Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Szyszko

Sędziowie SSO Grzegorz Szepelak

SSR del. do SO Anna Muszyńska (spr.)

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale T. K. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2013r.

sprawy M. K.

oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia –Krzyków

z dnia 10 stycznia 2013 roku sygn. akt Sygnatura

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków) na rzecz adwokata K. K. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia – Krzyki oskarżył M. K. o to, że:

w dniu 19 listopada 2010 r. we W. usiłował włamać się do domu wolnostojącego przy ul. (...) poprzez wyłamanie drzwi garażu przyległego domu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji, przy czym dokonał uszkodzenia obudowy zamka furtki oraz dolnego panelu bramy garażowej marki E. (...) o łącznej wartości strat 1 835 zł, czym działał na szkodę D. S., przy czym czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z dnia 9 czerwca 2008 r., sygn. akt II K 150/08 na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 280 § 1 k.k., którą odbył w części w okresie od 28.11.2007 r. do 1.04.2010 r., tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków II Wydział Karny wyrokiem z dnia 10.01.2013 r. w sprawie o sygn. akt II K 927/11:

I. uznał oskarżonego M. K. za winnego popełnienia zarzucanego czynu i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolność,

II. orzekł na podstawie art. 44 § 2 k.k. przepadek dowodów rzeczowych,

III. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił M. K. dowód rzeczowy w postaci telefonu komórkowego,

IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary okres zatrzymania,

V. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. K. kwotę 826,50 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu,

VI. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości, na korzyść oskarżonego jego obrońca zarzucając orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, polegający na uznaniu, iż oskarżony popełnił czyn opisany w części wstępnej wyroku, gdy tymczasem ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika wniosek przeciwny, że oskarżony czynu tego nie popełnił oraz że z własnej woli przyznał się do winy w toku postępowania przygotowawczego i złożył oświadczenie o dobrowolnym poddaniu się karze, podczas gdy ze gromadzonego materiału dowodowego wynika, że na oskarżonego wywierana była presja oraz że został on zmuszony do złożenia oświadczenia o dobrowolnym poddaniu się karze przez prowadzących postępowanie policjantów. Obrońca zarzucił nadto naruszenie przepisów postępowania poprzez przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie nie miały znaczenia zeznania świadka J. P., podczas gdy świadek zeznał że był nakłaniany przez policjantów do przyznania się do popełnienia przestępstwa będącego przedmiotem niniejszej sprawy, co podważa zeznania świadka M. D., iż na oskarżonego nie były wywierane naciski w celu nakłonienia go do przyznania się do winy i złożenia oświadczenia o dobrowolnym poddaniu się karze.

Podnosząc tak sformułowane zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelację należało uznać za oczywiście bezzasadną.

Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i zebrał materiał dowodowy wykorzystując dostępne źródła dowodowe oraz wyjaśnił okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia odnośnie przebiegu zdarzenia, będącego przedmiotem niniejszej sprawy.

W pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji poddał dokładnej analizie zebrane dowody i w sposób przekonujący oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego przedstawił, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie odnośnie wiarygodności dowodów.

Zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych obrońca stwierdził, że Sąd I instancji nie wziął pod uwagę, iż oskarżony w toku procesu zmienił wyjaśnienia, nie przyznał się do winy i wskazał, że do złożenia uprzednich wyjaśnień został zmuszony przez funkcjonariuszy policji. Zdaniem obrońcy w tym względzie niesłusznie Sąd uznał za miarodajne zeznania M. D., funkcjonariusza przesłuchującego oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym. Podkreślić należy, że zgłoszony zarzut jest wyłącznie polemiką z prawidłowo poczynionymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami faktycznymi. Jak wynika z materiału dowodowego oskarżony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do zarzucanego mu czynu i szczegółowo opisał okoliczności jego popełnienia. Następnie w odwołaniu oskarżony zaprzeczył dokonaniu czynu. Sąd meriti przekonująco przedstawił argumenty, pozwalające na uznanie za wiarygodne wyjaśnień złożonych przez oskarżonego odnośnie tego czynu w postępowaniu przygotowawczym. Oskarżony był dwukrotnie przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym, za każdym razem potwierdził swoje sprawstwo i złożył wyjaśnienia. Sąd meriti wykluczył również, aby wobec oskarżonego stosowano środki wyłączające swobodę jego wypowiedzi i dał temu odpowiedni wyraz w uzasadnieniu wyroku oceniając zeznania świadka M. D., który przesłuchiwał oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym.

Nie zasługuje na uwzględnienie również zarzut obrazy przepisów postępowania polegający na przyjęciu, że w przedmiotowej sprawie nie miały znaczenia zeznania świadka J. P., który zeznał, że był nakłaniany przez policjantów do przyznania się do popełnienia przestępstwa będącego przedmiotem niniejszej sprawy, co zdaniem obrońcy, podważa zeznania świadka M. D., iż na oskarżonego nie były wywierane naciski w celu nakłonienia go do przyznania się do winy i złożenia oświadczenia o dobrowolnym poddaniu się karze. Sąd meriti kompleksowo ocenił zebrane dowody i podał przyczyny, z powodu których uznał, że część z nich nie ma znaczenia dla dokonanych ustaleń. Zeznania wskazanego świadka J. P. sprowadzały się do stwierdzenia, że nie był świadkiem zdarzenia, nie znał oskarżonego, o próbie włamania do domku przy ul. (...) dowiedział się od policji i w konsekwencji nie wiedział dlaczego łączono go z tą sprawą. Zgłoszony zarzut błędu pozostaje zatem jedynie polemiką z prawidłowo dokonaną w tym względzie interpretacją przez Sąd I instancji.

Mając na względzie sytuację materialną oskarżonego Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.