Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Powódka A. P. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od strony pozwanej Towarzystwa (...) w W., kwotę 25.000,00zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 maja 2010r tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdą na zasadzie art 446§ 4 kc. oraz zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kwoty 4.800,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód podała, że w dniu 10 kwietnia 2009r w miejscowości O. na terenie cmentarza komunalnego doszło do wypadku w ten sposób, że K. W. naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym po wjechaniu samochodem marki F. (...) na plac parkingowy cmentarza i wykonując manewr cofania potrącił znajdującą się za jego pojazdem pieszą – H. G. matkę powódki, która w wyniku doznanych obrażeń ciała zmarła. Sprawca wypadku był ubezpieczony u strony pozwanej. Zmarła jako matka powódki zajmowała się jej wychowaniem i pomocą, jej śmierć spowodowała znaczne pogorszenie jej stanu psychicznego. Ustalone zaś przez stronę pozwaną zadośćuczynienie na poziomie 10.000 zł i 50 % przyczynienie się zmarłej do zdarzenia jest, w jej ocenie nieuprawnione.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, Towarzystwo (...) w W., wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana wskazała, iż wypłacone świadczenie przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość a także uwzględnia doznaną krzywdę i jest utrzymane w rozsądnych granicach.

W piśmie dnia 28 września 2012r strona pozwana poinformowała o połączeniu spółek i wskazała nazwę jako InterRisk Towarzystwo (...) są V. (...).

Na rozprawie w dniu 11 lutego 2013 r pełnomocnik powódki rozszerzył żądanie pozwu o kwotę 5000zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia zgłoszenia żądania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 kwietnia 2009r w miejscowości O. H. G. udała się na cmentarz komunalny. Kierujący pojazdem marki F. (...) K. W. będąc na parkingu cmentarza rozpoczął manewr cofania samochodem w wyniku, którego potrącił przechodzącą z tyłu pojazdu H. G..

W wyniku doznanych obrażeń poszkodowana zmarła w dniu 7 maja 2009r.

K. W. wyrokiem z dnia 12 października 2009r Sądu Rejonowego w Lubinie został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 177 par 2 kk

Dowód akta SR w Lubinie II K 280/09

akta szkody

Piesza H. G. przyczyniła się do spowodowania wypadku jednak przyczynienie to jest znacznie mniejsze niż 50%. Kierujący pojazdem miał obowiązek zachowania należytej staranności w miejscu , w którym istniał zakaz ruchu pojazdów , mógł i powinien spodziewać się obecności pieszych w miejscu zdarzenia i w trakcie manewru cofania miał obowiązek ustąpić pierwszeństwa innym uczestnikom ruchu. Istotną okolicznością w tym zdarzeniu, przemawiająca za taką oceną , jest także niedozwolona prędkość samochodu przed wypadkiem .

dowód opinia biegłego sądowego T. I. k 149-162 i 184-188

Śmierć matki powódki nie wkroczyła poza naturalną reakcję żałoby i nie spowodował zaburzeń emocjonalnych ,które rzutowałyby w sposób istotny na jej późniejsze funkcjonowanie osobiste społeczne czy zawodowe,

dowód opinia biegłej psycholog R. N. k 228-234

Powódka po śmierci mamy odczuwa ból i tęsknotę nie może pogodzić się z jej odejściem. Powódka utrzymywała z matką kontakt często się wzajemnie odwiedzały oraz uczęszczały na zakupy. A. P. pomagała mamie w porządkach wspólnie spędzała z nią wakacje.

dowód przesłuchanie powódki k 201-210v

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i częściowo zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie bezspornym między stronami był fakt, że H. G. zginęła w wypadku komunikacyjnym zaś strona pozwana ponosi odpowiedzialność za skutki jego następstwa co przyznała w odpowiedzi na pozew. Sporna była kwestia jedynie wysokości należnego powódce zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę oraz stopień przyczynienia się zmarłej do powstałej szkody.

Zgodnie z treścią art 362 kc jjeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

W przedmiotowej sprawie należało ustalić czy poszkodowana – zmarła H. G. przyczynienia się do powstania wypadku a jeśli tak to w jakim zakresie. Zdaniem sądu, poczynione w sprawie ustalenia faktyczne pozwoliły na poczynienie ustaleń, iż zmarła H. G. przyczyniła się do powstania szkody. W tym zakresie Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego T. I., który wskazał, iż przebieg zdarzenia mógł mieć dwie wersje a mianowicie pierwszą, gdzie poszkodowana mogła zauważyć samochód, i drugą, w której nie mogła uniknąć wypadku. W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwoliła na przyjęcie jak wnioskował pełnomocnika powódki, iż zmarła nie przyczyniła się do powstania szkody. Wskazać trzeba, że w toku toczącego się postępowania karnego nie został ustalony żaden świadek zdarzenie pomimo podjęcia przez organy ścigania w tym zakresie stosownych czynności ( ogłoszenie prasowe). Także świadek J. B. zawnioskowana przez pełnomocnika powódki pojawiała się dopiero pod koniec toczącego się postępowaniu i wydanej przez już przez biegłego sądowego opinii, która w swej treści przedstawiła dwie możliwe wersję zdarzenia. Nie sposób więc, w ocenie Sądu, przyjąć, iż zeznania wskazanej powyżej świadek miały jedynie na celu potwierdzenie tezy zaprezentowanej przez powódkę a tym samym nie mogą stanowić wiarygodnego źródła dowodowego w tym zakresie. Skoro świadek nie była przesłuchana w toku postępowania karnego a powódka występowała w jego toku jako oskarżyciel posiłkowy to nic nie stało na przeszkodzie, aby dowód z zeznań świadka J. B. został przeprowadzony właśnie na etapie trwającego postępowania karnego. Jego brak, zdaniem Sądu, potwierdza tezę, iż do zeznań świadek należy podchodzić z dużą ostrożnością, tym bardziej iż jest ona ciotką powódki i okoliczność powyższa mogła mieć wpływ na treść złożonych przez świadka zeznań.

Z tych też przyczyn Sąd uznał, iż zmarła H. G. przyczyniła się do powstania zdarzenia bowiem mogła przy zachowaniu ostrożności uniknąć wypadku. Sąd uznał jak wskazał biegły sądowy, iż stopień przycienienia nie może być uznany na poziomie 50% albowiem zdarzenie miało miejsce na terenie cmentarza, gdzie istniał zakaz ruchu pojazdów i kierujący mógł, i powinien spodziewać się obecności pieszych w miejscu zdarzenia. Ponadto podczas wykonywania manewru cofania miał obowiązek ustąpić pierwszeństwa innym uczestnikom ruchu. Istotną okolicznością w tym zdarzeniu, przemawiająca za taką właśnie oceną , jest także niedozwolona prędkość samochodu przed wypadkiem. Ustalając powyższe okoliczności Sąd uznał, iż wydana przez biegłego sadowego T. I. opinia jest rzetelna i spójna a biegły w jej treści w sposób szczegółowy dokonał analizy przebieg wypadku i określił zawinienie jego uczestników. Co więcej biegły w sposób wnikliwy odniósł się do zarzutów pełnomocnika pozwanego wskazując, iż są one chybione. Mając na uwadze wszystkie okoliczności zawarte w treści wydanej w sprawie opinii przez biegłego sądowego T. I. Sąd ustalił stopień przyczynienia H. G. do zdarzenia na poziomie 25 %.

Zgodnie zaś treścią art. 446§ 4 kc Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Powołany przepis ma na celu zrekompensować krzywdę spowodowaną naruszeniem prawa do życia w rodzinie i bólu spowodowanego utratą osoby najbliższej. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011r sygn. akt III CSK 2011r zadośćuczynienie określone w art. 3. jest odzwierciedleniem w formie pieniężnej rozmiaru krzywdy, a ta w istocie nie zależy od statusu materialnego pokrzywdzonego. Jedynie rozmiar zadośćuczynienia może być odnoszony do stopy życiowej społeczeństwa, która pośrednio może rzutować na umiarkowany jego wymiar i to w zasadzie bez względu na status społeczny oraz materialny poszkodowanego. Przesłanka przeciętnej stopy życiowej nie może pozbawić omawianego roszczenia funkcji kompensacyjnej i eliminować innych istotniejszych czynników kształtujących jego rozmiar i ma charakter tylko uzupełniający.

W powołanym wyroku Sąd Najwyższy wskazał, iż na rozmiar krzywdy mają wpływ takie czynniki jak dramatyzm doznań osoby bliskiej poczucie osamotnienia i pustki cierpienie moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym .

W przedmiotowej sprawie ponad jakąkolwiek wątpliwość ustalono, iż zmarła była matką powódką i uczestniczyła czynnie w jej wychowaniu oraz wykształceniu. Powódka po śmierci matki przeżyła z całą pewnością żal i rozgoryczenie związane z jej utratą. Ponadto nagła i tragiczna śmierć matki, w ocenie Sądu, z całą pewnością była traumatycznym przeżyciem dla powódki bowiem A. P. utrzymywała z matką bliskie relację- wspólnie spędzały wakacje, chodziły na zakupy.

Dlatego też Sąd uznał, iż kwota 30.000,00zł będzie kwotą adekwatną do krzywdy i cierpienia jakie doznała powódka a ponadto kwota ta jest adekwatna do stopy życiowej społeczeństwa. Skoro zatem powódka, otrzymał od strony pozwanej kwotę 5.000,00zł Sąd zasądził dodatkowo kwotę 17.500,00zł przyjmując 25 % przyczynienia się zmarłej do zdarzenia 10 kwietnia 2009r ( 22.500,00zł ) oddalając powództwo w pozostałym zakresie jako wygórowane.

Rozstrzygnięcie o odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia pieniężnego Sąd oparł o treść przepisów art. 481 § 1 i § 2 kc oraz art. 455 kc.

Sąd zasądził kwotę 12.5000zł od dnia 6 maja 2010r bowiem w dniu 5 maja 2010r strona pozwana wydała decyzję odmowną zaś kwotę 5000 zł od dnia 18 marca 2013r to jest dnia rozszerzenia powództwa.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, zawarte w punkcie III sentencji wyroku, Sąd oparł o treść przepisu art. 100 kpc w zw. z art. 98 § 3 kpc.

Zgodnie z treścią przepisu art. 100 kpc, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, ale sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Powódka wygrała sprawę w 58% a zatem należało dokonać stosunkowego rozliczenia kosztów. Te zaś po stronie powódki wyniosły łącznie 2282zł (3934zł x 58%) zaś u strony pozwanej kwotę 1015zł ( 2417zł x 42%). Dodatkowo należało rozliczyć koszty wydanej opinii które wyniosły łącznie 3029, 54 zł z czego kwota 1272 zł ( 42%) obciąża powódkę. Mając na uwadze i powódka wpłaciła jako zaliczki łącznie kwotę 1700 zł zatem do zwrotu od strony pozwanej należna będzie kwota 428 zł. Dlatego też Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.695,00zł tytułem zwrotu kosztów postępowania i nakazał stronie pozwanej na podstawie art 113 ustawy o kosztach sadowych w spawach cywilnych uiszczenie brakującej kwoty 1.329,54 zł.