Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego J. K. kwoty 37.369,48 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż w dniu 8 kwietnia 2010 roku strony zawarły umowę o numerze (...) której przedmiotem było wykonanie robót budowlanych na budowie pełnowymiarowego boiska do piłki nożnej ze sztuczną trawą wraz z infrastrukturą towarzyszącą przy ulicy (...) w B.. Rozliczenie między stronami miało następować sukcesywnie w oparciu o faktury VAT przedłożone przez powoda w terminie 21 dni od daty otrzymania faktury VAT. W trakcie prac pozwany otrzymał następujące faktury VAT:

⚫

nr (...) z dnia 1 lipca 2010 roku na kwotę 45.000,00 złotych z terminem zapłaty do dnia 22 lipca 2010 roku;

⚫

nr (...) z dnia 26 października 2010 roku na kwotę 1.098.000,00 złotych z terminem zapłaty do dnia 18 listopada 2010 roku;

⚫

nr (...) z dnia 13 grudnia 2010 roku na kwotę 1.052.000,00 złotych z terminem zapłaty do dnia 10 stycznia 2011 roku.

Dodatkowo pozwany zakupił u powoda trawę syntetyczną (...) wraz z liniami, taśmami i klejem. Z tego tytułu w dniu 7 grudnia 2010 roku powód wystawił pozwanemu fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 689.945,87 złotych z terminem zapłaty do dnia 28 stycznia 2011 roku. Pozwany dokonywał płatności po terminach zapłaty określonych w treści faktur VAT, dlatego powód naliczył pozwanemu odsetki ustawowe za opóźnienie, o które wytoczył powództwo.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów według norm przepisanych. Podniósł, iż żądanie powoda jest nieuzasadnione, ponieważ mając na uwadze faktyczny termin doręczenia poszczególnych faktur VAT, termin zapłaty (21 dni – zgodnie z umową) należności był inny niż wskazywany w fakturach. Ponadto powód nie przygotował ani nie doręczył pozwanemu żadnego Protokołu Częściowego Odbioru Robót, którego doręczenie wraz z fakturą VAT miało rozpoczynać każdorazowo bieg terminów do zapłaty należności przez pozwanego.

Pozwany podniósł, iż powód nie wykonał wszystkich prac objętych umową. Jednocześnie strony ustaliły, że część robót, które były objęte umową i pełną kwotą należności wykona pozwany. Z tego tytułu pozwany wezwał powoda do uiszczenia kwoty 293.429,05 złotych.

Pozwany podniósł, iż powód nie wykonał m.in. kanalizacji deszczowej objętej projektem. Powód potwierdził tę okoliczność pismem z dnia 1 marca 2012 roku, wskazując, że koszty w wysokości 30.000,00 złotych „jest skłonny uznać za zasadne”. Pozwany zarzucił, iż szkoda, jaką poniósł w związku z koniecznością wykonania kanalizacji deszczowej wyniosła kwotę 88.539,83 złotych brutto. Pozwany wskazał, że wezwał powoda do dobrowolnej zapłaty kwoty, tytułem m.in. wykonania kanalizacji deszczowej. Następnie złożył oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej mu względem powoda, z częścią należności dochodzonej przez powoda w niniejszym postępowaniu na kwotę 32.997,95 złotych.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podniósł, że wszystkie faktury VAT objęte pozwem zostały doręczone pozwanemu w dniu ich wystawienia, co powodowało, iż termin płatności był naliczany od dnia doręczenia dokumentów. Ponadto powód zaznaczył, że sam pozwany przedłożył protokół końcowy, zgodnie z którym powód wykonał na rzecz pozwanego 100 % prac. Powód podniósł, iż pozwany nie mógł dokonać potrącenia swej wierzytelności, gdyż ona nie istniała. Zaprzeczył, aby kiedykolwiek doszło do porozumienia stron w przedmiocie wykonania przez pozwanego niektórych prac należących do powoda, a objętych umową stron. Jednocześnie pismo z dnia 1 marca 2012 roku nie stanowiło uznania żądań pozwanego.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt VIII GC 926/13 oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Orzeczenie to oparł na następujących ustaleniach faktycznych oraz rozważaniach natury prawnej:

W dniu 8 kwietnia 2010 roku strony zawarły umowę nr (...), zgodnie z treścią której powód zobowiązał się do wykonania robót budowlanych polegających na budowie pełnowymiarowego boiska do piłki nożnej ze sztuczną trawą wraz z infrastrukturą towarzyszącą. Szczegółowy zakres prac był opisany w SIWZ inwestycji, albowiem inwestorem budowy było (...) (§ 3 w związku z § 1 umowy).

Zgodnie z treścią § 5 pkt 5 umowy rozliczenie między stronami następować miało sukcesywnie na podstawie faktur wystawionych przez wykonawcę (powoda) i na podstawie zatwierdzonego protokołu częściowego odbioru robót. Płatności miały być dokonywane w terminie 21 dni od daty otrzymania przez zamawiającego faktury VAT wraz zatwierdzonym protokołem odbioru robót (§ 5 pkt 7 umowy).

Do obowiązków powoda, wynikających z treści powołanej umowy należało wykonanie instalacji kanalizacji deszczowej.

Projekt instalacji kanalizacji deszczowej został przygotowany przez pozwanego. Przewidywał on wykonanie nowego fragmentu instalacji na odcinku między punktami odniesienia na mapie sytuacyjno – wysokościowej między punktami (...) i (...).

Tymczasem powód wykonał jedynie część prac instalacyjnych, wykorzystując w pozostałym zakresie instalację wcześniej istniejącą.

Z uwagi na konieczność zapewnienia drożności instalacji kanalizacji deszczowej pozwany wykonał część instalacji w zakresie należącym do powoda.

W związku z wykonaniem prac objętych umową numer (...) powód wystawił pozwanemu faktury VAT o numerach:

⚫

(...) z dnia 1 lipca 2010 roku na kwotę 45.00,00 złotych, z terminem płatności do dnia 22 lipca 2010 roku,

⚫

(...) z dnia 26 października 2010 roku na kwotę 1.098.000,00 złotych,
z terminem płatności do dnia 18 listopada 2010 roku,

⚫

(...) z dnia 13 grudnia 2010 roku na kwotę 1.052,000,00 złotych,
z terminem płatności do dnia 10 stycznia 2014 roku.

W trakcie prac powoda strony nie sporządziły żadnego protokołu częściowego odbioru. Żaden protokół częściowy nie został również doręczony pozwanemu przez powoda. W dniu 13 maja 2011 roku został sporządzony protokół końcowy prac wykonanych przez powoda.

Dodatkowo pozwany kupił od powoda trawę syntetyczną (...) wraz z liniami, taśmami i klejem.

W dniu 7 grudnia 2010 roku powód wystawił pozwanemu z tytułu sprzedaży trawy fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 689.945,87 złotych z terminem płatności do dnia 28 stycznia 2011 roku. Na fakturze VAT wskazano bowiem termin zapłaty 45 dni.

Powód uiścił należności z faktur VAT objętych pozwem. W dniu podpisania protokołu końcowego wszystkie faktury VAT dotyczące inwestycji na ulicy (...) w B. zostały przez pozwanego zapłacone.

Pismem z dnia 26 kwietnia 2013 roku pozwany wezwał powoda do zapłaty należności w łącznej kwocie 293.429,05 złotych. Na powyższą należność składał się koszt wykonania kanalizacji deszczowej w kwocie 71.983,60 złotych.

W piśmie z dnia 8 maja 2013 roku pozwany oświadczył powodowi, iż dokonuje potrącenia części wierzytelności w kwocie 32.997,95 złotych, stanowiącą część wierzytelności wynikającej z obowiązku zapłaty za kanalizację deszczową wykonaną w związku z nienależytym wykonaniem umowy przez powoda w tym zakresie, z częścią wierzytelności powoda, dochodzonej w postępowaniu sądowym.

Sąd Rejonowy ustalił, że strony łączyła umowa o roboty budowlane, do której mają zastosowanie art. 647 i następne k. c. Zgodnie z treścią art. 647 k.c. przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.

Umowa o roboty budowlane jest umową konsensualną, odpłatną a wynikające z niej zobowiązanie wykonawcy ma charakter zobowiązania rezultatu.

Jednocześnie w zakresie objętym fakturą numer (...) strony łączyła umowa sprzedaży. W myśl art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Bezspornym było, iż w przypadku obu kontraktów świadczenia strony zostały spełnione.

Sporem została objęta należność odsetkowa z tytułu opóźnienia w zapłacie należności przez pozwanego.

W przypadku umowy z dnia 8 kwietnia 2010 roku sąd uznał, iż spełnienie świadczenia przez pozwanego nie nastąpiło z opóźnieniem. Zgodnie z powołanymi powyżej postanowieniami umowy dla wymagalności należności objętych fakturami VAT wystawionymi przez powoda, koniecznym było przekazanie pozwanemu zatwierdzonego protokołu częściowego odbioru robót, za które należności żądano.

Sąd zważył, iż w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1997 r., II CKN 531/97, LEX nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06).

W toku procesu powód nie wykazał, by jakikolwiek z protokołów częściowych odbioru robót został sporządzony i doręczony pozwanemu.

Powyższe powodowało, iż nie rozpoczynał biegu 21 – dniowy termin do zapłaty należności objętych fakturami VAT, o którym mowa jest w treści § 5 pkt 7 umowy.

W trakcie trwania prac określonych umową z dnia 8 kwietnia 2010 roku pozwany nie pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia.

Tymczasem zgodnie z art. 481 § 1 k.c. można żądać odsetek za czas opóźnienia wyłącznie wówczas, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

Sąd Rejonowy miał również na uwadze okoliczność, iż całkowita zapłata należności powodowi nastąpiła przed podpisaniem jedynego protokołu odbioru prac powoda – końcowego protokołu odbioru w dniu 13 maja 2011 roku.

Natomiast, gdy chodzi o należność z tytułu umowy sprzedaży trawy (faktura VAT numer (...)) Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż należność odsetkowa w kwocie jest należna powodowi na żądanym poziomie 10.893,68 złotych.

Jednocześnie pozwany złożył wobec powoda skuteczne w ocenie Sądu Rejonowego oświadczenie o potrąceniu wierzytelności stanowiącej część wierzytelności wynikającej z obowiązku zapłaty za kanalizację deszczową wykonaną w związku z nienależytym wykonaniem umowy przez powoda w tym zakresie, z częścią wierzytelności powoda, dochodzonej w postępowaniu sądowym.

Sąd zważył, iż w myśl art. 498 § 1 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Potrącenie jest jednostronną czynnością prawną, oświadczeniem woli uprawnionego, złożonym z zachowaniem warunku przewidzianego art. 61 k.c., które powinno czynić zadość wymaganiom przewidzianym w prawie materialnym, w odniesieniu do określonych w nim przesłanek i skutków. Spełnia ono funkcję zapłaty, egzekucji i zabezpieczenia, nie wymaga zgody osoby, do której jest kierowane. Prowadzi ono do zaspokojenia potrącającego i zarazem jego wierzyciela w definitywny sposób, do wysokości niższej wierzytelności oraz zapewnia realizację obu wierzytelności.

Skuteczność oświadczenia o potrąceniu zależy, zatem od spełnienia czterech przesłanek: wzajemność wierzytelności, jednorodzajowość świadczeń, wymagalność oraz zaskarżalność (możliwość dochodzenia przed sądem lub przed innym organem państwowym).

Dla wywołania skutków potrącenia w postaci umorzenia wierzytelności konieczna jest wymagalność wierzytelności potrącającego. Nie może, bowiem dojść do umorzenia wierzytelności jeszcze niewymagalnych. W niniejszej sprawie jednoznacznie wykazano, iż wezwanie powoda do uiszczenia wierzytelności potrącanej przez pozwanego miało miejsce. Powód nie kwestionował tej okoliczności.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Apelację od opisanego wyżej wyroku wniósł powód, zaskarżył go w całości oraz zarzucał naruszenie:

1)  Art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i bezzasadne przyjęcie, że powód nie spełnił warunku koniecznego dla wymagalności roszczeń wynikających z zawartej z pozwanym umowy z dnia 8 kwietnia 2010 r., tj. nie przedłożył pozwanemu protokołu odbioru wykonanych prac, co skutkowało w ocenie sądu brakiem opóźnienia w spełnieniu świadczenia przez pozwanego, a w konsekwencji niemożnością naliczenia odsetek za opóźnienie, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zasad logiki i doświadczenia życiowego wynika, że pozwany dokonując płatności za wystawione przez powoda faktury musiał dysponować protokołem odbioru, stanowiącym podstawę do wystawienia faktury.

2)  Art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i bezzasadne przyjęcie, że powodowi nie przysługiwało uprawnienie do naliczenia odsetek za opóźnienie w zapłacie wystawionych pozwanemu faktur, w sytuacji gdy z treści samych faktur wynikało za jaki okres i czego dotyczą, zaś z doświadczenia życiowego i zasad logiki wynika, iż nikt nie dokonuje płatności za faktury, których sposób i formę wystawienia kwestionuje; sąd pominął przy tym fakt, iż pozwany aż do chwili wytoczenia powództwa nie kwestionował tak co do zasady, wysokości, jak i w jakimkolwiek innym zakresie wystawionych przez powoda faktur i dokonał płatności za nie.

3)  Art. 231 § 1 kpc poprzez jego niezastosowanie pomimo istnienia ku temu wszelkich podstaw, a mianowicie podstaw do przyjęcia, że zebrany w sprawie materiał dowodowy w zestawieniu z zasadami logiki i doświadczenia życiowego pozwala na twierdzenie, iż pozwany nie kwestionuje wystawionych przez powoda faktur i dokonując płatności za nie musiał dysponować protokołami odbioru stanowiącymi wszak podstawę do wystawienia w/w faktur.

4)  Art. 302 § 1 kpc poprzez pominięcie dowodu z zeznań G. Z. w charakterze strony, podczas gdy jego niestawiennictwo na rozprawie w dniu 24 czerwca 2014 r. miało charakter niezawiniony.

5)  Art. 498 § 1 kc poprzez ustalenie, że pozwany mógł skutecznie dokonać potrącenia wzajemnych wierzytelności stron, podczas gdy przedstawiona przez niego do potrącenia wierzytelność nie istniała.

6)  Art. 233 § 2 kpc poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy pozwany odmówił przedłożenia wnioskowanych przez powoda rejestrów VAT.

7)  Art. 328 § 2 kpc poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia w sposób zupełnie odbiegający od warunków wskazanych w tym przepisie, co nie tylko uniemożliwia prześledzenie toku rozumowania orzekającego, ale nadto uniemożliwia sądową kontrolę jego prawidłowości.

8)  Błąd w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, że pozwany wykonał część prac dotyczących kanalizacji deszczowej za powoda, podczas gdy ten element prac nie był ujęty w ogóle zakresem robót, na których wykonanie powód wyraził zgodę zawierając z pozwanym umowę.

9)  Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że protokół końcowy prac wykonanych przez powoda został sporządzony w dniu 13 maja 2011 r., podczas gdy jest to tylko jednostronny protokół sporządzony przez pozwanego, zaś prace objęte zawartą umową zostały zakończone w dniu 29 listopada 2010 r.

10)  Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż wszystkie faktury VAT dotyczące inwestycji zostały przez pozwanego zapłacone podczas, gdy ze stanowiącego załącznik do pozwu zestawienia (nie kwestionowanego przez pozwanego) wynika, że pozostaje on nadal dłużnikiem powoda.

Wskazując na powyższe powód wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 37.369,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także kosztami procesu za obie instancje, ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu zgodził się z ustaleniami faktycznymi Sądu Rejonowego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zaprzeczył, aby zostały sporządzone i wydane pozwanemu przez powoda dokumenty protokołów częściowego odbioru robót. Oświadczył, że dokonał płatności na rzecz powoda w celu zapewnienia płynności prowadzonych robót, z uwagi na presję inwestora o konieczności prowadzenia robót. Faktury nie stanowiły tu samoistnej podstawy zobowiązania. W konsekwencji powodowi nie przysługuje uprawnienie do naliczenia odsetek za opóźnienie w zapłacie. Podnosił zarzuty co do niewykonania przedmiotu umowy przez powoda w całości. Podtrzymał, że skutecznie potrącił swoje wzajemne wierzytelności pismem z dnia 8 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy zważył, że:

Apelacja powoda jest bezzasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, a ze zgromadzonego materiału dowodowego wyprowadził prawidłowe wnioski. Ustalenia te Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

Podniesione przez skarżącą zarzuty naruszenia przepisów postępowania cywilnego opierają się w zasadzie na zakwestionowaniu dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów. W apelacji pozwany zarzucił ponadto naruszenie przepisów prawa materialnego art. 498 § 1 kc.

W pierwszej kolejności jednak rozważyć należy zarzuty obrazy przepisów proceduralnych, albowiem zarzuty dotyczące prawa materialnego mogą być właściwie oceniane i rozważane tylko na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego (por. wyrok SN z 25.07.2002 r., III CKN 1331/00).

W tej sytuacji zarzutem wymagającym rozważenia w pierwszej kolejności jest zarzut dotyczący braku rozważenia w sposób wszechstronny zebranego w sprawie materiału dowodowego (art. 233 § 1 kpc). W ocenie Sądu Okręgowego, zasady z art. 233 § 1 kpc nie zostały naruszone, gdyż ocena zgromadzonego materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne zostały dokonane przez Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i brak jest podstaw do podzielenia stanowiska co do ich nieprawidłowości.

Sąd I instancji przeanalizował dowody, stosując dyrektywy z art. 233 § 1 kpc i ocenił ich wiarygodność według własnego przekonania opartego o wszechstronną analizę zebranego materiału, zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Wnioski wyprowadzone z analizy dowodów nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego.

W toku przeprowadzonego postępowania Sąd I instancji wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy. Sąd ten przeprowadził w sprawie wyczerpujące postępowanie dowodowe, ustalając stan faktyczny na podstawie przedstawionych przez strony dokumentów, które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej autentyczności i nie były kwestionowane przez strony.

Sąd Rejonowy przeprowadził ponadto dowód z zeznań świadków, które co do zasadniczych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie były spójne i konsekwentne, korespondowały ze sobą oraz pozostałym materiałem dowodowym sprawy w postaci dokumentów. Przesłuchano ponadto pozwanego.

W apelacji pozwany zarzuca, że Sąd I instancji naruszył art. 302 § 1 kpc poprzez pominięcie dowodu z zeznań reprezentanta powoda, podczas gdy jego niestawiennictwo na rozprawę w dniu 24 czerwca 2014 r. miało charakter niezawiniony. Nie można się z tym zgodzić, ponieważ powód przed zamknięciem rozprawy nie nadesłał usprawiedliwienia. Jego pismo z dnia 1 lipca 2014 r. zostało nadane pocztą dopiero w dniu 4 lipca 2014 r. i z tego powodu nie dotarło do Sądu Rejonowego przed ogłoszeniem wyroku. Usprawiedliwienie to nie mogło być zatem rozpoznane przez Sąd. Pamiętać bowiem należy, że zgodnie z dyspozycją art. 316 § 1 kpc Po zamknięciu rozprawy Sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy; (…). Dalej § 2 tego przepisu mówi, iż Rozprawa powinna być otwarta na nowo, jeżeli istotne okoliczność ujawniły się dopiero po jej zamknięciu. Zakazane jest zatem aby Sąd uwzględnił późniejsze okoliczności, które ujawniły się po dacie zamknięcia rozprawy. W konsekwencji nie mogą one być również badane przez Sąd Okręgowy. Art. 382 kpc stanowi, że: Sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. Skarżąca nie złożyła jednak wniosku o dowód z przesłuchania przed Sąd Okręgowy stron.

Wobec zgodnych zdaniem Sądu Okręgowego zeznań świadków w kwestii czy powód do faktur załączył protokoły odbiorów częściowych robót i czy pomiędzy stronami w ogóle takie czynności były wykonywane, zasadnie Sąd Rejonowy ustalił, że nie. Powód swoich twierdzeń w tym zakresie nie udowodnił. W szczególności z samego faktu zapłaty za faktury za wykonane prace budowlane przez pozwanego nie można wywodzić, że potwierdza to istnienie takich protokołów odbioru. W konsekwencji jedyny protokół odbioru prac między stronami załączony do akt i stanowiący dowód w sprawie to jednostronny protokół z dnia 13 maja 2011 r. Skarżący w apelacji również nie złożył wniosku o dowód przed Sądem Okręgowym z załączników do apelacji i dlatego Sąd nie mógł ich uwzględnić.

W konsekwencji słusznie Sąd I instancji na podstawie § 5 ust. 7 umowy stron ustalił, że roszczenie powoda o zapłatę odsetek za opóźnienie w zapłacie faktur za wykonane roboty budowlane nie powstało. Należy podkreślić, że faktura jest dokumentem księgowo rozliczeniowym, którego cel i forma jest inna niż protokół odbioru prac. Logiczne natomiast jest, że pozwany chcąc zachować wobec inwestora terminy wykonania prac płacił faktury cząstkowe stosownie do postępu prac oczekując ich kontynuowania.

W ocenie Sądu Okręgowego nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 498 § 1 kc. Wierzytelność przedstawiona do potrącenia została bowiem uznana co do kwoty 30.000 zł + Vat przez powoda w jego piśmie z dnia 1 marca 2012 r. Natomiast kwestionował on wyższe roszczenia pozwanego z tytułu zastępczego wykonania kanalizacji deszczowej ponad wskazaną kwotę. W konsekwencji pozwany wezwał go pismem z dnia 26 kwietnia 2013 r. do zapłaty między innymi swoich roszczeń w kwocie 71.983,60 zł netto za wykonanie kanalizacji deszczowej, a następnie pismem z dnia 8 maja 2013 r. oświadczył o potrąceniu swojej wierzytelności z tego tytułu z notą odsetkową powoda. Doszło zatem do umorzenia roszczenia powoda o zapłatę odsetek za opóźnienie w zapłacie z tytułu sprzedaży sztucznej trawy w kwocie 10.893,68 zł.

Wbrew twierdzeniom skarżącej, nie miało miejsce naruszenia dyspozycji art. 328 § 2 kpc. O uchybieniu temu przepisowi można bowiem mówić jedynie wtedy, gdyby uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawierało danych pozwalających na kontrolę tego orzeczenia (zob. post. SN z 21.10.2001 r., I CKN 185/01; wyrok SN z 22.05.2003 r. II CKN 121/01; wyrok SN z 20.02.2003 r. I CKN 65/01; wyrok SN z 7.02.2001 r. V CKN 606/00). Tymczasem w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji wytłumaczył motywy swojego rozstrzygnięcia w taki sposób, że Sąd Okręgowy miał podstawy do oceny jego prawidłowości. Motywy Sądu I instancji są jasne i czytelne.

Podsumowując powyższe rozważania, podzielić należało stanowisko Sądu Rejonowego. W tym stanie rzeczy nie znajdując podstaw do zmiany czy uchylenia zaskarżonego wyroku, apelację pozwanej, jako nieuzasadnioną należało oddalić na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie przepisów art. 98 kpc i art. 99 kpc. Na koszty pozwanego składało się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 1200 zł zgodnie z § 6 pkt 5) w zw. z §12 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 390).