Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Adam Mitkiewicz

Protokolant Małgorzata Dudek

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2014 roku w Warszawie

na rozprawie

z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko J. K.

o zapłatę

orzeka:

Oddala powództwo

Sygn. akt I C 3107/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31.10.2013 r. powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł przeciwko J. K. o zapłatę kwoty 13.172, 74 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 12.452, 71 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz od kwoty 720, 03 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zwrot kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzona kwota wynika z nieuiszczenia przez pozwanego kwoty wynikającej z umowy zawartej z (...) Bank S.A. - poprzednikiem prawnym (...) Bank (...) S.A. Na podstawie umowy z dnia 22.05.2013 r. zawartej pomiędzy powodem, a poprzednim wierzycielem, powód nabył przedmiotową wierzytelność, na którą składają się: kwota 12.452, 71 zł tytułem wierzytelności zakupionych przez powoda od (...) Bank (...) S.A. oraz kwota 720, 03 zł tytułem naliczonych przez powoda odsetek ustawowych od niespłaconego kapitału od dnia 23.05.2013 r. jako dnia następnego po dniu, w którym (...) Bank (...) S.A. zakończył naliczanie przysługujących mu należności, a do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu (pozew – k. 2-4).

Pozwany w toku postępowania nie złożył odpowiedzi na pozew, nie stawił się również na rozprawę celem zajęcia stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19.03.2008 r. pomiędzy J. K., a (...) Bank S.A. w L. (obecnie (...) Bank (...) S.A. w W.) zawarta została umowa nr (...) o kredyt gotówkowy (...) w kwocie 49.257, 00 zł na sfinansowanie potrzeb własnych. Umowa przewidywała obowiązek spłaty rat kapitałowo-odsetkowych w 60 miesięcznych ratach po 1.295, 96 zł każda, począwszy od dnia 18.04.2008 r. w terminie do 18-go dnia każdego miesiąca (umowa nr (...) o kredyt gotówkowy (...) k. 6-10; odpis z KRS - k. 43).

W dniu 21.11.2011 r. (...) Bank (...) S.A. w W. wystawił przeciwko J. K. bankowy tytuł egzekucyjny. W treści tytułu wskazane zostało, iż zobowiązanie wynika z umowy o kredyt gotówkowy zawartej z (...) Bank S.A. nr (...) z dnia 9.09.2008 r. (k. 69-70). Postanowieniem Sądu Rejonowego w Nowym Sączu przedmiotowy bankowy tytuł egzekucyjny zaopatrzony został w klauzulę wykonalności (k. 71).

W dniu 22.05.2013 r. w W. pomiędzy (...) Bank (...) S.A. w W. - następcą prawnym (...) S.A. w L., a (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. zawarta została umowa sprzedaży wierzytelności (umowa – k. 11-32).

Pismem z dnia 16.06.2013 r. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. poinformował J. K. o sprzedaży wierzytelności, wzywając go jednocześnie do zapłaty kwoty 50.865, 07 zł (k. 4445).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie załączonych do akt niniejszej sprawy i wymienionych wyżej dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwała żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd zważył co następuje:

W toku niniejszego postępowania powód dochodził od pozwanego zapłaty kwoty 13.172, 74 zł wraz z ustawowymi odsetkami wskazując, iż kwota ta wynika z zawartej w dniu 22.05.2012 r. umowy przelewu wierzytelności przysługującej od pozwanego, a wynikającej z zawartej w dniu 19.03.2008 r. umowy kredytu. Odnośnie powyższego wskazać należało, że wątpliwości Sądu nie budziło, iż w dniu 19.03.2008 r. pomiędzy (...) Bank S.A. w L., a J. K. zawarta została umowa o kredyt gotówkowy nr (...)- (...). Pomiędzy pozwanym, a (...) Bank S.A. istniał zatem stosunek obligacyjny – umowa kredytu, będąca umową wzajemną. Wątpliwości Sądu nie budziła nadto okoliczność zawarcia przez powoda z (...) Bank (...) S.A. (poprzednio (...) Bank S.A.) umowy przelewu wierzytelności. W ocenie Sądu powód nie wykazał jednak w sposób należyty, pomimo iż to na nim spoczywał ciężar dowodu, iż przedmiotowa umowa przelewu wierzytelności obejmowała wierzytelność przysługującą od pozwanego na którą powoływał się w pozwie

Sąd zważył, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie zaś do art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Natomiast w myśl art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Uregulowanie art. 232 k.p.c. jest adresowane do stron, a nie do Sądu. Przyznane zdaniem drugim tego przepisu uprawnienie do dopuszczenia dowodu niewskazanego przez stronę należy do sfery dyskrecjonalnej władzy sądu, a zatem podniesienie zarzutu nieskorzystania z niego mogłoby wyjątkowo być dopuszczone, jeśli skarżący wskazałby konkretny dowód, jaki powinien być dopuszczony. Nie ma podstaw do takiej wykładni tego przepisu, która nakładałaby na Sąd obowiązek wyręczania stron od inicjatywy dowodowej, bowiem Sąd jedynie może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2010 r., sygn. akt V CSK 310/09).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 czerwca 2009 r. (sygn. akt IV CSK 71/09), przedstawienie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach sprawy, z których wywodzi ona korzystne dla siebie skutki, nie jest jej prawem czy obowiązkiem procesowym, lecz ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami prawa, przede wszystkim w jej własnym interesie. To interes strony, jakim jest wygranie procesu, nakazuje jej podjąć wszelkie możliwe czynności procesowe w celu udowodnienia przedstawionych twierdzeń o faktach; strony nie można zmusić do ich podjęcia. O tym, co strona powinna udowodnić w konkretnym procesie decydują przede wszystkim przedmiot sporu, prawo materialne regulujące określone stosunki prawne i prawo procesowe normujące zasady postępowania dowodowego. Zgodzić należy się ze spostrzeżeniami zawartymi w wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r. (sygn. akt I ACa 1320/11), zgodnie z którymi jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie jej żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał.

W kontekście powyższych rozważań Sąd doszedł do wniosku, iż powód w niniejszej sprawie nie wykazał dochodzonego roszczenia zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Jak bowiem wynikało z przedłożonego do akt sprawy „załącznika A do Aneksu” podstawą wierzytelności przysługującej od J. K. była umowa kredytowa o numerze (...). W pozwie powód powoływał się zaś na umowę nr (...) o kredyt gotówkowy (...) z dnia 19.03.2008 r. – tą też umowę przedłożył do akt sprawy. Nadto z treści przedłożonej przez powoda kopii bankowego tytułu egzekucyjnego wystawionego w dniu 21.11.2011 r. wynikało, iż umowa o numerze (...) zawarta została w dniu 9.09.2008 r., z całą pewnością nie była to zatem umowa powoływana w pozwie. Wobec powyższego Sąd zważył, iż na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego nie sposób było przyjąć, iż umowa przelewu wierzytelności zawarta w dniu 22.05.2013 r. obejmowała wierzytelność, na którą powoływał się powód, a w związku z tym Sąd nie miał innej możliwości jak tylko oddalenie powództwa.

Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 6 k.c. w zw. z art. 3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. i art. 417 k.c. Sąd orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.