Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Anna Ogińska - Łągiewka

Protokolant Paulina Walczuk

po rozpoznaniu w dniu 24.03.2014 roku w Warszawie

na rozprawie sprawy

z powództwa Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych

przeciwko L. sp. z .o.o z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego L.sp. z .o.o z siedzibą w W.na rzecz powoda Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych kwotę 12340,88 (dwanaście tysięcy trzysta czterdzieści 88/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 21 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty ;

2.  zasądza od pozwanego L. sp. z .o.o z siedzibą w W. na rzecz powoda Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych kwotę 2400,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, w pozostałej części odstępuje od obciążenia pozwanego kosztami postępowania.

Sygn. akt I C 2188/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 04.02.2013 r. powód Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z siedzibą w W. wniósł przeciwko (...) sp. z o.o. w W. o zapłatę kwoty 12.340, 88 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty, a także o zwrot kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w dniu 20.12.2012 r. dokonał wypłaty świadczeń pracowniczych w łącznej kwocie 12.340, 88 zł ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na rzecz byłego pracownika pozwanego – B. M.. Powyższa kwota nie została przez pozwanego zwrócona, pomimo skierowania do niego wezwania do zapłaty na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (pozew – k. 1-3).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 18.02.2013 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21.12.2012 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.400, 00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, bądź aby w tymże terminie wniósł do Sądu sprzeciw (nakaz zapłaty – k. 28).

W sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu wskazał, że wypłata zaległej kwoty wynagrodzenia na rzez B. M. nie była możliwa ze względu na brak przychodów spółki. W związku z powyższym, wraz z rozwiązaniem umowy o pracę stworzono harmonogram spłat, w którym spółka zobowiązała się do wypłaty wynagrodzenia w ratach. Pozwany podniósł przy tym, że wypłata całej zasądzonej kwoty na rzecz powoda spowoduje utratę przez pozwanego płynności finansowej (odpowiedź na pozew – k. 21-22).

Na rozprawie w dniu 24.03.2014 r. pozwany oświadczył, że uznaje powództwo, wnosząc o zwolnienie od kosztów postępowania w związku z trudną sytuacją finansową spółki (k. 70).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. M. zatrudniona była w (...) sp. z o.o. w W. na stanowisku Koordynatora Projektu na podstawie umowy o pracę z dnia 1.02.2010 r. Pracownik nie otrzymywał wynagrodzenia za pracę począwszy od maja 2011 r., co było wynikiem trudnej sytuacji finansowej pracodawcy (okoliczności bezsporne). W dniu 29.02.2012 r. umowa o pracę z B. M. została rozwiązana za porozumieniem stron (k. 24).

W związku z sytuacją finansową (...) sp. z o.o. w W., po rozwiązaniu umowy o pracę strony ustaliły harmonogram spłat zaległych wynagrodzeń przyjmując, iż były pracodawca będzie wypłacał na rzecz pracownika kwoty po 5.000, 00 zł brutto tytułem wynagrodzenia należnego od maja 2011 r. do lutego 2012 r., przy czym termin zapłaty miał następować w stosunku do poszczególnych rat w terminach: 15.07.2012 r., 15.01.2013 r., 15.07.2013 r., 15.01.2014 r., 15.07.2014 r., 15.01.2015 r., 15.01.2015 r. 15.07.2015 r., 15.01.2016 r., 15.01.2016 r. (k. 25).

W dniu 20.12.2012 r. Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych dokonał na rzecz B. M. wypłaty świadczeń pracowniczych w łącznej kwocie 12.340, 88 zł ze środków Funduszu (bezsporne). Wobec powyższego, pismem z dnia 7.01.2013 r. Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W. wezwał (...) sp. z o.o. W. do zapłaty kwoty 12.340, 88 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia następnego po dokonaniu wypłaty, w terminie 14 dni (k. 8). Przedmiotowa kwota nie została przez (...) sp. z o.o. W. uiszczona (bezsporna).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy i wskazanych wyżej dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana przez strony niniejszego postępowania.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W toku niniejszego postępowania powód dochodził od pozwanego zapłaty kwoty 12.340, 88 zł wskazując, iż kwotę tą wypłacił byłemu pracownikowi pozwanego na podstawie ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy w razie niewypłacalności pracodawcy niezaspokojone roszczenia pracownicze, zwane dalej "roszczeniami", podlegają zaspokojeniu ze środków Funduszu. W myśl ust. 2 pkt 1 tej regulacji zaspokojeniu ze środków Funduszu podlegają należności z tytułu wynagrodzenia za pracę. Stosownie zaś do art. 23 ust. 1 ustawy przekazanie środków finansowych Funduszu na wypłatę świadczeń, a także wypłata świadczeń ze środków Funduszu powoduje z mocy prawa przejście na marszałka województwa, działającego w imieniu dysponenta Funduszu, roszczenia wobec pracodawcy, likwidatora lub innej osoby zarządzającej majątkiem pracodawcy lub roszczenia do masy upadłości o zwrot wypłaconych świadczeń. W przedmiotowej sprawie bezspornym pozostawały przy tym okoliczność istnienia zadłużenia pozwanego względem byłego pracownika, a także fakt wypłaty na jego rzecz kwoty 12.340, 88 zł przez powoda.

Wskazać należało, że podczas rozprawy w dniu 24.03.2014 r. pozwany uznał powództwo, wnosząc o zwolnienie go od ponoszenia kosztów sądowych. Sąd zważył, że uznanie powództwa jest czynnością procesową przewidzianą w art. 213 § 2 k.p.c. Czynność ta wiąże Sąd, jeżeli nie jest sprzeczna z prawem, zasadami współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa. Ocena, czy zachodzi jedna z wymienionych przesłanek niedopuszczalności uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy.

Uznanie powództwa, jako odnoszące się zarówno do podstawy prawnej, jak i faktycznej zgłoszonego żądania, stanowi akt dyspozycyjny, lecz o ograniczonym znaczeniu, mianowicie podlega kontroli co do jego zgodności z obowiązującym stanem prawnym i obiektywnie istniejącym stanem faktycznym. Spełnienie tego wymogu kontroli powinno być poprzedzone wyjaśnieniem w niezbędnym zakresie elementów stanu faktycznego i właściwej w świetle przepisów prawa materialnego podstawy zgłoszonego i uznanego żądania. Dopiero wynik takich prawidłowo dokonanych czynności pozwala na rozeznanie w okolicznościach sprawy w rozumieniu powołanego przepisu art. 213 § 2 k.p.c. i stanowi dostateczną podstawę do wyrażenia oceny co do znaczenia, jakie może odegrać akt uznania pozwu (wyrok Sądu Najwyższego z 14 września 1983 r. III CRN 188/83, niepublikowany).

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie uznanie powództwa należało uznać za skuteczne. Brak jest bowiem przepisu, który w tym przypadku zabraniałby dokonania tej czynności, czynność ta nie była nadto sprzeczna z zasadami współżycia społecznego i nie zmierzała do obejścia prawa.

Sąd uwzględnił również żądanie odsetkowe wyrażone w pozwie. W myśl zasady wyrażonej w art. 481 § 1 i 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wobec uznania powództwa przez stronę powodową w całości, powód uprawniony był do otrzymania odsetek, wynikających z opóźnienia pozwanego w zapłacie kwoty odpowiadającej kwocie wypłaconego na rzecz byłego pracownika pozwanego świadczenia.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., kreującym zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania. Zgodnie z tą regulacją strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Warunkiem zasądzenia od strony przegrywającej na rzecz przeciwnika kosztów procesu jest zgłoszenie żądania, który to w niniejszej sprawie został spełniony, albowiem wniosek taki został zgłoszony już w pozwie. W skład kosztów należnych stronie powodowej wchodziło wynagrodzenie adwokata w kwocie 2.400, 00 złotych (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu).

W niniejszej sprawie w ocenie Sądu zastosowania nie znalazł art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

W judykaturze przyjmuje się, iż przepis ww. art. 102 k.p.c. nie może być rozszerzająco wykładany i wyklucza uogólnienie, a może być stosowany w zależności od konkretnego przypadku. Ustawodawca bowiem przyznaje sądowi pewną swobodę w zasądzaniu kosztów procesu, gdy stosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik sporu sprzeciwiają się względy słuszności, co właśnie wyraża się stwierdzeniem, że w przypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów lub nie obciążać jej w ogóle kosztami. Jednocześnie należy przyjąć, że przepis ten może być stosowany w zależności od konkretnego stanu faktycznego.

Odstąpienie od obciążania strony przegrywającej sprawę kosztami procesu poniesionymi przez jej przeciwnika procesowego jest możliwe jedynie w wypadkach szczególnie uzasadnionych, tj. wówczas, gdy z uwagi na okoliczności faktyczne konkretnej sprawy zastosowanie ogólnych zasad odpowiedzialności za wynik procesu byłoby sprzeczne z zasadą słuszności. Podstawą do takiej oceny może być zachowanie się strony w procesie w połączeniu z jej sytuacją pozaprocesową, np. złą sytuacją finansową. Podkreślenia jednak wymaga, że sama sytuacja ekonomiczna strony przegrywającej, nawet bardzo niekorzystna, nie może stanowić podstawy do zwolnienia od obowiązku zwrotu kosztów postępowania przeciwnikowi, na podstawie art. 102 k.p.c., chyba że za odstąpieniem przez Sąd od podstawowej zasady rozliczania kosztów procesu wskazanej w art. 98 k.p.c., przemawiają dalsze szczególne okoliczności, które łącznie z trudną sytuacją ekonomiczną wyczerpują znamiona wypadku szczególnie uzasadnionego. Mając na uwadze powyższe w przedmiotowym wypadku Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności szczególnych, które uzasadniałyby odstąpienie od obciążania pozwanego kosztami procesu. Pozwany w toku postępowania nie przedstawił żadnych dowodów świadczących o jego złej sytuacji finansowej, ograniczając się jedynie do twierdzeń przedstawionych w pismach procesowych oraz na rozprawie. Sąd miał również na uwadze fakt, że pozwany do chwili wyrokowania nie dokonał jakiejkolwiek spłaty zadłużenia, nie kwestionując jednocześnie jego wysokości.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie 2 wyroku.