Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 stycznia 2015 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Jan Kremer (spr.)

Sędziowie: SSA Elżbieta Uznańska

SSA Wojciech Kościołek

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2015 roku w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. S.

przeciwko P. S.

o rozwód

na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 21 listopada 2014 roku, sygn. akt I C 1381/14

postanawia:

oddalić zażalenie.

Sygn. akt I ACz 62/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 21 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w punkcie I udzielił zabezpieczenia poprzez zobowiązanie pozwanego P. S. do łożenia kwoty po 900 zł miesięcznie na rzecz małoletniej córki stron J. S. oraz kwoty po 800 zł miesięcznie na małoletniej córki stron A. S. tytułem alimentów płatnych do rąk powódki K. S. do 10 każdego miesiąca, w punkcie 2 oddalił w pozostałym zakresie wniosek powódki o udzielenie zabezpieczenia.

W uzasadnieniu Sąd Okręgowy ustalił, że małżonkowie posiadają dwie małoletnie córki J. urodzoną (...) oraz A. urodzoną (...) Pozwany od 2008 r. prowadzi firmę remontowo - budowlaną. Początkowo powódka pomagała mu w prowadzeniu firmy, jednak od 2010 r. z powodu nieporozumień znalazła pracę jako księgowa, za wynagrodzeniem w kwocie 1680 zł miesięcznie brutto. Pozwany dokłada się do zaspokajania potrzeb rodziny, w tym utrzymania domu. Powódka spłaca raty kredytu hipotecznego w kwocie 800 zł miesięcznie zaciągniętego przez strony na remont domu, raty kredytu na samochód w kwocie 1.066,64 zł miesięcznie oraz polisy na życie 150 zł. Koszty utrzymania mieszkania wynoszą 426 zł prąd, ok. 140 zł telefon. Powódka pokrywa również koszty utrzymania samochodu w kwocie 400 zł miesięcznie na paliwo, przegląd i ubezpieczenie 500 zł rocznie, naprawy 1500 zł rocznie. Opłaca przedszkole córki A. w kwocie 160 zł miesięcznie oraz wizyty córek u psychologa w kwocie 70 zł tygodniowo.

Zdaniem Sądu Okręgowego miesięczny koszt utrzymania małoletniej J. wynosi 1.313 zł miesięcznie, w tym 300 zł wyżywienie, 100 odzież i obuwie, 185 zł media, 133 zł paliwo, 15 zł kosmetyki, 35 zł zabawki, 80 zł szkoła, 120 zł leki i wizyty o psychologa, 80 zł dentysta, 150 zł aparata ortodontyczny, 10 zł fryzjer, 20 zł urodziny, 55 zł wypoczynek, 20 zł święta wielkanocne i Bożego Narodzenia, 10 zł chemia gospodarcza. Z kolei miesięczny koszt utrzymania małoletniej A. wynosi 1.118 zł, w tym 200 zł wyżywienie, 75 zł odzież i obuwie, 185 zł media, 133 zł paliwo, 15 zł kosmetyki, 35 zł zabawki, 160 zł przedszkole, 120 zł leki i wizyty u psychologa, 80 zł dentysta, 10 zł fryzjer, 20 zł urodziny, 55 zł wypoczynek sezonowy, 20 zł święta, 10 zł chemia gospodarcza. Ustalając wysokość wskazanych kwot Sąd Okręgowy przy zastosowaniu art. 135 k.r.o. wziął pod uwagę możliwości majątkowe i zarobkowe stron. Powódka sprawuje nad dziećmi pieczę, pokrywając wszelkie koszty związane z ich utrzymaniem z pobieranego wynagrodzenia w kwocie 1.680 zł miesięcznie. Pozwany powinien przyczyniać się w wyższym stopniu niż powódka do kosztów utrzymania córek, skoro nie zajmuje się na co dzień dziećmi. Odnośnie sytuacji majątkowej i zarobkowej pozwanego, Sąd Okręgowy wskazał, że pozwany posiada możliwości łożenia na dzieci zasądzonych kwota, biorąc pod uwagę, że zarobki w branży budowlanej nie należą do małych. Sąd Okręgowy podkreślił, że skoro pozwany nie zajmuje się na co dzień wychowaniem dzieci, to ma możliwości czasowe na prace w nadgodzinach.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł pozwany, zaskarżając je w części tj. w punkcie 1 w zakresie zobowiązania pozwanego do łożenia alimentów ponad kwotę 300 zł na każde z nich.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił:

1.  naruszenia prawa materialnego: art. 135 par 1 k.r.o. poprzez uznanie, że możliwości majątkowe i zarobkowe pozwanego pozwalają mu na łożenie zasądzonych kwota, podczas gdy możliwości te nie zostały w żaden sposób zbadane, sąd poprzestał na gołosłownych oświadczeniach powódki;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez nieprecyzyjne określenie możliwości zarobkowych powódki, jedynie na podstawie aneksu do umowy o pracę z dnia 1 września 2014 r., podczas gdy rzeczywiste dochody powódki obrazuje zeznanie podatkowe za cały rok;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na określeniu możliwości majątkowych i zarobkowych pozwanego jedynie na oświadczeniach powódki, podczas gdy z danych (...) nie wynika wysokość dochodów pozwanego;

4.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na zawyżeniu kosztów utrzymania dzieci, w szczególności utrzymania domu i uwzględnieniu nieistniejących kosztów, w szczególności zakupu aparatu ortodontycznego;

5.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że pozwany nie partycypuje w kosztach utrzymania rodziny i nie sprawuje osobistej pieczy nad dziećmi, podczas gdy koszty te ponosi, jak również zajmuje się dziećmi.

W konkluzji pozwany wniósł o zmianę postanowienia w zaskarżonej części i obniżenie zasądzonych kwot do kwoty 300 zł miesięcznie na każde z dzieci stron, tj. łącznie 600 zł miesięcznie.

Powódka w odpowiedzi na zażalenie wniosła o oddalenie zażalenia, jako nieuzasadnionego i zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania zażaleniowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

Sąd pierwszej instancji na potrzeby niniejszego postępowania zabezpieczającego (przy uwzględnieniu przepisów art. 753 § 1 k.p.c. w zw. z art. 135 § 1 k.r.o. i art. 243 k.p.c.) poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne odnośnie, wysokości usprawiedliwionych potrzeb małoletnich wspólnych dzieci stron jak i możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego.

Pozwany zarzuca ustalenie okoliczności dotyczących jego możliwości zarobkowych na podstawie samych twierdzeń powódki, bez przeprowadzenia dowodów z dokumentów. Zauważyć jednak należy, że zgodnie z art. 730 ¹ k.p.c. dla udzielenia zabezpieczenia nie wymaga się udowodnienia okoliczności, mających stanowić podstawę faktyczną wniosku, a jedynie ich uprawdopodobnienia, z zachowaniem wymogów przewidzianych w art. 243 k.p.c. Zabezpieczenie roszczeń alimentacyjnych wiąże się z koniecznością uprawdopodobnienia usprawiedliwionych potrzeb małoletniego oraz możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego (art. 135 § 1 k.p.c.). Powódka nie była zobowiązana do oferowania dowodów na okoliczność dokładnych możliwości zarobkowych pozwanego i usprawiedliwionych potrzeb wspólnych dzieci.

Podnoszona przez pozwanego okoliczność dobrowolnego łożenia na utrzymanie małoletnich dzieci kwot po 1.200 zł miesięcznie nie stanowi podstawy do oddalenia wniosku o udzielenie zabezpieczenia. Stosownie do przepisu art. 753 § 1 k.p.c. w sprawach o alimenty podstawą zasądzenia określonej sumy pieniężnej na zabezpieczenie roszczeń alimentacyjnych jest jedynie uprawdopodobnienie istnienia roszczenia, w wypadku małoletnich dzieci stron jest to wypadkowa ich uzasadnionych potrzeb i możliwości obowiązanego. Nawet brak zagrożenia niepłacenia alimentów w przyszłości z uwagi na ich dotychczasowe dobrowolne świadczenie należy wiązać wyłącznie z kwestią interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia, który w świetle art. 753 § 1 k.p.c. pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd pierwszej instancji na użytek postępowania zabezpieczającego prawidłowo ocenił wysokość usprawiedliwionych potrzeb małoletnich dzieci stron. Małoletnie są już w wieku szkolnym, a zatem koszty jej wychowania i edukacji są wysokie. Bezsprzecznie usprawiedliwione koszty utrzymania małoletnich nie ograniczają się do środków na wyżywienie, a małoletnie muszą mieć zaspokojone także te potrzeby związane z zakupem środków czystości, ubrań i obuwia, zapewnieniem mieszkania, edukacji i rozrywki, rozwijania zainteresowań. Powódka twierdzeniami i załączonymi dowodami uprawdopodobniła wysokość usprawiedliwionych potrzeb dzieci. Wbrew zarzutowi skarżącego, uprawdopodobnione zostało, że do usprawiedliwionych kosztów utrzymania dzieci stron wchodzą również koszty zakupu paliwa do samochodu użytkowanego przez powódkę. Niewątpliwie bowiem dzieci wraz z powódką jeżdżą raz w tygodniu do N. na wizyty u psychologa dziecięcego, małoletnia J. wraz z powódką okazjonalnie również do J. na wizyty do ortodonty oraz stomatologa. Na wizyty u stomatologa jeździ również małoletnia A.. Każda z tych wizyt to kilkadziesiąt kilometrów przejazdu samochodem, co niewątpliwie generuje związane z tym koszty. Wbrew zarzutowi zażalenia, powódka uprawdopodobniła, że małoletnia J. leczy się ortodontycznie i ponosi związane z tym koszty, przedkładając do odpowiedzi na zażalenie zaświadczenie lekarskie lekarza ortodonty, z którego wynika, że małoletnia wymaga leczenia w specjalistycznym gabinecie ortodontycznym. Irrelewantne są zarzuty odnoszące się do podanych przez powódkę poszczególnych kosztów utrzymania dzieci, w szczególności kosztów kredytu na remont domu, remontu pokoju dziecinnego, gdyż Sąd Okręgowy ustalając zakres i wysokość tych kosztów, nie wliczył do nich powyższych wydatków.

Niezasadny jest również zarzut pozwanego sprowadzający się do udzielenia zabezpieczenia roszczenia w wysokości przekraczającej jego możliwości majątkowe. Zdaniem Sadu Apelacyjnego, skoro pozwany, który deklaruje, że jego obecne dochody wynoszą ok. 1.000 zł miesięcznie, przy przychodach w kwocie ok. 85.000 zł uzyskanych w roku 2013 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, wskazał, że dotychczas był w stanie przekazywać powódce kwoty 1.200 zł miesięcznie na utrzymanie dzieci stron,

i  na tę okoliczność dołączył zażalenia potwierdzenia przelewów (k. 66-68 akt), należy uznać, że pozwany posiada większe od deklarowanych możliwości zarobkowe lub posiada dodatkowe źródła dochodu, których jeszcze nie ujawnił w toku niniejszego postępowania, musi bowiem posiadać także środki finansowe na zaspokajanie swoich potrzeb życiowych przynajmniej w podstawowym zakresie. Powyższe prowadzi do wniosku, że pozwany powinien także wygospodarować również takie środki, by uczynić zadość ciążącemu na nim obowiązkowi przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny w wymiarze orzeczonym przez Sąd I instancji.

Mając powyższe na względzie, Sąd Apelacyjny, oddalił zażalenie na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.