Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony M. K. zamieszkuje w S.. W dniu 29 lipca 2014 roku po godzinie 22.00 oskarżony, wypalił jedną lufkę marihuany. Następnego dnia około godziny 5.00, M. K. znajdując się jeszcze pod wpływem substancji psychotropowej delta9 – tetrahydrokannabinoli ( delta9 – (...) 0 w stężeniu 3,6 ng/ml oraz jego metabolitu, czyli kwasu 11 – nor- delta9 - tetrahydrokannabinolwego ( (...)) w stężeniu 74,0 ng/ml we krwi, wsiadł do samochodu osobowego m-ki V. (...) o nr rej. (...) należącego do jego ojca i kierując tym pojazdem, wspólnie z kolegami D. K. i M. B. udał się do pracy do miejscowości N..

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. K., k.24-25,34-35

opinia biegłego z zakresu toksykologii, leków i trucizn organicznych, k.5-8

Kiedy M. K. znajdował się K., na ulicy (...) w okolicy Galerii (...), został zatrzymany do kontroli drogowej przez patrol Policji. Powodem zatrzymania był brak tylnego światła stopu. Podczas kontroli drogowej, funkcjonariusze zauważyli w samochodzie oskarżonego lufkę, która mogła służyć do palenia marihuany, w związku z czym dokonali przeszukania pojazdu.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. K., k.24-25,34-35

Podczas przeszukania samochodu osobowego, którym kierował oskarżony funkcjonariusze Policji ujawnili oprócz szklanej lufki, dwa pudełka z woreczkami strunowymi zawierającymi susz roślinny oraz w jednym z nich susz roślinny luzem. Po użyciu testera narkotykowego funkcjonariusze stwierdzili, iż znaleziony susz roślinny to marihuana.

Dowód: protokół przeszukania, k.19-20

protokół użycia wagi, k.21

protokół użycia testera narkotykowego, k.22

Następnie o godzinie 9.10 pobrano od oskarżonego próbkę krwi.

Dowód: protokół pobrania krwi, k.14

(...) – tetrahydrokannabinol w myśl ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii jest zaliczany do substancji psychotropowych z grupy II-P. (...) 9 - (...) w stężeniu wyższym niż 2,5 ng/ml powoduje, że skutki zaburzeń sprawności psychomotorycznej SA porównywalne do tych, które mogą występować pod wpływem alkoholu etylowego w stężeniu powyżej 0,5%o.

Dowód: opinia biegłego z zakresu toksykologii, leków i trucizn organicznych, k.5-8

protokół pobrania krwi, k.14

W pobranej od oskarżonego próbce krwi nie stwierdzono alkoholu etylowego.

Dowód: opinia biegłego z zakresu toksykologii i alkoholu, k.13

protokół pobrania krwi, k.14

Oskarżony M. K. nie był dotychczas karany. Oskarżony pracuje jako pracownik produkcyjny w spółce (...), gdzie osiąga dochody około 1.600-2.000 zł. jako pracownik oskarżony posiada dobrą opinię. Wcześniej od stycznia 2006 roku do 25 maja 2013 roku oskarżony był zatrudniony jako pracownik ochrony. Na utrzymaniu oskarżony ma dziewczynę i córkę.

Dowód: karta karna k.44

dane osobopoznawcze, k.52

opinia o pracowniku, k.51

Stojący pod zarzutem z art.178a§1 k.k. M. K. zarówno przed Sądem, jak i w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje:

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, że wina oskarżonego odnośnie zarzucanego mu czynu, jak i okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości. Uznając winę oskarżonego, Sąd oparł się w całości na wyjaśnieniach oskarżonego, które uznał za wiarygodne nie znajdując powodów do ich kwestionowania, a także na opinii biegłych z zakresu toksykologii, leków i trucizn organicznych oraz toksykologii i alkoholu. Istotne dla ustalenia okoliczności sprawy, były również w pełni wiarygodne dowody w postaci protokołu przeszukania pojazdu, którym kierował oskarżony, a także użycia wagi i testera narkotykowego.

W swych wyjaśnieniach oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, opisał okoliczności, w których palił środek odurzający w postaci marihuany, zanim wsiadł do samochodu i jechał w kierunku N.. Oskarżony opisał również okoliczności zatrzymania go przez funkcjonariuszy Policji oraz stwierdzenia jego stanu po użyciu środka odurzającego. Wyjaśnienia oskarżonego znajdują odzwierciedlenie w treści opinii biegłych, którzy potwierdzili, ze oskarżony był trzeźwy i jego krew nie zawierała alkoholu etylowego, znajdował się jednak pod wpływem środków odurzających.

Biegły z zakresu toksykologii w pełnej i rzetelnej opinii, opierającej się o badanie próbki krwi pobranej od oskarżonego w 4 godziny po zatrzymaniu stwierdził bez wątpliwości, iż stwierdzone u M. K. stężenie substancji psychotropowej delta9 – tetrahydrokannabinoli powoduje, że skutki zaburzeń sprawności psychomotorycznej są porównywalne do tych, które mogą występować pod wpływem alkoholu etylowego w stężeniu powyżej 0,5%o. Jedynie na marginesie podkreślić należy, iż we krwi oskarżonego stwierdzono 3,6 ng/nl w próbce pobranej około 4 godzin po zatrzymaniu, podczas gdy stężenie na poziomie 2,5 ng/ml powoduje upośledzenie sprawności psychomotorycznej na poziomie stężenia powyżej 0,5 %o alkoholu etylowego. Nie może być zatem żadnych wątpliwości co do tego, iż oskarżony wyczerpał swym zachowaniem znamię czynu z art. 178a§1 kk polegające na kierowaniu pojazdem po użyciu środka odurzającego.

Z wyjaśnień oskarżonego wynika również, że kierował samochodem osobowym w ruchu lądowym, prowadząc pojazd od miejscowości S. W. do K., gdzie został zatrzymany na ulicy (...). Wobec powyższego Sąd w całości oparł swe ustalenia na wyjaśnieniach oskarżonego, uznając, iż są one logiczne, jasne, nie zawierające sprzeczności, a nadto znajdują odzwierciedlenie w pozostałych, materiałach dowodowych zebranych w sprawie.

Wobec powyższego Sąd uznał, iż oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona ustawowe czynu z art. 178a§1 kk i uznał M. K. winnym popełnienia tego, że w dniu 30 lipca 2014 r. w K., znajdując się pod wpływem substancji psychotropowej delta9 – tetrahydrokannabinoli ( delta9 – (...) 0 w stężeniu 3,6 ng/ml oraz jego metabolitu, czyli kwasu 11 – nor- delta9 - tetrahydrokannabinolwego ( (...)) w stężeniu 74,0 ng/ml we krwi kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym m-ki V. (...) o nr rej. (...).

Mając na względzie wszelkie okoliczności mające znaczenie dla sądowego wymiaru kary, w szczególności właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, dotychczasową niekaralność, a przede wszystkim zasady indywidualizacji kary, uznając oskarżonego winnym, Sąd na podstawie art. 178a§1 kk wymierzył oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności wyżej wskazanym wymiarze, Sąd miał na względzie znaczną społeczną szkodliwość zarzucanego mu czynu, a w szczególności stopień odurzenia oskarżonego, czas i miejsce popełnionego przez oskarżonego czynu, w szczególności, iż oskarżony kierował pojazdem około godziny 5.00 rano, zatem zagrożenie dla innych uczestników ruchu, chociaż oczywiście istniało, ocenić należy jako nieznaczne. Z kolei okolicznością jednoznacznie obciążająca oskarżonego jest stan odurzenia oskarżonego, a także fakt, iż w takim stanie zdecydował się kierować pojazdem, którym dodatkowo przewoził dwóch pasażerów.

Uznając, iż oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, pracuje, ma dobra opinię z zakładu pracy, Sąd na podstawie art. 69 §1 i 2 kk w zw. z art. 70 §1 pkt 1 kk zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności ustalając okres próby na dwa lata. Zdaniem Sądu orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, będzie wobec M. K. wystarczające dla osiągnięcia celów kary i zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa, w szczególności przy uwzględnieniu orzeczenia dotkliwego dla niego środka karnego.

Mając na względzie art. 42§2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres jednego roku. Ustalając długość okresu zakazu w takiej wysokości, Sąd miał na względzie z jednej strony jako okoliczność obciążającą, stopień odurzenia oskarżonego, w jakim znajdował się w trakcie kierowania samochodem na drodze publicznej, z drugiej jednak strony, orzekając zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w minimalnym wymiarze jednego roku Sąd miał na względzie także okoliczności popełnienia czynu, w szczególności fakt kierowania pojazdem w godzinach wczesnorannych, przy niewielkim natężeniu ruchu, a także okoliczności podawane w wyjaśnieniach oskarżonego, w szczególności fakt, iż oskarżony ma na utrzymaniu córkę wymagająca rehabilitacji, co wiąże się z koniecznością dowiezienia córki na zabiegi oraz oskarżony pracuje poza miejscem zamieszkania, co też wymaga korzystania z uprawnień do kierowania pojazdami.

Przy ustalaniu długości zakazu Sąd rozważył również okoliczności wskazywane w wyjaśnieniach oskarżonego, a więc niezbędność prawa jazdy do utrzymania rodziny. Przyznać również należy, iż orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest dla niego szczególnie dotkliwe i orzeczenie środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres dłuższy niż minimalny, byłoby karą nie tylko dla oskarżonego, ale i dla jego najbliższych.

Odnosząc się do wniosku oskarżonego o warunkowe umorzenie postępowania, Sąd uznał, iż brak podstaw do skorzystania z tego środka probacyjnego wobec M. K.. Mimo, iż oskarżony nie był karany i jego tryb życia wskazuje, iż nie jest to osoba wykazująca skłonności do popełniania przestępstw, dostrzec należy, iż podczas przeszukania pojazdu oskarżonego - kierującego nim pod wpływem środków odurzających - odnaleziono w tym pojeździe marihuanę, w dwóch różnych pudełkach, świadczących o przemyślanym sposobie ukrywania tych środków. Obecnie wobec oskarżonego toczy się postępowanie w sprawie o posiadanie środków odurzających, a z wyjaśnień oskarżonego wynika, iż znalezione w pojeździe środki odurzające należały do niego, a podczas przeszukania jego mieszkania również odnaleziono takie środki, które on posiadał. W tych okolicznościach, nie sposób przyjąć, iż społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu nie jest znaczna i uniknięcie kary przez oskarżonego, byłoby nieuzasadnione.

Zgodnie z dyspozycją art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz stosownie do art. 2 ust. 1pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973r. – o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz.U. 1983.Nr 49 poz.233 z późn.zm) wymierzył opłatę w wysokości 120 zł.