Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2015 r.

sprawy A. W.

obwinionej o wykroczenia z art. 88 kw i in.

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 29 stycznia 2015 r. sygn. akt II W 842/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od A. W. na rzecz Skarbu Państwa 80 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 138/15

UZASADNIENIE

A. W. została obwiniona o to, że:

I.  w dniu 25 września 2014 roku około godziny 19.35 w miejscowości Z. na
ul. (...) powiat (...) kierowała ciągnikiem rolniczym m-ki U.
(...) o nr rej. (...) z podczepionym wozem po drodze publicznej bez wymaganych przepisami świateł,

tj. o czyn z art. 88 kw;

II.  w miejscu i czasie jak w pkt I kierując ciągnikiem rolniczym m-ki U. o nr rej. (...) umieściła z przodu pojazdu ostry przedmiot w postaci wideł czym mogła spowodować zagrożenie innym uczestnikom ruchu,

to jest o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 66 pkt 4 ppkt 1 Ustawy z dnia
20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym.

Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2015r., sygn. akt II W 842/14, Sąd Rejonowy
w Siedlcach:

I.  obwinioną A. W. uznał za winną dokonania zarzucanych jej czynów,
tj. z pkt I wniosku wyczerpującego dyspozycję z art. 88 kw i z pkt II wniosku wyczerpującego dyspozycję art. 97 kw w zw. z art. 66 ust 4 pkt 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym i za czyny te na podstawie art. 88 kw w zw.
z art. 9 § 2 kw wymierzył obwinionej karę grzywny w wysokości 200 złotych;

II.  zwolnił obwinioną od opłaty i pozostałych kosztów postepowania, przejmując
te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wniosła obwiniona, zaskarżając
go w całości. Z wniesionego środka odwoławczego wynika, że obwiniona kwestionuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodu z zeznań świadka P. I.
i w rezultacie dokonane na podstawie tego dowodu ustalenia faktyczne, jak również nie zgadza się z orzeczeniem wobec niej kary grzywny w wysokości 200 zł, z uwagi na to, że jej wymiar jest wyższy od grzywny orzeczonej wobec niej w wyroku nakazowym z dnia 22.12.2014r., pomimo, iż nie zaistniały w toku postępowania żadne inne okoliczności związane z kontrolą drogową ciągnika, przeprowadzoną w dniu 25.09.2014r.

Obwiniona wniosła o uniewinnienie jej od zarzucanych czynów i zwolnienie, odstąpienie od wymierzonej kary grzywny oraz zwolnienie od opłat i kosztów postępowania.

Na rozprawę odwoławczą obwiniona nie stawiła się, o terminie zawiadomiona prawidłowo.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionej jest niezasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługiwała.

W ocenie Sądu II instancji, szczegółowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego oraz przedstawionych w uzasadnieniu wyroku motywów, jakimi kierował się Sąd I instancji oceniając tenże materiał dowodowy, uzasadnia wniosek, iż postępowanie Sądu Rejonowego przeprowadzone zostało w sposób zasługujący na pełną akceptację. Sąd I instancji bowiem
w prawidłowy sposób zebrał i ocenił dowody, ustalając na ich podstawie w sposób właściwy stan faktyczny. Postępowanie zostało przeprowadzone starannie, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów chronionej przepisem art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw. Ponadto uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom art. 424 kpk w zw. z art. 82 kpw i pozwala na kontrolę odwoławczą prawidłowości rozstrzygnięcia.

Zdaniem Sądu II instancji, argumenty podniesione w apelacji obwinionej stanowią jedynie polemikę z ustaleniami Sądu Rejonowego, opartą na własnej odmiennej ocenie dowodów oraz na własnej wersji zbudowanej na tejże odmiennej ocenie dowodów.

Zgodzić się należy z wywodami Sądu I instancji, iż za przyjętym w sprawie stanem faktycznym potwierdzającym winę obwinionej, przemawiają przede wszystkim zeznania funkcjonariusza Policji P. I., przeprowadzającego kontrolę drogową ciągnika rolniczego marki U. (...), kierowanego przez obwinioną. Z zeznań tych wynika niezbicie, że świadek przeprowadzając kontrolę drogową powyższego pojazdu, z powodu tego, że pojazd poruszał się bez włączonego prawego światła mijania, stwierdził w jej toku, że w ciągniku tym niesprawne jest tylne lewe światło oraz oświetlenie tablicy rejestracyjnej. Ponadto przyczepa załadowana sianem doczepiona do ciągnika, zasłaniała tylne, częściowo sprawne oświetlenie ciągnika, zaś sama przyczepa nie była wyposażona w oświetlenie ani elementy odblaskowe. Ponadto z przodu ciągnika zamontowane były ostre widły ładowacza, stwarzające zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego (k. 3v,24-24v).

Analiza powyższych zeznań doprowadziła Sąd II instancji do przekonania, że świadek P. I. zeznawał szczerze w zakresie okoliczności opisujących przebieg kontroli drogowej pojazdu kierowanego przez obwinioną. Zasadnie zatem Sąd Rejonowy uznał zeznania świadka za wiarygodne. Zgodzić należy się z oceną Sądu I instancji,
że świadek jest osobą w pełni obiektywną, nie zainteresowaną rozstrzygnięciem sprawy
i zrelacjonował jedynie rzeczywisty przebieg wykonywanych przez niego czynności służbowych. Brak jest uzasadnionych podstaw by przypuszczać, że świadek celowo, choć bez żadnej przyczyny, bezpodstawnie obciążał obwinioną. Nie bez znaczenia jest fakt, iż treść zeznań świadka zgodna jest z treścią sporządzonej przez niego w dniu zdarzenia, notatki urzędowej opisującej przebieg przedmiotowej kontroli drogowej.

Nie zasługują na uwzględnienie odmienne twierdzenia obwinionej, że zeznania świadka P. I. są stronnicze i nieobiektywne, a on sam był zainteresowany jej ukaraniem. Obwiniona nie wykazała prawdziwości swego twierdzenia, przekonywującymi argumentami zasługującymi na uwzględnienie, ograniczając się jedynie do powołania się na pokrewieństwo świadka z uczestnikiem bliżej nieokreślonego postępowania „w sprawie majątkowej po zmarłym M. P.”.

Powyższe okoliczności świadczą o tym, iż nie ma żadnych podstaw do kwestionowania zeznań P. I. w zakresie opisywanego przez niego przebiegu przeprowadzonej kontroli drogowej, w tym w szczególności faktu kierowania przez obwinioną ciągnikiem rolniczym z podczepionym wozem po drodze publicznej bez wymaganych przepisami świateł, a także z umieszczonym z przodu pojazdu ostrym przedmiotem w postaci wideł. Na marginesie jedynie nadmienić należy, iż słusznie Sąd Rejonowy zauważył, że w niniejszej sprawie nie jest istotna sporna między obwinioną,
a świadkiem okoliczność czy policjanci proponowali obwinionej mandat, czy też nie, ponieważ zakończenie sprawy w postępowaniu mandatowym stanowi jedynie uprawnienie,
a nie obowiązek policjanta.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, w ocenie Sądu II instancji, podawane przez świadka P. I. okoliczności i fakty układają się w logiczną całość
i w żadnej mierze nie ma podstaw do ich zdyskwalifikowania.

Oceny tej nie zmienia fakt, iż obwiniona nie poczuwa się do winy. Słusznie w obliczu ustalonych okoliczności Sąd I instancji uznał te wyjaśnienia za niewiarygodne, stanowiące formę obrony.

Mając na uwadze dotychczasowe wywody, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania,
że w toku postępowania przed Sądem Rejonowym nie doszło do naruszenia przepisów postępowania karnego mogącego mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, jak również Sąd nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a w oparciu
o prawidłowe ustalenia nadał zachowaniu obwinionej właściwą ocenę prawną uznając ją za winną zarzucanych jej wykroczeń. Kwalifikacja prawna przypisanych obwinionej czynów, została w sposób wyczerpujący wyjaśniona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i nie może budzić jakichkolwiek zastrzeżeń.

Również rozstrzygnięcie Sąd I instancji w zakresie orzeczenia o karze wymierzonej obwinionej, spotkało się z pełną akceptacją Sądu Okręgowego. Reakcja prawnokarna przyjęta przez Sąd I instancji, a wyrażająca się karą grzywny w wysokości 200 zł w pełni odpowiada dyrektywom sformułowanym treścią art. 33 kw. Kwota grzywny wymierzonej A. W. pozostaje w pełni współmierna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionych przez nią wykroczeń oraz zawiera w sobie ładunek dolegliwości niezbędnej dla pełnego uświadomienia obwinionej konieczności poszanowania w każdej sytuacji przepisów prawa. Zaakcentować trzeba, że wysokość wymierzonej grzywny odpowiada sytuacji majątkowej obwinionej i jej możliwościom zarobkowym. Obwiniona osiąga stały, choć niewielki, dochód z prowadzonego gospodarstwa rolnego i nie ma nikogo na utrzymaniu.
W tych okolicznościach uzasadniony jest wniosek, iż obwiniona będzie w stanie uiścić orzeczoną wobec niej grzywnę. Mając na uwadze argumentację obwinionej zawartą
w apelacji, wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 506 § 6 kpk w zw. z art. 94 § 1 kpw, Sąd rozpoznający sprawę po wniesieniu sprzeciwu nie jest związany treścią wyroku nakazowego, który utracił moc. Oznacza to, iż w razie wniesienia sprzeciwu wyłącznie przez obwinionego nie obowiązuje zakaz reformationis in peius, tj. zakaz wydania orzeczenia surowszego od zawartego w wyroku nakazowym, który utracił moc. W związku z powyższym, w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy uprawniony był do orzeczenia wobec obwinionej kary grzywny
w wysokości wyższej od orzeczonej wobec niej wyrokiem nakazowym z dnia 22 grudnia 2014 roku i zasadnie z tego uprawnienia skorzystał.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 109 § 2 kpw w zw. z art. 437 § 1 kpk orzekł jak w wyroku.