać z uprawnienia wynikającego z art. 451 § 1 kc i przy spełnieniu świadczenia przez dłużnika słusznie zaliczył je w pierwszej kolejności na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Rozliczenie dokonane przez powoda, jak też Sąd I Instancji w ocenie Sądu Odwoławczego jest zatem tym uzasadnione prawnie, lecz także arytmetycznie. Trzeba przy tym podkreślić, że powód nie obciążył pozwanych kwotą odsetek za okres wyłączony uchwałą nr 4/2010 (od 1.01.2010r. do dnia 1.10.2010r.). Słusznie zatem przyjął Sąd Rejonowy, że do zapłaty pozostała kwota zasądzona w pkt I sentencji wyroku i zasądził ją wraz z należnym i odsetkami od dnia 9 marca 2013r., jako że w dniu 8 marca 2013r. powód zarachował kolejną wpłatę zaliczki od pozwanych. W pozostałym, zakresie – w związku z cofnięciem pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia – słusznie Sąd Rejonowy umorzył postępowanie na podstawie art. 355 § 1 kpc.

Z uwagi na podnoszony w apelacji pozwanych argument w zakresie obowiązku powoda do przesłania pozwanym faktur VAT, Sąd Okręgowy pragnie wskazać, że argumentacja Sądu I instancji jest prawidłowa i Sąd Okręgowy w pełni ją podziela czyniąc ją własną, zbędne jest zatem ponowne jej przytaczanie. Tym samym niesłuszny jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisów podatkowych.

W ocenie Sądu Okręgowego pozostałe zarzuty podniesione w apelacji mają charakter czysto formalny – wiążą się z problematyką zwołania i podejmowania uchwał przez wspólnotę mieszkaniową – zwłaszcza w zakresie zebrań sprawozdawczych i rozliczeń zarządu. W ocenie Sądu Odwoławczego nie mają one jednak znaczenia dla merytorycznej treści rozstrzygnięcia sprawy niniejszej i stanowią dowód sporów wewnętrznych we Wspólnocie, nie zaś rzeczową podstawę zarzutów apelacyjnych, które winny być poddane analizie Sądu Odwoławczego. Krańcowo Sąd pragnie przy tym, podkreślić, że Sąd I instancji przeanalizował wszystkie dokumenty zgromadzone w aktach sprawy (poprzednio oznaczonej sygnaturą I Ca 189/12), jak w też w aktach sprawy I C 159/11 i zarzut pozwanych w zakresie nieprzeprowadzenia dowodu z tych dokumentów jest nieuzasadniony. Godzi się też nadmienić, że skoro pozwani uznawali wysokość zaliczki na koszty zarządzania nieruchomością wspólną wskazanej w uchwale nr 4/2010 (wszak wyrażali takie stanowisko wprost, a także ostatecznie opłacili niemal pełną kwotę swoich zaległości), to należy przyjąć, że roszczenie powoda ostatecznie uznali za zasadne bez względu na to, czy uchwała została podjęta prawidłowo, czy też nie. Okoliczność dokonania zapłaty skutkowała też każdorazowo przerwaniem biegu przedawnienia roszczenia (art. 123§ 1 pkt 2 kc), zatem rozważenie tego zarzutu przez Sąd I instancji okazało się zbędne.

Konkludując, w ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji rozpoznał istotę sprawy i z poczynionych ustaleń wysnuł prawidłowe wnioski. Nierozpoznanie istoty sprawy w myśl art. 386 § 4 kpc zachodzi bowiem wtedy, gdy Sąd I instancji nie orzekł w ogóle merytorycznie o żądaniach stron, zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania pozwu albo pominął merytoryczne zarzuty pozwanego. Okoliczności takich w sprawie niniejszej stwierdzić nie sposób, a przy tym pozwani nie wykazali, że uzasadnienie orzeczenia Sądu I instancji nie zawiera wszystkich elementów wskazanych w art. 328 § 2 kpc, a brak ich przytoczenia nie pozwolił na wyrażenie oceny w przedmiocie prawidłowości wydanego orzeczenia w zakresie kwestionowanym w środku zaskarżenia ( vide przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.11.2000r., IV CKN 175/00, opubl. w systemie informacji prawnej LEX nr 515416). Tym samym merytorycznie ich apelacja jako bezzasadna na podstawie art. 385 kpc podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 kpc w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu (pkt III sentencji wyroku). To właśnie od pozwanych jako od przegranych w postępowaniu odwoławczym należało zasądzić solidarnie na rzecz powoda kwotę 60,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego (§ 6 pkt 1 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.). Trzeba tu nadmienić, że apelacja pozwanych w istocie została zgłoszona w odniesieniu do kwoty zasądzonej wyrokiem Sądu I instancji – 198,40 zł, bowiem w pozostałym zakresie powództwo zostało przez nich uznane (wszak opłacili pozostałą należność). Dlatego też właśnie w takim zakresie rozliczono koszty zastępstwa procesowego na rzecz strony powodowej w postępowaniu odwoławczym.