Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2015r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant: Jowita Sierańska

po rozpoznaniu w dniu 21stycznia 2015 roku

sprawy R. G.

obwinionej z art. 86 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 25 sierpnia 2014 roku sygn. akt VI W 427/13

I.  uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 45 § 1 kw w zw z art. 5 § 1 pkt 4 kpw postępowanie w sprawie wobec obwinionej R. G. umarza;

II.  kosztami sądowymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

R. G. została obwiniona o to, że:

w dniu 12.09.2012 r. około godz. 14:00 we W. kierująca pojazdem m-ki V. nr rej. (...) omijając pojazdy, które zatrzymały się na prawym pasie ruchu jechała zatoką autobusową znajdującą się przy jezdni ul. (...) od strony ul. (...) i na skrzyżowaniu z ul. (...) włączając się do ruchu z zatoki autobusowej na jezdnię oraz wykonując manewr skrętu w prawo nie zachowała szczególnej ostrożności i nie udzieliła pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem m-ki F. nr rej. (...), który jechał lewym pasem ruchu jezdni ul. (...) od strony ul. (...) wykonywał manewr skrętu w lewo w ul. (...), w wyniku czego uderzyła lewą przednią częścią pojazdu przez nią kierowanego w prawą przednią część pojazdu m-ki F. nr rej. (...), czynem swoim spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyny z art. 86 § 1 kw z art. 17 ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

Wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2014 r., sygn. akt VI W 427/13 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w VI Wydziale Karnym:

uznał R. G. winną tego, że w dniu 12 września 2012 r. we W., około godz. 14.00 kierując samochodem osobowym marki V. nr rej. (...) skręcając z ul. (...) w prawo w ul. (...) nie zachowała wymaganej szczególnej ostrożności w wyniku czego przyczyniła się do zaistnienia niebezpieczeństwa w ruchu drogowym w konsekwencji czego doszło do kolizji samochodu osobowego marki V. nr rej. (...) z samochodem osobowym marki F. nr rej. (...), który skręcał w lewo z ul. (...) w ul. (...), tj. czynu z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył jej grzywnę w kwocie 300 zł (trzysta złotych).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionej i zaskarżając w/w wyrok w całości, na korzyść obwinionej, zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj. art. 8 kpw w zw. z art. 7 kpk poprzez dowolną, nieuwzględniającą zasad prawidłowego ani wskazań wiedzy lub doświadczenia życiowego, ocenę przeprowadzonych na rozprawie dowodów w postaci opinii biegłego polegającą w szczególności na uznaniu za wiarygodne opinii biegłego J. D. z dnia 11 sierpnia 2014 r., jak i uzupełniającej z dnia 18 sierpnia 2014 r., w sytuacji gdy:

- opinie te, oparte na założeniach, których nie można potwierdzić w materiale dowodowym, w szczególności co do możliwości obserwacji pojazdu, którym poruszał się oskarżyciel posiłkowy A. B., przez obwinioną R. G. w chwili dokonywania przez niego manewru skrętu w lewo z ul. (...) w ul. (...), jak możliwości obserwacji pojazdu obwinionej przez oskarżyciela posiłkowego A. B. w chwili dokonywania przez niego manewru skrętu w lewo z ul. (...) w ul. (...), a w dalszej kolejności wyciąganie wniosku co do możliwości zatrzymania pojazdów tak prze obwinioną, jak i oskarżyciela posiłkowego A. B., w sposób bezkolizyjny, nie pozwalają na jednoznaczne ustalenie przyczyny kolizji pojazdów prowadzonych przez obwinioną i oskarżyciela posiłkowego A. B.,

- w opiniach tych brak jednoznacznych ustaleń co do położenia pojazdów obwinionej R. G. i oskarżyciela posiłkowego A. B. względem siebie na skrzyżowaniu ulic (...) tuż przed wykonaniem manewru skrętu w prawo przez obwinioną i skrętu w lewo przez oskarżyciela posiłkowego, co miałoby znaczenie dla ustaleń pod kątem możliwości zaobserwowania prze obwinioną pojazdu oskarżyciela posiłkowego wykonującego manewr skrętu w lewo z ul. (...) w ul. (...),

- w opiniach tych zostały sformułowane także oceny biegłego co do sprawstwa obwinionej, a nie tylko ustalenia stanu faktycznego;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że:

- obwiniona R. G. miała możliwość zaobserwowania pojazdu oskarżyciela posiłkowego A. B. oraz zatrzymania swojego pojazdu,

- obwiniona R. G. nie zachowała szczególnej ostrożności w trakcie wykonywania skrętu w prawo z prawego pasa ul. (...) w ul. (...), zaś w przypadku zachowania szczególnej ostrożności mogła dostrzec pojazd oskarżyciela posiłkowego A. B., wykonującego manewr skrętu w lewo z ul. (...) w ul. (...), co skutkowałoby możliwością zatrzymania prowadzonego przez nią pojazdu,

- obwiniona R. G. nie zachowując wymaganej szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w prawo z ul. (...) w ul. (...) przyczyniła się do zaistnienia niebezpieczeństwa w ruchu drogowym w sytuacji, gdy przeprowadzone dowody nie potwierdziły w sposób niebudzący wątpliwości powyższych okoliczności;

3.  istnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej w art. 104 § 1 pkt 7 kpw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpw, to jest faktu, że w dniu 12 września 2014 r. nastąpiło przedawnienie orzekania co do czynu zarzucanego obwinionej R. G. wnioskiem o ukaranie.

Przy tak sformułowanych zarzutach obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i umorzenie postępowania oraz o orzeczenie o kosztach postępowania na podstawie art. 118 § 2 kpw, tj. w szczególności zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obwinionej kosztów ustanowienia obrońcy z wyboru według norm wynikających z obowiązujących przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedziona w sprawie apelacja nie była zasadna, zaś z uwagi na przedawnienie karalności zarzucanego R. G. wykroczenia, jak i wynikający z tego tytułu brak podstaw do dalszego prowadzenia postępowania, konieczne było -stosownie do treści przepisów art. 104 § 1 pkt 7 kpsw, art. 5 § 1 pkt 4 kpsw i art. 45 § 1 kw- uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania w sprawie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle przeglądu akt sprawy, zgromadzonych tam dowodów i pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, brak jest podstaw do stwierdzenia, że rozstrzygnięcie wydane przez Sąd pierwszoinstancyjny mogłoby na tym etapie postępowania ulec zmianie. Materiał dowodowy przedstawiony Sądowi Odwoławczemu z całą pewnością nie pozwala bowiem na stwierdzenie, że niezasadne było przypisanie obwinionej winy i sprawstwa czynu z art. 86 § 1 kw. Sąd Odwoławczy nie uznał argumentacji obrony za słuszną konstatując, iż wywiedziona apelacja ma w tym konkretnym wypadku charakter li tylko polemiczny z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji. Nawet jednak jeśli w ramach kontroli instancyjnej doszłoby do uwzględnienia sformułowanych w niej zarzutów, skutkować by to mogło wyłącznie uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego jej rozpoznania, które to rozstrzygniecie wyklucza z kolei występująca w sprawie i zauważona przez obrońcę R. G. ujemna przesłanka procesowa.

Mając wszak na uwadze datę popełnienia czynu (12 września 2012 r.) oraz datę orzekania przez Sąd Odwoławczy, uznać należało, że karalność zarzucanego obwinionej wykroczenia uległa już przedawnieniu, co nie mogło pozostawać bez wpływu na decyzję zapadłą w ramach postępowania odwoławczego. Zgodnie bowiem z art. 45 § 1 kw, karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie - karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu, jednocześnie zaś art. 104 § 1 pkt 7 kpsw stanowi, że Sąd Odwoławczy uchyla zaskarżone orzeczenie, niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów i wpływu uchybienia na treść orzeczenia, jeżeli zachodzi okoliczność wyłączająca postępowanie, określona w art. 5 § 1 pkt 4 kpsw, a zatem gdy nastąpiło przedawnienie orzekania. W tym zatem stanie rzeczy zaskarżony wyrok należało uchylić i postępowanie w sprawie umorzyć.

Orzeczenie o kosztach oparto na treści art. 118 § 2 kpsw.