Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA w SO Stanisław Stankiewicz (spr.)

Sędziowie: SSO Wiesława Kruczkowska

SSR del. Krzysztof Kruk

Protokolant: Bożena Radziusz

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2013 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z wniosku I. T.

przeciwko Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji I. T.

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 12 grudnia 2012 roku sygn. akt VI U 434/12

oddala apelację

Sygn. akt V Ua 14/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 sierpnia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na podstawie przepisów ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa odmówił przyznania I. T. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że orzeczeniem wydanym w dniu 13.08.2012 r. komisja lekarska ZUS uznała, iż stan jej zdrowia nie uzasadnia przyznania prawa do tego świadczenia rehabilitacyjnego. Komisja ustaliła, iż jest zdolna do pracy.

W odwołaniu od tej decyzji I. T. wskazała, że stan jej zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy. Uraz kciuka, którego doznała w czasie pracy w dalszym ciągu wywołuje ból palca i ręki. Powstałe w palcu nerwiaki wymagają leczenia operacyjnego. Na tej podstawie odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 12.12.2012 r. oddalił odwołanie.

Za bezsporne uznał, że odwołująca dnia 09 czerwca 2010 r. uległa wypadkowi przy pracy. Na skutek tego zdarzenia straciła część prawego kciuka. Poza sporem pozostawało również, że I. T. z uwagi na swój stan zdrowia uprawniona była do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 08.12.2010r. do dnia 02.12.2011 r. Okres pobierania świadczenia trwał w sumie niespełna 12 miesięcy.

Lekarz orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej orzeczeniem z dnia 17.07.2012 r. uznał, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy i brak jest podstaw uzasadniających przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Komisja Lekarska po rozpatrzeniu sprzeciwu od tego orzeczenia wydała opinię, w której potwierdziła ustalenia zawarte w opinii lekarza orzecznika ZUS.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było, czy I. T. jest nadal niezdolna do pracy, a jeśli tak to czy dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy, a co za tym idzie, czy przysługuje jej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999 r., o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

W celu ustalenia czy schorzenia występujące u wnioskodawczyni spowodowały niezdolność do pracy uzasadniającą przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy w okresie otrzymywania świadczenia rehabilitacyjnego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu ortopedii, psychiatrii i ginekologii.

Biegli na podstawie wywiadu, wyniku badania przedmiotowego oraz analizy dokumentacji medycznej rozpoznali u odwołującej: stan po operacji plastycznej narządu rodnego, zaburzenia depresyjno - lękowe mieszane w okresie stabilnego leczenia ambulatoryjnego, amputację części kciuka prawego oraz podejrzenia nerwiaka. Zdaniem biegłych, stwierdzone u ubezpieczonej schorzenia nie uzasadniają przyznania świadczenia rehabilitacyjnego. Wyjaśnili, że w badaniu przedmiotowym stwierdzili zadowalającą funkcję prawej dłoni badanej, co nie stanowi przeciwwskazania do pracy w wyuczonym i wykonywanym zawodzie. Zaznaczyli, że wróciła ona do pracy w styczniu 2012r. Obecnie oczekuje na zabieg plastyki nerwiaków. Zaburzenia depresyjno- lękowe nie powodują niezdolności do pracy. Objawy nerwicowe są o niewielkim nasileniu, skutecznie leczone ambulatoryjnie. Operacja ginekologiczna przyniosła znaczne zmniejszenie dolegliwości nietrzymania moczu. W ocenie biegłych odwołująca nie jest osobą niezdolną do pracy.

Zastrzeżenia do opinii takiej treści zgłosiła I. T.. Zarzuciła, że nie może podjąć pracy z uwagi na niezakończone leczenie prawego kciuka. Występujące po urazie nerwiaki powodują silny ból palca. Z informacji, jaką uzyskała od lekarza ortopedy wynika, że leczenie palca może potrwać dłuższy czas. Obecnie czeka na leczenie operacyjne.

Wobec zgłoszonych zarzutów biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii w opinii uzupełniającej podtrzymał swoje stanowisko zawarte w opinii głównej. Zaznaczył, że badanie przedmiotowe nie wykazało istotnych dysfunkcji uniemożliwiających pracę w wyuczonym i wykonywanym przez odwołującą zawodzie. Kikut kciuka prawego ma wysokość stawu IP i jest w pełni wygojony. Nie ma zmian troficznych. Na szczycie kciuka nie stwierdził bolesności palpacyjnej. Występuje jedynie niewielka tkliwość palca od strony odpromieniowej. Chwyt siłowy palca jest wydolny i precyzyjny, ograniczony z uwagi na skrócenie kciuka. Biegły nie stwierdził przesłanek klinicznych do przedłużenia świadczenia rehabilitacyjnego. Mając na uwadze powyższą opinię Sąd przyjął, iż dolegliwości bólowe powódki rodzą pewien dyskomfort, lecz nie mają wpływu na jej zdolność do pracy.

Biegli sądowi są specjalistami w reprezentowanych przez siebie dziedzinach medycyny. Dysponującym dużą wiedzą oraz doświadczeniem zawodowym i dlatego Sąd uznał ich opinię za logiczną, rzetelną, wyczerpującą oraz uwzględniającą wszystkie aspekty zebranego materiału dowodowego. Z tego powodu podzielił w pełni wniosek biegłych, opierając na nim swoje rozstrzygnięcie.

Apelację od powyższego wyroku wniosła ubezpieczona. Zarzuciła w niej dokonanie błędnej oceny stanu jej zdrowia. Wbrew temu co podał biegły z dziedziny ortopedii leczenie ręki nie zostało zakończone. Potwierdził to lekarz z medycyny pracy. Pomimo upływu czasu od wypadku nie może dotknąć się do skaleczonego palca. Każde dotknięcie powoduje niesamowity ból. Bardzo chętnie podda się badaniu mającemu na celu ustalenie jego natężenia.

Na podstawie takiego zarzutu wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i decyzji organu rentowego oraz przyznanie jej prawa do „zasiłku rehabilitacyjnego”.

Sąd Okręgowy w Białymstoku ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja I. T. jest niezasadna.

Na podstawie dowodów znajdujących się w aktach organu rentowego Sąd Rejonowy ustalił, że 9.06.2010 r. uległa ona wypadkowi przy pracy. Po wyczerpaniu okresu zasiłkowego pobierała od 8.12.2010 r. do 2.12.2011 r. świadczenie rehabilitacyjne.

W przeszłości takie świadczenie pobierała od 30.09.2008 r. do 16.07.2009r. Nie ulega wątpliwości, że w ostatnich 5 latach dłużej pobierała świadczenia z ubezpieczeń społecznych niż pracowała.

Zgodnie z treścią art.6 ust.1 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z tytułu wypadku przy pracy przysługuje m.in. zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne.

I. T. wniosek o świadczenie rehabilitacyjne złożyła 3.07.2012 r. Podała w nim, że ubiega się o nie w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną ogólnym stanem zdrowia. Wynagrodzenie za okres niezdolności do pracy otrzymała za okres od 23.01.2012 r. do 24.02.2012 r. a zasiłek chorobowy za okres od 25.02.2012 r. do 22.07.2012 r.

Organ rentowy zaskarżoną przez nią decyzję wydał na podstawie art.18 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Sąd I instancji również zastosował przepisy tej ustawy.

W ocenie Sądu Okręgowego ubezpieczona nie przedstawiła żadnego dowodu na okoliczność ewentualnej utraty zdolności do pracy z innej przyczyny niż uszkodzenie ciała w następstwie wypadku z dnia 9.06.2010 r. Co prawda zbadało ją trzech biegłych lekarzy różnych specjalności, ale wystarczyło skorzystać z usług tylko ortopedy, gdyż w odwołaniu I. T. poskarżyła się tylko na ból palca.

W trakcie postępowania odwoławczego złożyła zaświadczenia lekarskie z 11.01.2013 r. i 7.08.2012 r., kartę informacyjną z leczenia szpitalnego z 10.06.2001 r. i kartę informacyjną z 31.01.2013 r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii uzupełniającej dr G. K. w celu dokonania oceny nowych dowodów. Po zapoznaniu się z nimi wyjaśnił on, że dokumentacja potwierdza ustalenia zawarte w opinii zasadniczej. Na jej podstawie nie można dokonać innej oceny stanu zdrowia ubezpieczonej od już przedstawionej.

W piśmie z 24 maja b.r. ubezpieczona zakwestionowała treść opinii uzupełniającej. Powtórzyła swoje twierdzenia o strasznym bólu palca. Nie ustąpił on nawet po wykonaniu operacji.

Zdaniem Sądu, skargi I. T. mają charakter wybitnie subiektywny. Prawdopodobnie zapomniała, że wniosek o świadczenie złożyła ze względu na zabieg ginekologiczny. Z tego tytułu pobierała zasiłek chorobowy. Najwidoczniej operacja ta przyniosła spodziewany efekt, gdyż w ostatnich pismach ubezpieczona nie powołuje się na to zdarzenie.

Niezależnie od treści jej wniosku Sąd Rejonowy przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe. Zostało ono uzupełnione przez sąd II instancji. Jego wynik nie potwierdził zasadności wniosku i odwołania.

Z tego powodu Sąd Okręgowy na mocy art.385 kpc oddalił apelację jako pozbawioną podstaw.