Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Opozda-Kałka

Sędziowie: SSO Anna Szeliga (spr.)

SSO Tomasz Nowak

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Misztal

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Jerzego Kraski

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2015 roku

sprawy M. K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 244 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Skarżysku Kamiennej

z dnia 22 września 2014 roku sygn. akt II K 764/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 220 (dwieście dwadzieścia) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IXKa1643)14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Skarżysku Kamiennej wyrokiem z dnia 22 września 2014 roku w sprawie IIK763)13 oskarżonego M. K. uznał za winnego tego, że: w dniu 29 sierpnia 2013r. w S. , w woj. (...), prowadząc w ruchu lądowym samochód osobowy marki A. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku Kamiennej sygn. akt IIKW232)12 z dnia 26 listopada 2012r. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy stanowiącego przestępstwo z art. 244kk i za to na podstawie art. 244kk przy zastosowaniu art. 58§3kk i na podstawie art. 33§1i3kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych , ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych . Na podstawie art. 627kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 290 złotych tytułem kosztów sądowych , w tym 200 zł opłaty.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego M. K. , który zarzucił rozstrzygnięciu :

1.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku , mający wpływ na jego treść a polegający na nieuzasadnionym przyjęciu , że świadkowie S. B. i S. R. widzieli i rozpoznali oskarżonego M. K. jako osobę prowadzącą pojazd samochodowy , podczas, gdy w rzeczywistości świadkowie ci nie rozpoznali oskarżonego i mieli co do rozpoznania wątpliwości wynikające z faktu, że nie poinformowali o tym oficera dyżurnego oraz nie wdrożyli rutynowych działań policyjnych w przypadku naocznego stwierdzenia naruszenia zakazu sądowego .

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania .

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelację obrońcy oskarżonego M. K. należy uznać za oczywiście bezzasadną , co oznacza , że brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów w niej podniesionych, jak też wniosków końcowych . Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku z przyczyn , które należało uwzględniać z urzędu.

Wbrew wywodom , które zawarte były we wniesionym środku odwoławczym, analiza dowodów przeprowadzonych przez Sąd Rejonowy oraz pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzą do wniosku , że Sąd I instancji w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy , a na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne . Wymowa tych dowodów, w oparciu o które ustalono, iż w dniu 29 sierpnia 2013 r. M. K. kierował pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) pomimo orzeczonego i obowiązującego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych , nie pozwalała na uznanie, iż istnieją jakiekolwiek wątpliwości co do tego faktu. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wprost wynika przekonanie Sądu Rejonowego , iż zeznania świadków S. B. , S. R. , w powiązaniu ze stenogramem korespondencji radiowej i telefonicznej pomiędzy patrolami policji prowadzącymi czynności w dniu 29.08.2013r. , pozwalają na dokonanie ustaleń rzeczywistego przebiegu zdarzenia . Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy przeanalizował te dowody we wzajemnych ich powiązaniu oraz wskazał powody dla których obdarzył je przymiotem wiarygodności . Przedstawiona i przeanalizowana w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sekwencja zdarzeń począwszy od zaobserwowania przez świadków S. B. i S. R. pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) oraz kierującego nim M. K. , po podjęcie czynności przez tych funkcjonariuszy zmierzających do zatrzymania oskarżonego i ich przebieg , nie pozostawia wątpliwości co winy M. K. . Zeznania świadków pozostają zbieżne ze sobą , wzajemnie powiązane, a przy tym znajdują potwierdzenie w stenogramie odzwierciedlającym korespondencję pomiędzy interweniującymi patrolami policyjnymi . Nie ma również podstaw do uznania , iż interweniujący policjanci kierując się bliżej niesprecyzowanym powodem fałszywie przedstawiali przebieg podjętych czynności . Warto również zauważyć , że świadkowie S. B. i S. R. znali oskarżonego z racji wykonywanych obowiązków , a z ich zeznań wprost wynika, iż od razu rozpoznali M. K. . Potwierdzili także , że byli naocznymi świadkami tego, że oskarżony prowadził pojazd A. (...) , który to fakt skłonił ich do podjęcia czynności, udali się nieoznakowanym radiowozem za tym samochodem, jednak w pewnym momencie oskarżony zniknął im z pola widzenia i dopiero po pewnym czasie zlokalizowali zaparkowany już pojazd A. (...). Powyższych dowodów nie mogą podważać wyjaśnienia oskarżonego M. K. , który zaprzeczył by kierował w tym dniu jakimkolwiek pojazdem . Relacje te pozostają w sprzeczności z zeznaniami funkcjonariuszy policji, naocznie obserwującymi oskarżonego kierującego pojazdem, co do wiarygodności których nie ma żadnych wątpliwości . Prawidłowo również Sąd Rejonowy ocenił zeznania świadka R. K. (1) , który starał się wspomóc linię obrony M. K. i wskazywał , iż około godziny 13.00 w dniu 29.08.2013r. wraz z oskarżonym jako pasażerem poruszał się innym pojazdem niż zaobserwowali to funkcjonariusze policji. Jednakże , co słusznie podkreślił Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku , świadek odmiennie niż funkcjonariusze policji przedstawia okoliczności , zwłaszcza w zakresie podawanego czasu podróżowania wraz z oskarżonym , który nie pokrywa się z czasem podejmowanej przez funkcjonariuszy policji interwencji oraz stenogramem zarejestrowanych rozmów . Sąd Rejonowy przytaczając zeznania R. K. (2) , szczegółowo wykazał pojawiające się tam sprzeczności i słusznie uznał , że mają one na celu uwiarygodnienie wyjaśnień oskarżonego. Słusznie zatem uznał Sąd I instancji, iż zestawienie zeznań R. K. (2) i wyjaśnień oskarżonego z zeznaniami S. B. i S. R. oraz potwierdzającym je stenogramem rozmów powoduje, że należy uznać te dowody za niewiarygodne. Podawane przez oskarżonego okoliczności, iż nie prowadził samochodu pozostawały w sprzeczności z zeznaniami wyżej wskazanych świadków , które Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego szczegółowo przedstawił, omówił i odniósł się do nich w kontekście wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów , a których to argumentów nie ma potrzeby ponownie przytaczać . Wbrew wywodom zawartym w apelacji oskarżonego ocena tychże dowodów nie pozwala na potwierdzenie tezy o tym, iż funkcjonariusze policji w istocie nie rozpoznali oskarżonego o czym miałoby świadczyć to, iż w trakcie bezpośredniego kontaktu z dyżurnym oraz pozostałymi patrolami nie podali jego nazwiska . Zauważyć jednak należy, że z zeznań funkcjonariuszy policji składanych zaraz po zaistnieniu zdarzenia , których wagi dla postepowania karnego z racji składania ich po uprzednim pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań , nie można porównywać ze stenogramem , wprost wynika, iż nie mieli oni żadnych wątpliwości co do tego , że kierowcą pojazdu A. (...) był oskarżony, natomiast w owym stenogramie podali takie istotne okoliczności, jak markę i numery rejestracyjne pojazdu oraz fakt, iż kierowcę obowiązuje zakaz prowadzenia pojazdów.

Podsumowując stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo poczynił ustalenia faktyczne na podstawie których uznał, iż oskarżony M. K. popełnił przestępstwo z art. 244kk. Podstawą tych ustaleń, co wprost wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy.

Uwzględniając wyżej wskazane argumenty, wbrew wywodom apelacji obrońcy oskarżonego , wina M. K. została należycie wykazana w toku procesu . Ocena zaś dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy nie wykazuje błędów logicznych , jak też nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów zakreślonych w art. 7kpk.

Odnosząc się do wymiaru kary stwierdzić należy, że Sąd I instancji rozważył i uwzględnił wszystkie występujące w sprawie okoliczności wpływające na jej wymiar . Trafnie uznał , że stopień społecznej szkodliwości i stopień winy czynu przypisanego oskarżonemu jest znaczny . Oskarżony wykazał lekceważący stosunek do nałożony na niego w prawomocnym wyroku obowiązków, w toku postepowania nie przyznał się do winy, nie wyraził skruchy . Okoliczności powyższe zostały w sposób wyważony ocenione , dlatego wymierzona kara grzywny 100 stawek dziennych po 20 złotych każda jest karą adekwatną i sprawiedliwą .

Mając na uwadze powyższe argumenty Sąd Okręgowy na podstawie art. 437§1kpk utrzymał zaskarżony wyrok w mocy , uznając wywiedzioną w sprawie apelację za oczywiście bezzasadną .

O kosztach sądowych za II instancję orzeczono na podstawie art. 636§1kpk i na podstawie art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r. ( Dz.U. z 1983r. nr 49 poz.223 ze zmianami) , na którą to kwotę złożyło się 200 zł opłaty od wymierzonej kary grzywny i 20 zł ryczałtu za doręczenie pism sądowych w postępowaniu odwoławczym .

SSO Anna Szeliga SSO Ewa Opozda – Kałka SSO Tomasz Nowak