Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Karol Smaga

Protokolant: Sylwia Niżnik

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2014 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko M. J.

o zapłatę

I.  zasądza od M. J. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 14.193,04 złotych (czternaście tysięcy sto dziewięćdziesiąt trzy złote cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami: od kwoty 14.147,63 złotych (czternaście tysięcy sto czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt trzy grosze) od dnia 1 marca 2013 roku do dnia zapłaty i od kwoty 179 (sto siedemdziesiąt dziewięć) złotych od dnia 18 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od M. J. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 2.010,51 złotych (dwa tysiące dziesięć złotych pięćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 2396/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 czerwca 2013 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego W. T. (pełnomocnictwo – k. 18) wniosła o zasądzenie od M. J. kwoty 26.384,68 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2013 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w części.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W. i M. J. łączyła umowa najmu lokalu niemieszkalnego numer (...) znajdującego się w budynku numer (...) przy ulicy (...) w W. (bezsporne).

W dniu 14 stycznia 2013 roku najemca – M. J. zwrócił lokal wynajmującemu (protokół – k. 56).

Pismem z dnia 31 grudnia 2013 roku M. J. zwrócił się do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o zawarcie ugody i możliwość spłaty zadłużenia w ratach (pismo z dnia 31 grudnia 2013 roku – k. 74).

M. J. zalegał z zapłatą czynszu, zaległość na dzień 10 stycznia 2014 roku wynosiła 14.748,63 złotych (bez uwzględnienia kaucji w kwocie 1.080 złotych) plus odsetki w kwocie 579 złotych (okoliczność przyznana przez pozwanego).

W dniu 10 stycznia 2014 roku M. J. wpłacił wynajmującemu kwotę 300 złotych, zaś w dniu 21 stycznia 2014 roku kwotę 100 złotych, które to wpłaty zostały zaliczone na odsetki w kwocie 579 złotych (bezsporne).

Do rozliczenia pozostała również kaucja w kwocie 1.080 złotych (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny w sprawie został ustalony na podstawie załączonych do akt niniejszej sprawy, a wskazanych wyżej dokumentów.

Sąd dał wiarę tym dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W toku procesu powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 26.384,68 złotych, w tym kwota 579 złotych tytułem odsetek naliczonych na dzień 28 lutego 2013 roku. Powódka powoływała się na uznanie salda przez pozwanego.

Pozwany zaś przyznał, że na dzień 10 stycznia 2014 roku zaległość bez uwzględnienia kaucji wynosiła 14.748,63 złotych (rozliczenie to uwzględniało wpłatę z dnia 10 stycznia 2014 roku w kwocie 300 złotych) plus odsetki w kwocie 579 złotych (k. 33-34, 95) oraz wskazał, że w dniu 21 stycznia 2014 roku wpłacił kwotę 100 złotych.

Zgodnie z przepisem art. 669 § 1 kc w związku z art. 680 kc najemca lokalu obowiązany jest uiszczać czynsz w umówionym terminie. Jest to podstawowy obowiązek najemcy. Zgodnie z przepisem art. 6 kc to na wynajmującym ciąży ciężar dowodu wysokości należnego czynszu oraz aktualnej wysokości zadłużenia. Odnośnie powyższych okoliczności powódka ograniczyła się jedynie do wskazania w pozwie wysokości należnego jej czynszu, oraz wskazała, że wysokość wynika z uznania salda przez pozwanego. Nie przedłożyła jednak dokumentu, z którego to uznanie by wynikało. A zatem nie poparła swoich twierdzeń żadnymi dowodami, nie wnosiły również o przeprowadzenie postępowania dowodowego w tym zakresie, chociażby wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości czynszu kształtującego się na lokalnym rynku. Tym samym nie wykazały ani powstania szkody, ani jej wysokości. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego (por. wyrok z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96, Wokanda 1997/5/8) rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 § 1 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Natomiast same twierdzenia strony nie stanowią dowodu w postępowaniu cywilnym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 r., I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44).

Nadto wskazać należy, iż uznanie salda przez pozwanego dokonane przed wniesieniem pozwu wywołuje jedynie skutek materialnoprawny w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia. Nie rodzi żadnych skutków procesowych, a zatem powód winien wykazać wysokość czynszu najmu i aktualnego zadłużenia najemcy. Wskazać też trzeba, że pozwany przedstawił szereg dowodów przelewu kwot pieniężnych na poczet czynszu najmu, do czego powódka w ogóle się nie odniosła. Uznać zatem trzeba, że nie wykazała, że zaległość z tytułu czynszu najmu wynosi 26.384,68 złotych. Niemniej pozwany przyznał, że na dzień 10 stycznia 2014 roku zalegał z zapłatą czynszu w kwocie 14.748,63 złotych i odsetek w kwocie 579 złotych. Aby wyliczyć kwotę należną powódce trzeba przeprowadzić następujące wyliczenie:

1.  kwotę 14.748,63 złotych powiększyć o 300 złotych (wpłata dokonana w dniu 10 stycznia 2014 roku, o którą pozwany pomniejszył należność powódki), albowiem powódka zaliczyła tę wpłatę nie na należność główną a na odsetki w kwocie 579 złotych – otrzymujemy kwotę 15.048,63 złotych,

2.  kwotę 15.048 złotych należy powiększyć o kwotę 179 złotych, tj. należne odsetki pomniejszone o wpłaty z 10 stycznia 2014 roku i 21 stycznia 2014 roku w łącznej w kwocie 400 złotych (579 złotych – 400 złotych) – otrzymujemy kwotę 15.227,63 złotych,

3.  kwotę 15.227,63 złotych należny pomniejszyć o kaucję w kwocie 1.080 złotych – otrzymujemy kwotę 14.147,63 złotych,

4.  kwotę 14.147,63 złotych należy powiększyć o odsetki ustawowe należne od kwot wpłaconych przez pozwanego w dniu 10 stycznia 2014 roku – 300 złotych i 21 stycznia 2014 roku – 100 złotych za okres od 1 marca 2013 roku do dnia wpłaty, tj, o kwoty 33,76 złotych i 11,66 złotych – otrzymujemy kwotę 14.193,05 złotych.

W ten sposób wyliczoną kwotę należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki. Odsetki ustawowe należą się tylko od kwoty 14.147,63 złotych uzyskanej po odjęciu od kwoty zasądzonej odsetek naliczonych od uiszczonych przez pozwanego kwot 300 i 100 złotych (punkt I wyroku).

Wobec nie wykazania wysokości należności w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu (punkt II wyroku).

Stosownie do treści art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Jednakże w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone (art. 100 zd. 1 k.p.c.).

Powódka wygrała proces w 53,8 % i dlatego należny jest jej zwrot kosztów procesu jedynie w tym zakresie. Poniosła koszty procesu w kwocie 3.737 złotych, na które składają się: 2.400 złotych z tytułu wynagrodzenia adwokata (§ 6 pkt 5 w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), opłata sądowa od pozwu w wysokości 1.320 złotych (art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) oraz kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany jest jej zatem obowiązany zwrócić kwotę 2.010,51 złotych (53,8% z 3.737 złotych).