Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

L., dnia 11 lipca 2013 r.

Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agata Kawa-Jerka

Protokolant: Wioletta Mróz

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2013 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. G. kwotę 3.800,00 złotych (trzy tysiące osiemset złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 20.07.2012 r. do dnia zapłaty;

II.  znosi między stronami wzajemnie koszty zastępstwa procesowego i opłat skarbowych;

III.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. G. kwotę 395,00 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych;

IV.  nakazuje stronie pozwanej (...) S.A. w W., aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 97,72 złotych, tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

V.  nakazuje powódce M. G., aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 97,72 złotych, tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 1806/12

UZASADNIENIE

Powódka M. G. domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. w W. na swoją rzecz kwoty 7 800 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20.07.2012 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, a także kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1 200 zł wraz z opłatą od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w dniu 29.03.2011 r. doszło do zdarzenia drogowego, w którym odniosła obrażenia ciała, zaś sprawca zdarzenia posiadał u strony pozwanej ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Podała także, iż po zgłoszeniu roszczenia o zadośćuczynienie w kwocie 10 000 zł, strona pozwana przyznała i wypłaciła na jej rzecz kwotę 2 200 zł z tytułu zadośćuczynienia, przyjmując tym samym odpowiedzialność co do zasady. Według powódki, powyższa kwota jest zaniżona i nie odzwierciedla w pełni doznanej przez nią krzywdy. Argumentowała również, iż w dniu wypadku zgłosiła się do Zespołu (...) w L., gdzie na Chirurgicznej Izbie Przyjęć zalecono leczenie zachowawcze, a następnie po przeprowadzeniu badań, w tym RTG głowy i kręgosłupa szyjnego rozpoznano u niej uraz kręgosłupa szyjnego, zalecając wdrożenie farmakoterapii. Uzasadniała poza tym, że w dniu 30.03.2011 r. udała się do Poradni Chirurgicznej, gdzie rozpoznano u niej skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa oraz wyprostowanie lordozy szyjnej, zalecając noszenie kołnierza ortopedycznego, następnie w dniu 22.04.2011 r. odbyła wizytę kontrolną w Poradni Chirurgicznej i w dniu 04.04.2011 r. odbyła wizytę w Poradni Neurologicznej, zaś w dniu 22.04.2011 r. udała się do Poradni Internistycznej, a ponadto przebywała na zwolnieniu lekarskim w okresie od 30.03.2011 r. do 24.04.2011 r. Powódka podniosła również, iż do chwili obecnej odczuwa dolegliwości bólowe głowy oraz kręgosłupa szyjnego, drętwieją jej kończyny górne, które to dolegliwości znacząco utrudniają jej wykonywanie czynności dnia codziennego, nie jest ona w stanie wykonywać wszystkich obowiązków domowych, spadła jej wydajność w pracy w związku z tym, że wykonując prace siedzącą przed komputerem musi robić częste przerwy w pracy w celu złagodzenia pojawiających się dolegliwości bólowych. W zakresie wymagalności odsetek powódka wskazała datę wydania decyzji o odmowie wypłaty dalszej kwoty zadośćuczynienia przez stronę pozwaną jako kończącej proces likwidacji doznanej przez nią szkody.

Strona pozwana (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu podała, że wysokość przyznanego powódce zadośćuczynienia w kwocie 2 200 zł za skutki przedmiotowego zdarzenia komunikacyjnego została ustalona zgodnie z regułami i zasadami z art. 445§1 k.c. i jest w pełni adekwatna do rozmiaru doznanej przez powódkę krzywdy, wyczerpując jej roszczenie z tego tytułu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29.03.2011 r. powódka M. G. uczestniczyła w zdarzeniu komunikacyjnym, w którym została poszkodowana. Sprawca powyższego zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) S.A. w W..

Dowód: akta szkody nr PL (...),

przesłuchanie powódki M. G. k .38.

Powódka zgłosiła się do Chirurgicznej Izby Przyjęć ZOZ w L., gdzie stwierdzono u niej skręcenie kręgosłupa szyjnego i stłuczenie głowy. Podczas wizyty w dniu 30.03.2011 r. lekarz chirurg zalecił powódce noszenie kołnierza ortopedycznego i stosowanie farmakoterapii. W związku z odczuwanymi dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego i głowy powódka leczyła się w Poradni Internistycznej – wizyta w marcu i kwietniu 2011 r. oraz w Poradni Neurologicznej – dwie wizyty w kwietniu 2011 r. Powódka nosiła kołnierz ortopedyczny do dnia 22.04.2011 r., zaś w okresie od dnia 30.03.2011 r. do dnia 24.04.2011 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim. Proces leczenia skutków urazu powódki zakończył się dnia 27.04.2011 r.

dowód: akta szkody nr PL (...),

opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii k 48 – 51,

opinia ortopedyczna k 58 – 59 ,

zeznania świadka T. G. 37 – 38,

przesłuchanie powódki M. G. k 38 .

Powódka w chwili wypadku komunikacyjnego miała 27 lat. Zamieszkuje wspólnie z mężem i nie ma nikogo na utrzymaniu. Powódka pracuje w banku.

W związku z doznanym urazem powódka w pierwszym okresie po wypadku miała istotnie ograniczoną zdolność codziennego funkcjonowania. Z uwagi na odczuwane bóle głowy i kręgosłupa wykonywać wielu czynności domowych, takich jak: odkurzanie, mycie okien, podług, wieszanie firanek. Wskutek doznanego urazu i występujących dolegliwości bólowych musiała zrezygnować z dotychczasowej aktywności fizycznej takiej jak jazda na rowerze, czy też pływanie. Wypadek spowodował, że stała się rozdrażniona, łatwiej wyprowadzić ją z równowagi, jest bardziej kłótliwa, co wpłynęło na pogorszenie jej relacji z mężem. Powódka zaczęła odczuwać również lęk przed jazdą samochodem.

Powódka do chwili obecnej odczuwa okresowo bóle kręgosłupa szyjnego, szczególnie przy dłuższym utrzymywaniu pozycji siedzącej, co jest szczególnie dokuczliwe z uwagi na specyfikę wykonywanej przez nią pracy biurowej przy komputerze.

dowód: zeznania świadka T. G. 37 – 38,

przesłuchanie powódki M. G. k 38.

Powódka w wypadku komunikacyjnym w dniu 29.03.2011 r. doznała stłuczenia głowy i skręcenia kręgosłupa szyjnego, a nadto występuje u niej pourazowa radikulopatia szyjna. Powyższy uraz w zakresie stanu obwodowego i ośrodkowego układu nerwowego oraz narządu ruchu spowodował u powódki uszczerbek na zdrowiu w wysokości 2%. Natomiast w zakresie urazu ortopedycznego powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2%. Doznane obrażenia nie wpływają na dalsze funkcjonowanie organizmu powódki.

dowód: opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii k 48 – 51,

opinia ortopedyczna k 58 – 59.

Powódka, za pośrednictwem (...) S.A. w L., w piśmie z dnia 16.03.2012 r., doręczonym w dniu 19.03.2012 r., zgłosiła stronie pozwanej roszczenie w kwocie 10 000 zł z tytułu zadośćuczynienia w związku z cierpieniami fizycznymi i psychicznymi jakich doznała wskutek zdarzenia drogowego z dnia 29.03.2011 r. Strona pozwana w trakcie czynności postępowania odszkodowawczego ustaliła, że powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2% i przyznała powódce kwotę 2 200 zł tytułem zadośćuczynienia.

dowód: akta szkody nr PL (...).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo w części zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie zaznaczyć należy, że odpowiedzialność strony pozwanej z polisy OC wobec powódki za skutki zdarzenia komunikacyjnego z dnia 29.03.2011 r. pozostawała okolicznością bezsporną pomiędzy stronami. Strona pozwana uznała roszczenie powódki w przedmiocie zadośćuczynienia do wysokości wypłaconej jej dotychczas z tego tytułu kwoty 2 200 zł. Natomiast spór dotyczył wysokości należnego zadośćuczynienia, bowiem powódka uważała, iż wypłacone jej dotychczas zadośćuczynienie jest zaniżone i nie odpowiada rozmiarowi doznanej przez nią krzywdy.

Na podstawie art. 444§1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast stosownie do treści art. 445§1 k.c. w powyższym przypadku sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie jest szczególną formą naprawienia niemajątkowej szkody na osobie (krzywdy) stanowiącej rodzaj rekompensaty pieniężnej za doznane przez osobę pokrzywdzoną czynem niedozwolonym cierpienia fizyczne lub psychiczne i powinno ułatwić przezwyciężenie przez nią ujemnych przeżyć psychicznych. Wprawdzie przepisy prawa nie określają szczegółowo kryteriów jakimi powinien kierować się Sąd przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia, to jednak odpowiednie wskazówki w zakresie określania wysokości takiego świadczenia pieniężnego zostały wypracowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz w doktrynie prawa. Charakter szkody niemajątkowej decyduje o jej niewymierności, jednak biorąc pod uwagę, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i stanowi swoiste wynagrodzenie osobie poszkodowanej przeżytych cierpień fizycznych i psychicznych przez zobowiązanego do odszkodowania, to odpowiednia suma powinna być pochodną wielkości doznanej krzywdy i przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość zasądzonej kwoty powinna być umiarkowana przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar krzywdy. Przesłanki, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia zostały wskazane w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Decydujące znaczenie powinien mieć rozmiar doznanej szkody niemajątkowej przejawiający się rodzajem uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, ich nieodwracalny charakter, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, wiek poszkodowanego, a także ujemne skutki zdrowotne w przyszłości (por. wyrok SN z dnia 27 lutego 2004 r. V CK 282/03, wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2004 r. II CK 131/03). Ponadto wysokość świadczenia z tytułu zadośćuczynienia nie powinna być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok SN z dna 28 września 2001 r., sygn. akt III CKN 427/00).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentacji medycznej powódki zawartej w aktach szkody, opinii biegłych oraz przesłuchania powódki i zeznań jej męża T. G. wynika, że powódka wskutek zdarzenia z dnia 29.03.2011 r. doznała urazu w postaci stłuczenia głowy i skręcenia kręgosłupa szyjnego. Niewątpliwie doznany uraz wiązał się z dotkliwymi dolegliwościami bólowymi okolic kręgosłupa szyjnego, ograniczając ruchomość kręgosłupa w odcinku szyjnym i głowy. Powódka przez miesiąc leczyła skutki urazu u lekarza chirurga i neurologa, musiała stosować kołnierz ortopedyczny leki przeciwbólowe i rozluźniające mięśnie. Proces leczenia chociaż krótkotrwały był z pewnością uciążliwy, zaś koniczność stosowania kołnierza ortopedycznego wiązała się z istotnym dyskomfortem. Z przesłuchania powódki i zeznań jej męża wynika także, iż doznany uraz negatywnie wpłynął na codzienne funkcjonowanie powódki, gdyż pojawiające się dolegliwości bólowe podczas większego wysiłku i długotrwałego siedzenia poważnie utrudniają jej wykonywanie czynności domowych, takich jak: odkurzanie, mycie podłóg i okien, a także wykonywanie pracy zarobkowej w związku z koniecznością utrzymywania przez nią przez dłuższy czas pozycji siedzącej przed komputerem. Skutki urazu wpłynęły również negatywnie na sferę emocjonalną powódki, gdyż jest bardziej rozdrażniona i nerwowa, kłótliwa, co powoduje pogorszenie wzajemnych relacji z mężem. Co więcej, w wyniku doznanego urazu powódka musiała ograniczyć dotychczasową aktywność fizyczną, zaprzestała jazdy na rowerze i pływania, a wcześniej była osobą aktywną i wysportowaną. Nadto, jak wynika z opinii sporządzonej przez biegłego lekarza z zakresu neurologii, powódka w wyniku urazu powstałego wskutek wypadku z dnia 29.03.2011 r. doznała uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2%, zaś jak wynika z opinii ortopedycznej, doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2%.

W tym miejscu należy wskazać, iż sąd oddalił wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowej, uznając powyższy dowód za zbędny w niniejszej sprawie, bowiem został już przeprowadzony dowód z opinii ortopedycznej sporządzonej biegłego sądowego ortopedę – traumatologa, zaś zakres specjalizacji powyższego biegłego pokrywa się z zakresem specjalizacji chirurga urazowego.

Po dokonaniu analizy całokształtu okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu powyższych przesłanek, Sąd uznał na podstawie art. 445§1 k.c., że rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy uzasadnia przyznanie jednorazowego świadczenia pieniężnego z tytułu zadośćuczynienia w wysokości 6 000 zł. Nadto powyższa kwota nie jest nadmierna i odpowiada przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Biorąc pod uwagę, że dotychczas została już spełniona część świadczenia z tego tytułu w wysokości 2 200 zł, Sąd zasądził od strony pozwanej dalszą kwotę 3 800 zł, uwzględniając roszczenie w tym zakresie.

Natomiast powództwo w zakresie przewyższającym powyższą kwotę, jako nadmierne, podlegało oddaleniu. Powódka krótko się leczyła, ma nieznaczny trwały uszczerbek na zdrowiu, funkcjonuje, mimo wypadku, bez większych trudności.

W tym miejscu należy wskazać, iż Sąd w wyniku niedopatrzenia i pośpiechu , pominął w sentencji wyroku punkt dotyczący oddalenia powództwa w pozostałym zakresie. Jednakże obu stronom przysługiwało prawo złożenia wniosku w trybie art. 351 k.p.c. o uzupełnienie wyroku, z czego jednak nie skorzystały.

Odsetki ustawowe zostały zasądzone na podstawie art. 481§1 i §2 k.c. od dnia 20.07.2012 r. do dnia zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu. Według Sądu, okoliczności niniejszej sprawy uzasadniają skuteczność roszczenia odsetkowego od upływu trzydziestodniowego okresu od dnia zgłoszenia szkody. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Zatem w sytuacji, gdy wyjaśnienie wszelkich okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania (zadośćuczynienia) jest możliwe w powyższym trzydziestodniowym terminie, to niewypłacenie przez ubezpieczyciela należnego świadczenia odszkodowawczego, mimo skonkretyzowanego żądania poszkodowanego w tym względzie, skutkuje opóźnieniem ubezpieczyciela i wymagalnością odsetek. W związku z tym, że pełnomocnik powódki zgłosił roszczenie z tytułu zadośćuczynienia w kwocie 10 000 zł stronie pozwanej w piśmie z 16.03.2012 r., doręczonym w dniu 19.03.2012 r., to pozwany ubezpieczyciel obowiązany był do ustalenia rozmiaru krzywdy powódki i wypłacenia adekwatnego do jej cierpień fizycznych i psychicznych zadośćuczynienia w terminie 30 dni. Powyższy termin upłynął dnia 19.04.2012 r., zaś strona pozwana popadła w opóźnienie z płatnością należnej kwoty zadośćuczynienia, co skutkowało wymagalnością roszczenia odsetkowego. Tym samym odsetki ustawowe od dnia 20.07.2012 r. określonego żądaniem pozwu były już wymagalne.

Orzeczenie o kosztach procesu zapadło na podstawie art. 100 k.p.c. oraz na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. W związku z tym, że żądania stron zostały uwzględnione niemal w połowie, Sąd uznał, że strona pozwana powinna zwrócić powódce kwotę 395,00 zł tytułem połowy poniesionych przez nią kosztów sądowych, natomiast pozostałe koszty zastępstwa prawnego i opłat od pełnomocnictwa zostały wzajemnie zniesione.

Nadto strony, stosownie do wyniku rozstrzygnięcia w sprawie, na podstawie art. 100 k.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, obowiązane są uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie po 97,72 zł każda z nich tytułem brakujących kosztów wynagrodzenia biegłych sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.