Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 września 2014 roku, sprostowanym postanowieniem z dnia 26 września 2014 roku w sprawie z powództwa H. I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. przeciwko B. B. Sąd Rejonowy w Pabianicach I Wydział Cywilny w pkt. 1. zasądza od pozwanej B. B. na rzecz powoda H. I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. kwotę 7995,87 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego liczonymi od kwoty 4541,53 zł od dnia 26 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty; w pkt. 2. umarza postępowanie w zakresie kwoty 115,91 zł; w pkt. 3. zasądza od pozwanej B. B. na rzecz powoda H. I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. kwotę 117 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. (wyrok – k. 102)

Apelację od wskazanego orzeczenia złożyła pozwana, zaskarżając powyższy wyrok
w części, tj. co do pkt. I i III. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1.  mające wpływ na wynik sprawy naruszenie art. 232 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez dopuszczenie dowodu w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego, pomimo, że dowód ten nie był wnioskowany przez stronę powodową, która ograniczyła się jedynie do wniosku o przeprowadzenie dowodu z akt postępowania egzekucyjnego;

2.  mające wpływ na wynik sprawy naruszenie, statuowanej w art. 233 § 1 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażające się w uznaniu, iż powód wykazał wartość dochodzonego roszczenia, w sytuacji gdy przedstawione przez powoda dowody nie pozwalają stwierdzić, w jakim zakresie naliczono karne odsetki.

W konkluzji powyższych zarzutów pozwana wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w części, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. (apelacja – k. 112-114)

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego według norm przepisanych. (odpowiedź na apelację – k. 130)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wbrew zapatrywaniom apelującego, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy. Zaprezentowana przez ten Sąd ocena prawna nie budzi żadnych zastrzeżeń i nie ma uzasadnionych podstaw do wzruszenia zgodnego z prawem rozstrzygnięcia.

Już na wstępie za chybiony należało uznać zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania w postaci art. 233 § 1 k.p.c. W myśl powołanego wyżej przepisu
art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji
art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest
w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę
z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Sąd Rejonowy w szczególności, wbrew stanowisku apelującego, słusznie stwierdził, iż roszczenie powoda w niniejszej sprawie zostało udowodnione zarówno co do zasady,
jak i wysokości. Zauważyć należy, iż na potwierdzenie wysokości dochodzonej kwoty powód przedstawił kserokopię umowę pożyczki wraz z kserokopią umowy przelewu wierzytelności
z załącznikami obejmującymi między innymi roszczenie (...) Banku S.A. we W. przysługujące temuż Bankowi na podstawie przedmiotowej umowy przeciwko pozwanej B. B., z której wynika z jakiego tytułu oraz w jakiej wysokości została przeniesiona wierzytelność. Ponadto powód załączył zestawienie należności dochodzonych pozwem, z której wynika zarówno kwota kapitału oraz naliczone od niej odsetki karne za wskazany okres odsetkowy. O ile natomiast powód nie załączył bankowego tytułu egzekucyjnego wystawionego przez swojego poprzednika prawnego przeciwko pozwanej, to w toku postępowania wskazał, że przeciwko B. B. toczyło się postępowanie egzekucyjne na podstawie tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulą wykonalności, a także, że w postępowaniu tym została wyegzekwowana część należności. Symptomatyczny jest przy tym fakt, iż pozwana reprezentowana przez fachowego pełnomocnika nie wnosiła zażalenia na postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak również nie zwalczała tego tytułu wykonawczego powództwem o pozbawienie go wykonalności, co pozwala na przyjęcie, iż nie negowała zarówno zasadności, jak i wysokości roszczenia powoda.

Odnośnie zarzutu sprowadzającego się do wykazania poczynienia ustaleń w oparciu
o dowód w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego, w sytuacji, gdy nie był on wnioskowany przez stronę powodową, która ograniczała się jedynie do wniosku
o przeprowadzenie dowodu z akt postępowania egzekucyjnego należy podzielić w całości ocenę Sądu Rejonowego, iż choć powód wprawdzie nie złożył bankowego tytułu wykonawczego, to jednak złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania egzekucyjnego KM 164/11, wśród których znajdował się również bankowy tytuł egzekucyjny oraz postanowienie Sądu Rejonowego
w P. o nadaniu klauzuli wykonalności temu tytułowi, w sposób jednoznaczny wnosząc o dopuszczenie tego dokumentu jako dowodu w sprawie o sygn. I Co 4290/10. Zważyć przy tym należy, iż powód składając w niniejszej sprawie wniosek o dopuszczenie powyższego dowodu wskazał jednocześnie, iż dowód ten powołuje na okoliczność wysokości dochodzonego pozwem roszczenia na podstawie uzyskanego bankowego tytułu egzekucyjnego oraz istnienia wierzytelności, a nie prowadzonego postępowania egzekucyjnego przeciwko pozwanej i częściowo wyegzekwowanej w tym postępowaniu przysługującej należności.

W świetle powyższych okoliczności chybiony okazał się również zarzut naruszenia art. 232 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż pozwana zakwestionowała wysokość dochodzonego roszczenia. W konsekwencji fakty te stały się okolicznością sporną i wymagały udowodnienia przez zgłaszającą zarzuty pozwaną, których ta, jak wskazuje materiał dowodowy przedmiotowej sprawy, nie zdołała wykazać.

Zatem zaprezentowany przez powoda materiał dowody, przy jednoczesnym braku przeprowadzenia przez pozwaną jakiegokolwiek przeciwdowodu, skutkować musiał uznaniem, iż powód udowodnił zarówno zasadność, jak i wysokość swojego roszczenia, co, jak prawidłowo stwierdził, Sąd Rejonowy, prowadzić musiało do uwzględnieniem powództwa w całości.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 102 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i nie obciążył pozwanej kosztami postępowania, uznając że w sprawie zachodzą szczególne okoliczności pozwalające na odstąpienie od podstawowej zasady rozstrzygania o kosztach procesu – odpowiedzialności za wynik na rzecz zasady słuszności. Sąd Okręgowy wziął pod uwagę trudną sytuację finansową i rodzinną pozwanej.