Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 9 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków, Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Zdrzałka Szymańska

Protokolant: Marika Janiec

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2015 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa Gminy W.

przeciwko B. C. i K. C.

o zapłatę

oddala powództwo

UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina W., reprezentowana w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o zasądzenie od pozwanych K. C. i B. C. kwoty 9.014,07 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 4.898,02 zł od dnia 01.08.2013 r. do dnia 15.09.2013 r., od kwoty 9.014,07 zł od dnia 16.09.2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanych solidarnie na rzecz strony powodowej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania strona powodowa podała, że w dniu 08.04.1995 r. zawarła z pozwanymi umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...). Pozwani zobowiązani byli do uiszczania czynszu oraz innych należności z tytułu korzystania z lokalu. Jednak pozwani nie uiszczali opłat za korzystanie z przedmiotowego lokalu. Zadłużenie pozwanych z tytułu najmu za czynsz i media za okres do dnia 31.03.2013 r. wyniosło 4.898,02 zł. Strona powodowa podała, że bezskutecznie wzywała pozwanych do zapłaty zaległości obejmujących żądanie pozwu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30.10.2013 r. tut. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwani K. C. i B. C. wnieśli o oddalenie powództwa w całości. Wskazali, że nie posiadają żadnego zadłużenia. Podali również, że pobierali dotacje celową z funduszu mieszkaniowego MOPS – u, która w przypadku jakiegokolwiek zadłużenia zostałaby cofnięta.

Pismem procesowym z dnia 30.04.2014 r. strona powodowa podała, iż pozwanym w okresie od lipca 2004 roku do grudnia 2007 roku, a następnie od marca 2012 roku do lutego 2014 roku przysługiwał dodatek mieszkaniowy z MOPS, jednakże wysokość tego dodatku nie pokrywała w pełni naliczeń za poszczególne miesiące. Pozwani nie uiszczali brakującej części należności z tytułu czynszu najmu, ograniczając się jedynie do dokonywania nieregularnych opłat za media.

Pozwani pismem procesowym z dnia 19.08.2014 r. podnieśli, że pobierając dodatek mieszkaniowy nie byli informowani o tym, iż nie pokrywa on w całości należności miesięcznych.

W toku postępowania strony pozostały przy swych stanowiskach.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Strona powodowa Gmina W. w dniu 08.04.1995 r. zawarła z pozwanymi K. C. i B. C. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...).

dowód: umowa najmu z dnia 08.04.1995 r., k. 9-12;

Pozwani regulowali należności za korzystanie z lokalu mieszkalnego. Ponadto korzystali z dodatku mieszkaniowego przyznanego przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej we W.. Pozwani wielokrotnie bezskutecznie, w związku z pismami kierowanymi przez stronę powodową, które wskazywały na zadłużenie lokalu, zwracali się do strony powodowej o przedstawienie szczegółowego wyliczenia zadłużenia.

dowód:

pisma z dnia 24.01.2012 r., 07.12.2011 r., 07.04.2011 r., 11.07.2007 r., k. 25-33;

postanowienia Sądu Rejonowego w Lublinie w sprawie o sygn. akt VI Nc 415393/12, k. 36;

pozew o zapłatę z dnia 12.03.2012 r., k. 37-38;

postanowienie tut. Sądu z dnia 14.01.2013 r. w sprawie o sygn. akt I C 1008/12, k. 39;

decyzje z dnia 11.09.2012 r., 19.03.2012 r., 09.09.2013 r., 16.09.2014 r., 12.03.2014 r., 12.03.2013 r., k. 40-42; 103-104; 106;

przesłuchanie pozwanego K. C., k. 79;

przesłuchanie pozwanego B. C., k. 79;

Z dokumentu w postaci kartoteki finansowej przedmiotowego lokalu mieszkalnego sporządzonej przez stronę powodiową na dzień 01.06.2004 r. wynika zaległość w wysokości 620,86 zł, a na dzień 10.03.2013 r. zaległość w kwocie 9.014,07 zł.

Strona powodowa pismami z dnia 16.04.2013 r. oraz z dnia 13.05.2013 r. wzywała pozwanych do zapłaty kwoty 4.898,02 zł tytułem zaległych należności przysługujących Gminie W. za korzystanie z lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...) wraz z należnymi odsetkami ustawowymi. Pozwani konsekwentnie zwracali się do Gminy W. o wyjaśnienie i dokonanie całościowego rozliczenia.

dowód:

wezwania do zapłaty z dnia 16.04.2013 r., 13.05.2013 r., k. 15-16;

wyciąg z konta za okres od dnia 01.01.2004 r. do dnia 31.12.2014 r., k. 57-64;

kserokopia kartoteki finansowej lokalu – wydruku komputerowego, k. 13-14;

przesłuchanie pozwanego K. C., k. 79;

przesłuchanie pozwanego B. C., k. 79;

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Poza sporem pozostawały podstawowe okoliczności faktyczne sprawy. Przede wszystkim nie budziło wątpliwości, że strona powodowa jest właścicielem zajmowanego obecnie przez pozwanych K. C. i B. C. lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...).

Kwestią sporną pomiędzy stronami była zasadność oraz wysokość i sposób naliczania przez stronę powodową opłat czynszowych i mediów oraz odsetek za korzystanie z lokalu.

Sąd, oceniając wiarygodność i moc dowodów zgromadzonych w sprawie według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału ustalił, iż brak jest podstaw do zasądzenia od pozwanych K. C. i B. C. na rzecz strony powodowej Gminy W. – Zarządu Zasobu Komunalnego we W., żądanej kwoty, a co za tym idzie powództwo oddalił.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z art. 669 kc natomiast wynika, iż czynsz winien być uiszczany w terminie umówionym.

Z przytoczonych przepisów wynika wprost, iż stronie powodowej przysługuje prawo do żądania zapłaty przez pozwanych solidarnie należności z tytułu użytkowania gminnego lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w związku z faktem, iż lokal faktycznie był przez pozwanych zamieszkiwany. Jednakże w niniejszej sprawie ciężar wykazania zasadności i wysokości wynagrodzenia, spoczywał na stronie powodowej.

W okolicznościach niniejszej sprawy wobec zakwestionowania przez pozwanych istnienia roszczenia strony powodowej nie tylko co do wysokości ale także co do zasady, strona powodowa winna wykazać wysokość roszczenia oraz wskazać w jaki sposób dokonała rozliczenia z tytułu należnych czynszów i tzw. mediów. Dowody przedstawione przez stronę powodową w postaci jedynie kserokopii kartoteki finansowej lokalu– wydruku komputerowego dotyczącego przedmiotowego lokalu mieszkalnego, a który dotyczy zadłużenia od dnia 01.06.2004 r. do dnia 10.03.2013 r.. będący zbiorczym rozliczeniem zużycia mediów bez wskazania poszczególnych okresów rozliczeniowych oraz wskazania wysokości zaliczek na media, protokołów odczytu liczników wskazujących ich stan za dany okres powodują, że wobec zakwestionowania przez pozwanych zobowiązania, strona powodowa winna wykazać zasadność swojego roszczenia co do wysokości i zasady. Strona powodowa przedłożyła, co prawda wyciąg z konta obejmujący okres od dnia 01.01.2004 r. do dnia 31.12.2014 r., jednakże nie wynika z niego wysokość należnych opłat do ponoszenia których zobowiązani byli pozwani. Tak więc strona powodowa nie udowodniła łącznej wysokości należności, którą na rzecz strony powodowej powinni byli zapłacić pozwani w okresie dochodzonym pozwem. Dokumenty powyższe pochodzą od strony powodowej i wbrew twierdzeniem strony powodowej z ich analizy nie wynika wysokość zaległości pozwanych.

Jak stanowi przepis art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Założeniem rozwiązania legislacyjnego przyjętego w art. 6 k.c. jest obowiązywanie zasady kontradyktoryjności (sporności). Idea sporu zadecydowała o regule rozkładu ciężaru dowodu. Przepis art. 6 k.c. jest w istocie normą decyzyjną w tym znaczeniu, że przesądza on w określonych sytuacjach o sposobie wyrokowania sądu w postaci oddalenia powództwa. Ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Instytucja ta spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie. Po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.) Sąd zatem wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. (vide wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża strony. Sąd został wyposażony w uprawnienie (a nie obowiązek) dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.)). Zarazem podkreśla się w doktrynie i praktyce, że sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Działanie sądu z urzędu może bowiem prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) (vide wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116).

W związku z czym, reasumując, zdaniem Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy był wystarczający aby rozstrzygnąć sprawę, ale nie wystarczający aby rozstrzygnąć ją na korzyść strony powodowej, o czym orzeczono na podstawie art. 6 kc.