Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Houda

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 16 października 2014 roku nr (...)

w sprawie J. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się J. L. emeryturę począwszy od dnia 13 października 2014 roku.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 18 lutego 2014 r.

Decyzją z dnia 16 października 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. , na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst. jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił J. L. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów, określonych w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, lecz 14 lat, 3 miesiące i 13 dni takiej pracy.

Od decyzji tej odwołał się J. L. , domagając się jej zmiany
i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że posiada co najmniej 15 lat pracy w warunkach biorąc pod uwagę także jego pracę w (...)Zakładzie(...)w B. w okresie od 11.05.1979 r. do 2.08.1980 r. w związku z czym wniósł o przesłuchanie powołanych w odwołaniu świadków.

W odpowiedzi na odwołanieorgan rentowy wniósł o jego oddalenie.
W uzasadnieniu wskazał, że wnioskodawca nie przedłożył za powyższy okres świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, a z dokumentacji znajdującej się w aktach emerytalnych nie wynika charakter wykonywanej wówczas pracy.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że J. L. , urodzony
w dniu (...) r. osiągnął 60 lat życia. Na dzień 01.01.1999 r. udowodnił staż pracy w wymiarze 25 lat wraz z okresem uzupełniającym. Odwołujący nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

W okresie od 11.05.1979 r. do 2.08.1980 r. odwołujący był zatrudniony w (...)Zakładzie(...) w B.. Zajmował się wówczas przede wszystkim typowymi pracami ciesielskimi przy budowie hali produkcyjnej w W.. Jako cieśla wykonywał szalunki drewniane ścian i stropów, jak również więźbę dachową. Pracował także, choć w mniejszym zakresie przy stawianiu rusztowań drewnianych, a później również metalowych.

Dowód:

- akta ZUS,

- zeznania odwołującego - k. 18,

- zeznania świadków J. W. i B. M. – k. 17-18,

Z kolei w okresie od 11.03.1997 r. do 5.01.1998 r. odwołujący był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) u R. J. w W.. Wówczas to stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (za wyjątkiem okresu, kiedy przebywał na urlopie bezpłatnym od 15.12.1997 r. do 5.01.1998 r.) pracował jako spawacz na terenie byłej RFN w zakładzie chemicznym. Wykonywał wtedy prace przy spawaniu gazowym rur. Następnie w okresie od 16.04.1998 r. do 31.12.1998 r. odwołujący wykonywał tożsamą pracę spawacza na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w C.. Wówczas także stale, w pełnym wymiarze czasu pracy i w tym samym co uprzednio miejscu pracował przy spawaniu różnego rodzaju kolanek, rozgałęzień rur. Następnie monterzy montowali spawane elementy. Zupełnie sporadycznie zdarzało się, że ubezpieczony musiał wykonać czynność monterską, gdy trzeba było np. zmontować jakiś zawór. Było to bardzo rzadko gdyż byli zatrudnieni w zakładzie monterzy, którzy wykonywali takie prace monterskie Ubezpieczony posiada uprawnienia spawalnicze, innych prac w tych okresach nie wykonywał.

Dowód:

- akta ZUS,

- zeznania odwołującego - k. 18,

- dokumenty dołączone do pisma odwołującego z dnia 16.12.2014 r. – k. 11-14.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach ZUS, aktach sądowych, zeznania świadków i odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić nawet z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.

Wiarygodne w ocenie Sądu były także zeznania odwołującego się oraz świadków. Korespondowały one z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Depozycje te nie zawierały żadnych wewnętrznych sprzeczności, były logiczne i spójne. Razem wzięte dały pełny i jasny obraz badanej rzeczywistości.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie, czy odwołującemu przysługuje tzw. wcześniejsza emerytura z zastosowaniem obniżonego wieku emerytalnego, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.).

Z powyższych względów zwrócić uwagę należy na regulację zawartą w art. 184 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS zgodnie, z którą ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, tj. 60 lat życia dla mężczyzny, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (czyli w dniu 1.01.1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 25 lat dla mężczyzny.

Zgodnie z ust. 2 tego przepisu emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Z kolei według art. 32 wyżej powołanej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącymi pracownikami (o których mowa w ust 2-3 tegoż artykułu), zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 – tj. 65 lat w przypadku mężczyzn. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa powyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepis art. 32 ust. 4 powołanej ustawy stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za owe przepisy dotychczasowe wymienione zarówno w art. 32 ust. 2 jak i w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. 1982 r. Nr 40 poz. 267 ze zm.).

Zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 lutego 2002 roku ( sygn. akt III CZP 30/2001, opubl. OSNAPiUS 2002/10 poz. 243 ) zawarte w art. 32 ust. 4 ustawy odesłanie do przepisów dotychczasowych, sankcjonujących obowiązywanie rozporządzenia, można odnosić tylko do tych przepisów rozporządzenia, które regulują materię określoną w przepisie ustawy, a więc wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk, oraz warunki, na jakich osobom wykonującym te prace przysługuje prawo do emerytury. Zachowały zatem moc przepisy § 4-8a określające wiek emerytalny i okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach pracowników wykonujących prace wyszczególnione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, przepisy § 9-15 określające wiek emerytalny i warunki przechodzenia na emeryturę osób zatrudnionych w szczególnym charakterze, a ponadto przepis § 3 określający ogólny wymagany okres zatrudnienia oraz przepis § 2 ust. 1 stanowiący, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Jak wynika zatem z § 4 rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż ubezpieczony spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury. Otóż ukończył 60 lat, posiada wymagany okres ogólnego stażu pracy, bo wynoszący 25 lat, jak również legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowiskach objętych wykazem A cytowanego rozporządzenia wynoszącym co najmniej 15 lat pracy.

Należy również zauważyć, iż zgodnie z art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych. To sprawia, że fakt zatrudnienia, bądź jego brak w warunkach szczególnych może być dowodzony za pomocą każdego środka dowodowego, także zeznaniami stron i świadków.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów i zeznań odwołującego się w sposób jednoznaczny potwierdziły, że odwołujący w okresach: od 11.03.1997 r. do 5.01.1998 r. podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) u R. J. w W., jak i następnie od 16.04.1998 r. do 31.12.1998 r. pozostając w zatrudnieniu w (...) sp. z o.o. z siedzibą w C. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (za wyjątkiem okresu, urlopu bezpłatnego od 15.12.1997 r. do 5.01.1998 r.) pracował jako spawacz na terenie byłej RFN w zakładzie chemicznym. Wykonywał wtedy prace przy spawaniu gazowym rur. Opisana praca jest pracą, którą należy zaliczyć do prac wymienionych w Wykazie A Dziale XIV pkt 12 przedmiotowego rozporządzenia jako prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym.

Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe okresy zatrudnienia wraz z okresami pracy uwzględnionymi przez ZUS odwołujący spełnia wymagany warunek co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Na koniec warto nadmienić, iż nie podlegał zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych okres od 11.05.1979 r. do 2.08.1980 r., kiedy odwołujący był zatrudniony w (...)Zakładzie (...) w B.. Wykonywał wówczas bowiem typowe prace ciesielskie w drewnie, które nie są pracą w warunkach szczególnych. Zdarzało mu się także wykonywać prace przy montażu rusztowań w większości drewnianych, a sporadycznie metalowych. Nie były to jednak stale i w pełnym wymiarze czasu prace przy montaży konstrukcji metalowych na wysokości, o których mowa w Dziale V pkt 5 Wykazu A przedmiotowego rozporządzenia.

Mając powyższe na uwadze, działając na mocy wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu emeryturę począwszy od dnia 13 października 2013 r., tj. od dnia złożenia w ZUS wniosku o przedmiotowe świadczenie.