Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2015 r. w O.

sprawy z odwołania A. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w zw. z wypadkiem przy pracy

na skutek odwołania A. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 06.05.2014r. znak (...)

orzeka:

oddala odwołanie.

Sygn. akt III U 625/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 06.05.2014r. (...) Oddział w P. odmówił A. R. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W odwołaniu od tej decyzji A. R. wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podniósł, że A. R. nie spełnił przesłanki wymaganej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków i chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r., nr 167, poz. 1322 ze zm.) tj. ani wnioskodawca, ani jego pracodawca nie przedłożyli protokołu powypadkowego zdarzenia, które miało miejsce w dniu 05.08.2011r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. R. ur. (...) z wykształcenia jest technikiem urządzeń sanitarnych, hydraulikiem. Pracował jako pracownik fizyczny.

W dniu 05.08.2011r. A. R. uległ wypadkowi przy pracy. Doznał urazu oka prawego w wyniku odprysku od młotka przy rozbijaniu szalunku. Przebywał po tym na świadczeniu rehabilitacyjnym do dnia 31.07.2012r. Ma orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności ważne do dnia 31.05.2016r.

Pracodawca A. R. nie dopełnił obowiązku sporządzenia protokołu powypadkowego. Wobec powyższego A. R. złożył przeciwko niemu pozew o ustalenie, że zdarzenie z dnia 05.08.2011r. było wypadkiem przy pracy. Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 16.10.2013r. w sprawie sygn. akt IV P 97/12 orzekł, że zdarzenie zaistniałe w dniu 05.08.2011r. podczas wykonywania obowiązków pracowniczych na polecenie pracodawcy N. G. – prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Usługi (...), Transport N. G. na budowie położonej w B. przy ulicy (...), na terenie szpitala, było wypadkiem przy pracy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Jednocześnie przed Sądem Rejonowym w Białymstoku toczyła się pod sygn. akt VIIK 935/12 sprawa przeciwko N. G. oskarżonemu o to, że w okresie od dnia 05.08.2011r. do dnia 12.09.2012r. wbrew obowiązkowi jako pracodawca nie powiadomił w terminie ZUS o wypadku przy pracy, któremu uległ A. R., a także nie sporządził i nie przedstawił wymaganej przez ten urząd dokumentacji niezbędnej do ustalenia prawa do świadczenia, m.in. protokołu powypadkowego. N. G. został uznany za winnego popełnienia tego czynu i skazany wyrokiem zaocznym z dnia 21.11.2012r. (k.38 z akt IVP 97/12).

W dniu 06.03.2014r. A. R. złożył wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Do wniosku A. R. załączył w/w wyrok Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 16.10.2013r. sygn. akt IV P 97/12.

A. R. nie przedłożył organowi rentowemu protokołu powypadkowego. (...) Oddział w P. dwukrotnie zwracał się do pracodawcy odwołującego o nadesłanie protokołu powypadkowego dotyczącego wypadku z dnia 05.08.2011r. jednak N. G. protokołu powypadkowego organowi rentowemu również nie przedstawił.

Z uwagi na powyższe organ rentowy decyzją z dnia 06.05.2014r. odmówił A. R. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje :

W niniejszej sprawie spór pomiędzy stronami początkowo skoncentrował się na tym, czy pomimo braku protokołu powypadkowego, A. R. może ubiegać się o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W przekonaniu Sądu niedopełnienie przez pracodawcę powinności sporządzenia protokołu powypadkowego nie może odbierać odwołującemu prawa do dochodzenia renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Oczywiście w takiej sytuacji obowiązkiem odwołującego było wykazanie, że uraz, którego doznał, był skutkiem wypadku przy pracy. Jednakże w ocenie Sądu odwołujący wykazał tę okoliczność, bowiem z wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 16.10.2013r. sygn. akt IV P 97/12 wynika, że zdarzenie z dnia 05.08.2011r. było wypadkiem przy pracy.

Wobec powyższego Sąd analizował w tym postępowaniu, czy uraz, którego doznał A. R. w wyniku wypadku przy pracy, spowodował u niego częściową lub całkowitą niezdolność do pracy.

Zgodnie bowiem z art.6 ust.1 pkt 6 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r., Nr 167, poz. 1322 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje na podstawie tej ustawy ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Świadczenie to przysługuje niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową (art. 17 ust. 2 ustawy).

Definicję osoby niezdolnej do pracy podaje art.12 ust. 1-3 ustawy z dnia l7.12.l998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.), który stanowi, iż jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolna do pracy jest osoba która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS na mocy art. 17 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w sprawach nieuregulowanych w ustawie wypadkowej znajdują zastosowanie przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy.

W świetle powyższych przepisów skuteczność odwołania A. R. zależna była od wykazania przez niego, że jest niezdolny do pracy w stopniu co najmniej częściowej niezdolności do pracy i niezdolność do pracy ma związek z wypadkiem przy pracy. Na tę okoliczność Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu: okulistyki i medycyny pracy.

Po zbadaniu wnioskodawcy oraz zapoznaniu się z dokumentacją medyczną dotyczącą jego stanu zdrowia biegli okulista B. M. i specjalista medycyny pracy J. P. rozpoznali u niego: stan po urazie przenikającym prawej gałki ocznej – ciało obce wewnątrzgałkowe, stan po czterokrotnym odwarstwieniu siatkówki i leczeniu operacyjnym, ślepotę oka prawego, praktyczną jednooczność. Stwierdzili jednak, że schorzenie występujące u odwołującego nie powoduje u niego niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu wydanej opinii biegli sądowi podnieśli, że wynikiem urazu oka prawego odniesionego w czasie wypadku przy pracy z dnia 05.08.2011r. jest ślepota oka prawego i wynikająca z niej praktyczna jednooczność. Zdaniem biegłych za okres potrzebny do adaptacji do jednooczności uznaje się 1 rok. Z uwagi na fakt, że jednooczność u odwołującego powstała w sierpniu 2011r., tj. ponad 3 lata temu, odwołujący jest zdolny do pracy. Jednocześnie biegli stwierdzili, że z uwagi na stan narządu wzroku dla odwołującego przeciwwskazane są jedynie prace na wysokości oraz prace przy maszynach w ruchu.

Opinię tę zakwestionował odwołujący. Podniósł, że opinia zawiera sprzeczności, gdyż biegli nie stwierdzili niezdolności do pracy, a jednocześnie stwierdzili, że ma umiarkowany stopień niepełnosprawności. Ponadto odwołujący podniósł, że biegli stwierdzili, że jest on zdolny do pracy pomimo, że uznali, iż istnieją przeciwwskazania do pracy na wysokości i przy maszynach w ruchu. Podniósł, że poziom techniczny w wykonawstwie budowlanym, jest wysoki i skomplikowany, czego symptomem jest duże nasycenie parku maszynami i urządzeniami technicznymi, których zasadniczą cechą jest ruch tych maszyn. Odnosi się to także do wykonywania czy remontów instalacji sanitarnej, gdyż praca ta odbywa się niejednokrotnie na dużych wysokościach, przy wykorzystaniu maszyn w ruchu (k. 60-61 a. s.). W konsekwencji pełnomocnik odwołującego złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych sądowych.

Sąd na mocy art. 217§ 3 k.p.c. oddalił ten wniosek, uznając, że sporne okoliczności zostały już dostatecznie wyjaśnione.

W ocenie Sądu należało zgodzić się z opinią biegłych lekarzy sądowych, że A. R. nie jest niezdolny do pracy. Wnioski zespołu biegłych sformułowane zostały po przeprowadzeniu wywiadu, zbadaniu odwołującego się i analizie zgromadzonej dokumentacji medycznej, a uzasadnienie wydanej opinii jest rzetelne i logiczne. Biegli jednoznacznie wskazali, iż stwierdzone u odwołującego się schorzenia nie dają podstaw do uznania go za osobę niezdolną do pracy. Sąd podziela w tym względzie stanowisko biegłych, gdyż wskazane w opinii biegłych powody, dla których nie można przyjąć, że odwołujący się jest niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy, są w pełni przekonywujące. Doznany w czasie wypadku przy pracy w dniu 05.08.2011r. uraz prawej gałki ocznej spowodował praktyczną jednooczność A. R.. Jednak - jak słusznie wywodzą biegli - od wypadku przy pracy minął już dłuższy okres (ponad 3 lata) i nastąpiła u odwołującego się adaptacja do jednooczności.

Wbrew stanowisku odwołującego – sporządzona opinia nie zawiera wewnętrznych sprzeczności.

Sprzecznością taką nie jest podnoszona przez odwołującego okoliczność, że ma on orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności, a pomimo tego biegli nie stwierdzili jego niezdolności do pracy. Podkreślić należy, że brak jest podstaw do utożsamiania pojęć prawnych „niezdolności do pracy” i „niepełnosprawności”, skoro każde z tych pojęć posiada odmienną definicję legalną. Orzekanie w sprawie ustalenia stopnia niezdolności do pracy oraz w sprawie ustalenia stopnia niepełnosprawności należą do innych organów i stanowić mają konieczną przesłankę prawną dla ustalenia prawa do korzystania z różnego rodzaju świadczeń lub uprawnień. Definicja prawna pojęcia „niepełnosprawności” ujęta została szerzej, aniżeli definicja prawna pojęcia „niezdolności do pracy”. W konsekwencji, każda osoba, która uzyskała orzeczenie „o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy” jest uznawana równocześnie za „osobę niepełnosprawną”, ale nie każda osoba „niepełnosprawna” staje się automatycznie „osobą niezdolną do pracy” (tak SN w postanowieniu z dnia 11.01.2008r. I UK 280/07, SN w wyroku z dnia 20.08.2003r., II UK 386/02). Biegli przy wydawaniu swej opinii wzięli pod uwagę, że odwołujący ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności. Doszli jednak do wniosku, że okoliczność ta nie wpływa na ocenę, czy jest on osobą niezdolną do pracy.

Także wskazane przez biegłych przeciwwskazania dla odwołującego przy wykonywaniu pracy nie stanowią sprzeczności z ich końcowym wnioskiem, że A. R. nie jest osobą niezdolną do pracy. Należy mieć na uwadze, że odwołujący jest z wykształcenia technikiem urządzeń sanitarnych, hydraulikiem, a pracował na budowie jako pracownik fizyczny. Zatem ani jego wykształcenie ani wykonywany zawód nie wymagają od niego pracy na wysokości ani pracy przy maszynach w ruchu. Przy czym zaznaczyć należy, że strona odwołująca błędnie interpretuje treść opinii, że odwołujący nie może pracować przy maszynach w ruchu. Nie chodzi tu bowiem o pracę w sąsiedztwie maszyn w ruchu, lecz chodzi jedynie o to, że odwołujący nie może pracować na maszynach będących w ruchu.

Odwołujący jest osobą bardzo młodą. Stracił oko, lecz zaadoptował się do swej jednooczności. Aktualnie zatem uraz oka nie powoduje już u niego ograniczeń przy wykonywaniu pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Na marginesie podnieść także należy, że okoliczność, iż uprzednio A. R. miał prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, nie stoi w sprzeczności z ustaleniami Sądu poczynionymi w tej sprawie.

Przesłanki do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego określone są w art.18 ust.1 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. Dz.U. z 2010r., Nr 77, poz.512 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że A. R. nie jest osobą niezdolną do pracy, a zatem rokowania co do odzyskania przez niego zdolności do pracy okazały się pomyślne.

Reasumując, Sąd w pełni podziela stanowisko biegłych, że A. R. nie jest osobą niezdolną do pracy. Oznacza to, że nie spełnia on przesłanek koniecznych do przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. O niezdolności do pracy nie decyduje bowiem sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Sąd w oparciu o art.217§3 kpc oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań odwołującego, uznając, że sporne okoliczności zostały już dostatecznie wyjaśnione. Podkreślić bowiem należy, że zgodnie z art.299 kpc dowód w postaci przesłuchania strony dopuszczany jest jedynie wtedy, gdy po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W niniejszej sprawie sytuacja taka nie zachodziła. Odwołujący stawił się na badanie przez biegłych, opisał im swoje dolegliwości i zostało to wzięte pod uwagę przy rozstrzyganiu sprawy. W tym zakresie przesłuchanie odwołującego nie wnosiłoby niczego nowego.

Mając to na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.