Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 września 2013 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSR Alina Gałęzowska

Protokolant Małgorzata Kępa

po rozpoznaniu w dniu 06 września 2013 r. w Środzie Śląskiej

sprawy z powództwa M. C. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego B. C.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki M. C. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego B. C. kwotę 11.600,00 zł (jedenaście tysięcy sześćset złotych 00/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty:

- 10.000 zł. liczonymi od dnia 11.10.2012r. do dnia zapłaty;

- 1.600 zł. liczonych od dnia 26.07.2013r. do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki M. C. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego B. C. kwotę 550 zł. tytułem zwrotów kosztów procesu;

IV.  nakazuje uiścić na rzecz Skarbu Państwa kasa Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej powódce M. C. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego B. C. kwotę 1033 zł., a stronie pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. 1212 zł. tytułem nie opłaconych kosztów sądowych;

V.  wyrokowi w pkt I co do kwoty 1600 zł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonych od dnia 26.07.2013r. do dnia zapłaty nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Zarządzenia:

1.  (...);

2.  (...)

(...)

UZASADNIENIE

Powódka M. C., reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego B. C., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, w dniu 18 września 2012 r. złożyła do tutejszego Sądu pozew przeciwko (...) S.A., w którym wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w płatności liczonymi od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty, ustalenie odpowiedzialności na przyszłość pozwanego za skutki wypadku z dnia 25 sierpnia 2010 r. oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2.400,00 zł oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 34,00 zł. W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 25 sierpnia 2010 r., poruszając się jako pasażerka kierowanego przez D. C. motoroweru marki R. o nr. rej. (...), uległa wypadkowi komunikacyjnemu spowodowanemu przez kierującą pojazdem marki T. o nr. rej. (...). Sprawczyni zdarzenia J. T., w chwili jego zaistnienia, była objęta polisą ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie pozwanego. Powódka podnosi, że wskutek tego zdarzenia doznała ogólnych potłuczeń z otarciami skóry oraz złamania trzonu kości piszczelowej lewej, które to obrażenia spowodowały konieczność jej wielokrotnej hospitalizacji oraz poddawania rehabilitacji. Uzasadniając swoje roszczenie w zakresie zadośćuczynienia, powódka zwróciła uwagę, że od czasu wypadku stale odczuwa ograniczenie sprawności ruchowej wywołujące konieczność pomocy ze strony osób trzecich, a doznane przez nią urazy powodują bóle oraz powracającą opuchliznę. Nadto w jej ocenie wypadek negatywnie wpłynął na stan jej zdrowia psychicznego, wywołując problemy ze snem oraz trudności z koncentracją. Ogół powyższych okoliczności ograniczać miał możliwość efektywnego kontynuowania nauki. Nadto powódka zwróciła uwagę, że pozwany na etapie postępowania przedsądowego wypłacił na jej rzecz jedynie część przysługującego świadczenia z tytułu zadośćuczynienia, w kwocie 25.000,00 zł. Biorąc pod uwagę powyższe i posiłkując się stanowiskiem judykatury, powódka stwierdziła, że doznana przez nią krzywda zasługuje na zrekompensowanie dodatkową kwotą 20.000,00 zł. Roszczenie w zakresie ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość powódka wywiodła z brzmienia art. 189 k.p.c. Dodatkowo wskazała ona, że ze względu na charakter doznanych urazów istnieje ryzyko pogorszenia się jej stanu w przyszłości.

W odpowiedzi na pozew pozwany działający przez profesjonalnego pełnomocnik wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W swoim stanowisku, pozwany nie kwestionując odpowiedzialności co do zasady, podniósł że dokonana przez niego na rzecz powódki wypłata kwoty 25.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia jest wystarczająca w rozumieniu art. 445 k.c. Swoje twierdzenia pozwany poparł stanowiskiem judykatury oraz tym, że określenie przez niego wysokości świadczenia z tego tytułu na etapie przedsądowym wynikało z ustalonego stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki (13%) oraz stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych. W zakresie roszczenia powódki o ustalenie odpowiedzialności na przyszłość, pozwany stanowisko swoje uzasadniał tym, że w obecnym stanie prawnym (art. 442 ¹ § 1 k.c.) jest ono bezpodstawne, a sama powódka nie posiada w nim interesu prawnego. Nadto pozwany negując zasadność roszczenia powódki w zakresie odsetek stwierdził, że nie jest on w opóźnieniu w myśl art. 481 k.c. W jego ocenie ewentualne roszczenie odsetkowe zasadne jest co najwyżej od daty wyrokowania.

W dalszym toku postępowania, powódka pismem wniesionym w dniu 24 czerwca 2013 r. zmodyfikowała żądania pozwu w ten sposób, że uzupełniła je o żądanie zasądzenia na jej rzecz od pozwanego kwoty 1.600,00 zł tytułem zwrotu kosztów opieki wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności od dnia doręczenia pozwanemu pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty. Uzasadnienie tego roszczenie w ocenie powódki wynika z brzmienia art. 444 § 1 k.c. oraz z faktu, że wymagała ona opieki osób trzecich ze względu na niemożność wykonywania podstawowych czynności życiowych przez okres 60 dni po 6h dziennie. Wysokość przyjętej stawki godzinowej opieki na poziomie 10,00 zł powódka uzasadniała poprzez odwołanie się do obowiązujących stawek za tego typu czynności świadczone przez firmy trudniące się nimi zawodowo. Wysokość ostatecznego roszczenia została sprecyzowana przy odpowiednim pomniejszeniu całościowo obliczonego żądania o świadczenie już wypłacone przez pozwanego z tego tytułu w kwocie 2.000,00 zł. Dodatkowo powódka, uzupełniając swoje stanowisko w zakresie zadośćuczynienia podniosła, że ostatnie 3 lata życia spędziła pod opieką specjalistów, a doznany przez nią uraz spowodował, że nie może ona chodzić w butach na obcasach, co też ogranicza wykonywanie jej przyszłego zawodu w profilu hotelarskim. Nadto powódka, odnosząc się do argumentacji pozwanego uzasadniającej wniosek o oddalenie żądania zasądzenia odsetek od dnia doręczenia pozwanemu pism zawierających stosowne żądania stwierdziła, że nie sposób się z nią zgodzić. W jej ocenie materiał dowodowy zgromadzony przez pozwanego na etapie przedsądowym umożliwiał oszacowanie wysokości doznanej przez nią krzywdy, a co za tym idzie wysokość przysługującego zadośćuczynienia. To zaś, że pozwany działający w niniejszym sporze jako profesjonalista nie był w stanie określić wysokości i rozmiaru doznanej przez powódkę krzywdy, nie powinno powodować pozbawienia jej zadośćuczynienia przez znaczny okres czasu. W konkluzji powódka wskazała, że orzeczenie odsetek w niniejszym sporze od dnia wyrokowania powodowało krzywdzące konsekwencje dla całej grupy pokrzywdzonych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 25 sierpnia 2010 r. kierująca pojazdem marki T. o nr. rej. (...) J. T. nie ustępując pierwszeństwa przejazdu przy wjeździe na skrzyżowanie doprowadziła do zderzenia z kierowanym przez D. C. motorowerem marki R. o nr. rej. (...). Wskutek zaistniałego wypadku poszkodowana została pasażerka motoroweru małoletnia powódka M. C.. Sprawczyni zdarzenia, w chwili jego wystąpienia, była objęta ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartym z pozwanym (...) S.A.

Dowody: kserokopia odpisu skróconego aktu urodzenia powódki – k. 11

notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym z dnia 1.09.2010 r. – k. 12

wyrok Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej Wydział II Karny z dnia 14.02.2011 r. sygn. akt II K 709/10, 1 Ds. 1343/10 – k. 14

Wskutek wypadku komunikacyjnego powódka doznała urazu lewej nogi. Pierwszej pomocy udzieliło jej Pogotowie. Powódka została przewieziona do Szpitala (...) w Ś., gdzie wykonano diagnostykę radiologiczną, rozpoznając złamanie kości piszczelowej lewej i ranę kolana i łokcia. Rany zaopatrzono chirurgicznie i założono odpowiedni opatrunek gipsowy. Następnie powódkę skierowano na Oddział (...) Dziecięcej SPZOZ (...) Szpitala (...) we W., gdzie nastawiono odłamy kości, zaopatrzono ponownie w opatrunek gipsowy i wypisano do domu. Wypis nastąpił w dniu 28 sierpnia 2010 r. Powódka została skierowana na zabiegi fizjoterapeutyczne. Dalsze leczenie kontynuowane był w ramach kolejnych hospitalizacji na Oddziale (...) Dziecięcej, które miały miejsce w kwietniu, maju i lipcu 2011 r. Dodatkowo w czasie badania w marcu 2011 r. u powódki rozpoznano porażenie lewego nerwu łydkowego. Po zakończeniu rehabilitacji i leczenia szpitalnego, powódka została skierowana na rehabilitację w warunkach ambulatoryjnych.

Dowody: karta informacyjna – ambulatoryjna z dnia 25.08.2010 r. – k.15

karta informacyjna z dnia 28.08.2010 r. - 16

wynik badania diagnostycznego z dnia 01.09.2010 r., 08.09.2010 r. – k. 17-18

skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 08.11.2010 r. – k.19

wynik badania z Centrum Medycyny Ratunkowej Szpital im. (...) we W. (...) z dnia 09.03.2011 r., 11.05.2011 r. – k.20-21

karta informacyjna z dnia 13.05.2011 r. – k. 22

wynik badania z Centrum Medycyny Ratunkowej Szpital im. (...) we W. (...) z dnia 07.07.2011 r. – k.23

karta informacyjna z dnia 14.07.2011 r. – k. 24

wynik badania z Centrum Medycyny Ratunkowej Szpitala im. (...) we W. pracownia (...) z dnia 16.09.2011 r. – k. 25

zaświadczenie lekarskie z dnia 15.12.2011 r. – k. 27

zaświadczenie lekarskie do szkoły z dnia 01.09.2011 r. – k. 26

wynik badania (...) z dnia 09.11.2012 r. – k. 87

Wskutek wypadku z dnia 25 sierpnia 2010 r. powódka doznała 15% trwałego uszczerbku na zdrowiu, który wynikał z doznanych przez nią urazów, powodujących stan po złamaniu kości podudzia lewego, powstanie blizny okolicy przedrzepkowej lewego stawu kolanowego, pourazowe długotrwałe zaburzenie lewego nerwu łydkowego oraz niestabilność boczną lewego stawu kolanowego. Doznane przez powódkę urazy były powodem silnych dolegliwości bólowych w okresie około 14 dni po wypadku. Następnie dolegliwości bólowe osłabły, a sama niewygodność była związana z noszeniem opatrunku gipsowego. Nadto powódka ze względu na zaburzenia lewego nerwu łydkowego, które będą jej towarzyszyły do końca życia, odczuwa dyskomfort czuciowy w jego okolicy, a z uwagi na zaburzenia stabilności stawu kolanowego dalsze bóle kończyny i uczucie jej uciekania i niepewności w poruszaniu. Dodatkowo na ciele powódki po wypadku pozostała szpecąca blizna w okolicy przedrzepkowej, która stanowi defekt kosmetyczny. Obecnie leczenie powódki zostało zakończone, a charakter doznanych przez nią urazów nie uzasadnia przypuszczenia, aby w przyszłości ujawniły się obecnie nieznane konsekwencje wypadku z dnia 25 sierpnia 2010 r.

Dowody: opinia biegłego ortopedy i neurologa – k. 91-92 odw.

opinia uzupełniająca biegłego ortopedy i neurologa – k. 124

przesłuchanie przedstawicielki ustawowej powódki B. C. – k. 155-157

Wypadek z dnia 25 sierpnia 2010 r. wpłynął negatywnie na stan psychiczny powódki. Mimo tego, że nie wywołał on u niej urazu psychicznego lub zespołu pourazowego, to spowodował pojawienie się pewnych wybiórczych i izolowanych objawów powodujących dyskomfort. Zaliczyć do nich należy przede wszystkim bezpośrednio po wypadku bardziej odczuwalną, a teraz unormowaną i osłabioną, niechęć do poruszania się mechanicznymi środkami komunikacji. Powódka od czasu wypadku nie korzysta ze skutera. Nadto sam wypadek należy ocenić jako doświadczenie negatywne dla powódki. Spowodował on przeżywanie przez nią negatywnych odczuć, które wynikały z bólu fizycznego oraz z ograniczeń związanych z doznanymi urazami. Same ograniczenia zaś w szczególności dotyczyły możliwości uprawiania sportu przez powódkę. W okresie przed wypadkiem jeździła ona na rolkach oraz grała w szkole w siatkówkę i koszykówkę. Stan ten zmienił się po wypadku, ze względu na konieczność porzucenia aktywności fizycznej. Nadto skutki wypadku uniemożliwiają powódce noszenie przez nią butów na obcasach, co stanowi wymóg w zawodzie, do którego uczy się powódka.

Dowody: opinia biegłego psychologa – k. 96-98

przesłuchanie przedstawicielki ustawowej powódki B. C. – k. 155-157

Wypadek z dnia 25 sierpnia 2010 r. wywołał konieczność sprawowania opieki nad powódką przez okres 2 miesięcy jej pobytu poza szpitalem. Opieka ta musiała być sprawowana przez 6 godzin dziennie i wiązała się z pomocą powódce przy wykonywaniu podstawowych czynności ze względu na osłabienie jej sprawności ruchowej oraz jej ograniczeniem w związku z czasowym zaopatrzeniem gipsowym i koniecznością poruszania się o kulach. Opiekę nad powódką sprawowała początkowo jej matka, a następnie babka. Koszty opieki w miejscu zamieszkania powódki kształtują się średnio na poziomie 10 zł. za godzinę.

Dowody: opinia biegłego ortopedy i neurologa – k. 91-92 odw.

przesłuchanie przedstawicielki ustawowej powódki B. C. – k. 155-157

wydruki ze strony internetowej – k. 136-145

Szkoda na osobie powódki była przedmiotem likwidacyjnego postępowania przedsądowego prowadzonego przez stronę pozwaną. Po zapoznaniu się ze stanem faktycznym sprawy, pozwany jedynie częściowo uznał roszczenia powódki, wypłacając na jej rzecz: kwotę 25.000,00 zł. z tytułu zadośćuczynienia, kwotę 2.140,47 zł. z tytułu zwrotu kosztów leczenia, kwotę 2.000,00 zł. z tytułu kosztów opieki. W dalszym zakresie pozwany uznał, że roszczenia powódki są bezzasadne. Nadto w toku postępowania likwidacyjnego określił on uszczerbek na zdrowiu powódki powstały w związku z wypadkiem z dnia 25 sierpnia 2010 r. na poziomie 13 %.

Dowody: pismo strony pozwanej skierowane do powódki z dnia 22.09.2010 r. – k. 30

pismo strony pozwanej skierowane do powódki z dnia 23.09.2010 r. – k. 32

zawiadomienie o przyznaniu odszkodowania za szkodę na osobie z obowiązującego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z dnia 22.09.2011 r. – k. 31

zgłoszenie udziału w sprawie z dnia 21.10.2010 r. – k. 33-37

pisma strony pozwanej skierowane do (...) S.A. we W. z dnia 07.12.2010 r., 22.12.2010 r., 09.02.2011 r., 28.02.2011 r. – 38-41

pismo pełnomocnika powódki skierowane do (...) S.A. Centrum (...) S.A. we W. Zespół (...) we W. z dnia 27.04.2011 r. – k. 42-43

pisma strony pozwanej skierowane do pełnomocnika powódki z dnia 19.05.2011 r., 23.05.2011 r., 06.07.2011 r., 20.07.2011 r. – k. 44-47

protokół do oceny medycznej następstw szkody osobowej z dnia 04.08.2011 r. – k. 48-51

pismo strony pozwanej skierowane do pełnomocnika powódki z dnia 25.08.2011 r., 12.04.2012 r. – k. 52-53

akta szkody nr (...) – w załączeniu akt

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało częściowo na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 34 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. ( DzU 2013 Nr 392 t.j.) zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Niespornymi w sprawie był fakt posiadania przez sprawcę wypadku obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej oraz obowiązek sprawcy wypadku do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, a tym samym i odpowiedzialność strony pozwanej co do zasady za skutki wypadku. Sporna pozostawała wysokość należnego powódce zadośćuczynienia. Nadto bezsporny w niniejszym sporze pozostał fakt, że powódka wymagała sprawowania nad nią opieki przez okres następujący bezpośrednio po wypadku.

Roszczenie powódki o zadośćuczynienie znajduje uzasadnienie w treści przepisu art. 445 k. c., którego konstrukcja oparta jest na trzech zasadach – fakultatywności zadośćuczynienia, jego powiązania z odpowiedzialnością deliktową i wreszcie ustalania zadośćuczynienia wyłącznie w wypadkach wyraźnie w ustawie przewidzianych. W tym ostatnim aspekcie przepis odsyła do stanów faktycznych wskazanych w art. 444 k. c., który swoim zakresem obejmuje uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia.

Uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 444 k. c. polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka – zarówno jeśli chodzi o powłokę cielesną, jak i tkanki i narządy wewnętrzne (rany, złamania). Rozstrój zdrowia natomiast wyraża się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów bez ich widocznego uszkodzenia (np. nerwice).

Niewątpliwie powódka wskutek wypadku doznał uszkodzenia ciała powodującego stan po złamaniu kości podudzia lewego, powstanie blizny okolicy przedrzepkowej lewego stawu kolanowego, pourazowe długotrwałe zaburzenie lewego nerwu łydkowego oraz niestabilność boczną lewego stawu kolanowego. Powyższe okoliczności, jak również fakt istnienia związku przyczynowego pomiędzy skutkami, a deliktem sprawcy wypadku został potwierdzony przedłożoną przez powódkę dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach szkody oraz opiniami biegłych sądowych, które jako fachowe i rzetelne należało w całości podzielić.

Stwierdzone u powódki urazy, które pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 25 sierpnia 2010 r., powodowały słuszność roszczeń powódki co do zasady. Okoliczności te znalazły odzwierciedlenie w fakcie wcześniejszego wypłacenia powódce przez stronę pozwaną kwoty 25.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Pozostawało zatem rozważyć wysokość należnego powódce zadośćuczynienia w świetle zgłoszonych z tego tytułu roszczeń.

Przepisy kodeksu cywilnego w części dotyczącej czynów niedozwolonych stanowią, podstawę materialnoprawną roszczenia o zadośćuczynienie, jednakże nie określają żadnych kryteriów, jakie należałoby uwzględnić przy ustalaniu jego wysokości. Kryteria takie przez lata wypracowała judykatura, szczególnie Sądu Najwyższego. Kierując się tymi wskazaniami należy stwierdzić, że Sąd winien każdorazowo oceniać wysokość zadośćuczynienia w oparciu o konkretne okoliczności faktyczne sprawy, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków deliktu, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, niemożność wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, utratę kontaktów towarzyskich.

Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Podzielić w tym zakresie należy pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1997 r. II CKN 273/97, nie publ.), iż zdrowie jest dobrem szczególnie cennym, a przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadku ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego dobra.

W ocenie Sądu zakres doznanych przez powódkę obrażeń ciała wpływał na ustalenie wysokiego stopnia odczuwalnych cierpień fizycznych i psychicznych. Doznane urazy wymogły konieczność wielokrotnej hospitalizacji powódki oraz podjęcia leczenia rehabilitacyjnego. Sprawność powódki po zdarzeniu była znacznie ograniczona. Nie mogła ona wykonywać samodzielnie czynności życia codziennego, a nawet zwykłe funkcjonowanie powodowało ból. Z biegiem czasu, mimo tego, że jej stan się polepszał, to nie uległ całkowitej poprawie do dnia dzisiejszego i nic nie wskazuje, aby miał takowej ulec w przyszłości. W szczególności dotyczy to problemów z czuciem w nodze oraz niestabilnością boczną stawu kolanowego, które spowodowane jest uszkodzeniem więzadła pobocznego strzałkowego. Zaburzenie stabilności stawu kolanowego powoduje bóle kończyny, a także uczucie uciekania i niepewności. Nie bez znaczenia jest także okoliczność, że wypadek z dnia 25 sierpnia 2010 r. wywołał cierpienia psychiczne u powódki. Poza tym, że nie mogła podejmować dawniej przejawianej aktywności sportowej, stała się ona osobą uzależnioną od pomocy osób trzecich. Nadto doznane urazy wywołują pewne problemy z funkcjonowaniem powódki w obrębie zawodu, do którego się przygotowuje. Przebyte przez powódkę wskutek wypadku z dnia 5 maja 2012 r. urazy spowodowały powstanie na jej osobie 15% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu (zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania).

Z drugiej jednak strony należało stwierdzić, że doznane przez powódkę urazy nie przekreślają możliwości dalszego normalnego funkcjonowania przez powódkę. Ich charakter, choć powoduje pewne negatywne konsekwencje ruchowe, nie uniemożliwia samodzielnego poruszania się oraz podejmowania aktywności sportowej na polach wymagających mniejszego nakładu siły. Podobnie sytuacja wygląda jeżeli chodzi o wykonywania zawodu o profilu hotelarskim. O ile bowiem należy zgodzić się z tym, że powódka ze względu na doznane urazy nie będzie w stanie nosić butów na obcasach, o tyle nie wyklucza jej to całkowicie z możliwości wykonywania wyuczonego zawodu. Zadośćuczynienie służyć ma rekompensacji krzywdy, nie zaś wyrównywaniu szkody powstałej choćby w związku ze zmniejszeniem się widoków powódki na przyszłość.

Zdaniem Sądu powyższe okoliczności nie uzasadniały ustalenia zadośćuczynienia na poziomie żądanym przez powódkę w kwocie 20.000,00 zł., a więc biorąc pod uwagę wypłatę dokonaną na etapie przedsądowym w łącznej kwocie 45.000,00 zł. Ze względu jednak na okoliczność, że owo zadośćuczynienie musi mieć realne, ekonomiczne znaczenie dla samej osoby poszkodowanej, a także to, że doznany uszczerbek na zdrowiu stanowi tylko jedną z wielu okoliczności, które powinny być brane pod uwagę przy rozpatrywaniu roszczenia z tytułu zadośćuczynienia, Sąd uznał, że nie będzie wygórowanym przyznanie powódce dodatkowo zadośćuczynienia w wysokości 10.000,00 zł. Kwota ta wraz z kwotą już wypłaconą powódce wynosić będzie 35.000,00 zł. W ocenie Sądu wysokość ustalonego zadośćuczynienia jest odpowiednia i wyczerpuje w całości roszczenia powódki z tego tytułu.

Uzasadnione było także żądanie pozwu w tej części, jaka odnosiła się do odsetek od roszczenia głównego zasądzonego z tytułu zadośćuczynienia. Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( DzU 2013 Nr 392 t.j.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego ratio legis art. 14 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, podobnie jak i art. 817 k.c., opiera się na uprawnieniu do wstrzymania wypłaty odszkodowania w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją niejasności odnoszące się do samej odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości szkody. Ustanawiając krótki termin spełnienia świadczenia ustawodawca wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody. Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku ubezpieczyciel lub Fundusz - jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców (art. 355 § 2 k.c.) - obowiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody. Nie może też wyczekiwać na prawomocne rozstrzygnięcie sądu. Bierne oczekiwanie ubezpieczyciela na wynik toczącego się procesu naraża go na ryzyko popadnięcia w opóźnienie lub zwłokę w spełnieniu świadczenia odszkodowawczego. Rolą sądu w ewentualnym procesie może być jedynie kontrola prawidłowości ustalenia przez ubezpieczyciela wysokości odszkodowania. ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 r. V CSK 38/11 Lex nr 1129170). Z uwagi na powyższe żądanie w zakresie odsetek należy bez wątpienia uznać za zasadne.

Żądanie w zakresie kosztów opieki zasługiwało w ocenie Sądu na uwzględnienie w całości, z uwagi na brzmienie art. 444 § 1 k.c. W myśl zaś art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Powódka w toku postępowania wykazała, że w rzeczywiści wymagała, aby była sprawowana nad nią opieka i to w zakresie szczegółowo przez nią wyliczonym. Wysokość stawki godzinowej wskazanej przez powódkę, z którą też zgodził się Sąd stanowi średnią stawkę pobieraną przy wykonywaniu opieki przez osoby tym się trudniące. Nadto żądanie zwrotu kosztów opieki zasługiwało na pełne uznanie, ze względu na to, że przy określeniu jego wysokości powódka wzięła pod uwagę już wcześniej wypłacone przez pozwanego świadczenia z tego tytułu. Nade wszystką Sąd zauważa, że ocena żądania w zakresie kosztów opieki w żadnym wypadku nie może być uzależniona od tego, czy powódka w rzeczywistości takie koszty poniosła – oceniana jest w tym przypadku jedynie okoliczność, iż powódka opieki wymaga. Zasadność roszczenia odsetkowego od kosztów opieki wynika z tych samych względów, na które Sąd zwrócił uwagę przy ocenie roszczenia odsetkowego od zadośćuczynienia.

W ocenie Sądu na podstawie zabranego materiału dowodowego niezasadnym było ustalenie odpowiedzialności na przyszłość pozwanego wobec powódki za skutki zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2010 r. W szczególności przemawia za tym stanowisko biegłych, z których opinii wynika, że leczenie powódki zostało zakończone, a charakter doznanych przez nią urazów nie uzasadnia przypuszczenia, aby w przyszłości ujawniły się obecnie nieznane konsekwencje wypadku z dnia 25 sierpnia 2010 r.

Klauzulę natychmiastowej wykonalności na rozstrzygnięcie Sądu w pkt I co do kwoty 1.600,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 26.07.2013 r. do dnia zapłaty nadano na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., zgodnie z którym Sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza roszczenie uznane przez pozwanego.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu oparto na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powódka wygrała proces w 54%, dlatego też koszty należało rozdzielić w tym stosunku. Z tego powodu, w celu wyrównania poniesionych opłat i wydatków, na rzecz powódki została od strony pozwanej zasądzona kwota 550,00 zł. W takim samym stosunku rozdzielony został obowiązek wyrównania kosztów poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa

Z powyższych względów należało orzec jak w sentencji wyroku.

Z/:

1)  (...)

2)  (...)

3)  (...)

4)  (...)

Ś., dnia 26 września 2013